Βαν Νταμ ή Σιγκάλ;

Ίδια εποχή, ίδιο επάγγελμα, ίδιοι ρόλοι. Αλλά, αλήθεια, ποιον θα ήθελες δίπλα σου αν στην έπεφτα πέντε ντερέκια. Τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ ή το Στίβεν Σιγκάλ; Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ καλούνται να αναδείξουν τον κορυφαίο martial artist ηθοποιό.

Στίβεν Σιγκάλ ο Πάνος Κοκκίνης

Τι να μας πει ο βουτυρομπεμπές από τις Βρυξέλλες, που έκανε ανάποδες κλωτσιές μπροστά στο Νίκο Μαστοράκη στο φεστιβάλ των Κανών προκειμένου να του δείξει ότι το «έχει» ως ηθοποιός, μπροστά στο βουνό (193 εκατοστά) με την Ινδιάνικη αλογοουρά και το «βάρβαρο» αίμα Μογγόλου να τρέχει στις φλέβες του;

Πως μπορεί κάποιος να συγκρίνει τον έφηβο bodybuilder Jean Claude Camille (σ.σ. το αληθινό του όνομα) που απλά κέρδισε -ως μέλος ομάδας- το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καράτε (και που, στα 15 του, ξεκίνησε μπαλέτο) με τον αληταρά που έμαθε καράτε στο πίσω μέρος του εστιατορίου που δούλευε λαντζέρης και -στα 16 του- βρέθηκε στην Ιαπωνία, έφτασε τα επτά νταν και έγινε ο πρώτος αλλοδαπός που ξεκίνησε σχολή αϊκίντο;

Το μόνο πράγμα στο οποίο παραδέχομαι τον Jean Claude είναι στο ότι έχει κάνει καλύτερες επιλογές ταινιών (βλέπε Universal Soldier), καταλήγοντας να είναι, 30 χρόνια μετά την πρώτη του ανάποδη εναέρια κλωτσιά (σ.σ. ως γκέι καρατέκας στο Monaco Forever του 1984), μεγαλύτερο όνομα.

Επίσης με τα χρόνια έχει γίνει και καλός ηθοποιός. Κάτι που ακούγεται γελοίο σε όλους όσους δεν τον έχουν δει στο αυτοβιογραφικό JCVD του 2008.

Αλλά πραγματικά, με το χέρι στην καρδιά, ποιόν από τους δυο θα θέλετε στο πλευρό σας σε περίπτωση τσαμπουκά;

Εκτός φυσικά αν είστε Μεξικανός (ή γενικά σοκολατί απόχρωσης), τους οποίους ο Seagal δεν πολυσυμπαθεί. Για την ακρίβεια τους οποίους κυνηγά φανατικά ως πραγματικός βοηθός σερίφη σε μια κομητεία του Τέξας. Αυτός δηλαδή που είναι ο τρόπος που βγάζει το μεροκάματο τα τελευταία χρόνια.

Στίβεν Σιγκάλ ο Μάνος Μίχαλος

Έχω ήδη αποφασίσει ότι θα γράψω για τον Σιγκάλ, γιατί ποιος Βαν Νταμ και κλάιν μάιν. Και την ώρα που λίγο να γκουγκλάρω (εντάξει, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα μπαρ έσπασε και πόσες στέκες μπιλιάρδου έχωσε εκεί που έπρεπε) πληκτρολογώ Steven και πριν καν πατήσω το “S” από το επώνυμο του, πρώτο αποτέλεσμα ο Steven Seagal, δεύτερος και καταϊδρωμένος ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αυτό λοιπόν, η γκουγκλοποίηση (σαν να λέμε πιστοποίηση) του ονόματος του, απέναντι σε έναν παραγωγό, σκηνοθέτη, νικητή των Όσκαρ, εκατομμυριούχο του Χόλιγουντ, είναι μια τεράστια φάπα σαν αυτές που έριχνε όταν μεσουρανούσε στα μπαρ τα ναυάγια. Δεν θυμάμαι καμία ταινία του, πως λεγόταν και δεν έχω δει τίποτα από τις δουλειές που έκανε από ένα σημείο και μετά. Αλλά ρε φίλε, ποιον θα καλέσεις αν σκάσουν πέντε τύποι στο δρόμο, τον Ζαν ή τον Σιγκάλ; Αν είναι να καλέσεις τον Βαν Νταμ, καλύτερα πάρε τους Γκοστμπάστερς.

Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ ο Μάνος Χωριανόπουλος

Δεν μπορώ να τους κρίνω ως προς τις πολεμικές τέχνες. Δεν ξέρω καμία, λεφτά να τους προσλάβω για μπράβους δεν έχω και αν μπλέξω σε καυγά, προτιμώ πιο ρεαλιστικές λύσεις, παρά να ονειρεύομαι στο νοσοκομείο, πόσες θα έριχνα αν είχα μαζί μου Βαν Νταμ, Σιγκάλ, Ρόκι ή Χαλκ Χόγκαν.

Οπότε θα πρέπει περιοριστώ στις ταινίες και τα ανέκδοτα.

Δεν έχω δει ποτέ ολόκληρη ταινία του Σιγκάλ. Έχω προσπαθήσει, αλλά δεν τα κατάφερα. Ξέρω ότι δέρνει τους πάντες και υπάρχει και σενάριο για συμπλήρωμα. Από την άλλη ο Βαν Νταμ, έχει παίξει σε ταινία με δίδυμους, πράγμα που απαιτεί ιδιαίτερες υποκριτικές ικανότητες, έχει σώσει μια ξανθιά από έναν Κινέζο με γυάλινο μάτι και έχει δείρει και έναν τύπο που έμοιαζε με τον Dhalsin από το Street Fighter 2.

Αυτό όμως που κυρίως μετράει είναι ότι υπάρχει ανέκδοτο για τον Βαν Νταμ (ποιός είναι; -Ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ -Άντε γ…. και οι τέσσερις). Για τον Σιγκάλ δεν ξέρω κάποιο ανέκδοτο. Και όσοι αμφισβητούν αυτό το κριτήριο, σκύβω ταπεινά το κεφάλι και αναφωνώ: Τσακ Νόρις.

Στίβεν Σιγκάλ ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ποιος Βαν Νταμ ρε μάγκες; Δεν είμαι κανένας ειδικός αλλά μόνο το ξύλο που έχει φάει στις ταινίες αρκεί. Αίματα, μαύρα μάτια κι έτσι. Πολύ ξύλο. Μπορεί στο τέλος να έπαιρνε το κορίτσι, να σκότωνε τον αρχιμαφιόζο (που δεν ήταν δα και κάνα ντερέκι) αλλά μέχρι τότε τον είχαν κάνει τούμπανο οι μπράβοι. Δηλαδή ποτέ μου να μην πάρω το κορίτσι αν με κάνουν έτσι. Ενώ ο Στίβεν δεν είχε ούτε μώλωπα. Ούτε το τόσο δα. Όταν του την πέφτανε δύο τρεις τους έκανε τουλούμι. Αν βγάζανε όπλο τους έσπαγε τα χεράκια. Καλά δε συζητάω να τον πάνε brawl style. Βλέπεις ο Steven έπαιζε όλα τα fights. Γιατί δεν είχε ανάγκη. Πρώην SEAL ήταν και μάστερ στις πολεμικές τέχνες. Ξέρεις και από ταπεινό background, που κάπου τον είχαν παρατήσει οι γονείς του, ή τέλος πάντων έζησε ένα δράμα μικρός, οπότε ήταν και street wise. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ούτε τη βοιδογλυψιά δε χαλούσε. Δηλαδή σε προκαλώ. Βρες μου ένα καρέ που να έχει έστω και μια γρατζουνιά.

Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Στο μυαλό μου είναι και οι δύο lame icons των 90’s που περνάνε φευγαλέα μπροστά από την οθόνη μου στο Star όσο κάνω ζάπινγκ κάτι καμμένα βράδια. Οπότε πάνω σε αυτό το lameless θα τους κρίνω. Το οποίο lameness φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο όταν κάνεις ένα απλό google search τα ονόματά τους και δίπλα την λέξη “quotes”.

Διασκέδασα νυχτιάτικα με την δήλωση του Seagal “Εύχομαι μια μέρα να είμαι γνωστός ως καλός συγγραφέας και ηθοποιός και όχι ως sex symbol”. Επίσης λάτρεψα το “Κάνεις 1000 συνεντεύξεις και το 20% της κάθε μιας δεν είναι αυτά που είπες ή είναι παραποιημένο. Αν πολλαπλασιάσεις το 20 με το 1000 υπάρχουν πολλές ανακρίβειες εκεί έξω”. Σκληρά μαθηματικά για έναν σκληρό άντρα. Αλλά από την άλλη, τι να πουν όλα αυτά δίπλα στο “ο Θεός μου έδωσε ένα τρομερό σώμα και είναι καθήκον μου να φροντίζω τον σωματικό ναό μου” του Van Damme;  Ή το καταπληκτικό “Είμαι ένα από τα πιο ευαίσθητα ανθρώπινα πλάσματα στον πλανήτη – και το ξέρω”; Ποια άλλη, βαθύτερη σκέψη να κρύβεται πίσω από το “σε μια ταινία δράσης υποκρίνεσαι επάνω στη δράση ενώ σε μια δραματική ταινία υποκρίνεσαι επάνω στο δράμα”; Και τέλος, τι να μπορεί να σχολιάσει κανείς όταν ο Van Damme λέει “τώρα πραγματικά πιστεύω πως είναι αδύνατον για μένα να κάνω κακή ταινία”; Να ‘σαι καλά ρε Jean-Claude, έχω διάφορα προβλήματα αυτόν τον καιρό και γέλασα με την ψυχή μου.

Στίβεν Σιγκάλ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Πάντα μου άρεσαν οι authentic τύποι. Και ο Βαν Νταμ πολύ απλά δεν είναι ένας από αυτούς. Όπως ξενέρωνα με αυτούς στο σχολείο που έκαναν καράτε και έλεγαν ότι μπορούσαν να τουλουμιάσουν στο ξύλο όποιον ήθελαν αρκεί να βρίσκονταν σε αυτοάμυνα. Όπως πάντα σεβόμουν εκείνους τους τύπους που αν και σωματικά δεν έδειχναν ικανότατοι, έριχναν πιο καλές φάπες και από τον Μπαντ τον Σπένσερ. Ο Σιγκάλ λοιπόν στο μυαλό μου είναι ο αυθεντικός. Αυτός που θα τελειώσει τον καυγά επειδή η ζωή τον ανάγκασε να είναι σκληροτράχηλος και επιβλητικός. Ο Βαν Νταμ είναι απλά ένα κατασκεύασμα των γυμναστηρίων και των αιθουσών πολεμικών τεχνών. Εσύ τι προτιμάς; Την τυρόπιτα της γιαγιάς σου ή αυτή του super market;

Στίβεν Σιγκάλ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Καταρχήν χαίρομαι που δεν έχει ειπωθεί το ανέκδοτο για τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ “το περάστε έξω και οι τέσσερις”, αν και δεν ξέρω μήπως τελικά ειπώθηκε μόλις τώρα, οπότε έχω κάνει διπλή πατάτα. Όπως και να ‘χει δεν τίθεται θέμα. Το ειδικό τους βάρος δεν είναι συγκρίσιμο. Ο Βαν Νταμ είναι εμπορικότερος, πιο του “φαίνεσθαι”. Και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για αυτό που θα πω, διότι πέρασα πολλά απογεύματα στο σπίτι του Αντρέα να (ξανα)βλέπουμε το “American Ninja” και να πλακωνόμαστε μετά σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι όμως σαν να συζητάμε το αν ο Ντενίλσον που κάνει τις θεαματικές ντρίμπλες, είναι καλύτερος πχ από τον Ρονάλντο (τον χοντρό, όχι τον Κριστιάνο). Αυτά δεν γίνονται…

Ο Σιγκάλ αποτελεί έναν άνθρωπο ταγμένο στην υπηρεσία της τέχνης του “ξύλου”. Με την κοτσίδα του και το απαράλλαχτο βλέμμα του: κοιτάει με τον ίδιο τρόπο ένα χουχουλιάρικο γατάκι και με τον ίδιο το δολοφόνο που έσφαξε τη γυναίκα του στο γόνατο. Αλλά για αυτόν τον αγαπούμε και τον τιμούμε. Ένας αυθεντικός σκληρός. Που έχει και το φυζίκ να το υποστηρίξει. Εξάλλου δεν είναι κανένας τυχαίος: έχει μαύρη ζώνη και εφτά νταν στο Αϊκίντο, έχοντας παράλληλα έναν άλλο εντυπωσιακό τίτλο: ο μοναδικός μη Γιάπωνας (η σωστή λέξη) που άνοιξε ντότζο του Αϊκίντο στην Γιαπωνία. Αυτό θα μπορούσε να είναι ταινία από μόνο του, νομίζω.

Βαμ Νταμ ο Άλκης Βασιλείου

Ναι, το ξέρω. Το ξέρετε κι εσείς… Αυτός είμαι! Αυτός που έχετε καταλάβει. Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου ολόκληρη ταινία ούτε του ενός ούτε του άλλου, οπότε θα διαλέξω την πιο ασφαλή μέθοδο επιλογής. Έχει κανείς από τους δύο “σχέση” με το κορυφαίο “προϊόν” στην ιστορία της μικρής οθόνης; Bingo! Ο Βαν Νταμ έχει συμμετάσχει στα “Friends” (το κορυφαίο “προϊόν” στην ιστορία της μικρής οθόνης, που σας έλεγα), οπότε το δίλημμα κάπου εδώ τελειώνει πριν καν αρχίσει! Δες και το επίμαχο επεισόδιο και θα με ευχαριστήσεις, που σου χαρίζω μια τόσο ωραία στιγμή, από αυτές που ομορφαίνουν τη ζωή, το καλοκαίρι, την πλάση ολόκληρη.

Παρακαλώ. Είναι η δουλειά μου…

Στίβεν Σιγκάλ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Καταρχάς ο Βαν Νταμ είναι Βέλγος οπότε by default δε μπορεί να κερδίσει κανένα debate.

Από εκεί και ύστερα, όποιος έχει διαβάσει έστω και λίγο από αυτό το μεγαλειώδες έπος βιβλίου θα πρέπει ξέρει την αλήθεια. Χωρίς να είμαι βαθύς μελετητής του έργου του Σιγκάλ, μπορώ παρά αναγνωρίσω τη σχεδόν auter-ίστικη διαδρομή που σχηματίζουν. Δηλαδή ξέρεις με απόλυτη βεβαιότητα ένα έργο Σιγκάλ όταν το πετύχεις στην τηλεόραση, ενώ πέραν των αστείων δεν έχω ιδέα πώς μοιάζει μια ‘ταινία Τσακ Νόρις’, πόσο μάλλον μια ‘ταινία Βαν Νταμ’ τη στιγμή που ο Βέλγος υπερήρωας ποτέ δεν ήταν κι ο ίδιος απόλυτα σίγουρος τι στα κομμάτια είναι αυτό που κάνει. Δηλαδή αν είναι να είσαι action sub-hero ταγμένος στην υπηρεσία του τίμιου direct to video ξυλικιού, μη πας να μου το παίξεις αβαν γκαρντ (το έξυπνο κατά τα άλλα JCVD). Εξάλλου ο Σιγκάλ δε θα έκανε ποτέ κάτι τόσο ξεπουλημένο όσο το να παίξει σε ένα κάποιο Street Fighter (για όνομα δηλαδή, ή έχουμε χαρακτήρα ή δεν έχουμε). Και το άλλο: Το πρώτο Expendables είναι μεγάλη ταινία (μη το ανοίξουμε αυτό το θέμα τώρα, αλλά είναι), αλλά όταν είχε πρωτοανακοινωθεί και ανακοινώναμε σαν χαζοί το καστ εδώ κι εκεί λέγοντας “παίζουν ΟΛΟΙ!!!” η πιο στάνταρ απάντηση που λάμβανα πίσω ήταν “δηλαδή και ο Σιγκάλ;”

Βαν Νταμ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο τελευταίος macho και τσαμπουκαλής ήρωας που έμοιαζε να έχει μακριά μαλλιά, αλλά τελικά δεν είχε, ήταν ο Λοχαγός Μαρκ από την Περιπέτεια. Μετά τον Μαρκ, κανένας action hero δεν δικαιούται να έχει μακριά μαλλιά, ούτε καν ο σεβάσμιος Στίβεν Σιγκάλ. Κύριε μου, σε χρειαζόμαστε για κλωτσίδια και μπουνίδια, όχι για να σταματάς κάθε λίγο και λιγάκι για να βγάλεις τη φράντζα από τα μάτια σου. Έρχεται λοιπόν ο Βαν Νταμ να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Η περίπτωσή του μου θυμίζει τον κολλητό μου τον Μήτσο που ήταν μεγάλος κολυμβητής στα νιάτα του και ξύριζε απ’ το δημοτικό πόδια και κεφάλι για να έχει λιγότερες αντιστάσεις στο νερό. Τι σχέση έχει ο Μήτσος με τον Βαν Νταμ; Ήταν αμφότεροι φτιαγμένοι για το τέλειο αποτέλεσμα. Ο ένας για να κολυμπάει, ο άλλος για να μοιράζει πόνο. Πιο καγκούρικο μαλλί, πιο σωστή σωματοδομή, πιο ιδανικά μέτριο iq από αυτό του Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ για άνθρωπο που προσελήφθη για να πλακώνει κόσμο δεν θα βρεις. Έτσι ακριβώς θέλουμε της ήρωες μας. Σαν ψεύτικους.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΣΤΙΒΕΝ ΣΙΓΚΑΛ ΜΕ 60%

Ο Βαν Νταμ πήγε για ένα ταπ – αριστερό χουκ αλλά ο Σιγκάλ το είδε νωρίς, έπιασε τη γροθιά του εκατοστά από το πρόσωπο και του έστριψε το χέρι και του έδωσε μια φάπα στο κούτελο (trademark κίνηση).

ΨΗΦΙΣΕ ΚΑΙ ‘ΣΥ ΣΤΟ ΤWITTER

ή