Βλέποντας το παιδί μου με μάσκα αισθάνομαι ότι απέτυχα να το προστατεύσω

Κατανοώ φουλ και πλήρως την αναγκαιότητα του να φοράμε όλοι μάσκες (In Tsiodras we trust φάση), όσο περισσότερο μπορούμε και όπου περισσότερο μπορούμε.

Προβληματίζομαι για το παράδοξο του να φορούν τα παιδιά μάσκες εντός τάξης, αλλά όχι στα διαλλείματα. Ούτε στις εξωσχολικές δραστηριότητες αφού, λετς φέις ιτ, βόλεϊ, μπάσκετ (και, στην περίπτωσή μου) χιπ-χοπ με μάσκα δεν παίζει.

Και εννοείται ότι αγχώνομαι ήδη για το αν πρέπει να της δώσω το όποιο εμβόλιο, όταν και εφόσον φτάσει η σειρά μας, τύπου του χρόνου το καλοκαίρι, αρκεί να μπορούμε να το πάρουμε.

Με άλλα λόγια είμαι, μέχρι ένα σημείο, φυσιολογικός. Απλώς, ακόμη και τώρα που έχουν περάσει δυο εβδομάδες από την έναρξη των σχολείων, κάτι σπάει μέσα μου κάθε φορά που την βλέπω να πηγαινοέρχεται μασκοφορεμένη. Αισθάνομαι ότι δεν κατάφερα να επιτελέσω τον βασικό μου ρόλο σε αυτή την ζωή, το να την προστατεύσω.

Νιώθω ότι κάτι πολύ στραβό έχω κάνει σαν μπαμπάς με αποτέλεσμα εκείνη, στα 10 της, να μοιάζει σαν να κάνει εκπαίδευση για το μετα-αποκαλυπτικό μέλλον (εκείνο που η κλιματική αλλαγή θα μετατρέψει την Πεντέλη σε παραθαλάσσιο resort και το Ελληνικό σε υποβρύχιο ενυδρείο-καζίνο) που της μοιάζει προδιαγεγραμμένο να βιώσει.

Εννοείται πως το πρόβλημα το έχω εγώ. Όπως το έχεις εσύ. Όπως το έχει (κατά πάσα πιθανότητα) και ο παραδίπλα γονέας. Γιατί, δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει, αλλά τα παιδιά μια χαρά έχουν προσαρμοστεί στην φάση μάσκας. Το βλέπω μπροστά μου σε καθημερινή βάση, έχοντας αναλάβει καθήκοντα να  πηγαίνω και να παραλαμβάνω την κόρη μου (εκείνη μαζί με δυο γειτονόπουλα) από το σχολείο. Και τα τρία (Πέμπτη και Πρώτη δημοτικού αντίστοιχα) έχουν τόσο πολύ συνηθίσει το να φοράνε μάσκα, που σχεδόν τα παρακαλάω να την βγάλουν όταν απομακρυνόμαστε από τον πολύ τον κόσμο ή όταν μένουμε μόνοι μας. Πλέον η μικρή δεν καταλαβαίνει καν ότι την φοράει. Και την φοράει πριν καν χρειαστεί (με το που βγει από το δωμάτιο της).

Γι’ αυτά η μάσκα δεν είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, σκλαβιά ή (το να μην την φοράς) δήλωση ελεύθερου πνεύματος. Έχει μετατραπεί, σε χρόνο dt, απλώς σε ένα ακόμη αξεσουάρ. Όπως είναι τα sneakers, τα καπέλα και τα σκουλαρίκια. Και επειδή τα κορίτσια σε αυτή την ηλικία (βασικά σε κάθε ηλικία) είναι πολύ πιο fashion forward από τα αγόρια, παίζει έντονο ανάμεσά τους και το στοιχείο της καστομιάς.

Η δικιά μου π.χ. ζήτησε και πήρε μάσκες με το σήμα του Tik Tok και γραμμένο από κάτω το όνομα της αγαπημένης της Tik Toker (βλέπε Addison Rae). Άλλες φίλες της έχουν ξεκινήσει σχετική συλλογή, αποφασίζοντας ποια υφασμάτινη μάσκα ταιριάζει καλύτερα με τo outfit της ημέρας. Ενώ παίζουν και ανταλλαγές, φάση Σουπερ ατού, αφού πρώτα οι μάσκες απολυμαίνονται μανιωδώς από τις αντίστοιχες μανάδες.

Ένα γεγονός που για μένα αποδεικνύει ότι, και πάλι, τα παιδιά είναι που μας δείχνουν τον σωστό τον δρόμο. Εκείνο που, χωρίς φανφάρες και εξάρσεις, αποδέχεται την πραγματικότητα όπως είναι (όσο χάλια και αν είναι αυτή τη στιγμή) και προσαρμόζεται σε αυτή. Μήπως να ακολουθήσουμε όλοι το παράδειγμά τους;