Τυρόπιτα ή σπανακόπιτα;

Μαγικό πράμα οι σφολιάτες. Είτε τσιμπάς μια στα γρήγορα με τον καφέ, είτε τις χρησιμοποιείς για να ξεγελάσεις την πείνα σου στη διαρκεια της μερας, ειτε απλά λύνουν ένα βασικό πρόβλημα στη διάρκεια άγριου ξενυχτιού (“τι να φάω χωρίς να ΦΑΩ;”), οι σφολιάτες είναι μεγάλη μαγεία. Το θέμα είναι, ποια προτιμάμε; Ποια είναι εκείνη που σκεφτόμαστε ή παραγγέλνουμε αυτόματα όταν δεν είμαστε για πολλά-πολλά;

Ψήφισε εσύ τη δική σου αγαπημένη και μετά δες τις επέλεξε η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ.

Τυρόπιτα ο Μάνος Μίχαλος

Ζεστή (όχι να καίει, ΟΧΙ ΝΑ ΚΑΙΕΙ), με σφολιάτα, ωραία που να τρίβεται στο χέρι και το στόμα και ιδανικά με μια σωστή ανάμιξη φέτας με κίτρινο τυρί. Γενικά είμαι ένας άνθρωος της κασερόπιτας, όχι της τυρόπιτας και επίσης αγαπώ τη σπανακόπιτα. Και αυτή της μαμάς μου που είναι πάντα ωραία και αυτής της μαμάς του Στέφανου που είναι πάντα τέλεια (θα πει περισσότερα εκείνος, είμαι σίγουρος). Όμως, ανάμεσα στο σπανάκι και το τυρί, θα επιλέγω πάντα το δεύτερο παρότι μικρός και ως fan του Ποπάι, όταν ήθελα να το παίξω αντάξιος του πήγαινα και έβγαζα το σπανάκι από την πίτα και το πετούσα στο στόμα μου. Μάλιστα, τι λέγαμε, γιατί το ‘χασα λίγο. Α ναι, για την τυρόπιτα.

Η τυρόπιτα λοιπόν που μπορείς να τη βρεις σαν του Τάσου στη Γλυφάδα, σαν μια γεμάτη σφολιάτα που είχε φέρει ο Χατζηιωάννου στο γραφείο μια μέρα, σαν την εξαιρετική στο Αλεποχώρι (έχουμε πει για το Σπιτικό, αλλά πάντα υπάρχει χώρος να το εκθειάσουμε λίγο παραπάνω), είναι πάντα νικήτρια σε μια τέτοια μονομαχία. Η ανεύρεση της καλύτερης τυρόπιτας στην Αθήνα είναι από μόνο του ένα τεράστιας σημασίας ντοκιμαντέρ. Μια τυρόπιτα και ένα Milko κλείνουν χρόνια σχολικών αναμνήσεων, χαρακτηρίζουν γενιές και γενιές στα γήπεδα της χώρας, γενικότερα η τυρόπιτα κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού. Και η σπανακόπιτα το ξέρει, το έχει μέσα της το τυρί στο DNA της.

Σπανακόπιτα ο Ηλίας Αναστασιάδης

“Η σπανακόπιτα έχει το τυρί στο dna της”, γράφει πολύ εύστοχα ο Μάνος και ειλικρινά απορώ γιατί δεν πάει για το κάτι παραπάνω, δηλαδή για τη σπανακόπιτα που έχει και σπανάκι(;) και τυρί. Μέχρι μια ηλικία κατανάλωνα περισσότερες σφολιάτες απ’ ό,τι ποτήρια νερό τη μέρα και όπως ήταν φυσικό μπούχτισα και δεν ήθελα άλλο. Ακόμα δε θέλω, γι’ αυτό αν καμιά φορά ψωνίσω τυρόπιτα, θα είναι κουρού. Ούτε πολλά φύλλα, ούτε πολλά λάδια. Η σπανακόπιτα από την άλλη, παρότι δεν είναι η πιο ελαφριά ιδέα για πρωινό ή δεκατιανό ή οτιδήποτε, ανέκαθεν έστεκε αρχοντικά στη βιτρίνα των τυροπιτάδικων με το χωριάτικο φύλλο της ή τέλος πάντων, αυτό που ήθελαν να μας πείσουν ότι είναι χωριάτικο. Εγώ μια χαρά το έπαιρνα πάντως, ήμουν ο πιο εύπιστος πελάτης. Τώρα που τα συζητάμε, εννοείται ότι δεν θυμάμαι ούτε κατά διάνοια ποια ήταν η τελευταία σπανακόπιτα που έφαγα. Τυρόπιτα έφαγα προχτές. Αυτό πώς το εξηγείς τώρα;

Τυρόπιτα ο Πάνος Κοκκίνης

Μπορώ να κάτσω και να φάω ένα ολόκληρο ταψί με σπανακόπιτα στην καθισιά μου. Μόνο που ‘απαιτώ’ να την έχει φτιάξει είτε η πεθερά μου, είτε κάποια γιαγιά σε χωριό της Ηπείρου, της Μακεδονίας ή της Αιτωλοακαρνανίας. Αυτή που βρίσκω στους φούρνους της Αθήνας, είναι απλά -στην καλύτερη- φθηνή απομίμησή της. Ενώ στην τυρόπιτα, είμαι πολύ πιο ελαστικός. Βασικά μου αρκεί να είναι φουλ σε φέτα. Όσο πιο καλή η φέτα, τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Όσον αφορά το φύλλο (κουρού ή αλλιώς) ή το σχήμα (μισοφέγγαρη, τριγωνική ή ‘παραλληλόγραμμη’), πραγματικά δεν με αφορά. Το μόνο ζητούμενο είναι με κάθε δαγκωνιά να αισθάνομαι ότι τρώω τυρί. Ζεστό, όχι καυτό. Αλλά τυρί. Αυτό μου αρκεί.

Σπανακόπιτα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Τι να κάνει μια τυρόπιτα μπροστά στη σπανακόπιτα που σημειωτέον έχει όσο τυρί γουστάρει. Αλλά και χωρίς τυρί η σπανακόπιτα γλεντάει την τυρόπιτα χωρίς πολύ προσπάθεια. Δύο προυποθέσεις: Και τα δύο είναι φτιαγμένα από χρυσοχέρα νοικοκυρά που το τιμάει το στεφάνι της και ζυμώνει – ανοίγει φύλο, και τα δύο είναι φτιαγμένα με το πινέλο να να ντρέπεται που ακουμπάει το λάδι. Γιατί αν πάρεις καμιά σπανακόπιττα από το σταθμό Λαρίσης μπορεί να μην τη φάνε ούτε τα ποντίκια. Το ίδιο για την τυρόπιτα. Μόνο μια θεια μου θυμάμαι να φτιάχνει τυρόπιτα και να την τρώω. Συγκρίνουμε λοιπόν μια καλή τυρόπιτα με γυαλιστερή επιφάνεια με γλάσο αυγού και μια σπανακόπιτα, σωστή, τίμια, με αυτό το σκουρόχρωμο crispy φύλο. Δύο διαφορετικά beasts που λένε και στο χωριό μου. Και μεταξύ των δύο σπανακόπιτα hands down. Η τυρόπιτα θα σε φουσκώνει και θα σε πήξει στο τυρί. Η σπανακόπιτα θα κατέβει χωρίς να το καταλάβεις. Να στο πω αλλιώς: Σκέψου να μην ήταν πίτες. Πόσο τυρί μπορείς να φας με τη μία χωρίς να μπουχτήσεις; Και πόσα χόρτα;

Σπανακόπιτα ο Γρηγόρης Μπάτης

Δεν είναι εύκολο να βρεις καλή τυρόπιτα ή για να το πω πιο ορθά, είναι πολύ εύκολο να βρεις μάπα τυρόπιτα. Παίζει ρόλο η σφολιάτα, παίζει ρόλο και το τυρί. Κι όταν το τυρί δεν είναι καλό, ρίχνεις μια δαγκωματιά και πας στο πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ. Αντιθέτως, με το σπανάκι ξέρεις τι θα συναντήσεις και σπανίως θα απογοητευτείς. Το σπανάκι είναι παίκτης στρατιώτης του “7”, που αν έχει κάνει προετοιμασία στα χέρια μιας καλής νοικοκυράς μπορεί να φτάσει κοντά και στο “10”. Κι επειδή προτιμώ και εκτιμώ περισσότερο τους σταθερούς παίκτες απ’ αυτούς που ένα ματσάκι θα γράψουν ιστορία και σε 10 θα είναι άφαντοι, είμαι με σπανακόπιτα. Εξυπακούεται πως ο συνδυασμός και των δύο, τουτέστιν σπανακοτυρόπιτα, μπορεί να φέρει οργασμό γεύσης, όμως δεν θα φέρω εγώ το δίλημμα ανάκατα για έναν “οργασμό”.

Τυρόπιτα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ποτέ, μα ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ, Μ-Α Π-Ο-Τ-Ε σπανακόπιτα απ’ έξω. Δεν έχω φάει ούτε μια φορά σπανακόπιτα που την έχει φτιάξει κάποιος που δεν λέγεται κυρα-Βούλα. Η μάνα μου φτιάχνει την καλύτερη σπανακόπιτα που κυκλοφορεί και κάπου εδώ πρέπει να τονίσω ότι δεν είναι φάση σαν-το-φαΐ-της-μαμάς-δεν-έχει ή ότι η μητέρα-μου-μαγειρεύει-καλύτερα-από-τον-καθένα, αυτά τα περίεργα που λένε όλοι. Όντως, η μαγειρική της μάνας μου είναι ξακουστή και έχει περάσει στα στενά όρια (άστοχη λέξη το στενά, με τόσο φαΐ που τρώμε κάθε μέρα) της οικογένειας, αλλά έχει αγγίξει τα όρια του μύθου στα νότια προάστια. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι ως οικογένεια τσουλάμε και δεν περπατάμε, αλλά και από τα απελπισμένα μηνύματα που δέχομαι για το “πότε θα μας φτιάξει το γιουβέτσι με τις γαρίδες”. Ε, λοιπόν, η σπανακόπιτα είναι από τα πιο δυνατά της πιάτα. Για αυτό και ποτέ δεν μου έκανε αίσθηση να φάω έξω. Συγγνώμη, αλλά έτσι είναι. Αντίθετα, αν υπολογίσω τα χρήματα που έχω ξοδέψει (σε καμία περίπτωση σπαταλήσει) για τυρόπιτες, θα κέρδιζα μια θέση στην πρώτη δεκάδα του Forbes της Ευρασίας. Δηλώνω εθισμένος στα σφολιατοειδή/τυροπιτοειδή. Και είναι χαρακτηριστικό ότι σε περιόδους μεγάλης δίαιτας, είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο, σε σημείο που έπιασε πολλές φορές τον εαυτό μου να κάνει windowshopping έξω από φούρνους. Γενικά, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τις τυρόπιτες, ή καλύτερα άρθρο στο Oneman. Και λογικά το πρώτο κεφάλαιο θα ξεκινούσε από τον Τάσο στη Γλυφάδα.

Τυρόπιτα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ο Στέφανος με την σπανακόπιτα της κυρά Βούλας μού θύμισε την σπανακόπιτα της κυρα- Έτας. Που όμοιά της δεν έχει ξαναματαδεί η πλάση. Και γενικά Στέφανε σε προκαλώ σε μονομαχία μανομαχία. My mom’s spinach pie beats your mom’s spinach pie ALL DAY. Αλλά. Η σπανακόπιτα είναι για εκείνες τις εξαιρετικές φορές, τις λίγες. Κάθε φορά που θα στηθώ μπροστά σε έναν πάγκο με τυρόπιτες και κασερόπιτες θα πάρω κατευθείαν την τυρόπιτα. Ιδανικά την κασερόπιτα. Αλλά τυρόπιτα γενικά. Το σπανάκι μού κάνει “πιο φαγητό”, πιο γεύμα, πιο για τραπέζι πριν από ένα ρολό χοιρινό. Ενώ η τυρόπιτα είναι αυτό που πρέπει για το πρωινό, το σνακ πριν το μεσημεριανό, τη λιγούρα, το ξενύχτι.

Τυρόπιτα o Χρήστος Δεμέτης

Τυρόπιτα χωριάτικη με φύλλο χοντρό. Τραγανό σαν αυτό που φτιάχνει μόνο ο χωριάτικος ο φούρνος. Έχεις φάει τυρόπιτα από χωριάτικο φούρνο; Όχι; Να φας. Ακόμα κι όταν μιλάμε για σπιτική συνταγή, προκρίνεται η τυρόπιτα. Ακόμα καλύτερα αν έχει μπόλικα τυριά ή ζαμπόν και μανιτάρια, οπότε πάλι σε άλλη κατηγορία πίτας αλλά δεν πειράζει, το τυρί μετράει. Δέχομαι την σπανακόπιτα όταν είναι σπανακοτυρόπιτα αλλά σε γενικές γραμμές προτιμώ τη χορτόπιτα με άλλα χόρτα εκτός από σπανάκι. Και είπαμε, το τυρί, τυρί. Κατά τα λοιπά, ζεστή όπως λέει και ο Μάνος ο Μίχαλος. Να αχνίζει. Και σκέψου ότι η σπανακόπιτα είναι η σπεσιαλιτέ της ελληνίδας μάνας μου την οποία και τιμώ δεόντως, αλλά τι να κάνουμε μάνα, γούστα είναι αυτά. Α ναι, ξέχασα. Εκτός από χωριάτικη τυρόπιτα έχω φάει και άψογη μπουγάτσα με τυρί στις Φέρρες Έβρου. Την καλύτερη στον πλανήτη Βασικά. Μέσα και αυτή.

Τυρόπιτα ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Γενικά το θέμα πίτα στα πάτρια εδάφη το έχουμε τερματίσει. Στην Καρδίτσα -περισσότερο από την Ήπειρο, συγχωρέστε με οι Γιαννιώτες- λένε κάτσε να ανοίξω ένα φυλλαράκι, να βάλω μέσα κάτι πάνφρεσκα χόρτα και σπανάκι και να την βάλω στην γάστρα και έχεις μπροστά σου μια πίτα που γλείφεις τα δάχτυλά σου, αψηφάς τους 8000 βαθμούς Κέλβιν και τρως κατευθείαν από το ταψί. Σπανακόπιτα δεν μπορώ να φάω έξω. Το θεωρώ ιεροσυλία. Για μένα η σπανακόπιτα είναι κάτι σαν θρησκεία. Και αν θες να σου μάθω και κάτι, πάνω από την σπανακόπιτα είναι ο πλαστός. Δεν θα σου πω τι είναι, θα σε αφήσω να το αναζητήσεις μόνος σου αν δεν ξέρεις ήδη. Για αυτόν τον λόγο, επειδή έχω την σπανακόπιτα τόσο ψηλά, όποτε στέκομαι μπροστά από φρέσκα και όχι πανιασμενα σφολιατοειδή θα πάρω τυρόπιτα. Ιδανικά θα κατευθυνθώ στο Χάρμα για να πάρω μία τυρόπιτα μικρή που είναι κάτι ανάμεσα σε κουρού και σφολιάτας. Και ξέρεις με τι πάει ιδανικά αυτή η τυρόπιτα ε; Καλά το μάντεψες. Με Μίλκο.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΜΕ 66,6%

Υπάρχει λόγος που λένε την τυρόπιτα Βασίλισσα της Σφολιάτας. Βασικά το λένε; Δεν ξέρουμε αν το λένε, πάντως το λέμε εμείς τώρα.