Ζιοβάνι ή Ριβάλντο;

Όταν ο Ζιοβάνι και ο Ριβάλντο ήρθαν στα ελληνικά γήπεδα ήταν ένα σοκ. Ένα δίδυμο παιχταράδων Βραζιλιάνων, κατευθείαν από τη Μπαρτσελόνα, σε πολύ καλή ηλικία. Στα ελληνικά γήπεδα έβγαλαν το ταλέντο τους, έδειξαν ότι είναι όχι μία αλλά πολλές κλάσεις παραπάνω, τίμησαν τη χώρα τους και τίμησαν το ελληνικό πρωτάθλημα με την παρουσία τους. Στην πορεία, ωστόσο, πήραν διαφορετικούς δρόμους. Εξού και το δίλημμα.

Ψήφισε εδώ.

Ζιοβάνι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ναι, ναι, παρότι ο Ρίμπο έπαιξε στην ΑΕΚ και χαιρέτησε με τα τέσσερα δάχτυλα τον κύριο Σωκράτη. Ναι, ναι, παρότι ο Ρίμπο είναι το πιο βαρύ όνομα που έπαιξε μπάλα στην Ελλάδα. Ζιοβάνι παρότι οτιδήποτε. Προφανώς είμαστε αντιμέτωποι με ένα από τα ελάχιστα διλήμματα, στα οποία δεν μπορείς να αγγίξεις την επιλογή που δεν κάνεις, από φόβο μην τη λερώσεις. Σαφώς. Ποιος είμαι εγώ να πιάσω στο στόμα μου τα βλογημένα θεόστραβα κανιά του Ρίμπο; Αλλά Ζιοβάνι. Ζιοβάνι γιατί είναι η πιο τρομακτική, απειλητική και υπερταλαντούχα φιγούρα που έχω δει με τη φανέλα αντιπάλου. Ζιοβάνι, γιατί ήταν η πιο ευλύγιστη και φαντεζί πολυκατοικία που είδαμε ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Ζιοβάνι, γιατί μπορούσε να ξεκινήσει μια ντρίμπλα από το ένα σημαιάκι του κόρνερ στο ΟΑΚΑ και να την ολοκληρώσει στα εκδοτήρια έξω απ’ τον σταθμό Ειρήνη. Ζιοβάνι, γιατί τον χαιρέτησε και ο Άγγελος Αναστασιάδης. Ζιοβάνι, γιατί στην αρχή τον λέγαμε Τζιοβάνι. Ζιοβάνι ό,τι και να ρωτήσεις, ας μην το κουράζουμε.

Ριβάλντο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ίσως φταίει το θολωμένο μου μυαλό αλλά τον Ζιοβάνι δεν τον θαύμασα ποτέ όσο έπρεπε. Και το παραδέχομαι ότι πιθανότατα έχω κάνει λάθος για αυτόν τον μεγάλο παίκτη. Αλλά για μένα ο Ριβάλντο ήταν πάντα πιο ολοκληρωμένος. Όχι όταν ανακαλύψαμε εμείς αυτό το πάντα γερασμένο και σκαμμένο βραζιλιάνικο πρόσωπο αλλά από τα χρόνια στην Μπαρτσελόνα, από τα χρόνια που τα πόδια δεν ήταν βαριά ώστε να θέλουν να βρουν Ιθάκη στην ασφάλεια της Ελλάδας. Με εκνεύριζαν τα γεμάτα νόημα λόγια και οι χειρονομίες του Ριβάλντο. Με εκνεύριζαν τα βεντετιλίκια και τα προεδρικά τσιτάτα. Αλλά μέσα στο γήπεδο έλεγα ότι με τον Ριβάλντο είσαι ασφαλής. Για να σε ξελασπώσει, για να δώσει την πάσα, για να σκοράρει, για να δώσει στους συμπαίκτες του εκείνη την αυτοπεποίθηση που τους λείπει. Ο Ζιοβάνι μου έκανε μια ζωή σολίστας. Κι εγώ τους σολίστες στις αλάνες της Βούλας που έπαιζα μπάλα δεν τους ήθελα στην ομάδα μου.

Ζιοβάνι (αλάνι) ο Μάνος Χωριανόπουλος

Μέγιστοι και οι δύο και μικροί όσοι προσπαθούν να κρίνουν και να συγκρίνουν, αλλά προτιμώ Ζιοβάνι. Πιστεύω ότι αν εκείνο το δρεπάνι, (θυμάμαι το όνομα, δεν θέλω να το αναφέρω), δεν είχε προσπαθήσει να του κόψει την μπάλα, θα είχε κάνει πράγματα στην Ελλάδα, που θα τα συζητούσαμε ακόμα περισσότερο για ακόμα περισσότερα χρόνια. Ακόμα και έτσι όμως, οι ντρίμπλες, οι “ποδιές” και οι λόμπες του, είναι αυτά που σου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι το ποδόσφαιρο όπως πρέπει να είναι. Εξίσου σπουδαίος ο Ριβάλντο, αλλά ο Ζιοβάνι μου έδινε την εντύπωση ότι πάνω απ’ όλα (και απ’ το χρήμα) βάζει τη μπάλα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Ρίμπο.

Ριβάλντο η Έρρικα Ρούσσου

Ο βασικός λόγος που επιλέγω Ριβάλντο παρά το γεγονός ότι μου βγάζει κάτι άκρως αντιπαθητικό, είναι η Μπαρτσελόνα. Δηλαδή, η ομάδα μου. Ένας ακόμη και χλεύασέ τον όσο θέλεις είναι το υποκοριστικό του στα γήπεδα: Το Ρίμπο μου θυμίζει χυμό φραγκοστάφυλο. Το πόσο λάτρευα το Ribenna μικρή, δεν μπορώ να το περιγράψω. Και επειδή δεν είναι και της παρούσης και επειδή αποτελεί και την άχρηστη πληροφορία του αιώνα.

Πριν πεταχτώ μέχρι το σούπερ μάρκετ για ένα reunion κλειστού κύκλου με το ποτό των παιδικών μου χρόνων (και για να τριτώσει το κακό που με έκανε να το επιλέξω), θα ήθελα προσυπογράφοντας την περιγραφή του Χρήστου Χατζηιωάννου να πω ότι στα plus της επιλογής μου βρίσκεται το σκαμμένο του πρόσωπο. Η πάντα γερασμένη του φάτσα που σε κάνει να βάζεις στοίχημα ότι πήρε πενταήμερη άδεια από το Rikers Island για να κατέβει στο γήπεδο.

Ζιοβάνι μπερπάντη ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Σαν Παναθηναϊκός θα έπρεπε να να επιλέξω Ριβάλντο. Δεν θα το κρύψω. Όταν έδειξε τα 4 δάχτυλα ο Ρίμπο γέλασα με την ψυχή μου. Αλλά αν έναν από τους δύο ήθελα να τον δω στην ομάδα μου, ήθελα να κάνει την μπάλα κομπολόι φορώντας τα πράσινα αυτός είναι ο Ζιο. Ο Ντε Ολιβέιρας είναι πιο κοντά στα δικά μου στάνταρ παίκτη. Και για να τα μάθεις κι εσύ, ο παίκτης πρέπει να είναι αλήτης, να είναι καλόπαιδο και να θέλει να τον ξεφτιλίσει τον άλλο για να τον νευριάσει. Να το κάνει επίτηδες και συνέχεια. Όχι να τον ξεφτιλίζει με trash talking και άλλα τέτοια. Αλλά να τον ξεφτιλίζει με την μπάλα ενώ βγαίνει τετ α τετ και να την σκάβει από πάνω του. Να τον στέλνει για σπίρτα. Ο Ζιοβάνι τα γούσταρε αυτά και τα έκανε συνέχεια. Άλλωστε από την πρώτη φορά που τον είδα απέναντι στην Ρεάλ σε εκείνο το 3-3 μέσα στο ΟΑΚΑ που έδειχνε τον θεό στα γόνατα, κατάλαβα ότι αυτός είναι αυτός ο παίκτης είναι αλήτης. Μετά μου το απέδειξε και με τις ιστορίες του στην νυχτερινή ζωή της Αθήνας και αυτό με έκανε να τον συμπαθήσω ακόμα περισσότερο.

Ζιοβάνι ο Χρήστος Δεμέτης

Σοβαρά τώρα. Θυμάμαι τον Ζιοβάνι δίπλα στον αυθεντικό χοντρό και τη μοναδική μου αγάπη που φέρει αυτό το όνομα. Τον Ρονάλντο, τον Βραζιλιάνο. Θυμάμαι που έβλεπα μια παλιοβιντεοκασέτα VHS με τον αδερφό μου, χρόνια πριν, αφιερωμένη στα έργα και τις μέρες του Ρόνι. Και θυμάμαι να τον βλέπω να συνεργάζεται με τον Ζιοβάνι στην Μπαρτσελόνα. Να συν-μαγεύουν δηλαδή. Μετά ο Ζιο ήρθε στον αντίπαλο, στον “εχθρό”. Τον ζήλεψα, θα το παραδεχτώ. Τον Ριβάλντο τον θαύμασα σαν τεράστιο παίκτη, τον χάρηκα στα ελληνικά γήπεδα, γέλασα όταν τον είδα να φοράει τη φανέλα της ΑΕΚ και να κερδίζει τον Ολυμπιακό, αλλά τον Ζιοβάνι δεν τον θαύμασα απλά, τον ζήλεψα. Το ξαναγράφω αυτό. Αυτόν τον βιρτουόζο της μπάλας θα ήθελα να τον δω να φοράει την πράσινη φανέλα και ας μην έγινε ποτέ. Δεν θα κλείσω με βίντεο με αεροπλανικά γκολ και τα συναφή. Θα κλείσω με αυτό το βίντεο που αποδεικνύει πως ο Βραζιλιάνος ήταν ψυχή και χαρακτήρας που σπανίως συναντάς στα ελληνικά γήπεδα. Σε εκπομπή, για ένα μήνυμα αεκτζή φιλάθλου.

Ζιοβάνι ο Γρηγόρης Μπάτης

Λεν πως δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη. Πως όλα είναι υποκειμενικά και ο καθένας επιλέγει με βάση το δικό του κριτήριο, τα δικά του πιστεύω και τα δικά του βιώματα. Ακόμα κι έτσι να μην είναι, σε τούτο το δίλημμα δεν θα μπορούσα να είμαι ουδέτερος. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω με καθαρό μυαλό, γιατί γυρνώντας το χρόνο πίσω, όλες οι ποδοσφαιρικές εφηβικές μου αναμνήσεις έχουν τρία γράμματα μέσα “Ζίο”. Θα μπορούσα να γράψω μια Κρεκουκιάδα (δηλαδή ένα κείμενο άνω των 5.000 λέξεων), για τον Βραζιλιάνο που μ’ έκανε ν αγαπήσω το ποδόσφαιρο ως άθλημα και εν τέλει να καταλήξω σε σχολές αθλητικής δημοσιογραφίας και εδώ που είμαι τώρα. Δεν θα το κάνω όμως και θα αρκεστώ να χωρέσω μερικές δυνατές στιγμές σε εκατοντάδες λέξεις. Από τον πανηγυρισμό-προσευχή στο πρώτο του γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού κόντρα στην Ρεάλ, μέχρι το γκολ από το κέντρο κόντρα στον Ηρακλή που ανάγκασε τον Αναστασιάδη να του δώσει το χέρι, ο Ζιοβάνι έκανε όλα αυτά που (μας) λείπουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κι όλα αυτά που είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο! Μιλούσε στην μπάλα, φλέρταρε μαζί της και δίχως να μπαίνει σε καλούπι ζούσε για να παίζει μαζί της. Oι λόμπες αλλά ιδιαίτερα το γκολ κόντρα στην Γαλατασάραϊ (το ομορφότερο ευρωπαϊκό γκολ ελληνικής ομάδας κατ’ εμέ) θα μπορούσε να είναι η τελευταία σκηνή στη ταινία της καριέρας του, γιατί του αξίζει ένα happy end, του αξίζει μια τελευταία αποθέωση με τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα. Και θα μου πεις τώρα, “μα πως γίνεται να αγνοείς τον Ριβάλντο που οδηγούσε στις επιτυχίες την Μπαρτσελόνα”; Και θα σου απαντήσω: “Σε μια γειτονιά της Αθήνας μεγάλωσα. Τον Ζιο, τον Βαζέχα και τον Ντέμη θυμάμαι να θαυμάζω”.Αυτά τα λίγα..

Ζιοβάνι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Είναι θέμα Βραζιλίας. Ο Ρίμπο ήταν ένας επαγγελματίας αρτίστας. Η καριέρα του και το όνομα του δεν θύμιζουν καν Βραζιλιάνο. Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα Πορτογάλος. Ή Ισπανός. Ή από το Μπελίζ. Ή από την Αγνκόλα. Ο πραγματικός Βραζιλιάνος του Ολυμπιακού ήταν ο Ζιοβάνι. Το “Ζ” στο όνομα του κάνει για τρία. Ζζζιοβάνι. Και το “α” για τρία κάνει. Κανονική προφορά είναι το Ζζζιοβααάνι. Για να μην πιάσω το “ο” που ξεκινάει από “ο” και καταλήγει σε “ου”. Ο Ζζζιοβααάνι λοιπόν ήταν αλααάνι και για πάντα(ου) σσστο Λιμααάνι. Με τις ντρίπλες του, την αλητεία του, το ταπεραμέντο, τη φαντασία. Αυτός είναι ο πραγματικός βραζιλιάνος. Ότι είμαι Παναθηναϊκός σας το είπα.

Ριβάλντο ο Θέμης Καίσαρης

Το δίλημμα με έκανε να καταλάβω το εξής. Τελικά δεν αντιπαθούσα τόσο τον Ζιοβάνι. Δεν ήταν τόσο μεγάλη η αντιπάθεια που είχα στον ίδιο τον Βραζιλιάνο, αλλά στους οπαδούς του, που με έκαναν να αντιπαθώ τον ίδιο. Δεν μπορούσα όλη αυτήν υπερβολή, τη λατρεία, την επίθεση σε όποιον τολμούσε να πει το οτιδήποτε αρνητικό για τον Ζιοβάνι, τους οργασμούς για τις ανούσιες ντρίμπλες, το γκολ με τη Γαλατά, εκείνη την αποθέωση του Χελακισμού. Δεν μου έφταιγε ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής, οι άλλοι μου έφταιγαν.

Με τον Ριβάλντο δεν είχα τέτοια θέματα. Τον γούσταρα πάντα και αυτό δεν άλλαξε ούτε μετά το θέατρο που έκανε στον ημιτελικό με την Τούρκια, απ’τα χειρότερα πράγματα που έχουν γίνει ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Στον Ολυμπιακό έκανε τη διαφορά όποτε κι αν του ζητήθηκε, ακόμα κι όταν δεν ήταν τελικά αρκετή. Σκόραρε σε κάθε εγχώριο ντέρμπι, εντός και εκτός, έβαλε το γκολ που έδωσε το πρωτάθλημα του 2005 και κουβάλησε την μπάλα απ’τη μία περιοχή στην άλλη για να κερδίσει και να βάλει το φάουλ που έκανε το 0-1 στο Άνφιλντ. Για πολλούς ο Ζιοβάνι ήταν ένας και μοναδικός. Το ίδιο ήταν και ο Ριβάλντο και θέλω κάποιος να μου δείξει έναν που να χτυπάει την μπάλα όπως το έκανε ο Ρίμπο. 
Για να τελειώνουμε, το δίλημμα απαντιέται και ως εξής. Υπάρχει άλλη χώρα του κόσμου που το όνομα του Ζιοβάνι να μπαίνει δίπλα σ’αυτό του Ριβάλντο;
Καμία. Ας μην μπλέκουμε τους τοπικούς θεούς με τους παγκόσμιους. 

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΖΙΟΒΑΝΙ ΜΕ 75%

Τσιμπάει τη μπάλα με τακουνάκι, την κατεβάζει στο χορτάρι μαγικά με το μυτάκι, τη σκάβει πάνω από τον τερματοφύλακα και γκοοοοοοοοοοοοοοολ Ζζζζζζζζζιοβαααααααάνι