Τριζόνια, η ‘λιλιπούτεια’ Ύδρα που ήθελε να αγοράσει ο Ωνάσης

500 μέτρα μέσα σε 10 χρόνια. Τόσο μου πήρε για να αξιωθώ να ανακαλύψω, το καλοκαίρι που διανύουμε, το συγκεκριμένο καρτ ποστάλ πάλαι ποτέ λοιμοκαθαρτήριο και -ως τον Μεσοπόλεμο- σημείο στάσης των ατμόπλοιων που εκτελούσαν τη γραμμή Πειραιάς-Ιόνια νησιά και το οποίο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ‘ζαχάρωνε’ μάταια να αγοράσει στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Αριστοτέλης Ωνάσης, πριν καταλήξει στον Σκορπιό.

Τα 500 μέτρα είναι η απόσταση που απέχει το σύμπλεγμα των Τριζονίων (που περιλαμβάνει τρία ακατοίκητα μικρότερα νησιά, τον Αγ. Ιωάννη,το Πλανέμι και το Πρασούδι) από το απέναντι χωριό της Φωκίδας, τα Χανιά.

Μια απόσταση που διανύεις max στο πεντάλεπτο με τα καραβάκια που φεύγουν σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα έναντι αντιτίμου ζαμπονοτυρόπιτας (βλέπε 2 ευρώ το άτομο). Ακόμη και όταν, όπως στην δική μου περίπτωση, το είχε το κυματάκι του η φάση.

Όσον αφορά τα 10 χρόνια, αυτά αφορούν συνολικά το διάστημα που πηγαίνω σταθερά κάθε καλοκαίρι στην Ναύπακτο, την πλησιέστερη δηλαδή πόλη (25 χλμ, μισή ώρα με το αυτοκίνητο-αν και επίσης εύκολα πας από Πάτρα ή από Γαλαξίδι). Έχοντας ανέκαθεν στο πίσω μέρος του μυαλού μου να κάνω αυτή την εκδρομή που κάθε ντόπιος που σέβεται τον εαυτό του μου επισήμανε ξανά και ξανά ότι αξίζει τον κόπο.

Κάτι που διαπίστωσα από μόνος μου ήδη από την πρώτη στιγμή που πάτησα τη σαγιονάρα μου στο παραμυθένιο φυσικό λιμάνι του (κομπλέ με μαρίνα σκαφών αναψυχής που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από εκεί που σε αφήνει το σκάφος) και ήπια τον εξαιρετικό φρέντο καπουτσίνο μου (κομπλέ -απροσδόκητα- με αψεγάδιαστο French toast με μέλι και κανέλα) στο σικάτο καφέ Ancora.

Προσπαθώντας να αποφασίσω σε ποια από τις τέσσερις παραδοσιακές ψαροταβέρνες και το ένα κατάλευκο all day cafe restaurant που βρίσκονταν ακριβώς μπροστά μου θα απολάμβανα το φρέσκο ψάρι και τα υπόλοιπα θαλασσινά λίγες ώρες μετά.

Ένα καταπράσινο νησί (στο οποίο απαγορεύονται τα αυτοκίνητα, εξού και η σύγκριση με την Ύδρα) φουλ σε ελιές, αμυγδαλιές, αμπέλια, φραγκοσυκιές, κυπαρίσσια, σχίνους, πουρνάρια και ευκάλυπτους, που σε προδιαθέτει να το περπατήσεις. Ακόμη και αν, όπως συμβαίνει στην περίπτωσή μου, προτιμάς τους καλοκαιρινούς μήνες να γίνεσαι ένα με την ξαπλώστρα.

Έτσι και αλλιώς, περπάτημα (του επιπέδου μισαώρου) θα κάνεις. Όχι στο ίδιο το λιμάνι και τον οικισμό, που είναι όσο compact έχεις ήδη καταλάβει, αλλά προκειμένου να φτάσεις στις δυο ‘αναπληρωματικές’ παραλίες του νησιού (σ.σ. η ‘κεντρική’ είναι εντός λιμανιού και είναι επίσης χαριτωμένη, αλλά μικρή).

Συγκεκριμένα την διάσημη Πούντα, με την κοκκινωπή αμμουδιά και τον μοναχικό φουντωτό κέδρο στο κέντρο της, που έχει μήκος 100 μέτρα και στην οποία φθάνεις μέσα από τον χωματόδρομο που ξεκινάει περιμετρικά του λιμανιού. Και τα Άσπρα Χαλίκια, με τα κρυστάλλινα νερά και τα πολύχρωμα βοτσαλάκια (με άνοιγμα που δεν ξεπερνά τα 80 μέτρα).

Αν, τώρα, τραβάει η ψυχή σου και άλλο περπάτημα, ρίξε μια ματιά στα παρακάτω μονοπάτια, με μπόνους το τελευταίο που σε οδηγεί προς τη θέση “Πύργο” (Παλιόκαστρο), όπου υπάρχουν υπολείμματα μεσαιωνικού πύργου. Όλα αυτά μέσα σε υπέροχη βλάστηση και με μόνιμο soundtrack τα τριζόνια, που φέρονται να έδωσαν -σύμφωνα με την μια άποψη- στο νησί το όνομά του (η άλλη άποψη θέλει να αποτελεί παραφθορά του “τριονήσια”, όνομα που περιέγραφε το σύμπλεγμα).

Αν και, μεταξύ μας, το πιο πιθανόν είναι να μην σου κάνει καρδιά να κουνηθείς ρούπι από το λιμάνι (που είναι ακόμη πιο ειδυλλιακό όταν ανάψουν το βράδυ τα φώτα). Είτε καθισμένος σε ένα από τα καφέ του, είτε βλέποντάς το από την βεράντα ή τον κήπο του ξενοδοχείου σου (έχει αρκετές επιλογές διαμονής).

Στο τέλος της ημέρας τα Τριζόνια αποτελούν μια εξαιρετική επιλογή για μια γρήγορη στάση (αν περνάς από κοντά) ή για μια ΣΚ απόδραση.

Ένα κρυμμένο μυστικό που, παρότι απέχει μόλις 500 μέτρα από την ακτή (είναι τόσο κοντά που σχεδόν βλέπεις που πάρκαρες απέναντι), σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι όντως σε κάποιο απομακρυσμένο Αιγαιοπελαγίτικο νησί τύπου Αστυπάλαια. Και αυτό, η νησιώτικη αίσθηση και η αύρα ηρεμίας, είναι τελικά ο λόγος που θα επιλέξεις να επιστρέψεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.