Το πρώτο e-mail που άνοιξα

Πάνε χρόνια από τότε. Οι περισσότεροι έχουμε ανοίξει δέκα ή δεκαπέντε φορές e-mail από τότε. Αλλά σαν το πρώτο μας κανένα. Αν δεν είχες e-mail που να χωράει αυτό το ιστορικό ath.forthnet.gr, ήσουν ελαφρώς πίσω στα Προηγμένα Τεχνολογικά. Πολύ πίσω λοιπόν, τις μέρες που έννοιες όπως ‘εταιρικά e-mail’ έμοιαζαν με ανέκδοτο (ωραία χρόνια), ανοίγαμε λογαριασμούς με τη θύρα της ομάδας μας ή με το αγαπημένο μας συγκρότημα.

Ή με ό,τι βλακεία μας ερχόταν στο κεφάλι.

Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ καταθέτουν:

Stefanos30 ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

[email protected] . Το πρώτο. Εύκολη επιλογή. Καταρχάς με λένε Στέφανο (χάρηκα). Αυτό ήταν και το πρώτο username που διεκδίκησα. Το σκέτο όμως ήταν πιασμένο. Οπότε πήγα αμέσως στο 30. Όχι επειδή υπήρχαν άλλοι 29 Στέφανοι με την ίδια ιδέα, αλλά λόγω επιθέτου. Τριαντάφυλλος. 30φυλλος. “Τριάντα” για ορισμένους συμμαθητές που ήθελαν να τους πασάρω τη μπάλα επί ματαίω. Από κάτι τέτοια προέκυψαν και όλα, τα πολύ κακά ποδοσφαιρικά “παρατσούκλια” τύπου “Κάρα”. Το hotmail το κράτησα αρκετά χρόνια, κάνοντας όμως παράλληλη σχέση με το αντίστοιχο στο gmail. Πριν γίνει δεύτερη φύση μας το εταιρικό. Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες. Όλα αυτά τα γνωρίζοντας νεαρούς συναδέλφους που μου έδιναν ένα ανεκδιήγητο e-mail που είχε ονόματα παικτών και οπαδικές θύρες, κατάφερα να τους βάλω στον ίσιο δρόμο, ως ο προφήτης “με το ίδιο username και το ίδιο κούρεμα” όλα αυτά τα χρόνια. Για κάποια πράγματα να θυμάστε η ηλικία δεν είναι άλλοθι.

Σχεδόν κανονικό ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δενε ξέρω αν άργησα να κάνω mail και δεν έχω ένα ath.forthnet.gr ή κάτι αντίστοιχο. Το πρώτο μου mail ήταν hotmail, είχα ρωτήσει κανονικότατα τους φίλους μου αν έχει σχέση με πορνό αυτό το email και το λένε hot και δεν δίστασα να γράψω το τόσο μεγαλίστικο chris_xatzi πριν το παπάκι. Το να βάλω x στο επώνυμό μου είναι το ίδιο χαζό με το να βάλω chris13 επειδή είμαι Παναθηναϊκός ξερωγώ. Κι όμως, τόσο βλαξ ήμουν μικρότερος, πώς δεν είχα βάλει όλο μου το επώνυμο στο email. Περάσαμε καλά με αυτό το email, ειδικά στο MSN. Μπορώ να πω ότι μου λείπει και λίγο. Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος τότε. Ο Ξατζηιοωάννου.

Il_capitano7 ο Γρηγόρης Μπάτης

Στις αρχές της χιλιετίας, η τρέλα που είχα για τον Φραντζέσκο Τότι, μπορούσε να συγκριθεί μ’ αυτή του Τζόι για το φαγητό και τις γυναίκες, του Σπύρου (του) Παπαδόπουλου για το Πολυτεχνείο, της Δήμητρας (από το “Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς”) για τη μητρότητα και του Ευλογητού για την πάταξη/αφανισμό κάθε αμαρτωλού. Ήταν τόση η αγάπη μου για το αιώνιο σύμβολο της Ρόμα και του ιταλικού ποδοσφαίρου, που παντού θα μ’ έβρισκες με ψευδώνυμο “Il_capitano”. Έτσι λοιπόν, μια ωραία και κρύα νύχτα, λίγο μετά την ενηλικίωσή μου, τότε που χρειάστηκε να ανοίξω email, η πρώτη και η τελευταία σκέψη μου πήγε στον μακρυμάλλη τότε Τότι. Κι αν απορείς για το “7” στο τέλος, καταλαβαίνεις πως δεν είμαι ο μόνος παθιασμένος στη γη με τον “αιώνιο αρχηγό”, σίγουρα όμως ήμουν ο πρώτος γαύρος που το σκέφτηκε το 2002. Αυτό που δεν σκέφτηκα, ούτε καν φανταζόμουν τότε, ήταν ότι θα παράταγα το email μου πολύ πριν, παρατήσει το ποδόσφαιρο ο αρχηγός των αρχηγών. 2016 και συνεχίζει…

Χωρίς αλλαγές ο Θανάσης Κρεκούκιας

Το πρώτο μου μέιλ το έφτιαξα το καλοκαίρι του 2001 στην Αστυπάλαια για να γράψω σε μια γκόμενα Γερμανίδα. Εκείνη δηλαδή μου είχε δώσει οδηγίες, θα πας στο ίντερνετ καφέ, θα ανοίξεις έναν λογαριασμό μέιλ και θα μου γράψεις σε αυτή τη διεύθυνση. Δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε, αλλά ακολούθησα τις εντολές, πήγα στο καφέ, κάθισα μπροστά σε έναν ανοιχτό υπολογιστή και κοίταζα την οθόνη σα χάνος. Η ιδιοκτήτρια ήρθε, με ρώτησε αν μπορούσε να βοηθήσει, της εξήγησα, χαμογέλασε, προφανώς με λυπήθηκε και τα έφτιαξε όλα μόνη της. Με ρώτησε τί username ήθελα να βάλω, της είπα tkrekoukias, μου άνοιξε τον λογαριασμό στο yahoo.com και έκτοτε δεν άλλαξα τίποτα. Στον όμιλο προσπάθησαν πριν λίγο καιρό να μου βάλουν τρικλοποδιά ανοίγοντάς μου εταιρικό μέιλ, αλλά δε μάσησα. Ενημέρωσα τους πάντες ότι χρησιμοποιώ μόνο το δικό μου και διατήρησα τα κεκτημένα. Πάντως, μεταξύ μας, εδώ και δυο χρόνια έχω και ένα gmail, αλλά αυτό το γνωρίζουν μόνο οι Ισπανοί και το χρησιμοποιούν όποτε θέλουν να μου στείλουν κάτι και έχει κομπλάρει το yahoo.

To hotmail που δεν ξέχασε ο Πάνος Κοκκίνης

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, στο συγκεκριμένο θέμα δεν υπήρξα ποτέ γραφικός. Εξαρχής ήμουν [email protected]. Η γραφικότητα, αν θες, παίζει στο πόσο καιρό μου πήρε να κάνω την τράμπα στο gmail. Βασικά μετά από όλους όσους ξέρω. Κάτι που πρώτη φορά παραδέχομαι δημόσια και που σας παρακαλώ να μην πείτε στη γυναίκα μου, την οποία ακόμη κράζω, επειδή επιμένει να ισχυρίζεται ότι το hotmail την ‘βολεύει περισσότερο’. Με τα εταιρικά δεν τα πάω καλά. Καταλαβαίνω την αναγκαιότητά τους, αλλά επιμένω να αρνούμαι, όσο με παίρνει, την ύπαρξη τους. Τι τα θες, η ψευδαίσθηση ότι με τον τρόπο αυτό δεν είμαι ‘ένα ακόμη γρανάζι στη μηχανή’ πεθαίνει τελευταία.

Αναγκαστικά η Μαριλού Ρεπαπή

Το πρώτο μου μέιλ ήταν το [email protected] και μου το είχαν ανοίξει όταν γράφτηκα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Μέχρι τότε δεν είχα μέιλ. Ούτε Ίντερνετ. Βασικά είχα μπει μια φορά στο Yahoo από το σπίτι ενός φίλου μου και είχα ενθουσιαστεί που μπορείς να βρίσκεις φωτογραφίες αλλά μετά το ξέχασα. Αυτό το μέιλ πρέπει να το χρησιμοποίησα για φοιτητικούς λόγους περίπου δέκα φορές κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους μου εκεί – ούτε το Πανεπιστήμιο το είχε εντάξει τόσο στις διαδικασίες μας γιατί ήμασταν όλοι άσχετοι, καθηγητές και φοιτητές- αλλά μου έστελνε εκεί ανέκδοτα και αστεία ο αδερφός μου, ο μόνος άλλος άνθρωπος που ήξερα τότε και είχε κι αυτός μέιλ. Μέιλ άλλαξα πολλά από τότε, αλλά το password που μου το είχε βγάλει το ΙΤ του Πανεπιστημίου, είναι ακόμα το default password μου σε μέρη που πρέπει να γράφεσαι και δεν έχουν κάρτα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένας ρομαντικός τρόπος να κρατήσω τα φοιτητικά χρόνια μέσα μου. Αλλά θα ήταν κάποιος που δεν με ξέρει. Απλά 17 χρόνια τώρα βαριέμαι να σκεφτώ και να αποστηθίσω άλλο ένα.

[email protected] ο Ηλίας Αναστασιάδης

Οι Gamma Ray είναι μια μπάντα από το Αμβούργο, την οποία ίδρυσε ο Kai Hansen όταν έφυγε από τους Helloween. Αυτή η μπάντα έκανε μια διαστημική διασκευή του ‘It’s a Sin’ των Pet Shop Boys, την οποία άκουγα σκυλιασμένα όταν τέλειωνα το σχολείο. Εκεί κοντά δηλαδή που άνοιγα και το πρώτο μου e-mail. Επειδή λοιπόν ήθελα να διαδώσω το έπος των Gamma Ray στα πέρατα (μη φανταστείς, ένα τραγούδι τους ήξερα), αποφάσισα να συνθέσω αυτό το username και να τους τιμήσω. Γκάμαρέιμανογδόντατρία, γιαχού τζιάρ. Αξεπέραστο, ειδικά αν το βλέπεις ολογράφως.

Yahoo μέχρι τέλους ο Βαγγέλης Πολυμερόπουλος

Αν ρωτήσεις την yahoo να σου δώσει λίστα με τα ποιο παλιά e-mails τα οποία χρησιμοποιούνται ακόμα, σίγουρα θα βρεις το δικό μου μέσα. Μια ημέρα του 2001 έστυβα για ώρες το μυαλό ώστε να βρω όνομα για το e-mail μου. Μετά απο πολλά γκάλοπ κι αρκετό διαλογισμό γεννήθηκε το πολύ πρωτότυπο [email protected]. Πολλές φορές μου σπάει τα νεύρα, ειδικά η εφαρμογή για το κινητό, σίγουρα υπάρχουν εταιρείες παροχής e-mail με πολύ καλύτερο σχεδιασμό, αλλά μια τέτοια σχέση εξάρτησης 15 χρόνων δεν μπορεί να καταργηθεί. Πρέπει να έχω δεχθεί πάνω από 30.000 e-mails και έχω αποθηκευμένα γύρω στις 6.000. Yahoo θα πορευτούμε μαζί μέχρι το τέλος.

Το πιο προβλέψιμο, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Δημιούργησα το πρώτο μου μέιλ όσο πήγαινα ακόμα Λύκειο, με μοναδικό σκοπό να εγγραφώ στο MSN. Επομένως, προφανώς και ήταν hotmail, και συγκεκριμένα το τρομερά ψαγμένο και πρωτότυπο [email protected]. 15 χρόνια μετά, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και το έχω ακόμα. Ναι, έφτιαξα και gmail και χρησιμοποιώ κυρίως αυτό, αλλά όποτε πρέπει να δώσω σε κάποιο όχι 100% αξιόπιστο site το e-mail μου για να κάνω log-in (ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΠΟΡΝΟΣΑΙΤ), δίνω ακόμα το hotmail μου για να κρατάω το gmail καθαρό από σπαμ. Πριν 15 χρόνια, το hotmail ήταν το εισιτήριο για ώρες συνομιλίες με τους κολλητούς και το κορίτσι που μου άρεσε. Σήμερα είναι απλά ασπίδα για e-mail μεγένθυσης πέους. Γεράσαμε.

[email protected], η Έρρικα Ρούσσου

Σας διαβάζω εσάς τους από πάνω, και αλήθεια, δεν ξέρω τι ψέμα να βρω να πω να σώσω την κατάσταση. Ήμουν ανάμεσα στο ‘ένα ρακούν μπήκε να μου το αλλάξει, εγώ [email protected] ήθελα να βάλω’ που είναι κάπως παλιακό και στο ‘με απείλησαν, ήταν πολλοί, είχανε όπλο’ που δεν θα το πίστευε ούτε η μαμά μου, που πιστεύει τα πάντα. Αλλά, είπα να μην το τερματίσω. Το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι τότε που το έφτιαχνα, ήταν το πιο φυσιολογικό που μπορούσα να σκεφτώ, αφού τα τύπου princessa ήταν πιασμένα. Το αμέσως επόμενο που θυμάμαι και χειρότερο από όλα (ναι, υπάρχει) είναι ότι ήμουν ή 18 ή 19 χρονών όταν το άνοιξα. Τι να πω ντρέπομαι να γράψω κάτι άλλο, αλήθεια. Σας αφήνω να με τρολάρετε.