Βγαίνοντας πληγωμένος από μια τοξική σχέση

Το παρακάτω κείμενο δεν φέρει υπογραφή, γιατί ο συντάκτης του (και αναγνώστης του ΟΝΕΜΑΝ) προτίμησε να κρατήσει την ανωνυμία του. Σύμφωνα με τον ίδιο, αφορμή για αυτήν την εξομολόγηση στάθηκε το κείμενο ‘Ζώντας εξαρτημένος απ’ τον τζόγο’.

Το κείμενο που ακολουθεί πήγε και ήρθε μεταξύ του αναγνώστη και των συντακτών του site 2-3 φορές, καθώς του ζητήσαμε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την ιστορία του και πλέον κρίνουμε ότι μπορεί να δημοσιευτεί. Το θέμα που θίγει άλλωστε είναι οι τοξικές σχέσεις, η δύσκολη πορεία μέσα σε μια τέτοια, αλλά και τα τεράστια κενά που αφήνει πίσω της. Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς από εμάς.

“Μία ακόμα δύσκολη ημέρα έχει φτάσει στο τέλος της. Επιτέλους, έχεις τελειώσει όλα αυτά που έπρεπε να τελειώσεις στο γραφείο και έχεις γυρίσει στο σπίτι. Το μόνο που κάνεις είναι να βγάλεις τα ρούχα σου, να κάνεις ένα μπάνιο και να ξαπλώσεις γιατί ξέρεις ότι ακόμα μία δύσκολη μέρα σε περιμένει ξημερώνοντας.

Είναι μία δύσκολη φάση στη ζωή σου. Έχεις φάει πολλές σφαλιάρες τον τελευταίο καιρό. Έχεις αρχίσει να κατηγορείς τον εαυτό σου και να σκέφτεσαι “τελικά, δεν είμαι καλός, είμαι ένας ακόμα από το σωρό”. Και κοιτάς πίσω σου, κοιτάς τον τελευταίο χρόνο της ζωής σου. Τι έκανες αυτόν το χρόνο;

Προσπάθησες να τη φιλήσεις. Αρνήθηκε και τις 2 φορές. Πολύ καιρό αργότερα σου είπε ότι τότε είχε άλλη σχέση. Δεν ήταν ποτέ πιστή στις σχέσεις της. Δεν σε πείραζε. Πίστευες, και συνεχίζεις να πιστεύεις, ότι η κάθε σχέση είναι διαφορετική και οι άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται μονίμως με τον ίδιο τρόπο.

Μπήκες σε αυτή τη σχέση όσο πιο έντονα μπορούσες. Το ίδιο και αυτή. Κάθε Σαββατοκύριακο φεύγατε. Πριν καλά καλά συμπληρώσετε 3 μήνες, έχετε κάνει πάνω από 5 χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα στην Ελλάδα. Ο καιρός περνάει και εσείς δένεστε κάθε μέρα περισσότερο. Είσαι χαρούμενος με αυτό. Έχεις έναν άνθρωπο που αρχίζεις να αγαπάς.

Πρώτη φορά στη ζωή σου δένεσαι και δίνεσαι τόσο πολύ σε κάποια γυναίκα. Αλλάζεις τις προτεραιότητες σου. “Αρνείσαι” να πραγματοποιήσεις τα παιδικά σου όνειρα για να είναι αυτή χαρούμενη.

Άθελα σου (?), ταΐζεις τον εγωισμό της. Της τον γιγαντώνεις. Όταν χρειάζεσαι λίγο χώρο ή χρόνο, επιτίθεται. Δεν έχει μάθει να σου δίνει χώρο. Δεν της έχεις μάθει εσύ να σου δίνει χώρο. Οι τσακωμοί σας είναι συχνοί και έντονοι. Όμως η σχέση σας δείχνει πιο δυνατή και κάθε φορά κοιμάστε μαζί, αγκαλιασμένοι.

Παράλληλα, χαλάς άπειρα λεφτά. Τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα gourmet εστιατόρια κοστίζουν. Είσαι τυχερός όμως, δουλεύεις 16 ώρες τη μέρα και πληρώνεσαι καλά. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, περνάς κι εσύ τη φάση του νεοπλουτισμού και του δήθεν.

Βγαίνεις από το μπάνιο. Ένα μπάνιο που έχει γεμίσει υδρατμούς γιατί κάθησες μέχρι να τελειώσει όλο το ζεστό νερό του θερμοσίφωνα. Η ψυχολογική πίεση που αισθάνεσαι είναι τεράστια. Μία πίεση που έρχεται από εσένα προς εσένα. Γιατί εσύ δεν είσαι ικανοποιημένος από τον εαυτό σου. Γιατί δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν είσαι καλός. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν πραγματοποιείς τα όνειρα σου. Δεν δέχεσαι ότι φτάνεις τα 30 και ακόμα δεν έχεις κάνει τίποτα στη ζωή σου.

Ξαπλώνεις. Ξέρεις ότι σε 4 ώρες πρέπει να σηκωθείς πάλι. Κοιμάσαι αμέσως, δεν προλαβαίνεις ούτε το play να πατήσεις από τη σειρά που θες να δεις για να σε νανουρίσει. Η σωματική και ψυχολογική κούραση είναι τεράστια. Μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά στη ζωή σου. Από τη μία πλευρά, πιστεύεις ότι “the darkest hour is just before the dawn” και το αισθάνεσαι. Από την άλλη, υπάρχει αυτό το βαρύ σκοτάδι.

Αυτό έμεινε στο υποσυνείδητο σου. Περάσατε μαζί τόσο καιρό, ζήσατε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου και αυτό που θυμάσαι είναι οι τσακωμοί σας. Πόσο λυπηρό; Πόσο υποτιμητικό για τη σχέση σας; Κι όμως, αυτό θυμάσαι. Τόσο κυνικό, τόσο ωμά ρεαλιστικό.

Τη σκέφτεσαι. Τη σκέφτεσαι συνέχεια. Θες να της στείλεις κάτι, θες να της μιλήσεις. Όμως, δεν το κάνεις. Ξέρεις ότι η λογική σου δεν στο επιτρέπει. Ξέρεις ότι όλοι οι λόγοι για τους οποίους χωρίσατε, είναι εκεί. Ξέρεις πως όλα αυτά που σε απομάκρυναν, είναι εκεί. Ξέρεις ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Όμως πιστεύεις μέσα σου, άγνωστο το γιατί, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Μπορεί να έχει καταλάβει τι συμβαίνει εδώ. Μπορεί να έχει καταλάβει τα λάθη του. Και το αποφασίζεις. Της στέλνεις. Μιλάτε. Παγωμάρα. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχει αλλάξει. Παραμένει ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος που ήταν τότε.

Έκανες λάθη. Βέβαια έκανες. Πολλά. Όμως, σε αυτή τη σχέση, δεν ήσουν μόνος σου. Δεν γίνεται να φταις για όλα εσύ. Κι όμως, στο μυαλό της είσαι εσύ η αιτία. Μόνο εσύ.

Δεν τη νοιάζει που σε απέτρεπε από το να κυνηγήσεις τα όνειρα σου. Δεν τη νοιάζει που απαιτούσε να είναι η μοναδική προτεραιότητα στη ζωή σου. Δεν τη νοιάζει που σου είπε “παράτα ό,τι κάνεις για να είμαστε μαζί”. Ακόμα και να μη δουλεύεις σου ζήτησε για να περνάτε χρόνο μαζί. Δεν τη νοιάζει που δούλευες τόσες ώρες για να μπορείτε να κάνετε πράγματα μαζί.

Το μόνο που τη νοιάζει είναι να ακούσει ότι φταις εσύ, ότι της έλεγες ψέματα και ότι δεν την αγάπησες ποτέ. Που ήσουν εκεί περισσότερο από τον καθένα. Που της στάθηκες όσο κανένας άλλος στις δικές της δύσκολες στιγμές. Που την καταλάβαινες πριν καν σου μιλήσει. Που την βοήθησες να κυνηγήσει τα δικά της όνειρα και να φύγει από τοξικές καταστάσεις που μισούσε τόσο πολύ.

Κι όμως, εσύ εκεί. Προσπαθείς. Κάνεις ακόμα περισσότερες υποχωρήσεις μέσα σου. Δέχεσαι κι άλλα πράγματα που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα δεχόσουν για κανένα λόγο. Μέχρι που ξεπερνάει το όριο.

Είναι η πρώτη μπουνιά στα δόντια. Νιώθεις τα δόντια σου να κουνιούνται. Το καταπίνεις. Ξεκινάει ακόμα μία εβδομάδα. Κάθε μέρα την περνάτε μαζί. Όλο τον ελεύθερο χρόνο σας μαζί. Κοιμάστε αγκαλιά. Αυτό σου είχε λείψει περισσότερο απ’ όλα. Το να κοιμάστε αγκαλιά. Σε ηρεμούσε. Ξεχνούσες όλα τα προβλήματα σου όταν την είχες αγκαλιά.

Φτάνει η Πέμπτη. Της λες “πάμε κάπου το Σαββατοκύριακο;”. Σου απαντάει “Πρέπει να σκεφτώ. Καλύτερα όχι”. Σε πονάει η άρνηση. Όχι από εγωισμό αλλά επειδή ήθελες να περάσεις χρόνο μαζί της. Το καταλαβαίνεις όμως. Την επόμενη εβδομάδα, πάλι το ίδιο. Και την μεθεπόμενη το ίδιο. Παραμένεις εκεί όμως. Προσπαθείς. Άρνηση μετά την άρνηση.

Μέχρι που σου λέει “αυτό το Σαββατοκύριακο δεν έχω κανονίσει τίποτα”. Είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Στο μυαλό σου, έχεις ήδη φτιάξει το τέλειο τριήμερο. Τέλειο γι αυτή. Θέλεις να κάνετε όλα αυτά που της αρέσουν. Μέχρι που σου λέει “ξέρεις, τελικά θα φύγω και αυτό το Σαββατοκύριακο. Το είχα πει πριν πολύ καιρό και δεν θέλω να το αλλάξω τώρα.”.

Γιατί οι φίλοι σου στα λέγανε πολύ καιρό. Σου λέγανε “Έχεις γίνει μαλάκας. Έχεις χάσει την όρεξη σου. Έχεις γίνει άλλος άνθρωπος, χειρότερος άνθρωπος. Δεν μας βλέπεις ποτέ. Δεν είσαι αυτός που πάλευε για τα όνειρα του, όσο τρελά κι αν ήταν. Δεν αγαπάς πλέον τον εαυτό σου.”.

Δεν την κατηγόρησε ποτέ κανένας. Όλοι με σένα τα έχουν βάλει. Γιατί εσύ έγινες μαλάκας. Εσύ άλλαξες. Εσύ βολεύτηκες σε αυτή τη σχέση και αδιαφόρησες για τον εαυτό σου. Εσύ άλλαξες τον εαυτό σου, έστω κι αν έλεγες πάντα ότι κανένας δεν θα σε αλλάξει.

Όμως κατάλαβες. Κατάλαβες ότι δεν γίνεται σε μία σχέση να μην υπάρχει σεβασμός. Άργησες αλλά το κατάλαβες. Ξύπνησες. Τράβηξες τη γραμμή σου. Ήρθε η ώρα να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν είσαι μαλάκας. Ήρθε η ώρα να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και όχι τα όνειρα της. Ήρθε η ώρα να κάνεις θυσίες και να διεκδικήσεις το καλύτερο για σένα. Ήρθε η ώρα να σεβαστείς τον εαυτό σου. Σκοτώνοντας ό,τι προσπαθεί να σε καταστρέψει”.