Τυριά ή Αλλαντικά;

Οι γραβιέρες κάνουν μανούρα με τα τσορίζο. Οι μυζήθρες στραβοκοιτάνε τα χαμόν και τα ροκφόρ πήραν διαζύγιο με τα καπνιστά αλλαντικά. Ναι, εκεί φτάσαμε. Εκεί.

Τυριά ο Ρατατούης Πάνος Κοκκίνης

Καταναλώνω (βλέπε σαβουριάζω) εξίσου μεγάλες ποσότητες από τα δυο. Και μου έρχονται εξίσου κορόμηλα δάκρυα στα μάτια όταν σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς φετούλα και παρμεζάνα από την μια ή πικάντικο σαλάμι αέρος και καπνιστή γαλοπούλα από την άλλη. Κάτι που, μεταξύ μας, είναι πολύ πιθανό να συμβεί αν ποτέ αξιωθώ να πάω ξανά στον καρδιολόγο. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, τα αλλαντικά είναι πολυτέλεια. Τα θέλω και τα λαχταράω, αλλά δεν ξυπνάω στις δώδεκα το βράδυ να κόψω ένα κομματάκι γραβιέρα -από ένα τυροκομείο του Αγρινίου- για την οποία με έπιασε λιγούρα. Ακριβώς αυτό που κάνω δηλαδή αυτή την στιγμή.

Τυριά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μικρός -παιδάκι ακόμα- όταν είχα αρχίσει να ανακαλύπτω τον κόσμο ήμουν κρυφά ερωτευμένος με το έμενταλ, που τότε είχε τον κωδικό όνομα “αυτό με τις τρύπες”. Η πρωτη μου σχέση ήταν με το γκούντα στο τοστ. Στη συνέχεια μεγάλωσα και ερωτεύτηκα τη μυτζήθρα. Μεγαλύτερος, όταν άρχισα να σοβαρεύομαι, έκοβα φλέβες για την γραβιέρα Νάξου. Μετά ήρθε η εποχή του πειραματισμού. Ψιλοφλέρταρα με τα καπνιστά, έκανα κάτι με την παρμεζάνα, έριχαν κλεφτές ματιές σε καλλίγραμες κεφαλογραβιέρες και -δεν ντρέπομαι που το λέω- έβγαινα κρυφά για μυτζήθρα. Ώσπου; Ώσπου να γνωρίσω αυτήν. Τη μια και μοναδική. Την κυρία των τυριών, τη βασίλισσα των γαλακτομικών, την αυτοκράτειρα των τροφών: τη φέτα. Την σκληρή (σαν και μένα).

Δεσμεύτηκα μαζί της όρκους αιώνιας αγάπης και έκτοτε την τιμώ καθημερινά, γιατί ως γνωστόν πάει με τα πάντα (δεν θα κάνω λογοπαίγνιο με τα ζωάκια πάντα, γιατί μεγαλώσαμε πια για τέτοια πράματα). Θυμάμαι τη φορά που φώναζα στην κουζίνα, θεωρώντας ότι οι Κινέζοι θα κατακτήσουν τον κόσμο αν ανακαλύψουν πόσο ταιριάζει η φέτα (μας) στην κουζίνα τους. Ήταν η μέρα που ο Φρέντος μου είπε (ακόμη δεν τον έχω πιστέψει απόλυτα) ότι οι Ασιάτες δεν βάζουν γαλακτοκομικά στο φαγητό τους, γιατί έχουν δυσανεξεία στη λακτόζη. Δεν μου αρέσει αυτή η θεωρία. Προτιμώ τη δική μου, οτι ο Θεός τους έκανε 1 δισεκατομμύριο, τους έδωσε τους νίντζα, την γλυκόξινη σάλτσα και τα αρρωστημένα θρίλερ, δεν μπορούσε να τους δώσει ΚΑΙ τη φέτα.

Μια πιατέλα τυριών, λοιπόν, έναντι οποιασδήποτε πιατέλας αλλαντικών. Ακόμη κι αν είχε παρέλαση γερμανικών λουκανίκων. Any given day. Γιατί θυμάμαι και στον στρατό έφτασα μια ανάσα από την αναβολή όταν ανακάλυψα ότι σερβίρουν φασολάδα χωρίς φέτα (πόσα να αντέξω ο άνθρωπος;), ενώ τα λουκάνικα που μας σερβίριζαν μαζί με το υπόλοιπο αγγλικό πρωινό (όχι;) ούτε να φτύσω. Για την ακρίβεια ούτε να τα κόψω (δεν κοβόντουσαν καν). Και από τη μέρα που απολύθηκα αποφάσισα να καλύψω το χαμένο έδαφος και πλέον στο σούπερ-μάρκετ αγοράζω τη φέτα με εκτάρια παρουσία τοπογράφου. Την αγαπώ και θα την αγαπώ για πάντα. Και δεν την μοιράζομαι με κανέναν. Εκτός από τα γεμιστά μου.

Αλλαντικά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είναι ειλικρινά η πιο δύσκολη απόφαση που έχω πάρει σε δίλημμα. Όχι ότι σας ενδιαφέρει. Γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω με ψυχρή λογική και να μην παρασυρθώ από τις όμορφες στιγμές που έχω περάσει δίπλα σε κεφάλια παρμεζάνας, τις αμέτρητες φορές που επαίνεσα την αξία ενός ώριμου ιρλανδικού cheddar, τους νέους γευστικούς ορίζοντες που μου όρισε κάποτε μία Γαλλίδα σε ένα πλατώ Γαλλικών τυριών, τον μικρό πανηγυρισμό με σφιγμένη την γροθιά κάθε φορά που κοιτώ τον μπουφέ σε ένα σαντουιτσάδικο και υπάρχει τίμια ελληνική γραβιέρα.

Αλλά η λογική λέει αλλαντικά. Γιατί ακόμα κι αν έχω εμμονή με τα τυριά, όταν είμαι σε ένα εστιατόριο θα παραγγείλω αλλαντικά. Μακάρι να έχουν κι ένα αλμυρό τυρί από δίπλα. Ένα, όχι τριάντα. Ένα υπέροχα γευστικό αλμυρό τυρί μού αρκεί για να κατεβάσω μία ολόκληρη πιατέλα με πολλά διαφορετικά αλλαντικά. Ναι, το τυρί μπορεί να είναι ένα, τα αλλαντικά όμως πρέπει να είναι άπειρα. Κι αυτό είναι κάτι που ανακάλυψα σε ένα από τα πολλά ταξίδια στον Ιταλικό Νότο. Τότε που κάθε βενζινάδικο είχε το δικό του σαντουιτσάδικο. Και όσο κατέβαινες πιο Νότια, τα σαλάμια άλλαζαν μορφή και γεύση, το prosciutto ερχόταν σε παραλλαγές και η μορταδέλα δεν ήταν σε καμία περίπτωση “άλλη μια πάριζα απλά με φυστίκι”, όπως άκουσα κάποτε.

Ένα καλό (Γαλλικό ή Αυστριακό) καπνιστό χοιρινό > Prosciutto crudo > Salame Toscano > Jamon Iberico > Chorizo > Mortadella > το χάος.

Αλλαντικά η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Φημίζομαι για τα μακροσκελή μου κείμενα και την ανυπακοή μου στο όριο λέξεων, μερικές φορές όμως πρέπει να τοποθετηθείς λακωνικά, όταν έχεις ένα τέτοιο ακαταμάχητο επιχείρημα στα χέρια σου: ΜΠΕΙΚΟΝ.

Τυριά ο Στέλιος Αρτεμάκης

Στο χωριό μου, στην Κρήτη, αλλαντικά δεν είχαν. Δηλαδή είχαν, αλλά ήταν κάτι λουκάνικα της κακιάς ώρας και καπνιστό σε μεγάλα κομμάτια που δεν το σερβίρεις για ορεκτικό. Ούτε χαμόν, ούτε αυτή την αηδία το τσορίζο, ούτε παριζάκια, ούτε μορταδέλα που μεταξύ μας τώρα τα τρως και σε τρώνε. Είχαν, όμως, γραβιέρα, που μόνο τίμια δεν τη λες με 15 ευρώ το κιλό που έχει φτάσει (80 ευρώ το κεφάλι πάει για να δώσω της διαστάσεις της ληστείας). Είχαν και μυζήθρα, την οποία περισσότερο spead τη λες παρά τυρί και μπαίνει παντού από το ψωμί μέχρι γέμιση σε μπιφτέκι. Και στο νησί της μάνας μου είχαν αλμυρή σκληρή μυζήθρα, φτιαγμένη με θαλασσινό νερό, ιδανική για μακαρόνια με κιμά. Βέβαια, το αγαπημένο μου τυρί είναι το ροκφόρ. Μη με ρωτάς γιατί. Μου αρέσουν τα τυριά μάλλον.

Αλλαντικά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Με τα τυριά, έχω το ίδιο πρόβλημα που έχω με τις σως. Μου αρέσουν 2-3 συγκεκριμένες, αλλά αν εντοπίσω άγνωστη σως στο πιάτο που μάλιστα απροκάλυπτα γλείφει το βασικό περιεχόμενο του, προφανέστατα δεν θα αγγίξω. Το ίδιο και με τα τυριά. Όταν διακρίνω ακόμα και τα άσπρα ίχνη της φέτας (που καμιά φορά μ’ αρέσει) πάνω σε ξένο σώμα φαγητού, επίσης δεν ακουμπάω. Ναι, είμαι παράξενος (και) με το φαγητό, αλλά ας μην προκαλώ άλλο τον Τριαντάφυλλο.

Τα αλλαντικά από την άλλη είναι αξιοπρεπέστατα. Μεγάλωσα παίζοντας μπάσκετ με το ένα χέρι στην αυλή και κρατώντας ένα σάντουιτς με φέτα, σαλάμι αέρος και ντομάτα με το άλλο. (Την φέτα κάνε ότι δεν τη βλέπεις). Ωραία, στέρεα υλικά τα αλλαντικά, χωρίς ζουμιά, χωρίς να λερώνουν το χέρι. Αυτές οι διαφημίσεις με το παριζάκι να έλειπαν, και θα μιλούσαμε για τον πρίγκιπα της πυραμίδας της διατροφής. Αχ, αυτά τα ΜΜΕ.

Αλλαντικά ο Μάνος Μίχαλος

Το ζώδιο δείχνει Ζυγός, ο ωροσκόπος (πάλι Ζυγός) έρχεται και βουλοκερώνει την ανάγκη για απόλυτη ισορροπία, αλλά τα Αιώνια Διλήμματα θέλουν να με διαταράξουν ψυχολογικά για το σαββατοκύριακο. Αλλαντικά-Τυριά, είναι για μένα το ίδιο πιάτο, το απόλυτο και πιο παθιασμένα ταιριαστό ζευγάρι αυτού του πλανήτη και ο μόνος τρίτος που χωρεί, είναι ένα ποτήρι λευκό κρασί.

Όμως, θα διαλέξω. Θα κάνω την καρδιά μου μορταδέλα και θα πω “Αλλαντικά”, γιατί με αυτά ξεκίνησα, αυτά άνοιγα και έτρωγα στον ΑΒ Βασιλόπουλο μαζί με τον πατέρα μου, πριν καν φτάσουμε στο ταμείο για να πληρώσουμε (όπου γυρνούσα πάλι πίσω να ζητήσω άλλες δέκα φέτες), αυτά είναι παντού (στην Ελλάδα το σουτζούκι και τα λουκάνικα Τρικάλων, στην Ιταλία το προσούτο και η μορταδέλα, στην Ισπανία το χαμόν, στην Αύστρια κάτι ψαγμένα διάφορα) και αυτά είναι που κάνουν την καντίνα “Μερακλής” στο Δέλτα Φαλήρου να είναι διάσημη σε όλη την Αττική (για το σάντουιτς με ποικιλία αλλαντικών).

Έλα, δεν γράφω άλλο, με τα καραγκιοζιλίκια τα Διλήμματα, θέλω τώρα ένα πιάτο γεμάτο από τα πάντα. Και το διάλεξα και μόνος μου αυτή την εβδομάδα. Σόρι, Χρήστο, δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Πάμε κάτω, θα κεράσω σάντουιτς.

Τυριά ο Θανάσης Κρεκούκιας

Ωραίο δίλημμα. Ωραίο και το ζαμπόν. Και η μορταδέλα. Και το χαμόν το ισπανικό, ειδικά αν είναι πάτα νέγρα. Και το τσορίθο. Και το σαλτσισόν. Και ότι άλλο γουστάρετε. Τα έχω τιμήσει υπέρ το δέον. Όλα. Αλλά… Ο λαός που πλάθει λέξεις, τα έχει πει όλα σε μία. Ψωμοτύρι. Ούτε ψωμοζαμπόν, ούτε ψωμοσάλαμο, ούτε ψωμομορταδέλα. Ψωμοτύρι. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό (1 ψωμοτύρι την ημέρα Χ 365 μέρες = 365 ψωμοτύρια το χρόνο Χ ας πούμε 43 χρόνια = 15.695 ψωμοτύρια) έχω τιμήσει περίπου 16.000 φορές το ψωμοτύρι στη ζωή μου. Ούτε πόντοι στο ΝΒΑ να ήταν. Και μιλάμε μόνο για την “άγια” φέτα, έτσι; Πού να πιάσω και τα άλλα δηλαδή. Κασέρια, γραβιέρες, χαλούμια, μαστέλα, μυζήθρες, μετσοβόνε, μαντσέγα, ροκφόρ… Πόλεμος. Με νικητή το τυρί. Εύκολα. Αλελούια (με την αγγλική προφορά).

Αλλαντικά ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μπορώ να κάνω RT όλη την απάντηση της
Ελιάνας; Ολόκληρη όμως. Συνήθως κι εγώ το κουράζω στα διλήμματα αλλά εδώ
εκτός του ότι δεν έχω πολλά να πω, η απάντηση είναι μία, σαφής, ηχηρή,
και την έχει διδάξει κι ο Ρον Σουάνσον.

Μπορείς
να φανταστείς τον Ρον να διαλέγει τυρί σε αυτό το δίλημμα; Όχι. (Και
βασικά αυτή είναι καλή λύση στο μέλλον για όλα τα διλήμματα. What Would
Ron Swanson Choose.) Αλλαντικά λοιπόν.

ή