Οι Avengers του Joe Biden εναντίον της κλιματικής αλλαγής

Κάτι που προϋποθέτει το να φύγουν σούμπιτοι από τις συγκεκριμένες θέσεις εκείνοι που αδίκως στρογγυλοκάθονται σε αυτές (για την ακρίβεια στρογγυλοκάθισαν στην αρχή της διακυβέρνησης Trump, αφού λίγο μετά έφυγαν όλοι κακήν κακώς). Ειδικά όταν πρόκειται για Τραμπο-περιπτώσεις, όπως στις ΗΠΑ, που όχι μόνο δε συνέβαλαν στο να λυθεί το πρόβλημα, αλλά προσπάθησαν ενεργά να το κάνουν χειρότερο.

Ξεκινώντας από τον διευθυντή της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος Scott Pruitt (γνωστό αρνητή της κλιματικής αλλαγής) που έπεισε τον Donald να αποχωρήσει από τη Συμφωνία του Παρισιού και έτρεξε να ανατρέψει κάθε απόφαση της κυβέρνησης Obama που είχε στόχο τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Συνεχίζοντας με τον Ryan Zinke στο Υπουργείο Εσωτερικών (αυτόν που παραιτήθηκε λόγω σκανδάλων) που έσπευσε να παραχωρήσει εκατομμύρια στρεμμάτων δημόσιας γης προς εκμετάλλευση από τις πετρελαιοβιομηχανίες. Και καταλήγοντας στον Τεξανό τυπάρα Rick Perry του Υπουργείου Ενέργειας που είχε παλιότερα απαιτήσει την κατάργηση του ίδιου υπουργείου που τελικά  βρέθηκε να διευθύνει.

Προφανώς, και η ομάδα του Biden είναι διαφορετική και καλύτερη. Όχι απλώς σε σύγκριση με την προηγούμενη κυβέρνηση (αυτό που θα ήταν το ευκολάκι) αλλά και συνολικά, καθώς διακρίνεται για τον πρότερο έντιμο βίο της, τη διαφορετικότητα, την πείρα της και τη βαθιά ευαισθησία που αποδεδειγμένα έχει σε θέματα περιβάλλοντος.

Αποτελώντας ταυτόχρονα επαρκή λόγο για το συγκεκριμένο άρθρο, απάντηση στους σοσιαλιστές αντιπάλους του Τζο εντός Δημοκρατικού κόμματος που τον κατηγορούσαν ότι οι θέσεις του στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν υπερβολικά ‘χλιαρές’ και φέρνοντας μια νότα αισιοδοξίας για τον υπόλοιπο κόσμο που βλέπει ότι δημιουργούνται -και στις ΗΠΑ- καλύτερες προϋποθέσεις μπας και γλιτώσουμε το 2050 ο Όλυμπος να θεωρείται παραθαλάσσιο resort και η Κάλυμνος το μοναδικό ελληνικό νησί που θα έχει απομείνει πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η διαφορά στη φιλοσοφία της νέας διοίκησης είναι εμφανής ήδη από τη στρατηγική επιλογή των δυο top προεδρικών συμβούλων. Του πρώην Υπουργού Εξωτερικών John Kerry (ο αντίστοιχος Captain America, στους green αυτούς Avengers) που είχε συμβάλει αποφασιστικά στην επίτευξη της Συμφωνίας του Παρισιού την οποία ο Trump ακύρωσε και ο οποίος καλείται να αποκαταστήσει την αξιοπιστία των ΗΠΑ διεθνώς και να επιβεβαιώσει τη δέσμευση τους για την επίλυση του θέματος.

Και η δεύτερη η 66χρονη Gina McCarthy, τέως διευθύντρια της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος επί εποχή Obama και καθηγήτρια του Χάρβαρντ, που είναι υπεύθυνη για την εσωτερική περιβαλλοντική πολιτική (η δική μας Black Widow, για να συνεχίσουμε να μιλάμε με όρους Avengers). Με άλλα λόγια την επανενεργοποίηση και ισχυροποίηση των νόμων που στοχεύουν στη μείωση της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου από οχήματα και εργοστάσια.

Εξίσου γκαραντί ‘πράσινη’ προϋπηρεσία έχουν και οι άνθρωποι που καλούνται να ηγηθούν τους αρμόδιους κομβικούς ομοσπονδιακούς οργανισμούς. Όπως ο 42χρονος τέως “quarterback” του περιβαλλοντικού προγράμματος της κυβέρνησης Obama, Brian Deese, γνωστός για το σχέδιο ‘ξελασπώματος’ της αυτοκινητοβιομηχανίας, που ηγείται της οικονομικής ομάδας. Η υπέρμαχος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και κυβερνήτρια του Μίτσιγκαν, Jennifer Granholm, που θα είναι υπεύθυνη για το Υπουργείο Ενέργειας, στο οποίο έχει ανατεθεί η ευθύνη εξεύρεσης πρωτοποριακών «πράσινων» τεχνολογιών. Και, τέλος, ο Αφροαμερικάνος Michael Regan, ο κορυφαίος περιβαλλοντικός θεσμικός ρυθμιστής της Βόρειας Καρολίνας, που βρίσκεται στην ηγεσία της πολύπαθης Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος που καλείται να σταθεί ξανά στο ύψος της και στο ύψος των περιστάσεων.

Πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο είναι αυτό του Pete Buttigieg, του ανοιχτά gay δημάρχου (και πρώην βετεράνου) που υπήρξε αντίπαλος του Biden για το χρίσμα των δημοκρατικών, που ορίσθηκε ηγέτης στο Υπουργείο Μεταφορών με αποστολή την ανάπτυξη φιλικών προς το περιβάλλον μαζικών μεταφορών (ο Hawkeye που μας αξίζει).

Αν και εκείνη η επιλογή που δικαίως επικροτήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη ήταν αυτή της 60χρονης γερουσιάστριας Deb Haaland από το New Mexico που διορίστηκε ως υπουργός Εσωτερικών. Κάτι που την καθιστά την πρώτη Αμερικανίδα αυτόχθονα (μέλος της φυλής Laguna Pueblo) που καταλαμβάνει υπουργική θέση στην ιστορία των ΗΠΑ. Αν και, πέρα από τον προφανή συμβολισμό, εδώ υπάρχει και ζήτημα ουσίας αφού μέσω του ρόλου της καλείται να  επιβλέπει 500 εκατομμύρια στρέμματα ομοσπονδιακής γης την οποία η κυβέρνηση Trump  είχε ανοίξει διάπλατα προς «εκμετάλλευση» κάθε τύπου (γεώτρηση, εξόρυξη, υλοτομία και κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα).

Μια χαρά άνθρωποι και μια χαρά βιογραφικά. Αν και, προφανώς, τίποτα δε μας εξασφαλίζει ότι, σε 4 χρόνια από τώρα, οι υψηλές προσδοκίες που έχουμε από αυτούς θα δικαιωθούν. Το ευχάριστο είναι ότι, αυτή τη φορά, όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις του πλανήτη έχουν να ντιλάρουν με ανθρώπους που κατανοούν το κατεπείγον του ζητήματος.

Ότι δεν αλλάξουμε τα πάντα και δεν τα αλλάξουμε τώρα, το μοναδικό δώρο που θα μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι ένα one way ticket για τον Άρη ή όποιον άλλο πλανήτη επιλέξουμε να καταστρέψουμε μετά.