Το βάσανο των gigabytes μπορεί να χαλάσει τις διακοπές σου
Μάταια κουβαλάς, συνάδελφε πατέρα, κουβαδάκια και φτυαράκια στην παραλία. Το μόνο που θέλει το παιδί σου από εσένα είναι απεριόριστα ΜΒ.
- 9 ΑΥΓ 2020
Το ξέρω ότι ακούγομαι γραφικός (και επικίνδυνα σαν την φουκαριάρα την μάνα μου) αλλά, παλιά, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Τα παιδιά, όταν πήγαιναν διακοπές, το μόνο που τα ένοιαζε είναι να ξεχυθούν στην παραλία για βουτιές μέχρι αργά το απόγευμα, να φάνε ένα τσουβάλι καλαμαράκια και τηγανητές πατάτες σε κάποια παραθαλάσσια ταβέρνα και μετά να παίξουν (όχι τόμπολα, έστω ποδήλατο ή κρυφτό) ως αργά το βράδυ στην πλατεία του χωριού, στον πεζόδρομο δίπλα στην παραλία ή στην αυλή του εξοχικού τους.
Προσοχή. Όταν λέω παλιά, δεν εννοώ όταν μεγάλωνες και μεγάλωνα. Εννοώ πέρυσι. Πριν δηλαδή ο κορονοϊός φέρει ως -μια ακόμη ανεπιθύμητη- παρενέργεια έναν (ακόμη μεγαλύτερο) παιδικό εθισμό από τις οθόνες. Και, το πιο σημαντικό, μια universal παιδική εξοικείωση με το Skype, το Zoom, τις ομαδικές κλήσεις (από τους υπόλοιπους συμμαθητές τους) και το πόσο ‘γλυκά’ συνδυάζονται όλα αυτά με non stop online gaming (Roblox για τα κορίτσια, Fortnite για τα αγόρια).
Ή, τουλάχιστον, αυτό συνέβη στην δική μου περίπτωση αφού, λόγω lockdown, η 9χρονη κόρη μου, που δεν είχε μπει ποτέ πριν στην φάση Skype, κατέληξε να περνάει καθημερινά ώρες (εκτός της τηλεκπαίδευσης) με δυο οθόνες μπροστά της. Στην μια έκανε Skype με τις φίλες της ή με ολόκληρο το τμήμα (που είχε φτιάξει σχετική ομάδα) και στο άλλο έπαιζαν όλες μαζί Roblox.
Οπότε, όπως είναι φυσιολογικό (;) ή, τουλάχιστον αναμενόμενο, και τώρα που είναι διακοπές συνεχίζει να θέλει να μιλάει και να παίζει καθημερινά online με τις φίλες της. Ακόμη και όταν αυτές βρίσκονται δυο μέτρα μακριά της, καθισμένες στην διπλανή ξαπλώστρα. Εξού και το ανυπέρβλητο θέαμα που έζησα τις δυο τελευταίες εβδομάδες, που είχαμε φιλοξενούμενες στο εξοχικό μας δυο συνομήλικες ξαδέλφες της, του να κάθονται όλες μαζί στην παραλία και να παίζουν online games τύπου ‘The tower of hell’, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα από το σχολείο.
Ενώ ξέχασα να σου αναφέρω και ένα ακόμη MB-ρουφηχτή που επίσης μας προέκυψε αυτή την ρημαδο-χρονιά, δηλαδή το Tik Tok. Γιατί αν δεν ανεβάσουμε έστω ένα βίντεο την ημέρα και δεν πατήσουμε και δεκαπέντε like στις φίλες μας (εννοείται πως ο λογαριασμός της είναι κλειδωμένος, για τι πατέρα με πέρασες;) τι νόημα έχει η ζωή;
Για να μην στα πολυλογώ, σε δυο μόλις εβδομάδες διακοπών η ‘λυπητερή’ (λόγω Netflix, Roblox, youtube, skype και Tik Tok) είναι 156 GB and counting. Ένα αστρονομικό νούμερο που δεν θα είχα σε καμία περίπτωση δυνατότητα να το πληρώσω, αν δεν έπαιζε η 15νθημερη προσφορά για απεριόριστα δεδομένα που έσκασε σαν μάννα εξ’ουρανού στην γυναίκα μου. Οπότε, μιας και στο εξοχικό δεν έχουμε σταθερό και δεν πιάνει καμία φάση plug and play (ακόμη και μια ωραία ευρεσιτεχνία που έχουν στήσει κάτι φοιτητές στην Πάτρα), έκανα το κινητό της mobile hospot και βρήκα την υγεία μου.
Τι μένει για το τέλος; Η συνειδητοποίηση ότι τα απεριόριστα δεδομένα μας λήγουν σήμερα. Κάτι που πραγματικά δεν έχω κουράγιο να το πω στην κόρη μου. Εντάξει, δεν αγχώνομαι ότι θα μου φέρει το tablet της στο κεφάλι μου, αλλά πάντως ψύχραιμα δεν πρόκειται να το πάρει. Και η φοβερή ατάκα ταβερνιάρη στο Κατάκολο, όταν του ζήτησα Wi Fi, που μου είπε “Να στο δώσω, αλλά δεν πιάνει. Οπότε άσε το κινητό κάτω, και κάνε καμία βουτιά”. Πώς φαίνεται ότι το παλικάρι δεν είναι πατέρας ή δεν έχει μικρό παιδί τα τελευταία χρόνια.
Γιατί μπορεί η δική μου κατάσταση να είναι λίγο extreme και εσύ να το σώνεις αναζητώντας απλώς εστίες (ταβέρνες, beach bar κτλ) με καλό Wi Fi (αν και εν μέσω Covid-19 δεν είναι και πιο δόκιμο να έχεις αυτό προτεραιότητα), αλλά η πραγματικότητα είναι ότι διακοπές με παιδιά χωρίς εξασφαλισμένα απεριόριστα GB, είναι πλέον συνταγή για την απόλυτη καταστροφή.
Για αυτό σου λέω, συνάδελφε πατέρα, μην φορτώνεις το αμάξι με φτυαράκια, κουβαδάκια, στρώματα θαλάσσης, ρακέτες και φρίσμπι. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα upgrade στο πρόγραμμα κινητής σου.
