«Είμαι 39 χρονών, δεν έχω ψηφίσει και δε θα ψηφίσω ποτέ σε εκλογές»
Ο Νικόλας Δ., ιδιωτικός υπάλληλος και κάτοικος Αθήνας, εξηγεί πώς και γιατί δεν έχει φτάσει ποτέ στη ζωή του μέχρι τις κάλπες των βουλευτικών εκλογών.
- 17 ΜΑΙ 2023
Ονομάζομαι Νικόλας Δ., είμαι γεννημένος το 1984, ζω στην Αθήνα, εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και δεν έχω ψηφίζει ποτέ κάποιο κόμμα. Η μόνη φορά που πήγα σε κάλπη ήταν το δημοψήφισμα του 2015. Δεν είναι ότι ξαφνικά ένιωσα πιο κοντά στους Έλληνες πολιτικούς. Απλά πίστεψα ότι θα πρέπει σε εκείνη τη φάση να ακουστεί περισσότερο και η δική μου φωνή. Δεν ξέρω αν αυτό δείχνει ή όχι πολιτική συνείδηση, αυτό έκανα όμως.
Γιατί δεν έχω πάει ποτέ να ψηφίσω και ούτε πρόκειται; Επειδή δε νιώθω ότι υπάρχει κάτι που με αντιπροσωπεύει. Ακριβώς δηλαδή ό,τι συμβαίνει και στις φετινές εκλογές. Είναι το ίδιο συναίσθημα από τότε που ήμουν φοιτητής. Το μοναδικό πράγμα που νιώθω ότι έχει αλλάξει είναι ότι εγώ, σαν άνθρωπος, έχω καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη άποψη. Παλιότερα, ίσως να μην ασχολούμουν και τόσο πολύ. Τώρα, είναι τελείως συνειδητή η επιλογή μου να μην ψηφίζω.
Μου φαίνεται ότι στο τέλος όλοι κάνουν τα ίδια, άσχετα με το τι λένε πολλές φορές προεκλογικά. Δεν τρέφω καμία εμπιστοσύνη προς τους Έλληνες πολιτικούς, αφού συνήθως εκείνο που θα πουν στην πορεία θα αλλάξει. Δε θέλω να τους βλέπω, αλλάζω κανάλι ή σταθμό κατευθείαν. Δε λέω ποτέ «κάτσε να ακούσω τι έχουν να πουν». Με τα χρόνια έχω γίνει τελείως αναίσθητος σε αυτόν τον τομέα. Δε με ενδιαφέρει καθόλου.
Η αλήθεια είναι ότι αν βρεθώ με κάποιον από το εξωτερικό, με ενδιαφέρει να μάθω τι συμβαίνει, πώς βλέπουν εκείνοι τα πράγματα για τη χώρα τους, τι τους ενοχλεί, τι ελπίδες έχουν για το μέλλον ή τι προβλήματα αντιμετωπίζουν. Δεν είναι δηλαδή ότι γενικά η πολιτική με αφήνει παγερά αδιάφορο – ίσως έχω βαρεθεί τα πρόσωπα και τις καταστάσεις στην Ελλάδα.
Μάλιστα, ενώ έβλεπα πολύ κόσμο να πιστεύει ότι κάτι θα αλλάξει επί ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που είδα στο τέλος είναι ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν έδειξε την ικανότητα να διαχειριστεί «επαγγελματικά» κάποιες καταστάσεις. Εκεί είπα μέσα μου: «δεν υπάρχει καμία σωτηρία».
Στον ιδιωτικό τομέα όπου εργάζομαι και, γενικά, στην καριέρα μου δεν μπορώ να πω ότι έχω πέσει από τα σύννεφα με τις συμπεριφορές. Είναι πιθανό να σου «χρυσώσουν» λίγο το χάπι στην αρχή, να σου τα παρουσιάσουν λίγο πιο ρομαντικά, αλλά επί της ουσίας δεν έχω δει τεράστιες διαφορές από την αρχική συμφωνία. Ναι, μπορεί το πλάνο μίας εταιρείας να μη βγει και να αλλάξουν τα πάντα, αλλά δεν έχων νιώσει ποτέ ότι με έχουν κοροϊδέψει.
Κάτι που δεν ισχύει και με την πολιτική ζωή της χώρας. Είναι γεγονός πως έχω αποστασιοποιηθεί τόσο πολύ από αυτήν ώστε να μην μπορώ να φανταστώ καν τι θα με έκανε να την παρακολουθώ, να είμαι πιο κοντά στα δρώμενα, να ασχοληθώ και τελικά να πάω να ψηφίσω. Έχουν περάσει τόσα χρόνια χωρίς τίποτα να με ακουμπάει από την πολιτική, ώστε όλο αυτό μου γίνεται όλο και πιο ξένο καθώς περνά ο καιρός.
Δεν είναι κάτι που ντρέπομαι να πω, απλά όταν δε γνωρίζω καλά τον συνομιλητή μου, δε μου αρέσει να ανοίγω κουβέντες. Άλλωστε, υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω ο οποίος είναι και φανατισμένος και αρνητικά προκατειλημμένος. Νομίζω ότι αυτές τις δύο συμπεριφορές τις συναντώ πιο συχνά από το 2012 και μετά.
Από τους κοντινούς μου ανθρώπους, ποτέ κανείς δε μου έχει ασκήσει έντονη ή ενοχλητική κριτική. Μάλιστα, πρέπει να πω ότι οι πιο κοντινοί μου φίλοι είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι και πηγαίνουν κανονικά να ψηφίσουν. Με έχουν βοηθήσει μέσα από τα χρόνια να αντιληφθώ πολύ καλύτερα τι συμβαίνει στην πολιτική και την κοινωνία, αλλά η άποψή μου για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα παραμένει η ίδια.
Δεν πιστεύω ότι το κάνουν για το «καλό» του κόσμου. Είναι η δόξα, τα χρήματα, η φιλοδοξία και η εξουσία στη μέση. Μπορεί κάποιοι από τους Έλληνες πολιτικούς να είναι πολύ ικανοί ή πολύ καταρτισμένοι αλλά αυτό δεν αλλάζει τις πραγματικές τους προθέσεις. (Εντάξει, για να μην είμαι υπερβολικός, ίσως κάποιοι πιστεύουν πραγματικά αυτό που θέλουν να πετύχουν αλλά στο τέλος να μην τους βγαίνει).
Σίγουρα υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις που με επηρεάζουν σημαντικά και με ενοχλούν. Όπως για παράδειγμα οτιδήποτε έχει να κάνει με την καταστολή, την αστυνόμευση και την κρατική βία. Η κατάσταση όλο και χειροτερεύει. Νιώθω ότι μου στερούν μέρος της ελευθερίας μου. Προχωράς στον δρόμο και βλέπεις αρματωμένους αστυνομικούς λες και πρόκειται να πάνε στον πόλεμο. Και δεν είναι μόνο αυτό: με ενοχλεί η πολιτική διαχείριση της αστυνομίας και το γεγονός ότι συνεχώς της δίνεται άλλοθι.
Στο τέλος της μέρας, όλα τα κόμματα μου φαίνεται λίγο-πολύ ότι άλλα λένε και άλλα κάνουν, αλλά υπόσχονται και άλλα πράττουν. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, πρέπει να πω ότι έχω και εγώ τις κόκκινες γραμμές μου. Υπάρχουν ιδεολογίες που δε με αφήνουν απλά αδιάφορο. Αντίθετα, δεν μπορώ να τις ανεχτώ. Είναι απλά τα πράγματα: οτιδήποτε ακροδεξιό αποτελεί κόκκινη γραμμή για μένα.
