‘Yμνοι: Champions League ή Euroleague;

Κάθε μεγάλη ευρωπαική διοργάνωση ξεκινάει με το anthem. “These Are The Champions” και “Devotion”. Αυτές τις μέρες κυρίως “Devotion” λόγω των play-off της Euroleague. Αλλά το δίλημμα παραμένει. Ποιά σύνθεση σε προκαλεί ανατριχίλα; Με ποιά έχεις συνδέσει τις κούπες και τα κομφετί; Πήραμε θέση για ακόμα μια φορά.

Πάρε κι εσύ:

Devotion ο Μάνος Μίχαλος

Η μουσική του Τσάμπιονς Λιγκ είναι θεσμός, είναι σταθμός, είναι σύμβολο, είναι ιστορικής σημασίας και πιθανότατα η σημαντικότερη μουσική επένδυση αθλητικής διοργάνωσης. Όμως, δεν μπορώ να στραβοκοιτάξω (και να στραβολαιμιάσω), κοιτώντας αλλού. Το πορτοκαλί χρώμα της Euroleague το έχω φορέσει αρκετά χρόνια για να το απαρνηθώ, άσε που μου πάει κιόλας σαν χρώμα. Το τραγούδι Devotion άλλωστε, έχει ένα παλμό και ένα τέμπο που σε κάνει να θες να αρχίσει το παιχνίδι, σε αντίθεση με τον ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ που σε πείθει για τη μεγαλοπρέπεια του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού θεσμού. Μάλιστα, αυτή ακριβώς η διαφορά, το ότι το ένα συγκαταλέγεται στα τραγούδια και το άλλο στους ύμνους, ανεβάζει τη διαχρονική αξία του CL, όμως τα αυτιά μου όταν ακούνε τους πρώτους ήχους από την εισαγωγή του Devotion στέλνουν μήνυμα στον εγκέφαλο ότι σε λίγο έχει τζάμπολ και πρέπει να είμαι έτοιμος. Για το οτιδήποτε. Για τη νίκη. 

Το σεντόνι ο Θανάσης Κρεκούκιας 

Ωραίο το μπασκετάκι, δε λέω, τα έχουμε ξαναπεί ένα εκατομμύριο φορές, ναι, μας έχει δώσει χαρές, τίτλους, παιχταράδες, αγωνία, σασπένς. Αλλά ρε μαν, όταν απέναντι θα έχει το ποδόσφαιρο, θα είναι ΠΑΝΤΑ ο φτωχός συγγενής. Και αυτό φαίνεται και στους ύμνους. Του Τσάμπιονς Λιγκ δωρικός, λιτός, μανιτζέβελος. Της Ευρωλίγκας λίγο απ’ όλα. Κλασικούλα, μπιτάκι, γυφτολαϊκούρα. Σαν τα μούτρα του Μπερτομέου. Θα μου πείτε, του Πλατινί τα μούτρα είναι καλύτερα; Θα σας πω, τι μπάσκετ έχει παίξει ο Μπερτομέου και τι μπάλα έχει παίξει ο Μισέλ; Αλλά θα το πάω και παραπέρα. Το σεντόνι ρε φίλε είναι πόρωση. Με τις κυματιστές κινήσεις και τον ύμνο στα μεγάφωνα είναι, άντε να μην το γράψω μέρες που είναι. Αλλά πάντα θα αρχίζει με κάπα και θα τελειώνει σε «αύλα», ότι και να πούνε οι μπασκετόφιλοι. Μουσικά το αναλύσαμε, παικτικά το αναλύσαμε. Τι μένει; Α, ναι. Αφού εμπνευστής του διλήμματος ήταν ο Ηλίας Ευταξίας, ιδού και η φωτογραφία. Μάιος 2011, Βαρκελώνη, σηκώνουμε παρέα το τρόπαιο, τρεις εβδομάδες πριν το κατακτήσει η Μπάρσα. Ποια Ευρωλίγκα και ποιο ντιβόσιον μωρέ;

Διζ αρ δε τσάααααμπιονς ο Στέλιος Αρτεμάκης

Σαν χθες θυμάμαι το πρώτο τσου λου. Και για να πω τη μαύρη αλήθεια όταν πρωτάκουσα τον ύμνο μου φάνηκε εντελώς κιτσαρία. Πομπώδες. Κλασσική μουσική σε διασκευή για το λαϊκότερο των σπορ; Σα να βάζεις krautrock σε μπυραρία στη Γερμανία. Ή να σουβλίζεις με Βάγκνερ. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ποτέ. Μου φαινόταν πολύ ελιτίστικο για να είναι ποδοσφαιρικό. Δεν μου καθόταν καλά. Με τα χρόνια, όμως, το συνήθισα. Και όταν ο Βαζέχα σκόραρε εκείνο το επικό γκολ στο Αμστερνταμ όχι μόνο έφυγε μια καρέκλα από την μπαλκονόπορτα στο δρόμο αλλά έβγαλα ένα γκετομπλάστερ που είχα στο μπαλκόνι και έβαλα παίζει η αυθεντική εκτέλεση του Χέντελ (από κάτι cd με κλασσική μουσική). Του ρου ρου ρου ρου ρου ρου, του ρου ρου ρου ρου ρου ρου, διζ αρ δε τσάααααμπιονς.

Σεντόνι o Χρήστος Δεμέτης

Τον ύμνο της Euroleague τον έχω συνδυάσει με τον Παναθηναικό, συγγνώμη παιδιά, αλλά έξι είναι αυτά. Αλλά και τον ύμνο του Champions League τον έχω συνδυάσει με τον Παναθηναικό. Έκπληξη ε; Εν προκειμένω θα ψηφίσω CL όμως. Όπως και να το κάνεις, το ποδόσφαιρο είναι ο Βασιλιάς των σπορ και μουσικά, ε ναι, ο ύμνος του Τσουλού είναι επουράνιος, απλός, χαρακτηριστικός, ανατριχιαστικός όταν τον ακους και βλέπεις το σεντόνι να τεντώνει στην σέντρα. Προσωπικά μου θυμίζει το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ (ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΡΙΣΤΟΦ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;), τη χαμένη ευκαιρία του Βλάοβιτς με την Μπαρτσελόνα στο 3-1 του 2002, και τον τελικό της Κωνσταντινούπολης ανάμεσα σε Μίλαν και Λίβερπουλ. Ναι, εκείνο το θρυλικό 3-3. Αυτό το κρεσέντο στο 1:55 του ύμνου, σκέτη ανατριχίλα ρε παιδί μου. Για να πορώνονται οι παίκτες και να μπουν στο παιχνίδι πριζωμένοι για να ανοίξουν τα κεφάλια τους και να μασήσουν τα χορτάρια. Και με το τέλος του ύμνου, να σκάνε οι ιαχές. Κάτι για Ελλάς, Ευρώπες και τριφύλλια, κάτι τα κορέο στην κερκίδα, ατμόσφαιρα, μέθεξη, συγκίνηση. ΠΑΜΕ ΡΕ!

Το σεντόνι ο Πάνος Κοκκίνης

Είναι ο μόνος από τους δυο που έχω ακούσει. Ή, για την ακρίβεια, ο μόνος από τους δυο που κάτι μου θυμίζει αμυδρά. Κυρίως από βραδιές σε σπίτια φίλων που έβλεπαν φανατικά αγώνες, την ίδια ώρα που εγώ είχα ξεμείνει με τις γυναίκες (και τα σουβλάκια) στην κουζίνα γιατί βαριόμουνα αφόρητα. Επίσης, ο σεντονάτος, μουσικά, μου αρέσει καλύτερα. Είναι πιο πιασάρικος. Βέβαια, το γεγονός παραμένει. Η μουσική και τα ‘τόπια’ είναι τα μοναδικά δυο θέματα σε αυτή τη ζωή που ούτε να προσποιηθώ δεν μπορώ πειστικά ότι τα κατέχω. 

Τσάμπιονς Λιγκ ο Θέμης Καίσαρης

Μόνο ένα έχω να προσθέσω σ’αυτά που διάβασα στις ψήφους των άλλων. Σε 2-3 τελικούς Champions League έπαιρνα τηλέφωνο το φίλο μου τον Μάριο λίγο πριν τη σέντρα για να ακούσει τον ύμνο μέσα απ’το γήπεδο. Ένας να μου πει πως έχει πάρει τηλέφωνο κολλητό του πριν απ’το τζάμπολ σε αγώνα Final Four και του είπε “άκου ρε, devotion ρε” και μετά του ήρθε sms “σ’ευχαριστώ ρε φίλε”.

Μην παρεξηγηθώ. Μ’αρέσει πολύ το τραγούδι της Euroleague. Αλλά, οι λέξεις μιλάνε από μόνες τους. Ο ύμνος του Champions League, το τραγούδι της Euroleage. Άλλα τα μεγέθη. Δεν συγκρίνονται οι συμπαθητικές τοπικές επιτυχίες, με τις μουσικές που κατέκτησαν τον πλανήτη. Ωραίο είναι το Devotion, αλλά είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Αρέσουν στην Ελλάδα και σε 5-6 άλλες χώρες.

Devotion o Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ντιβόσιο. Τίποτα άλλο. Μόνο. I feel devotion. Καλύτερο punch line έχει, καλύτερο τραγούδι είναι (άντε με τα γρυλίσματα του ποδοσφαιρικού ύμνου), καλύτερο θέαμα προσφέρει. Τι να λέμε τώρα, που θα φώναζε και ο Αλέφας. Το μπάσκετ ήταν, είναι και θα παραμείνει το επίσημο αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων, το καμάρι μας, το εθνικό μας προϊόν. Μαζί με τη φέτα. Γιατί και το ελληνικό μπάσκετ -όπως και η φέτα- έχει ΠΟΠ. Πικ-ν-ποπ.

A large gathering A great sporting event, τραγουδά ο Ηλίας ‘Diego’ Ευταξίας

Devotion.Ειδικά τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ devotion. Κάποια στιγμή σκέφτηκα μήπως μου αφήσει κανά κουσούρι, αλλά κόντρα στα σημάδια του Θεού, συνέχισα να δείχνω devotion. Όταν όμως άρχισε να γίνεται καθημερινή ατάκα στο γραφείο, τότε κατάλαβα πόσο αδύναμο και φτωχό είναι το τραγούδι της TURKISH AIRLINES EUROLEAGUE μπροστά στον Ύμνο του UEFA Champions League. Άσε που έτσι και γίνεις ατάκα, δεν είσαι ύμνος. Ωραίο τραγούδι, ναι, αλλά μέχρι εκεί. Στο άλλο ακούς τι νότες και καταλαβαίνεις πως σε κάποιο γήπεδο κουνιέται το σεντόνι του Τσου Λου. Στέκεσαι προσοχή, δεν μιλάς και ψάχνεις να δεις από που έρχεται ο ήχος. Απλά πράγματα και λογική λέει πως δεν υπάρχει κανένα δίλημμα, αλλά είμαι περίεργος να δω που μπορεί να το φτάσει το ONEMAN. Η φίλαθλη Ελλάδα κι εγώ ακόμα περισσότερο, δεν έχουμε ξεπεράσει την ήττα με 88,8% (για το ranking ρωτήστε εδώ) σε τούτο το γήπεδο. Αλλά επειδή είστε ωραίοι τρελοί, στέλνω απάντηση με την προϋπόθεση να μετρηθεί η ψήφος μου στο “γκολάκι Πίου” (αν βρείτε χειρότερο, βάλτε το) σε περίπτωση που νικήσει το Ντιβόσιο. Δεν θα ήθελα να στιγματιστώ. Εις το επανιδείν

Ακούστε τον Ύμνο από τον αδερφό Θανάση Κρεκούκια. Αυτός ξέρει…

Τον ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μπορώ να παρακολουθήσω δεκαπέντε αγώνες μπάσκετ σερί. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω ούτε δύο αγώνες ποδοσφαίρου σερί. Με λες και μπασκετικό δηλαδή. Μου αρέσει το Devotion, μου ταιριάζει για ύμνος της τιμιότατης διοργάνωσης Euroleague, αλλά αυτό που έχει γίνει με τον ύμνο του Champions League είναι κάτι περισσότερο κι απ’ το ίδιο το ποδόσφαιρο. Είναι οι αναμνήσεις μου από το πρώτο Champions League της ΑΕΚ, είναι ο αέρας που πάλλει το σεντόνι πάνω κάτω στη σέντρα, είναι ένας ύμνος που δεν θα μπεις ποτέ στη διαδικασία να ψάξεις τα λόγια, γιατί δεν έχει σημασία. (Και γιατί δεν θα καταλάβεις τίποτα, αλλά μάντεψε, ούτε αυτό έχει σημασία). Τέλος πάντων, αν ψάχνεις κάτι εύκαιρο για να ανατριχιάσεις και μπορείς να παίξεις μόνο με ύμνους, δεν θα βάλεις το Devotion.

Τον ύμνο του Champions League, ο Μάνος Χωριανόπουλος

Μόλις σκεφθώ Champions League, η σκέψη ξεκινά από το σεντόνι και τον ύμνο, αυτόματα, όποια και αν είναι η συζήτηση. Ο ύμνος και το σεντόνι, λίγο πριν ξεκινήσει ένα ματς της διοργάνωσης, είναι μυσταγωγία, είναι μέρος της ιστορίας του ποδοσφαίρου και της ποπ κουλτούρας πλέον. Μπορεί να πει κάποιος το ίδιο για το Devotion; Εννοώ κάποιος που να μην ζει και αναπνέει για το μπάσκετ.

Άλλα τα μεγέθη φυσικά. Στη μεγάλη διοργάνωση του ποδοσφαίρου και οι λεπτομέρειες μεγάλες είναι και τις θυμάσαι. Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να δω οποιοδήποτε ματς, οποιασδήποτε φάσης του Champions League. Θεωρώ κάθε ματς σπουδαίο. Ευρωλίγκα αν δεν παίζει η ομάδα μου ή αν δεν είναι Final 4, ούτε θα δω ματς, ούτε θα ακούσω τραγούδια.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… CHAMPIONS LEAGUE ΜΕ 80%

Καλό να έχεις devotion, δε λέμε, αλλά τα αστέρια και το σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ είναι εμβληματικά σε άλλο επίπεδο.