Warner Bros ή Disney;

Την ώρα που ο Σκρουτζ κάνει μακροβούτι στο θησαυροφυλάκιο και το χαροκαμμένο κογιότ πάει με τις μπάντες στην έρημο, ο Μίκυ Μάους δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα με αντίπαλο τον Γιοσέμιτι Σαμ. Αν θα γυρίσει το ματσάκι περνάει και από το χέρι σου, στο τέλος του κειμένου.

Warner Bros ο Πάνος Κοκκίνης

Από μικρό παιδί είχα μια δεδομένη απέχθεια στους ήρωες της Disney. Μου έκαναν πολύ ξενέρωτοι, γλυκανάλατοι και politically correct. Καμία σχέση δηλαδή με το ‘σημαία μας η αναρχία’ παρεάκι της Warner. Και παρόλο που ξόδευα από τα οχτώ μου ένα πεντοχίλιαρο την εβδομάδα σε κόμικς, ποσό τιτανοτεράστιο για την εποχή (σ.σ. ας όψεται η θεία μου που μου τα έσκαγε για να νευριάσει την μάνα μου, την οποία σιχαινόταν), ποτέ μου δεν ψήθηκα να κάνω μακροβούτι στην Λιμνούπολη, το σπίτι του Μίκυ ή το θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ.

Μόνο που, τελικά, το κάρμα αποδείχθηκε μια εκδικητική μπιτσιόλα. Κάτι που έχω καταλάβει στο πετσί μου τα τελευταία 2 1/2 χρόνια (από τότε που γεννήθηκε η κόρη) που περνάω κάθε βράδυ βλέποντας τον Μίκυ. Επίσης έχω ‘ξεπουληθεί’ να αγοράζω λούτρινα με την Μίνι και κάνω οικονομία για να πάμε του χρόνου Disneyland. Που είσαι, ώρε Μπαγκς, να με σώσεις;

Warner Bros o Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είναι μόνο ότι οι trademark φιγούρες όπως το χαροκαμένο κογιότ, ο Taz, ο Porky και ο μεγαλύτερος σάτιρος στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, Bugs Bunny, σου προκαλούν το ίδιο γέλιο και την 29η από τις 29 φορές που μπορεί να τους δεις στο ίδιο επεισόδιο. Το μυστικό είναι στην ενήλικη φύση τους. Οι χαρακτήρες της Warner Bros είμαστε εμείς σε σκιτσαριστή βερσιόν. Δεν είναι φλατ σαν τον Μίκι Μάους, δεν είναι χαζοχαρούμενα σαν τον Ντάμπο το Ελεφαντάκι, δεν είναι αποκριάτικα γυναικωτά σαν την Λαίδη (χωρίς τον Αλήτη) ή τον Αλαντίν. Οι ήρωες της Warner Bros. είναι τσογλανοειδείς με πρώτο καλύτερο το πιο σιχαμερό πουλί στον κόσμο, τον απέθαντο Tweety. Κινούμενα αληταριά. Οι άνθρωποι μας.

Disney η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Καταρχήν νομίζω πως τώρα ειναι μια καλή ευκαιρία να αποκαλύψω στο πανελλήνιο πως για πολλά χρόνια το λογότυπο το διάβαζα Disneφ. Ας το ξεπεράσουμε όμως αυτό και ας πάμε παρακάτω.

Τους ήρωες της Disney πάνω κάτω τους ξέρω απ’ έξω, της Warner έπρεπε να τους γκουγκλάρω για να τους θυμηθώ. Αυτό από μόνο του κάτι λέει, όπως επίσης κάτι λέει και το γεγονός πως ναι, ενθουσιάστηκα όταν τους ξαναθυμήθηκα, όχι όμως όσο ενθουσιάστηκα διαβάζοντας την κατάταξη των ταινιών της Disney από τον Θοδωρή Δημητρόπουλο ή την ανάλυσή του γιατί η Πεντάμορφη και το Τέρας ειναι “modern classic, όχι απλά του ντισνεϊκού και μη animation, αλλά και του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά εν γένει” (συμφωνώ απόλυτα με την παραπάνω πρόταση καθώς και με πολλές άλλες κριτικές του Δημητρόπουλου για τα αριστουργήματα της Disney, αλλά ας μιλήσει καλύτερα ο ίδιος ο δημιουργός για τα συγγραφικά του πονήματα). Η μάχη είναι άνιση. Οι ήρωες της Disney πρωταγωνιστούν σε φανταστικές ταινίες, συναισθηματικά, διασκεδαστικά, σεναριακά και τεχνικά άρτια κινηματογραφικά διαμάντια, που σε κάνουν -ακόμη και αν είσαι 30 χρονών μουλάρα- να ανατριχιάζεις και να θες να χοροπηδήξεις από ενθουσιασμό επάνω στην καρέκλα σου, ενώ το Warner gang το θυμάμαι να εμφανίζεται μόνο Κυριακή πρωί στην οθόνη της παλιάς μου τηλεόρασης (άντε και στην οθόνη του gameboy μου- μεγάλο κόλλημα τα tiny toons). Άνιση μάχη, αλλά ποιος ξέρει; Το πανούργο μπιπ-μπιπ ίσως καταφέρει να τερματίσει πάλι πρώτο.

Disney ο Άλκης Βασιλείου!

Ναι, το ξέρω! Η εύκολη επιλογή του… και καλά, “εγώ τον Μίκυ δεν τον γουστάρω, γιατί είναι μπάτσος”, “ο Σκρουτς είναι καπιταλιστής” και “η Γιαγιά Ντακ έχει κιμπούτς στην εξοχή” είναι να πεις “Warner”, όμως συμπάθα με Μπαγκς, αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται!! Στο περίπτερο ζητούσα “ΜικυΜάου”, στο video club ζητούσα “ΜικυΜάου” -ακόμα κι αν στο τέλος έβλεπα χελονονιντζάκια- και όταν το Πάσχα του 1992 πήγαμε στο Παρίσι (η Eurodisney άνοιξε στις 12 Απριλίου κι εγώ έκανε ντεμπούτο στις 27, οπότε για χρόνια έλεγα ότι ήμουν ο πρώτος Έλληνας εκεί…) η σχέση μου με τη Disney πέρασε σε άλλα επίπεδα.

Αναγνώστη μου, δεν θα σου πω ψέματα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη Warner. Την αγαπώ μάλιστα! Αλλά η Disney είναι άλλο πράγμα. Από την άλλη αν το δίλημμα ήταν τρίλημμα και είχε και “Υντερζό – Γκοσινί” μέσα, τότε ναι.

Καλός ο Ντάφι, γίγας ο Ντόναλντ, αλλά σαν τον Οβελίξ δεν έχει!!!

Υγ: Μια ζωή έλεγα “Ρομπάξ” και όχι “Ρόμπαξ”. Ακόμα και σήμερα!

γ2: Μισούσα τον Γκαστόνε τόσο κολασμένα, που στο μυαλό μου τον είχα κάνει και ΠΑΟΚτση, για να τον βρίσκω ακόμα πιο σιχαμένο!

Warner Bros ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τρισκατάρατε Μίκυ Μάους ήρθε η σειρά σου. Βασικά θα επέλεγα οτιδήποτε θα στεκόταν σε δίλημμα απέναντι στο εγωϊστικό ποντίκι. Και ναι, κι εγώ στο περίπτερο έπαιρνα Μίκυ Μάου αλλά δεν συγκρίνεται η έκρηξη ενθουσιασμού μπροστά στην τηλεόραση όταν έπαιζε το intro των Looney Tunes. Εντάξει, τον βαριόμουν φρικτά τον Tweety, δεν μου έλεγε τίποτα ο Taz, αλλά μα τα μουστάκια του Yosemite Sam, θα έδινα τα μισά μου παιδικά χρόνια για να έκανα παρέα με τον Daffy και τον Porky. Α ναι. Στα μάτια μου, οι εξυπνάκηδες δεν είχαν τόσο θέση (παιδικό τράυμα από Μίκυ αυτό), οπότε σε μία δικιά μου version το Coyote έπιανε το Beep beep και ο Elmer Fudd καθάριζε κρεμμύδια για να κάνει τον Bugs στιφάδο. Long live Daffy the King.

Disney ο Μάνος Μίχαλος

Δεν υπήρξε μεσημεριανό, από τα 8 μου ως τα 14-15 (ναι τόσο “μεγάλος”) που να μη το συνόδευα με τεύχη Μίκυ Μάους, Μυστήριο, Ντόναλντ, Κλασσικά, τα αριστουργήματα ΚΟΜΙΞ με Καρλ Μπαρκς και παρότι έχω ακόμη στην ντουλάπα μου ένα κατακόκκινο φούτερ με τον Μπαγκς Μπάνι που μου είχε φέρει ο αδερφός μου από τη Νέα Υόρκη, η Disney είναι πιθανότητα το πιο σημαντικό κομμάτι της χρωματιστής παιδείας μου. Θεωρώ μαγικό τον κόσμο της Λιμνούπολης και αρκετά γκοθαμικό το Μίκυ Σίτι, ενώ το να πω εγώ ο ελληνάρας Μάνος Μίχαλος, για το υπόλοιπο σύμπαν των παραμυθιών, του Αλαντίν, του επικά συγκινητικού Lion King και όσων ακολουθήσαν με τη σύμπραξη της Pixar, είναι πραγματικά αστείο και περιττό. Σέβομαι απεριόριστα το χιούμορ και τη σάτιρα της Warner Bros, αντιλαμβάνομαι το μέγεθος ενός χαρακτήρα όπως του Ντάφι Ντακ, αλλά προς Θεού, ο Ντόναλντ, ο Θείος του ή μέχρι και ο Πασχάλης της Γιαγιάς Ντακ ή ακόμη και ο Φέθρυ θέλω να είναι τα πρώτα πράγματα που θα περάσω σαν κληρονομιά στο διάδοχο.

Warner ο Μάνος Χωριανόπουλος

Υπάρχουν δύο λόγοι για να προτιμάς την Disney από τη Warner. Ο πρώτος είναι να είσαι 2-6 ετών. Ο δεύτερος να έχεις παιδί 2-6 ετών.

Αποδέχομαι ότι κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχθεί τη μαγεία της Disney και ότι από εκεί άρχισαν όλα. Ο Μίκυ είναι κάτι σαν τον Έλβις των καρτούν, τα οποία στην Ελλάδα λέμε και «Μίκι Μάου(ς)».

Η  Warner όμως, μοιάζει σαν να τρέχει με μια ταχύτητα παραπάνω. Και στις ταινίες και στα καρτούν. Θα επικεντρωθώ στα καρτούν γιατί στις ταινίες δεν νομίζω ότι υπάρχει δίλημμα.

Μπροστά στον ατσαλάκωτο και γλυκανάλατο Μίκι, η αλητεία του Μπαγκς Μπάνι, η γκρίνια του Ντάφι, το καημένο Κογιότ και οι προσπάθειες του Σιλβέστερ να φάει τον Τουίτι, έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Ωραίες οι ιστορίες της Λιμνούπολης, αλλά βαρετές από μια ηλικία και μετά.

Η τρέλα των Looney Tunes, είναι για όλες τις ηλικίες. Αν μάλιστα έκαναν μεταγραφή και τον Ντόναλντ, το ματς θα ήταν What’s up doc, 3-0.

Warner Bros η Έλενα Μπουζαλά

Πραγματικά είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που χρειάζεται να σκεφτώ ποιοι είναι με ποιους. Όλα για μένα ήταν και θα είναι μίκι μάου. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι o Μίκυ ήταν φλώρος, ούτε ο Μπαγκς μάγκας. Έχω σκυλάκι Πλούτο (λούτρινο), Τουίτι τεράστιο, Κογιότ πιο μικρό, Μπαγκς Μπάνι με Όσκαρ, Ταζ σαπουνοθήκη… Μισόλεπτό μήπως είμαι Warner Bros και δεν το είχα καταλάβει; Άκου Γιωργάκηηηηηη ( ο γιος μου ντε), εδώ γίνεται μεγάλη μάχη και καλά θα κάνεις να το ξέρεις από τώρα (2,5 ετών). Ο Μίκι καλός και διδακτικός, αλλά…

Warner Bros o Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ο Μίκι κουραστικός. Κι ο Ντάφι θα νικούσε σε οτιδήποτε τον Ντόναλντ οποιαδήποτε ώρα, σε οποιοδήποτε μέρος. Επίσης κανένας Γκούφι. Τα κινούμενα σχέδια του Disney είναι πρωτοποριακά, αλλά μοιάζουν παρωχημένα. Εν αντιθέσει οι ήρωες της Warner Bros μπορούν να σου κάνουν παρέα ακόμη και τώρα, με αποτέλεσμα να περάσεις ώρα κοιτώντας την τηλεόραση με ηλίθιο χαμόγελο και σάλι (από τα σάλια) να τρέχει, χωρίς καν να το καταλάβεις. Γενικά η διαφορά είναι σαν τις κασέτες και τα βινύλια.  Το ένα ξεπερασμένο και το άλλο κλασσικό. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω τώρα.

Disney η Ιωάννα Μαμάη

Disney δαγκωτό. Πάντα ήμουν fan της Μίνι και του έρωτά της με τον άγαρμπο Μίκι. Μπορεί να θυμάμαι ελάχιστα από τότε (και ας μην έχουν περάσει πολλές δεκαετίες) αλλά αυτά τα δύο ποντικάκια σε έκαναν να μη φοβάσαι τόσο τα ποντίκια στην πραγματική ζωή. Τα χρόνια της Lambada, θυμάμαι μου είχαν πάρει τη γνωστή φούστα της εποχής με σχέδια πουά κάνοντάς με να νιώθω μια σύγχρονη Μίνι Μάους.
Και όποτε τυχόν δω τη Μίνι και τον Μίκι σε ρούχα και αντικείμενα πάντα μου φέρνουν μια γλυκιά μελαγχολία για τα όμορφα παιδικά μου χρόνια και τους ανθρώπους που έζησα μαζί τους.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: WARNER ME 60%

Ήταν μια δύσκολη μάχη μέχρι τέλους αλλά είχε καθαρό νικητή. Οι παιδική ήρωες της Warner είναι αυτοί που σημάδεψαν την παιδική ηλικία  του ΟΝΕΜΑΝ.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή