Χταπόδι ή καλαμάρι

Ακροθαλασσιά, ταβερνάκι, ουζάκι, ηλιοβασίλεμα… και κάπου εδώ ξεκινάει το δίλημμα. Την άγια αυτή ώρα που ο σερβιτόρος σου δίνει σημασία και ελεεί να πάρει παραγγελία. Εσύ δε στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων, είσαι σε δίλημμα. “Άντε, μεγάλε, έχω τρία τραπέζια που περιμένουν,” σκέφτεται από μέσα του την ώρα που σου ρίχνει το χαμόγελο του καρχαρία. Έχεις όμως τα δίκια σου, Χταπόδι ή Καλαμάρι;

Χταπόδι η Ιωάννα Μαμάη

Για το χταπόδι στα κάρβουνα με πολύ ξύδι από πάνω ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά δίνω και την ψυχή μου. Αυτό το ελαφρώς καμμένο σε συνδυασμό με το ξινό με κάνει την ώρα που το τρώω να δακρύζω από ευχαρίστηση. Κάνει τον ουρανισκό μου να νιώθει τέτοια ηδονή που με κάνει να πιστέψω πως σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει τελικά ευτυχία. Και κρύβεται στα πλοκάμια ενός καλοψημένου χταποδιού. Άλλωστε είμαι και συναισθητικά δεμένη με αυτό το έδεσμα/μεζέ μια και ήταν το αγαπημένο του πατέρα μου. Πάντως, μεταξύ μας, και στα καλαμαράκια δεν λέω όχι αλλά το χταπόδι τα ξεπερνά. By far.

Χταπόδι ο Πάνος Κοκκίνης

Εγώ και το χταπόδι έχουμε παρελθόν.Το κατασπαράζω από τότε που πρωτοέβγαλα δόντια και στραβώνω αφάνταστα με σερβιτόρους και με φίλους που επιμένουν να μου την λένε επειδή το καλοκαίρι, κάθε καλοκαίρι, σε κάθε ταβέρνα που θα κάτσω, το παραγγέλνω ως κυρίως. Επειδή με άλλα λόγια ΔΕΝ θέλω να το μοιραστώ με ΚΑΝΕΝΑ άλλο στο τραπέζι. Αν και, ως εκδίκηση, πήγε το άτιμο κάποια στιγμή να με κάνει να χάσω την δουλειά μου. Όπως θυμάται ο Μίχαλος, το είχαμε ως prop σε μια φωτογράφηση αντρικού περιοδικού, όπου έσκαγε πάνω στην πλάτη (εντάξει, λίγο πιο κάτω) μιας μοντέλας στην παραλία. Ένα θέαμα που προκάλεσε πολλαπλά εφράγματα στους αμερικάνους υπευθύνους της έκδοσης, οι οποίοι και απειλούσαν σοβαρά να της βάλουν λουκέτο.

Καλαμάρι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Το χταπόδι είναι επίφοβο. Λες ξεκάθαρα πως το θες στα κάρβουνα, στο φέρνουν πηγμένο στο ξύδι (για πέταμα). Ρωτάς αν είναι μαλακό, έρχεται μετζασόλα (για πέταμα στον μωρό που στριγγλίζει απέναντι). Ρωτάς αν είναι φρέσκο, έρχεται στο τραπέζι και σου λέει ιστορίες από την κατάψυξη (για πέταμα στη μούρη του εστιάτορα). Όχι πως αυτά δεν μπορούν να συμβούν με το καλαμάρι. Αλλά να, και λίγο κατεψυγμένο να είναι, και λίγο πηγμένο στο λάδι, κάπως θα το σκουπίσεις με τη χαρτοπετσέτα, κάπως θα βάλεις λεμονάκι, έρχεται και γίνεται μια χαρά βρώσιμο. Όχι για πέταμα.

Χταπόδι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ψητό με το απαραίτητο ξυδάκι ή και βραστό με μακαρονάκι κοφτό που έλεγε (και μαγείρευε) η γιαγιά μου. Το παιχνίδισμα της βεντούζας του πλοκαμιού με τα δόντια, αυτή η απόλυτη στιγμή μεστής απόλαυσης όσων αγαπούν τις μικρές λεπτομέρειες στο φαγητό, δεν συγκρίνεται με κανένα καλαμάρι. Ναι, φίλε του Μάρκου Σεφερλή, δεν συγκρίνεται ούτε με τον κύριο Καλαμάρη. Το παιδικό τραύμα του να τρως τηγανητό καλαμάρι και κάποιος έξυπνος (μάλλον η μάνα σου) να ΜΗΝ έχει βγάλει αυτό το γλοιώδες, άκαμπτο σπονδυλοκόκκαλο από τη σάρκα του δεν ισοφαρίζεται από τη μεταμοντέρνα εμφάνιση του μαλάκιου στο πιάτο μας υπό μορφήν ροδέλας.

Χταπόδι, γιατί ακόμη και το καρβουνάκι που έχει γίνει ένα με το κρέας του, κρατάει κάτι σαν γεύση πάνω του. Το καλαμάρι ακόμη την ψάχνει σε κάτι ξενόφερτες γεμίσεις που δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι. Εννοώ πως και ένα ξυλάγγουρο έχει ενδιαφέρον αν το παραγεμίσεις με άλλα υλικά. Για το Θεό, δηλαδή.

Καλαμάρι η Αμαλία Κουλακιώτη

Όπως και με άπειρα ακόμα φαγητά, έτσι και με το χταπόδι, ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ αν έχω δοκιμάσει ποτέ, αν μου άρεσε και γιατί αρνούμαι πεισματικά να το συμπεριλάβω στο διατροφολόγιό μου. Ίσως για να απελπίζεται η μάνα μου.

Καλαμαράκια από την άλλη έχω φάει άπειρες φορές και μου αρέσουν ιδιαίτερα. Τηγανητά πάντα με αρκετό λεμονάκι. Μην το ψάχνετε, δεν θα βγάλετε άκρη με τις ιδιοτροπίες μου στο φαγητό…

Χταπόδι ο Θανάσης Κρεκούκιας

Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι δίλημμα! Γιατί την επόμενη Τρίτη το μεσημεράκι, όταν θα φτάσω – επιτέλους – στο χωριό μου, τον τιμημένο Μάραθο Γαργαλιάνων Τριφυλίας Μεσσηνίας, θα πάω – όπως κάθε χρόνο – γραμμή στην ψαροταβέρνα του φίλου μου του Νικολάκη του Θαλασσινού. Και όπως όλες τις προηγούμενες φορές, με το που θα πλησιάσει το τραπέζι, το πρώτο που θα ακούσει θα είναι «ένα χταπόδι, μια καλαμάρια, δυο μπύρες και άλλες δεκατέσσερις στην κατάψυξη!». Όλα τα υπόλοιπα – πατάτες, σαλάτες, φέτες, ψωμιά κλπ, έπονται. Και τώρα μου λέτε να διαλέξω το ένα και να αφήσω το άλλο απ’ έξω… Καταρχήν θα παρεξηγηθεί ο φίλος μου ο Νικολάκης και αυτό δε γίνεται με το «καλωσόρισες».

Οπότε θα παραγγείλω και τα δυο και θα αφήσω τους Ισπανούς να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Ή μάλλον το χταπόδι από το θαλάμι. Και θα το διαλέξω για το δίλημμά σας μόνο και μόνο για το γαστριμαργικό αριστούργημα της Γαλίθιας, το «pulpo a la gallega». Στα γρήγορα, δώστε βάση: Κομμένο σε μικρά κομμάτια το χταποδάκι, το «τρομάζετε» τρεις φορές βαφτίζοντάς το για λίγα δευτερόλεπτα σε βραστό νερό κατσαρόλας (για να μη φύγει η πέτσα) και μετά το μαγειρεύετε για πολλή ώρα, της υπομονής. Το σερβίρετε πάνω σε ξύλινο πιάτο ή τάβλα, αφού πριν το ραντίσετε με ελαιόλαδο, χοντρό αλάτι και βάλετε δίπλα γλυκές πιπεριές και – προαιρετικά – βραστές πατάτες. Δε χρειάζεται τίποτα άλλο, μη δοκιμάσετε γκουρμεδιάρικες παπάρες, θα το μαγαρίσετε χωρίς λόγο. Συνοδεύεται με κόκκινο κρασί. Μεταξύ μας, τόσα χρόνια στην Ισπανία, πρέπει να έχω κατεβάσει μισό ωκεανό από δαύτο. Και άλλον μισό από κρασί παρέα. Coño socio, polbo á feira! Και καλό καλοκαίρι!

Μάνος Χωριανόπουλος: Χταπόδι και τα μυαλά στην ξανθιά

Και το χταπόδι μ’ αρέσει και το  καλαμάρι και ο συνδυασμός τους με μπόλικες μπύρες, φωνάζει  καλοκαίρι, ωστόσο το χταπόδι έχει προβάδισμα. Ακόμα και κρύο (σημαντικό για κάποιον που αν κρυώσει το φαγητό προτιμά τη λιμοκτονία) το τιμώ.

Επίσης, το γεγονός ότι ένα από τα πλοκάμια είναι το πέος του είναι πάντα ιντριγκαδόρικο. Σαν να μας λέει: «Φάτε με, αλλά ακόμα και μετά θάνατον θα σας… δείξω εγώ».

Χταπόδι λοιπόν με χίλια, αλλά επειδή για να είσαι σίγουρος πρέπει να νομίζεις πάντα, είπα πριν γράψω να ρωτήσω μια ξανθιά καλλονή (η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο)  τι προτιμά. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:

-«Το χταπόδι»

-«Γιατί;»

-«Γιατί μ’ αρέσουν οι βεντούζες»

Μάζεψα το σαγόνι μου και όσο κουράγιο μου είχε απομείνει και ψηφίζω χταπόδι δαγκωτό!

*Οφείλω να αναφέρω την  ατάκα του Γ. Φιλέρη προς συνάδελφο που είχε κοσμήσει το πόδι του με ένα τατουάζ  χταπόδι: «Στο άλλο να κάνεις κοφτό μακαρονάκι»!

Χταπόδι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αν και δεν είναι το σοβαρότερο δίλημμα της ανθρωπότητας, ομολογώ ότι εδώ και 10 λεπτά δεν έχω αποφασίσει. Θα πω χταπόδι όμως. Ίσως γιατί πράγματι ακόμα και καρβουνιασμένο είναι αφάνταστα γευστικό. Ίσως γιατί μέχρι να παραδοθεί στον ψαροντουφεκά δίνει μία μάχη. Ίσως γιατί – αν και το σιχαίνομαι με κοφτό μακαρονάκι – είναι υπέροχο ακόμα και στην κατσαρόλα με κρασί ή ξύδι. Ίσως γιατί σπάνια βρίσκεις πραγματικά φρέσκο καλαμάρι στα κάρβουνα. Ίσως γιατί τα καλαμαράκια είναι τόσο αδιάφορα που θέλουν λεμόνι. Ίσως γιατί στο γυμνάσιο είχα καθηγήτρια Γερμανικών μία ωραία γκόμενα που την έλεγαν Σουλτάνα Οκταπόντα. Αν και αυτό για το πέος που είπε ο Μάνος μού το χάλασε λίγο..

Χταπόδι ο Άλκης Βασιλείου

Χταπόδι λοιπόν για αρκετούς λόγους και θα αναφέρω αρχικά το άρθρο που συνοδεύει την παραγγελία μας. Λέμε “το χταπόδι” και “το καλαμάρι”,  αλλα όταν παραγγελνουμε φωνάζουμε με περηφάνια “ένα χταπόδι” και “μια καλαμάρι”, συνεχίζοντας με “μια γαυρο, μια χόρτα” κι αλλα τέτοια ωραία. Κάνουμε την τιμή του χταποδιου να το πούμε “ένα” και έχουμε απόλυτο δίκιο, γιατι ένα είναι το χταπόδι και όλα τ´ αλλα -πεντανοστιμα- το δίχως άλλο- ακολουθούν στην πορεία.

“Τι θα πάρετε παιδιά;” ρωτάει ο ευγενής μυστακοφορος σερβιτόρος με το στυλο στο αυτι, και… 99 στις 100, η παρέα ξεκινάει με ένα αόρατο σινιαλο την παραγγελία, λέγοντας “ένα χταπόδι”.

24 σερβιτόροι τουριστικών περιοχών συνιστούν χταπόδι και μετα skip, για να βγει ο λεκες που προέκυψε απο τη μάχη με τα πλοκάμια. Αυτοί ξέρουν!!!!

Χταπόδι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Να σας ρωτήσω κάτι ρε παιδιά; Το καλαμάρι το πιάνεις με το χέρι; Το κοπανάς στο βράχο για να μαλακώσει; Το απλώνεις στη μπουγάδα για να λιαστεί; Το πετάς στα κάρβουνα κομμένο σε πλοκάμια; Το τρως με ουζάκι σκέτο; Ή μήπως ξεχάστηκα και δε μιλάμε για καλοκαιρινές ουζοκαταστάσεις; Γιατί άμα μιλάμε τώρα για κατσαρόλες και γεμιστά και ξυδάτα και ένα σωρό άλλες πατέντες να κάνουμε το δίλημμα το χειμώνα, όχι τώρα που έχουμε σαράντα βαθμούς. Αντε μην τα πάρω τώρα! Άκου εκεί καλαμάρι;

* σημείωση για τους αθλητικούς: Το χταπόδι, ο Πωλ, προβλέπει και τα αποτελέσματα στο μουντιάλ. Χο χο χο!

Χταπόδι η Έλενα Μπουζαλά

Καλύτερα ένα πιάτο χταπόδι πνιγμένο στο ξύδι, από ένα άλλο με καλαμαράκια και λάδια που έχουν τηγανίσει γαρίδες, κολοκυθάκια και γαύρους μαζί. Τουλάχιστον το χταποδάκι σπάνια τηγανίζεται (δεν ξέρω με τόσους σεφ που έμαθα τελευταία ότι γράφουν γύρω μου). Το προτιμώ βραστό, αν νοιάζεται κανένας. Επίσης, μου αρέσει με κοφτό μακαρονάκι. Καμιά φορά η μανούλα μου (η μοναδική μαγείρισα με τόσους σεφ που ξαφνικά πετάχτηκαν γύρω μου, όχι εσύ Αμαλία) κάνει την σάλτσα τόσο βαριά και κόκκινη που μπορείς να την ρίξεις πάνω σε τηγανητές πατάτες. Ω, ναι. Κοκκινιστό. Και δεν κατάλαβα… Γιατί να πετάξεις ένα χταπόδι σε ένα παιδάκι Ελιάνα;

Κταπόδι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Οι γαστρονομικοί κανόνες είναι απλοί: α) όχι μελιτζάνες β) ποτέ φρούτα στη σοκολότα γ) μακριά από θαλασσινά. Οι μοναδικές εξαιρέσεις στον κανόνα είναι τα τηγανητά καλαμαράκια (να επιπλέουν σε μια θάλασσα από λεμόνι) και το χταπόδι σε όλες του τις παραλλαγές. Νομίζω όμως ότι το κταπόδι (όπως λέγεται όταν είναι νόστιμο) κερδίζει τη μάχη κατά κράτος, κυρίως γιατί ξέρει να κάνει πολύ καλή παρέα με το κοφτό μακαρονάκι.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΧΤΑΠΟΔΙ ΜΕ 83,3%

Έτσι απλά. Εύκολα. Με παροιμιώδη άνεση. Το χταπόδι άπλωσε τα πλοκάμια του, κύκλωσε τα τρομαγμένα καλαμαράκια που άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν και… βεντούζα!

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΑΣ. ΤΙ ΠΡΟΤΙΜΑΣ;

ή