Το τελευταίο αντίο στον Andy Fletcher των Depeche Mode
- 27 ΜΑΙ 2022
O Andy Fletcher γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1961 στο Νότιγχαμ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σχημάτισε την πρώτη του μπάντα (No Romance In China) με τον Vince Clarke ενώ η γνωριμία τους με τον Martin Gore οδήγησε στο τρίο Composition Of Sound. Το 1980 στην εξίσωση μπήκε ο Dave Gahan, άλλαξαν το όνομά τους σε Depeche Mode και τα υπόλοιπα, όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ιστορία.
Πέθανε στις 26 Μαΐου εντελώς ξαφνικά, όπως φαίνεται και από την ανακοίνωση των Depeche Mode: «Είμαστε σοκαρισμένοι και πλημμυρισμένοι από θλίψη με τον πρόωρο θάνατο του αγαπημένου μας φίλου, μέλους της οικογένειάς μας και της μπάντας μας Andy ‘Fletch’ Fletcher. Ο Fletch είχε μια καρδιά από χρυσάφι και ήταν πάντα εκεί όταν χρειαζόσουν υποστήριξη, μια ζωηρή συζήτηση, ένα γερό γέλιο ή μία κρύα μπύρα».
Είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω από κοντά για μία συνέντευξη στις 11 Οκτωβρίου 2016, λίγο πριν οι Depeche Mode ξεκινήσουν άλλη μία παγκόσμια περιοδεία.
Μπορεί να μη γράφεις τα τραγούδια αλλά μιας και δεν έχεις απασχολήσει κιόλας τα media με άλλα καμώματα που δεν έχουν να κάνουν τη μουσική, μήπως είσαι τελικά η κόλλα που κρατάει αυτή τη μπάντα ενωμένη; ήταν το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα. «Έλα τώρα, νομίζω ότι υπερβάλλεις. Και οι τρεις είμαστε η κόλλα σε αυτό το συγκρότημα» μου απάντησε, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του κουλ και χαμηλών τόνων ανθρώπου που ανέκαθεν τον ακολουθούσε.
To OneMan αποχαιρετά τον Fletch ανασύροντας μερικά ακόμη αποσπάσματα από εκείνη τη συζήτηση.
Την εποχή που ξεκινούσαμε, το 79-80, δεν ήταν λίγες οι μπάντες που έκαναν ένα-δύο hits και μετά εξαφανίζονταν από το χάρτη, οπότε ο λογιστής δεν είχε κανένα σοβαρό λόγο να πιστέψει ότι εμείς ήμασταν διαφορετικοί. Ξεκινήσαμε στη Mute Records, και εννοείται ότι δε βγάζαμε πολλά λεφτά, φαντάσου ότι είχαμε ακόμη τις δουλειές μας και παράλληλα παίζαμε στο Top of the Pops, τέτοια πράγματα, και την επόμενη μέρα που πηγαίναμε στο γραφείο, όλοι μας χειροκροτούσαν, έκαναν πλάκα, μας έλεγαν σταρ… Υποθέτω λοιπόν πως όταν μπορέσαμε να αφήσουμε τις δουλειές μας, συνειδητοποιήσαμε ότι οι Depeche Mode θα ήταν μια full-time ασχολία.
Για το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας μας δεν είχαμε μάνατζερ, οπότε ασχολήθηκα περισσότερο από τους άλλους δύο με αυτό το κομμάτι. Ήθελα να το κάνω, δεν μου το φόρτωσε κανείς. Ο καθένας έχει το ρόλο του σε αυτή την υπόθεση. Και όλοι μαζί είμαστε οι Depeche Mode.
Δε νομίζω ότι έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν άλλο πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν σκεφτόμαστε τους fans όταν ετοιμάζουμε ένα δίσκο, πρέπει απλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αυτό που κάνουμε αξίζει τον κόπο, δεν υπολογίζουμε τι θα αρέσει στον κόσμο. Αλήθεια, δεν γίνεται με τίποτα να κάνεις ένα δίσκο που θα ευχαριστήσει τους πάντες. Δεν είναι όλοι οι fans ίδιοι. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τα πρώτα χρόνια των Depeche Mode, κάποιοι άλλοι παραμένουν φανατικοί της μεσαίας περιόδου, και σε κάποιους αρέσουν περισσότερο όσα κάνουμε τα τελευταία χρόνια.
Ομολογώ ότι είναι λίγο περίεργο να βλέπω – όταν ο δυνατός φωτισμός το επιτρέπει, όχι πολύ συχνά δηλαδή – τους δεκαεξάχρονους στις πρώτες γραμμές των συναυλιών μας. Αλλά είναι κάτι που αποδεικνύει ότι οι Depeche Mode είναι ένα άχρονο πράγμα.
Νιώθω τυχερός που ενώ είμαι σε μια τόσο διάσημη μπάντα, όποτε τελειώνουν οι περιοδείες και επιστρέφω στο Λονδίνο, ζω μία εντελώς κανονική ζωή. Πηγαίνω στην pub, βολτάρω στους δρόμους… Σε πολύ λίγες περιπτώσεις με αναγνωρίζουν. Ευτυχώς! Δεν νομίζω ότι θα μου άρεσε να με περικύκλωναν όπου κι αν πήγαινα. Όπως και να ‘χει, οι Depeche Mode είναι music stars, όχι celebrities. Δεν απασχολούμε τα media με ανοησίες.
Κάνουμε αυτό που κάνουμε τόσο καιρό, που πλέον γενικά μας είναι πιο εύκολο. Βοηθάει και το ότι πια είμαστε πολύ πιο νηφάλιοι. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα τον παλιό καιρό, τότε που τελείωνε μια περιοδεία, είχαμε κάνει χίλια πάρτι, και δεν μας χωρούσε ο τόπος στο σπίτι. Μπορεί να ακούγεται ξενέρωτο αυτό που σου λέω, ότι είμαστε νηφάλιοι και ήρεμοι, όμως τώρα είμαστε περισσότερο επαγγελματίες, και οι εμφανίσεις μας πολύ καλύτερες και πιο έντονες…
Τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα. Ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο ξενέρωτα όσο σου ακούγονται. Αν κάτι μας δυσκολεύει, είναι όχι τα live, αλλά οι διαρκείς μετακινήσεις, το να ζεις σε δωμάτια ξενοδοχείων, όλα αυτά…
To 1993, την περίοδο του Songs of Faith And Devotion, έπαθα νευρικό κλονισμό. Εκείνη την εποχή είχε και ο Dave μπλεξίματα. Έμαθα, όμως, πολλά από αυτή την περιπέτεια. Μέχρι τότε πίστευα ότι ήμουν άτρωτος, ότι τίποτα δεν μπορούσε να με ρίξει. Έπαθα το breakdown και αναγκάστηκα να μάθω κάποια πράγματα που βελτίωσαν τη ζωή μου. Όχι κάτι φοβερό. Ξεκίνησα yoga και σταμάτησα να μεθάω κάθε βράδυ.
Στην Ελλάδα είχαμε και «εκείνο» το περιστατικό (σ.σ. αναφέρεται στη συναυλία των Depeche Mode στη Μαλακάσα το 2009 που δεν ξεκίνησε ποτέ, εξαγριώνοντας τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου που ήταν ήδη στο TerraVibe). Ήταν τόσο αλλόκοτη βραδιά. Νομίζω ήταν η δεύτερη συναυλία της περιοδείας. Είκοσι λεπτά πριν βγούμε στη σκηνή, είμαστε όρθιοι με τον Martin στα παρασκήνια, πίνουμε κρασί, έχουμε λίγο άγχος γιατί είναι μόλις η δεύτερη συναυλία της περιοδείας, και ξαφνικά έρχεται ο μάνατζερ και μας λέει: «ο Dave είναι άρρωστος». Και μετά άρχισε να φωνάζει: «Πρέπει να φύγετε από εδώ τώρα. Κάποιος θα βγει σε λίγο να κάνει την ανακοίνωση, ο κόσμος θα αγριέψει». Ελπίζω να επανορθώσαμε την επόμενη φορά που ήρθαμε στην Αθήνα.
