Τριαντάφυλλε, Τριαντάφυλλε όλοι πια ξέρουν ποιος είσαι

Σήμερα 21 Ιανουαρίου 2016 ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γίνεται 34 ετών. Συμβολικά, σαν το νούμερο που φορούσε ο Hakeem Olajuwon στους Ρόκετς ο οποίος σήμερα έχει επίσης γενέθλια και όταν ήμασταν μικροί, νεαροί έφηβοι στη Γλυφάδα το είχαμε ως υποσημείωση τέτοια μέρα που ολάκερη η Αιξωνή φωτίζεται και γιορτάζει για τον μικρό Τέτο που μεγάλωσε και 100% μυαλό δεν έβαλε ή τουλάχιστον μυαλά δεν άλλαξε. Βέβαια, είναι κατάχρηση χώρου και εξουσίας ένα κείμενο του ΟΝΕΜΑΝ να αφορά τα γενέθλια του Τριαντάφυλλου, να γίνεται πρώτος μάγκας ο Στέφανος και να σας τρώμε το χρόνο επειδή εμείς θέλουμε να του κάνουμε δώρο μια public διαπόμπευση, δηλαδή το χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να ζήσει.

Όμως, καθώς σκεφτόμουν τι δώρο ταιριάζει φέτος στον Στέφανο που δεν του αρέσουν τα χιόνια, δεν θέλει τα Χριστούγεννα, μισεί τις Απόκριες και αντιπαθεί οτιδήποτε είναι αρεστό σε πολύ κόσμο, γιατί πολύ απλά έπεσε στη μαρμίτα με την αντιδραστικότητα όταν ήταν μικρός, δεν βρήκα κάτι υλικό για να του πάρουμε. Όμως, ο Τριαντάφυλλος είναι μια περίπτωση ανθρώπου που για εκείνον τα υλικά περνούν σε δεύτερη μοίρα και τώρα καθώς οδεύει στα 35 του (από μικροί ορίσαμε συγκεκριμένα ηλικιακά σημεία που θα μας απασχολούσαν εντόνως στο μέλλον), τι καλύτερο από το να τον ξεφωνίσουν οι φίλοι του που με τόσο κόπο (δικό τους) απέκτησε στο πέρασμα των ετών;

Χρόνια πολλά, με υγεία.

Ο διπλανός του στο γραφείο και αντίπαλος στα μπασκετικά κουίζ, Γιάννης Φιλέρης

Το πρώτο σοκ το ένιωσα όταν τον άκουσα να λέει “ποιός Τζόρνταν, ένας …ζαράκιας ήταν”. Μετά, απεφάνθη ότι ο Γκάλης δεν έκανε ποτέ νικητήριο σουτ. Κι αμέσως κατάλαβα ότι το χόμπι του Στέφανου Τριαντάφυλλου είναι να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, κόντρα γενικά.

Και δεν πηγαίνει, μόνο. Τα γράφει κιόλας.

Είναι ο άνθρωπος που για να δικαιολογήσει την απέχθειά του προς το Love Actually (την ταινία) έγραψε “μισώ γνήσια και εκ βαθέων τα Χριστούγεννα”. Λες και μπορεί κανείς να αισθάνεται δήθεν μίσος για τα Χριστούγεννα!

Εντάξει, όλοι μας έχουμε τις παραξενιές μας. Ο Στέφανος έχει τις περισσότερες απ’ όλες, Μισεί το χιόνι,”για την ακρίβεια του τη δίνει όσο λίγα πράγματα σε αυτό τον κόσμο (σίγουρα τοp-3 μαζί με το τρύπιο καλαμάκι της Αμίτα και αυτούς που μπαίνουν στο μετρό πριν βγουν οι άλλοι”. Σιγά, όμως, Στέφανε μην είναι αυτά τα … άλλα δυο του τοπ-3. Εγώ θυμάμαι ότι απεχθάνεσαι τις απόκριες, δηλαδή τη χειρότερη εποχή του χρόνου όπου επικρατεί “ψυχαναγκαστικό κέφι, καθόλου αστείες ενδυμασίες, κακή μουσική. Και σερμπαντίνες”.

Δεν γουστάρεις τη νηστεία, διότι μόνο εσύ … ξέρεις πως και πρέπει να νηστεύει κανείς: “Αυτό, που κάνετε (σ.,σ εσείς οι άλλοι) δεν είναι νηστεία κι η μόνη μας διαφορά είναι ότι εγώ λέω ότι δεν νηστεύω, ενώ εσείς έπρεπε να διαβάσετε, μέχρι εδώ, για να καταλάβετε ότι έχω δίκιο”.

Δεν ανέχεται το τρέξιμο, αφού κανείς δεν του έχει πει ένα καλό λόγο για τον οποίο πρέπει να τρέξει (μήπως για να … πιάσει μια μπάλα;) δεν μπορεί να ακούει το YMCA, γενικώς Μπομπ Μάρλεϊ και για ένα απροσδιόριστο λόγο το “πότε Βούδας, πότε Κούδας”!

Νομίζω, πάντως, ότι την κορυφαία του ατάκα την έχει πει σε μια εκ βαθέων έκρηξή του, μιλώντας στο … Frozen Yogurt (!): “Δεν θα γίνεις ποτέ παγωτό μηχανής. Και μεταξύ μας; Μας κούρασες!”

Τι απορείτε; Εσείς δε μιλάτε στο Frozen Yogurt; Δεν τα λέτε σαν φίλος προς φίλο;

Ο αντικομφορμιστής (sic) Στεφ, έχει κι ένα ιδιαίτερο γνώρισμα. Μαθαίνει γρήγορα. Για παράδειγμα πήγε 50 όλες κι όλες μέρες στον στρατό, αλλά μας έχει γράψει τις περιπέτειες του, σα να εξομολογείται ο βετεράνος λοχίας από το Βιετνάμ. Κάθισε 15 ώρες στη Μόσχα αλλά είναι έτοιμος να εξηγήσει γιατί οι Ρώσοι είναι “μπουζοκοκέφαλοι”.

Αλλά αν δεν τα λεγε και δεν τα’ γραφε όλα αυτά, δεν θα ήταν ο Στέφανος. Θα ήταν ένας από εμάς, κάτι που … πρέπει να είναι ένας από τους χειρότερους εφιάλτες του. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεστομίσει ποτέ σε στιγμές πανικού στον πάγκο του Sport24 και απευθυνόμενος στο Μάνο Μίχαλο, το ιστορικό “πάρε τεχνική ποινή, πάρε τεχνική ποινή, γιατί θα πάρω εγώ”.

Το μίσος/πάθος του, Γρηγόρης Μπάτης

Ο Τριαντάφυλλος (ο Στέφανος) είναι η γκόμενα που σου γαμάει το μυαλουδάκι, αλλά δεν μπορείς να φύγεις. Είναι όλα αυτά που σου σπάνε τα νεύρα, αλλά δεν θες να τ’ αποφύγεις. Είναι φαινόμενο. Το φαινόμενο “Τριανταφυλλισμός”. Κι αυτό δεν απαιτείται καιρός για να το καταλάβεις, αλλά σου τα σκάει με την πρώτη επαφή. Όπως το 2007, όταν πήγα για συνέντευξη στο SPORT 24 και είδα αυτό τον ξανθομπάμπουρα, να έχει χυθεί στην καρέκλα και βγάζοντας με δυσκολία 10 λέξεις να κρίνει πως μπορώ να πάρω τη θέση. “Τι ειν’ τούτος;” σκέφτηκα μόλις έφυγα από τα γραφεία στην Αμαλίας, έστω κι αν ο Μίχαλος μ’ είχε προϊδεάσει στο τηλέφωνο: “μην ψαρώσεις από το ύφος του, είναι κανονικός άνθρωπος”. Πέρασαν 9 χρόνια κι ακόμα προσπαθώ να βρω την κανονικότητά του. Είναι σίγουρα άνθρωπος, σίγουρα όχι κανονικός, που όσο εύκολα μπορεί να σου ανεβάσει πίεση, to ίδιο εύκολα μπορεί να σε κάνει να γελάσεις. Έστω κι αν δεν είναι ο πιο αστείος άνθρωπος που ‘χει γνωρίσει η κολλητή του η Ρομίνα (και όταν του το είπε τον πλήγωσε)..

Είναι αυτός που κάνει περίπου 10 με 15 σουτ στον αέρα έστω κι αν στα χέρια του δεν έχει μπάλα και το πιο εκνευριστικό είναι πως στο κολλάει αυτό το σύνδρομο. Είναι αυτός που μετά από κάθε νίκη του Κουκακίου έγραφε στο Facebook ένα “W” και αντί να τον κράξεις για την γραφικότητα, του πατούσες και like. Είναι αυτός που δεν θες να κανονίσεις γιατί δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του και όμως το παλεύεις (εδώ και 9 χρόνια). Είναι αυτός που κανονίζετε να παραγγείλετε και τον βλέπεις τελικά στην κουζίνα να τρώει μόνος του. Είναι αυτός που πάει στην κουζίνα πριν από τις 13:00 γιατί δεν θέλει κόσμο, αλλά ταυτόχρονα αν θα βρει καβλάντα θα μπει σαν τον κάγκουρα σ’ ελληνάδικο. Είναι αυτός που λέει λίγα… και κάνει λίγα (εντάξει όχι πάντα). Είναι αυτός που δεν σηκώνεται από την καρέκλα του γραφείου παρά μόνο αν γίνει κάποια βιβλική καταστροφή, αλλά παράλληλα μπορεί να κάνει καμιά 10αριά χιλιόμετρα αν του ζητήσεις χάρη. Είναι αυτός για τον οποίο βγήκε η φράση “κινητό-σκουλαρήκι” και τα 10 δευτερόλεπτα που δεν ασχολείται μ’ αυτό θα πει τη φράση: “πάλι με τα κινητάκια σας είστε”; Είναι αυτός που σε αποκαλεί “μαμάκια” και τα καλοκαίρια στην Κόστα, φτάνει ένα νεύμα για να γίνουν οι επιθυμίες του πραγματικότητα από την κυρία Βούλα.

Είναι αυτός με το ηλίθιο και συνάμα σαρδόνιο χαμόγελο όταν κάποιος στον δρόμο τον αναγνωρίσει ή όταν κάποιος ακόμα πιο τρελός τον αποθεώσει. Είναι αυτός που θα σου κάνει τα χατίρια, χωρίς να χαλάσει καθόλου την παρτάρα του. Είναι αυτός που κοκκινίζει σαν παντζάρι αν τον κολακεύσεις (σε γυναίκες αναφερόμαστε, καθότι έχει πέραση). Είναι αυτός που θα τον κερδίσεις στον πόκερ και θα σου πει πως έπαιξε καλύτερα. Είναι αυτός που βγάζει τον LeBron καλύτερο από τον Jordan και σε 5 χρόνια θα βρει κάποιον καλύτερο από τον LeBron. Είναι αυτός που αν ήταν χρώμα, θα ήταν αυστηρά και αποκλειστικά πορτοκαλί (τώρα το διαβάζει και σίγουρα γελάει με το ηλίθιο χαμόγελο που ανέφερα πριν). Είναι αυτός που σιχαίνεται ό,τι αρέσει στους ανθρώπους (χιόνι, Χριστούγεννα κτλ). Είναι αυτός που όταν το ρωτάς τι ομάδα είσαι, δηλώνει Κουκάκι (και είναι). Είναι αυτός που ενώ τον κράζουμε θα γουστάρει αυτό το κείμενο, γιατί πέτυχε αυτό που ήθελε. Είναι δηλαδή (και έτσι γεννήθηκε) ένας χίπστερ, προτού καν υπάρξουν σαν ιδέα οι χίπστερς.

Και τέλος πάντων για να το κλείσουμε (πριν γράψω κανά βιβλίο), είναι αυτός που παραλίγο να ξεσπιτωθεί, έψαχνε σπίτι (με το ενδεχόμενο να μείνουμε μαζί να πέφτει στο τραπέζι) και όταν τον ρώτησα “αν ψάχνει για μεγάλο ή μόνο για εκείνον” μου είπε “δεν φτάνει που ψάχνω”. Σπίτι. Για τον εαυτό του. Δεν φτάνει που ψάχνει. Στέφανος. Τριαντάφυλλος.-

Ο άνθρωπος που έχει ζορίσει περισσότερο τον Στέφανο στη ζωή του, Ρομίνα Δερβεντλή

Θα ήθελα πολύ να ΄χα να διηγηθώ μια ιστορία να δείχνει το μεγαλείο της Τριανταφυλλέικης κομπλεξοσύνης, αλλά δεν μου έρχεται καμία. Ίσως επειδή είναι πολλές. Ίσως επειδή αν δεν τον ξέρεις, δεν θα καταλάβεις. Όλες όμως οι ιστορίες θα είχαν ένα κοινό θέμα, παύλα, δίδαγμα: Το βασικότερο θεματάκι που έχει ο Στέφανος είναι ένα. Είναι κομπλεξικός.

Από εκεί πηγάζουν όλα τα προβλήματα, από εκεί διαποτίζεται όλο του το είναι, από εκεί τρέφεται η μεγάλη προσωπικότητα που ονομάζεται Στέφανος Τριαντάφυλλος. Α, ρε Στέφανε. Δεν πρόκειται να το παραδεχτώ δημόσια, in person εννοώ -και θα υποστηρίξω ότι μου πήρε το πληκτρολόγιο ένα ρακούν και το έγραψε με τα μικρά του δαχτυλάκια- ότι όταν λέω “κομπλεξικός” το εννοώ με την, ας πούμε, θετική έννοια της λέξης. Είναι ο κομπλεξικός που τα κόμπλεξ του έχουν μια χαριτωμενιά, μια τσαχπινιά βρε αδερφέ και το μόνο που θέλεις είναι να κάνει μια επόμενη κομπλεξική μπούρδα για να τον κοροιδέψεις. Είναι ο άνθρωπος που εν μέσω επουράνιας επιφοίτισης με resolution «τέλος στην ασυδοσία», αποφάσισε να κόψει την ζάχαρη και τα τηγανιτά. Όχι, όχι για δίαιτα. Από άποψη. Ποιός; Ο Στέφανος, ρε μ@λάκα, τι ζούμε, δηλαδή για το Θεό.

Μόλις συνείδητοποίησα ότι δεν μπορώ να γράψω άλλο. Και επίσης μόλις κατάλαβα και το γιατί. Δεν μπορώ χωρίς τον Στέφανο. Θέλω να υπάρχει αντίλογος, θέλω να με προκαλέσει, δεν μπορώ να εναποθέτω λόγους, περιστατικά και μεμονωμένα σκηνικά. Η Τριανταφυλλέικη κομπλεξοσύνη δεν μπορεί να αποδοθεί σε μερικές εκατοντάδες λεξούλες. Επειδή όμως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, πάρε μερικές χιλιάδες λέξεις για να μπεις στο πνεύμα. Από την προσωπική μου συλλογή.

Υ.Γ. Στέφανε, χρόνια πολλά. Άλλος ένας χρόνος πέρασε που δεν είσαι ο πιο αστείος φίλος μου.

Ο συνοδοιπόρος στις μπαρότσαρκες, Παύλος Σωτηρίου

Αν δεν τον γνωρίζεις καλά, ο Στέφανος είναι ένας φαινομενικά απόμακρος, μπλαζέ τύπος. Με αφορμή τα γενέθλιά του είπα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες (δυο) συμβουλές για να σπάσετε τον πάγο όταν τον πετύχετε σε ένα από τα πολλά στέκια του.

– άμα τον δείτε να κοιτάει προς το μέρος σας με ένα ανέκφραστο, παγερό, δολοφονικό βλέμμα, ενώ έχει σταυρωμένα τα χέρια πάνω στο στήθος, και συγχρόνως γέρνει ελάχιστα προς τα πίσω, τότε φλερτάρει μαζί σας. Ο Στέφανος μπορεί να φαίνεται τσαμπουκάς αλλά δεν ψάχνει για καυγά…

– αν το ψαρωτικό του βλέμμα παραμένει παρά τις προσπαθειές σας για μια πιο ουσιαστική επικοινωνία, τότε πολύ απλά πλησιάστε τον και πείτε του ένα από τα παρακάτω: ‘μωρέ έχω ψιλοκανονίσει κάτι για μετά’, ‘θα σου σπάσω το κεφάλι’, ‘Κόστα bianca’, ‘boyyyz’, ‘yeaah’. Εγγυώμαι οτι θα τον κάνετε να χαμογελάσει, για να μην πω γελάσει.

Παρακαλώ φίλη αναγνώστρια, παρακαλώ και σε σένα Στέφανέ μου.

Χρόνια πολλά Στέφανε, χαίρομαι πολύ που είσαι φίλος μου.

Η Νέμεσις του στο τάβλι, Μάνος Χωριανόπουλος

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος και το τάβλι, είναι μια πικρή ιστορία (για τον ίδιο). Παίξαμε πρώτη φορά, στην Κόστα, ένα καλοκαιρινό πρωινό κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, σημείο που ο ίδιος ονομάζει “Γιαντ Ελιάου” και εγώ “Αρχή του μαρτυρίου”. Ακολούθησαν 9 συνεχόμενες ήττες μέχρι να πάρει την πρώτη του νίκη απέναντί μου και να μου ανακοινώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι το σκορ μας είναι 7-5, ακυρώνοντας αιώνες μαθηματικής επιστήμης. Οι θαμώνες της Αυλής στο Κουκάκι έχουν γίνει μάρτυρες της “ασφιξίας”, τακτικής που ακολουθώ στο Φεύγα και στο Πλακωτό και η οποία έχει ως αποτέλεσμα ο Στέφανος να βάζει και να βγάζει το σακάκι του ως άλλος Γιάννης Ιωαννίδης, να αλλάζει τραπέζια ή να πληρώνει έναν ηθοποιό που προσποιείται ότι είναι φίλος του προπονητής μπασκετ για να έρθει να μας μιλήσει, κάθε φορά που χάνει, ώστε να αλλάξει ο ρυθμός του παιχνιδιού και το γούρι.

Ο παίκτης που θα ήθελε να είναι ο Τριαντάφυλλος, Δημήτρης Μοσχονάς

Στέφανος Τριαντάφυλλος, μια κατηγορία μόνος του (όχι σε κιλά). Φίλος, συμπαίκτης και προπονητής (δάσκαλος). Δέκα χρόνια φιλίας και ξεροκεφαλιάς. Τι να πρωτοπώ για αυτόν τον άνθρωπο. Για την απίστευτη ταχύτητα που καταπίνει τα μπιφτέκια της μητέρας του (και ό,τι άλλο φτιάχνει), για τις μπασκετικές ιστορίες του που όταν τις ακούς νομίζεις ότι έχεις δίπλα σου κάποιον παίκτη που  απλώς ξέχασαν να τον συμπεριλάβουν στο Hall of Fame δίπλα στα ιερά τέρατα του αθλήματος. Για ότι δεν θέλει να ξέρει άλλη παραλία στο νομό Αργολίδας εκτός από αυτή κοντά στο σπίτι του. Άπειρες στιγμές και πράγματα για να καταθέσω. Μία όμως μου έρχεται πιο εύκολα από όλες και είναι η στιγμή (θα συμφωνήσει ο Μίχαλος) που μια κοπέλα προσπαθεί να περάσει από μπροστά, καθώς εκείνος κάθεται σε καρέκλα μέσα σε σκοτεινό σινεμά. Τη σκηνή αυτή θα τη ζήλευε μέχρι και ο Σειρηνάκης για τις ταινίες του, αφού κόλλησαν για 3-7 δευτερόλεπτα, με εμένα και τον Μίχαλο να βγάζουμε ένα πελώριο “ΩΧ”, την ώρα που ο Στέφανος ζητούσε συγνώμη για την όμορφη στιγμή μεταξύ εκείνου και της κοπέλας. Ακόμα κλαίμε.

Ο αρχηγός στο Κουκάκι B.C. και πάντα για τις δύσκολες άμυνες, Γιώργος Σιδερής

Στέφανος λοιπόν,

Ή Νίνο ή Πούπσυ ή δάσκαλος για τους φίλους. Ιδιαίτερη περίπτωση. Σπάνια συναντάς άνθρωπο με τόσα θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα του. Νέγρικο κορμί με γωνίες, αγκαλίτσας, χορτοφάγος, ομιλητικότατος, αναλυτικότατος, πρόθυμος να μοιραστεί και να υιοθετήσει τις απόψεις του όταν αυτές δεν αφορούν το μπάσκετ και το φαγητό. Σε όλα τα άλλα θέματα κουνάει απλά το κεφάλι ή παίζει με το κινητό. Φόρτε του να τον πάρεις για κουβέντα στο κινητό, τελειώνει η μπαταρία σου στο φτερό. Αποτελεί φοβερή γυναικοπαγίδα η βόλτα μαζί του, καθώς τραβάει όλα τα γυναικεία και μη βλέμματα. Εάν είχα αδελφή θα τον ήθελα για γαμπρό, εάν την κόρη μου τη λέγανε Σελήνη, ο Στέφανος θα ήταν ο ιδανικός “Χόχος”. Σελήνη θέλει Στέφανο…​

Ο μπασίστας στις παιδικές μουσικές ανησυχίες του Στέφανου, Δημήτρης Λυκάκης

Ο Στέφανος όταν τον γνώρισα, πριν 21 χρόνια, ήταν το παιδί με την μπάλα μπάσκετ στα πόδια, έτοιμο να χιμήξει στο διάλειμμα σαν ύαινα που επιτίθεται σε αγέλη από ζέβρες (όπου ζέβρες μικρότερα ανύμπορα παιδάκια) για να προλάβει μπασκέτα. Τις υπόλοιπες ώρες θα τον έβλεπες να καταβροχθίζει το νύχι, το δάχτυλο και ενίοτε και το υπόλοιπο χέρι του, να πέφτει στο διάδρομο της τάξης έτοιμος να πάθει ανακοπή από το γέλιο (ναι, μπροστά στο δάσκαλο) και να βγάζει στίχους για το μέταλ συγκρότημα που είχαμε (παρότι δεν ήξερε κανείς μας να παίζει κάποιο όργανο και το χιτ ήταν εμπνευσμένο από ταινία με τον Michael Douglas, τρέχα γύρευε δηλαδή). Αυτός ήταν ο Στέφανος στα 14. Από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά. (Χμμ, ναι, το συγκρότημα το σταματήσαμε).

Ο άνθρωπος που τον έβαλε στην Αυλή του, Κώστας Μανιάτης

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου και ομολογώ οτι μου χάλασε τελείως την αισθητική μου, καθώς φορούσε λευκές κάλτσες ως το γόνατο, σορτσάκι τουλάχιστον 2 νούμερα μεγαλύτερο και περπατούσε σαν συγκαμένος. Έμελε βέβαια να ήταν αυτός που θα μου κόψει το μπάσκετ, βρίσκοντας μου όμως ρόλο να το υπηρετώ αποδοτικά από άλλο πόστο.

Tips που πρέπει να ακολουθήσεις όταν εισαι μαζί του: 1) όταν μιλάει για το μπασκετικό του ταλέντο τον αφήνεις να μονολογεί και δεν τον διακόπτεις ποτέ πριν το μισάωρο 2) όταν τον κερδίζεις στο τάβλι παραδέχεσαι αμέσως οτι είσαι άσχετος, κωλόφαρδος και ζαράκιας 3) η καλύτερη ομάδα στην Ελλαδα ειναι το Κουκακι B.C. και μετά όλες οι άλλες 4) σε έξοδο για φαγητό αν θες να φας και πείνας δεν κάθεσαι ποτέ δίπλα του και 5) εχει χαρακτηριστεί “βαρύς” και “κλειστός” σαν χαρακτήρας αλλα κατά βάθος ειναι πολυ ευαίσθητος και κοινωνικός, γυρνάει και στο παρατσούκλι “αρκουδάκι”.

Ο παλιός συμμαθητής που θέλει να τον πάρει πίσω από το κέντρο, Αντώνης Στολίδης

Η γνωριμία μου με τον εν λόγω κύριο έγινε τον Σεπτέμβριο του 1997 σε μια μικρή κρύα αίθουσα στο ισόγειο του 2ου Λυκείου Γλυφάδας. Ήρθε και έκατσε στο τελευταίο θρανίο το οποίο ήταν πιασμένο από τη τριάδα του ψηλού, του (πολύ) κοντού και του προέδρου. Τα βλέματα μας διασταυρώθηκαν σαν να προφητεύαμε τη σκηνή από το Step Brothers (από 2:50 παρακαλώ). Για καλή του τύχη όμως τη δεύτερη ώρα των φιλολογικών άρχισε να μιλάει με τον κοντό με άγνωστη μέχρι και σήμερα θεματολογία (ο κοντός πάντα έσπαγε την ομερτά της τριάδας). Οπότε ο καθηγητής απευθύνεται με το “τς, τς, τς, εσύ με την μπλούζα της Παναχαϊκής (σ.σ. η μπλούζα ήταν μια NAUTICA γκρι με κόκκινες ρίγες στα μανίκια), όλη την ώρα μιλάς, πέρασε έξω σε παρακαλώ πολύ”. Έτσι απλά έγινε ένας από εμάς που θέλαμε να σπάσουμε το σύστημα εκ των έσω. Ακολούθησε μια μακρά φιλία μέχρι σήμερα στην οποία προστέθηκε και η υπόλοιπη παρέα, η οποία απαρτίζεται τουλάχιστον από 10 αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Τώρα το “παιδί” αυτό θα αποκαλείται στο κείμενο “Αυγουλάρας” (από την πλέον γνωστή πασχαλινή λαμπάδα). Λοιπόν ο Αυγουλάρας διαθέται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τρώει (εκτός από την κυριολεκτική έννοια του ρήματος) κολλήματα κατά καιρούς. Το τελευταίο αστειάκι του είναι ότι ζει στο κέντρο και έχει πείσει τον εαυτό του ότι του αρέσει, αλήθεια Αυγουλάρα σου αρέσουν τα αρώματα που αναδύονται στον ανελκυστήρα από τον από κάτω ένοικο;

Επίσης έχει μια πολύ συγκεκριμένη άποψη στη διαχείριση του χρόνου του και έτσι απλά θα σας αναφέρω μια τυπική μέρα μαζί του στο “εξοχικό”. Πρέπει να ξυπνάει πρώτος για να φάει το πρωινό, μετά αλείφεται με κρέμες ηλιοπροστασίας από την κ. Βούλα η οποία εκτός από υπέροχη μάνα εκτελεί και χρέη ντεντέκτιβ, το οποίο μου έχει ειπωθεί και το έχω διαπιστώσει πως ισχύει. Μετά έρχεται η ώρα της παραλίας στην οποία πάει πρώτος (καλό αυτό γιατί την οργανώνει με ομπρέλες και τα λοιπά σύνεργα, αλλά φεύγει επίσης πρώτος μέσα σε κράξιμο). Αυτή η στιγμή όπου η παντόφλα του ηχεί στον ανηφορικό βηματισμό του τυλιγμένου με πετσέτα στη μέση (πάνω από τον αφαλό) Αυγουλάρα και έχει μοναδικό στόχο να φτάσει στο τραπέζι του εξαιρετικού πάντοτε φαγητού της κ. Βούλας, δεν αντέχεται και ξέρετε τι άλλο δεν αντέχεται; Το ότι θα φάει και μετά θα θέλει να πέσει να κοιμηθεί στο μικρό ιγκλού του (ένεκα του air condition που πιάνει πολικές θερμοκρασίες) και να με αφήσει τουλάχιστον ένα τρίωρο να τα βρω με τον εαυτό μου. Στον Αυγουλάρα υπάρχουν και πράγματα που προσπαθώ να μιμηθώ χωρίς επιτυχία. Όπως ότι είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά δεν κρατάει κακία, χωρίς να παίρνει δίνει και τέλος ό,τι ώρα και να τον πάρεις και έχεις πρόβλημα, θα είναι εκεί με ή χωρίς μπέρτα. Τέλος τον τελευταίο καιρό όταν σκέφτομαι τον Αυγουλάρα μου έρχεται για ανεξήγητο λόγο αυτή η εικόνα, οπότε το δώρο μου είναι αυτή. Χρόνια πολλά!

Ο 22ιος “χαζούλης” και σύντροφος στις μπασκετικές συζητήσεις, Ηλίας Παπαδόπουλος

​Στέφανος Τριαντάφυλλος. Άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση! Κομπλεξικός, ακοινώνητος, απόμακρος, ψυχρός (ενίοτε), μα πάνω από όλα ΦΙΛΟΣ. Με ξεφωνίζει όπου μπορεί ​(περίγελος έχω γίνει στα γραπτά του) αλλά πάντα είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Τον γνώρισα το 1997. Πέρασαν τα χρόνια αλλά ξεχωρίζει ως βαρύ τεσσάρι στην πεντάδα των καλύτερων μου φίλων. Έχουμε ζήσει πολλά μαζί, δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Τις μπουνιές στα πλευρά όταν ερχόταν το μαύρο 22 στο καζίνο ή την έκφραση του στην παντσέτα “παγωτό” που έφτιαχνε ο πατέρας μου; Τα άλλα τα πιο βαριά δεν τα αναφέρω…

Να τα εκατοστήσεις και μια μέρα προπονητής στον ΑΡΗ για να πάρω εκδίκηση για το γλέντι που έχω φάει τόσα χρόνια.

Ο ξενιτεμένος στην Αγγλία κολλητός, Γιάννης Τό-το-το-πακας

Θα φανεί παράξενο σε πολλούς, αλλά ο Στέφανος ΔΕΝ γεννήθηκε με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια! Ήμουν εκεί όταν έμαθε (με ανοιχτό το στόμα) τι σημαίνει τζαμπ σουτ, ντρίμπλα ή ακόμα και μπάσιμο. Ήμουν εκεί όταν έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα και καθόταν (περίπτερο) στο σημείο της βολής και περίμενε πάσα ελεημοσύνης για να βαρέσει ένα “τούβλο”. Αυτός είναι ο άνθρωπος που τώρα έχει χιλιάδες (ή μήπως δεκάδες;) μπασκτόφιλους αναγνώστες. Οπότε αγαπητοί, βλέπετε, υπάρχει ακόμα ελπίδα για όλους μας σε αυτή τη γη!

Ο άνθρωπος που πάντα διαφωνούν, αλλά συμφώνησαν να γίνουν κουμπάροι, Μάνος Μίχαλος

Το έχω ξαναγράψει κάπου, νομίζω στο facebook, ότι αν καθίσω να γράψω ένα βιβλίο για τον Στέφανο λογικά θα ξεπουλήσει ή τέλος πάντων θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στη λογοτεχνία όχι για το πώς θα το γράψω, αλλά για το τι έχω να γράψω. Ωστόσο, για σήμερα που είναι τα γενέθλια του προτίμησα να γράψουν άλλοι για εκείνον, που επίσης τον ξέρουν καλά από διαφορετικές πτυχές ο καθένας. Του λόγου μου, είναι η αλήθεια ότι έχω την τιμή να τον γνωρίζω σε κάθε πτυχή του, προσωπική, επαγγελματική, αθλητική, δημοσιογραφική, φιλική, αντρική. Σας εγγύωμαι ότι με καμία δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα άκρη, γιατί όλες ανακατεύονται μεταξύ τους και έχουμε ένα συνολικό αποτέλεσμα, πληθωρικό είναι η αλήθεια, το οποίο μπορώ να πω ότι δεν με έχει διαψεύσει ποτέ. Όποιος τον γνώρισε μετά από μένα, απέκτησε την άποψη που περίμενα. Γραφικός σε πολλά, κολλημένος σε πάρα πολλά, αλλά καλό παιδί, ψυχή της παρέας. Αλήθεια, ρε, μη γελάτε. Δώστε του λίγο χρόνο μόνο, να ξεπεράσει όλα τα σύνδρομα αντικοινωνικής συμπεριφοράς που έχει για αντισώματα απέναντι σε κάθε νέα γνωριμία και θα δείτε ότι μπορείτε να γελάσετε μαζί του (καλά να γελάσετε μαζί του μπορείτε όπως και να ‘χει, αλλά τέλος πάντων). Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος είναι μια κατηγορία μόνος του. Έσπασε το καλούπι. Σταμάτησε η παραγωγή του προϊόντος, γιατί κρίθηκε επικίνδυνο για την ανθρωπότητα αν έβγαινε σε πολλές εκδόσεις. Τώρα από περιστατικά, να περιμένετε το βιβλίο, αν και όταν το δείτε ποτέ στα ράφια. Κρατήστε το πρώτο της “γνωριμίας” μας, ας το πούμε, όταν πηγαίναμε μαζί γυμναστήριο γύρω στα 15-16 και ενώ εγώ έκανα κάτι ασκήσεις για τη γάμπα (για να βελτιώσω το άλμα μου και καλά), με πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω και καιγόταν όλη η γάμπα και ο δικέφαλος και το μυαλό μου ολόκληρο είχε πάρει φωτιά, ο Στέφανος είχε ακουμπήσει πάνω σε ένα σίδερο ακριβώς μπροστά μου, με το ένα χέρι στο ένα μάγουλο και το πρόσωπο γυρτό και έτσι όπως με κοιτούσε και τον κοιτούσα, σκέφτηκα και πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα (ίσως όλα να είχαν πάει αλλιώς), να του ρίξω ένα χαστούκι. Τέλος πάντων, δεν με παίρνει να λέω και πολλά. Όπως λένε “δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι”, οπότε εγώ σας τον δείχνω και χαίρομαι για αυτό που είμαι/είναι.