Transformers ή G I JOE;

O Optimus Prime ξεχνάει τις διαφορές του με το σατανικό Cobra για να αντιμετωπίσει τον Storm Shadow, την ώρα που ο Snake Eyes γλυκοκοιτάζει τη Megan Fox. Τι σχέση, τώρα, έχει ο Δαρβίνος στο Δίλημμα θα το μάθεις παρακάτω.

Transformers o Μάνος Χωριανόπουλος

Όποιος δεν έχει κλάψει στο νεκροκρέβατο του Optimus Prime, δεν ξέρει τι θα πει να πονάς για ένα όχημα. Γιατί σε αντίθεση με εκατοντάδες άλλα παιδικά εκείνης της εποχής, τα Τρανσφόρμερς, είχαν απώλειες και τραυματισμούς, γεγονός που έκανε τις ιστορίες τους απίστευτα πιο ενδιαφέρουσες.

Το G.I. Joe, ήταν επίσης εξαιρετικό, αλλά κάπου μας τα χάλαγε. Είχε γαμάτη εισαγωγική μουσική και περιγραφή: «G.I. Joe, η δυναμική ομάδα κρούσεως (και όχι κρούσης) που αγωνίζεται ενάντια στον σατανικό Cobra», εκπληκτικό ντουμπλάρισμα στα ελληνικά, εκρήξεις, ανατροπές, ωστόσο όσο περνούσε ο καιρός, έχανα το ενδιαφέρον μου.

Ο λόγος είναι ο εξής. Είχες μια ομάδα από κάμποσους ράμπο, που αγωνίζονταν ενάντια στο σατανικό Κόμπρα. Ωραία. Σε κάθε επεισόδιο γινόταν περίπου ένας παγκόσμιος πόλεμος. Ακόμα πιο ωραία.

Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να υπήρξε ένα θύμα. Είχαμε μάχες και μετά στο επόμενο επεισόδιο, τσουπ, όλοι ατσαλάκωτοι. Κάτι δηλαδή σαν αρκουδάκια της αγάπης, αλλά με σφαίρες. Όταν στο ένα πεθαίνει ο βασικός χαρακτήρας και στο άλλο δεν ανοίγει μύτη, καταλαβαίνεις τι πρέπει να επιλέξεις.

Όσον αφορά τα παιχνίδια, δηλαδή τα τρανσφόρμες αυτοκινητάκια-ρομποτάκια και τα κουκλάκια G.I. Joe, η σύγκριση είναι καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0.

Με τα τρανσφόρμερς το ενδιαφέρον ήταν μεγαλύτερο γιατί στην ουσία επρόκειτο για διπλό παιχνίδι. Αν είχες τρία ρομπότ, ταυτόχρονα είχες και τρία οχήματα. Ενώ με τους G.I. Joe, είχες απλώς μερικά κουκλάκια, άντε να κουβαλούσαν και κανένα όπλο. Δεν νομίζω να χρειάζεται να αναφερθώ στις μάχες μεταξύ Τρανσφόρμερς και G.I. Joe. Που πας ρε καρακόμπρα;;;

*Μπόνους βίντεο: Ο θάνατος του Optimus Prime, με παράδοση εξουσίας, δάκρυα μηχανής και αυτόματο μαύρισμα στο τέλος. Τι άλλο να ζητήσεις;

Transformers ο Πάνος Κοκκίνης

Τα G.I. Joe ποτέ μου δεν τα συμπάθησα. Μου θύμιζαν όλα ανέμπνευστους κλώνους του Σβα(ν)τζενέγκερ από το Commando, φουλαρισμένα στην ντόπα και τον ωμό ιμπεριαλιασμό. Οπότε προτιμούσα οι μάχες πάνω στο κρεβάτι μου να διεξάγονται αποκλειστικά μεταξύ μεταλλαγμένων (από φακελάκια στο περίπτερο) και κάτι απλών πλαστικών φιγούρων από Β Παγκόσμιο Πόλεμο (που, ακόμη και τώρα, δεν μου πάει καρδιά να τα πετάξω). Ενώ τα Transformers ήταν αυτοκίνητα. Που μεταμορφώνονταν. Τι πιο αδιανόητα κουλ από αυτό; Και εννοείται πως μέχρι τα επτά μου κοιμόμουν αγκαλιά με τον Prime. ΟΚ, το ξέρω πως δεν είναι ιδιαίτερα φυσιολογικό. Απλά δεν είχαν βγάλει τότε ακόμη σε φιγούρα την Megan Fox. Άσε που, αν είχε συμβεί αυτό, ακόμη αγκαλιά θα την είχα.

G.I. Joe ο Μάνος Μίχαλος

Εγώ και ο Optimus Prime είχαμε μια μυστιστική σχέση. Για μένα αυτός ήταν όλοι οι Transformers και επειδή είχα τη μεγάλη τη νταλίκα, το να μεταμορφωθεί στη φαντασία του μυαλού και του παιχνιδιού μου ήταν κάτι τόσο “ωωωωωωω”, που το έκανα σπάνια, μόνο όταν πραγματικά μεγάλη ανάγκη (π.χ. κινδύνευε το σύμπαν του δωματίου μου). Όμως, ήταν επί της ουσίας μόνος του. Και κάπου κάπου τον βαριόμουν (συγνώμη Optimus).

Ενώ τα G.I. Joe ήταν πολλά. Δεν θυμάμαι ποια, πώς, τι, γιατί τα είχα, δεν θυμάμαι πόσα μου είχε φέρει ο πατέρας μου και πόσα ο νονός μου, ενώ ακόμη και τώρα δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Ξέρω ότι οι Cobra είναι οι κακοί και οι Joe οι καλοί. Εγώ, από την άλλη, δεν είχα στεγανά. Για αυτό και είχα κάνει τη μεγαλύτερη μεταγραφή, ανάλογη όχι απλά με του Σπανούλη στον Ολυμπιακό, αλλά με το να είχε πάει ο Μάτζικ Τζόνσον στους Μπόστον Σέλτικς ή ο Γκάλης στον ΠΑΟΚ.

Είχα βάλει τον άσπρο νίντζα, τον Storm Shadow, την καλύτερη παιδική φιγούρα που έπιασαν ποτέ τα χέρια μου (δεν ξέρω γιατί, αλήθεια, είχα εμμονή μαζί του), με τους καλούς και τους κατατρόπωνα. Ακόμη και τις Κυριακές που έβλεπα στην τηλεόραση τη σειρά, ότι κανονικά ήταν με τους άλλους, δεν το δεχόμουν. Και εκνευριζόμουν. Ε, κάπου εκεί πέρναγε ο Prime με μια γκαζιά από το χαλί μου και τα έκανε όλα σμπαράλια.

G.I. Joe ο Άλκης Βασιλείου

Ποιο δίλημμα; Τι δίλημμα;;; Ο μοναδικός τρόπος να μου έπαιρνες τα “G.I. Joe” από τα χέρια, είναι αν με ταξίδι στο χρόνο εμφανιζόσουν με playstation το 1990!!!

Μικρός ήμουν καλομαθημένος. Πολύ καλομαθημένος!!! Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, έμενα στους παππούδες μου και ο εν λόγω παππούς από τη χαρά του, με έπαιρνε από τη στάση του σχολικού, στην Τσιμισκή, καταβαίναμε στη Μητροπόλεως και αγοράζαμε έναν “Joe” ή έναν “Cobra”. Τα Σάββατα το πρωί, είχα μπάσκετ -ναι ήμουν ένας μικρός Γκάλης στα 80s’ και τα early 90s’- οπότε φεύγαμε λίγο νωρίτερα από το σπίτι και σταματούσαμε στην “Τόμπολα” (υπάρχει ακόμα στη Θεσσαλονίκη) και μου έπαιρνε ένα όχημα. Οπότε είχα δύο φορές την εβδομάδα έναν “ανθρωπάκο” και μια φορά την εβδομάδα ένα όχημα. Φίλε αναγνώστη, δεν θα σταματήσω εδώ! Μια φορά το μήνα, ο ίδιος σούπερ-παππούς, μου έπαιρνε και ένα… κάστρο (έτσι αποκαλούσε τα “οχυρά” των “Cobra” και των “Joe”), με αποτέλεσμα, από το 1987 ως το 1992, το μισό μου δωμάτιο να μην έχει πάτωμα, καθώς είχα αραδιάσει παντού με στρατιωτική πειθαρχία “Joe”, “Cobra”, οχήματα και “κάστρα”.

Την άνοιξη του 1994, στα 13 μου, η μαμά μου απόφασισε ότι μεγάλωσα και… τα μάζεψε όλα -ναι ΟΛΑ- σε σακούλες και τα έδωσε σε “άλλα παιδάκια Άλκη μου, που θέλουν κι αυτά να παίζουν”. Έκλαψα γοερά, αλλά λίγο πριν το εγκεφαλικό, μου αποκάλυψε ότι είχε κρατήσει τον “Snake Eyes” τον πιο γαμάτο τύπο όλων των εποχών. Το ίδιο καλοκαίρι, στη Χαλκιδική είχα ξεχάσει τον Snake σε ένα τραπεζάκι στον κήπο και τον έφαγε ο Ρόκι, το λυκόσκυλο που είχαμε. Λεπτομέρεια που σκοτώνει;;; Ο Snake Eyes, είχε στη συσκευασία του ΚΑΙ ένα λυκόσκυλο!!!

Κάπως έτσι, έγινα κι εγώ άντρας… Χαλάλι και του Snake και του Ρόκι!

G.I. Joe ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είχα κάστρο ιπποτών, πειρατικό πλοίο, οχυρό ιππικού, χωριό Ινδιάνων, εκατοντάδες πλαστικά στρατιωτάκια και μια βιβλιοθήκη κόμικ. Αλλά αν δεν έπαιζα λίγο με τα G.I. Joe, η ημέρα δεν ήταν πλήρης. Τρελαινόμουν με το ότι ήταν τόσο εύκαμπτα, πόσο εύκολα έπαιρναν όποια στάση μάχης ήθελα για να κατατροπώσουν τον Cobra. Η μαγεία ήταν στο λαστιχάκι που είχαν στην μέση τους και μπορούσες να το τσιτώσεις όσο ήθελες χωρίς να σπάσει. Το παιδικό στην τηλεόραση ήταν πολύ μικρό, πολύ ρηχό, πολύ ανούσιο σε σχέση με τις μάχες που έστηνα εγώ στο μυαλό και το πάτωμα του δωματίου μου. Είχα κι ένα σαν οχυρό των Cobra αλλά δεν μπορώ να το φέρω στο μυαλό μου.

Κι όλα αυτά χάρη σε έναν άνθρωπο (οι γονείς μού είχαν πάρει όλα τα υπόλοιπα που προανέφερα). Έναν αδερφό της νονάς μου, που ερχόταν μια φορά στο τόσο στο σπίτι και άδειαζε σακούλες με νέα Gi Joe στα πόδια μου. Πώς και πώς περίμενα να έρθει ξανά στο σπίτι για να αποκτήσω κάθε νέα φιγούρα. Μέχρι εκείνη την αποφράδα μέρα που ένας γείτονας, με τον οποίο είχαμε τσακωθεί, ανέβηκε στο δωμάτιό μου χωρίς να ξέρω, πήρε τα G.I. Joe μου και τα έκαψε ένα- ένα. Αν ήταν εκεί κοντά κανένας Snake Eyes θα του έκοβε τα πόδια.

G.I. Joe o Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν θυμάμαι ποιους είχα, μετά βίας θυμάμαι ότι ο Cobra ήταν ο κακός και ούτε με ινδικές μεθόδους ενδυνάμωσης της μνήμης δεν πρόκειται να μου ξανάρθει το όνομα του κλασικού παιχνιδάδικου στην Άνω Ηλιούπολη, το οποίο τιμούσα κάθε Παρασκευή στις 20.05, 15 λεπτά μετά τα αγγλικά για να μεγαλώσω τη συλλογή. (Καλά, αν πάρω την μάνα μου θα το  θυμάται, αλλά θα αρχίσει να με ρωτάει τι έφαγα σήμερα και δεν αξίζει το ρίσκο).

Για μένα, όλα ξεκινούσαν και τελείωναν με το που έπιανα τον νέο Joe στα χέρια μου. Με αυτό το αδιαπέραστο πλαστικό στη συσκευασία, με αυτό το χοντρό χαρτί γύρω γύρω και με τον τέλειο Joe και τα όπλα του μέσα στο κουτί. Κάποτε -ναι, πριν τον πόλεμο του Κόλπου- ήταν γαμάτο να είσαι Αμερικάνος στρατιώτης και να πολεμάς τα στρατιωτάκια του γείτονα. Όχι, στρατιωτάκια Ταλιμπάν δεν υπήρχαν τότε.

Transformers η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Για να πούμε την αλήθεια, δεν με απασχόλησε ποτέ το εν λόγω δίλημμα, δεδομένου πως στα παιδικάτα μου έβλεπα Κάντι Κάντι, Σάντιμπελ, Τοσοδούλια και φανατικά το Μικρό μου Πόνυ. Οπότε, άποψη για το ποιος ήταν ο καλύτερος καλός και ποιος ο χειρότερος κακός δεν έχω. Σαν γενική εντύπωση που αφήνουν όμως αυτοί οι δύο, από το λίγο που τους ξέρω, προτιμώ Transformers, που είναι ωραίοι τύποι καθώς μεταμορφώνονται σε αυτοκίνητο, αεροπλάνο, πύραυλο… ας μη συνεχίσω, εσείς τα αγόρια ξέρετε καλύτερα σε τι μεταμορφώνονται. Θα μου πεις, “φιλενάδα, τι μιλάς; Τα Gi Joe ήταν πιο καλά/ πιο ατρόμητα/ πιο δυνατά”. Και θα σου πω ένα από τα αγαπημένα μου μότο: στη ζωή δεν επιβιώνει ο ισχυρότερος, αλλά ο προσαρμοστικότερος. Όχι εγώ, ο Δαρβίνος.

Transformers ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Όταν με ρωτούσαν -όπως κάθε παιδί- τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα με σιγουριά. “Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ο Όπτιμους Πράιμ”. Τελικά δεν έγινα ούτε κόκκινο φορτηγό, ούτε ηγέτης των Transformers, αλλά η λατρεία για τα αυτοκίνητα που μεταμορφώνονται παρέμεινε. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά μου ότι η ταινία του Μάικλ Μπέι έπρεπε να πάρει το Όσκαρ, καθώς την παρακολούθησα εν μέσω σπασμών και κρίσης επιληψίας στο σινεμά.

Η μάχη του φετινού αιώνιου διλήμματος εκτός από ύπουλη, είναι και διττή. Αφορά από τη μια τα παιχνίδια και από την άλλη τα “παιδικά”. Σε ότι αφορά τα παιχνίδια (action figures που θα έλεγαν και οι φίλοι του Μπάτη οι Αμερικάνοι), οι G.I.Joe κερδίζουν στα σημεία, γιατί δεν θυμάμαι παιδικό σπίτι που να μην έχει μια κούτα (στη χειρότερη) ή έναν σκουπιδοντενεκέ (στην καλύτερη) γεμάτη από δαύτους. Και εγώ θυμάμαι περνούσα ώρες ατελείωτες φτιάχνοντας φανταστικές ιστορίες με πρωταγωνιστές κυρίως τον “Snake Eyes”. Για τους απλούς λόγους ότι ήταν νίντζα. Μαύρος. Και δεν μιλούσε. Και είχε και λύκο.

Σε ότι αφορά τα “παιδικά”, ωστόσο, δεν υπάρχει σύγκριση. Οι Transformers με μεγάλωσαν μαζί με τα Γκέταρομποτς και τους Silverhawks, σε μια εποχή που το πρωινό ξύπνημα ήταν must και η παρασκευιάτικη βόλτα στο Imagine (το πρώτο imagine, στο ισόγειο της Γούναρη) για προμήθειες ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να φανταστώ. Από την άλλη τα κινούμενα σχέδια με τους G.I.Joe ήταν εκνευριστικά εκνευριστικά. (δύο φορές δηλαδή), γιατί παρότι σε κάθε σκηνή έπεφτε μια βροχή από λέιζερ, δεν είχε ματώσει ποτέ κανένας. Αίσχος για παιδικό.

Transformers o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η πιο κουλ στιγμή του ενός παιχνιδιού ήταν όταν το έπιανες στα χέρια σου αυτοκίνητο και το ακούμπαγες στο πάτωμα φονικό ρομπότ. Η πιο κουλ στιγμή του άλλου ήταν όταν αργά ή γρήγορα έμενε χωρίς ένα πόδι. Σοβαρά; Να συγκρίνουμε τα τρακτέρ που γίνονταν ρομπότ πετώντας από το παρμπρίζ τους κι άλλα ρομπότ με κάτι στρατιώτες; Αν τύχαινε ποτέ να έχω απ’όλα παίζοντας, οι Τζο συνήθως έπαιζαν το ρόλο των redhisrts του Star Trek, κάτι κομπάρσοι στρατιώτες που ήταν απλά εκεί για να πεθάνουν όταν τα ρομπότ αποφάσιζα να κάνουν κάτι πωρωτικό. Φυσικά το δίλημμα γίνεται ανύπαρκτο αν βάλουμε στην εξίσωση και τις ταινίες. Από τη μία έχεις τον auteur της φασαρίας και της πομπώδους κενής δράσης (για καλό, όλα) Μάικλ Μπέι να ζωγραφίσει κλανγκ-κλανγκ θόρυβο και ψηφιακές λαμαρίνες να σκοτώνονται στο ξύλο (ακόμα, για καλό, όλα) κι από την άλλη ένα σκοτεινό πασάλειμα ταινίας που κάτι τύποι πάνε και κάτι κάνουν και κάποιοι πεθαίνουν και μετά τελειώνει και αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό. Όπτιμους Πράιμ παιδιά, τίποτα άλλο.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: TRANSFORMERS ME 55,5%

Τελικά δεν τα βάζει κανείς με τον Optimus Prime. Ούτε ο “ομόσταυλος” του ο Cobra, ούτε ο Storm Shadow, κανείς. Η θεωρία του Δαρβίνου, η επιβίωση του προσαρμοστικότερου, επαληθεύτηκε για ακόμα μια φορά.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΑΙ ΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή