Οι μεγάλες απογοητεύσεις του 2017

Άλλη μια χρονιά πέρασε και πολλά από αυτά που έγιναν θα θέλαμε επίσης να περάσουν και να μην τα ξαναδούμε ποτέ μπροστά μας.

Υποσχέσεις που διαψεύθηκαν, καλή αρχή με κακή συνέχεια, πράγματα που ήταν χειρότερα και από ό,τι τα περιμέναμε και κυριολεκτικά πολύ κακό για το τίποτα.

***

Το πλήρωμα του PopCode θυμάται ό,τι το στεναχώρησε πιο πολύ.

Το ‘Dark Tower’, για τον Γιάννη Σαχανίδη

Όταν κάναμε την ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς είχα πει πως περιμένω περισσότερο μεσα στο ’17 το ‘Dark Tower’. Όταν κάναμε την ανασκόπηση του πρώτου μισού του ’17 είχα πει πως περιμένω περισσότερο μέσα στο δεύτερο μισό το ‘Dark Tower’. Οπότε, απολύτως λογικά επειδή υπάρχει εκείνος ο κανόνας που λέει πως αυτό που περιμένεις με μεγαλύτερη ανυπομονησία θα σε απογοητεύσει και περισσότερο, να ‘μαστε εδώ τώρα να συζητάμε πόσο λάθος ήταν το ‘Dark Tower’. Και ήταν μεγάλο λάθος, μη γελιόμαστε. Δε βγάζει καν νόημα, έχει ξερωγώ σκεφτείτε κάτι παιδάκια δεμένα σε καρέκλες να πετάνε, χμ, ακτίνες λέιζερ θα πω; Περίπου. Και έναν τύπο με πιστόλια κι άλλον έναν τύπο που πετάει τηλεπαθητικά στον πρώτο κάτι σπασμένα γυαλάκια για να τον κερδίσει. Μάλιστα. Κανείς δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει σε αυτή την ταινία και αυτό που ​πέρασε από τα βιβλία στην οθόνη είναι το ελάχιστο και όχι το σωστό ελάχιστο κιόλας. Ταινία-Φρανκενστάιν​​​ σα να λέμε. ​Αφήστε με και τη θυμήθηκα τώρα και ντροπή, θα σας κυνηγάει ο King ρε αλήτες.

Η επιτυχία του Survivor, για τον Θωμά Ζάμπρα

Δεν έχει να κάνει με ελιτισμό ή κάποιο σνομπισμό ενάντια σε reality τηλεόραση. Ως οπαδός της ποπ κουλτούρας, ξέρω καλά να εκτιμήσω ένα ενδιαφέρον ποπ φαινόμενο και να αναγνωρίσω την αξία της πραγματικής διασκέδασης σε οτιδήποτε. Αλλά το ελληνκό Survivor πέρα από reality, πέρα από παιχνίδι, πέρα από οτιδήποτε άλλο, ήταν κακή τηλεόραση. Ήταν ένα αχρείαστα μεγάλο συνοθύλευμα μέτριων παιχνιδιών, κιτρινίλας και επιτηδευμένου και ρηχού εντυπωσιασμού. Το γεγονός ότι σημείωσε απόλυτη επιτυχία σε τηλεθέαση, γέννησε μια ομάδα εκπομπών και reality κλώνων στην ελληνική τηλεόραση και κυριάρχησε στην ελληνική κουλτούρα το 2017, ήταν μια απογοήτευση.

Η δεύτερη σεζόν ‘Riverdale’ για την Νάνσυ Κωστακοπούλου

Θα ξεκινήσω αυτή την παράγραφο με το tweet του φίλου Κωνσταντίνου που περιγράφει ΑΚΡΙΒΩΣ τι συμβαίνει στη 2η σεζόν ‘Riverdale’.

Θα μου πεις και η πρώτη σεζόν δεν ήταν η καλύτερη τηλεόραση που είχαμε δει ποτέ, ωστόσο η ιστορία της είχε μια συνοχή και οι χαρακτήρες αναπτύσσονταν μέσα σε αυτή με σταθερό ρυθμό αποκαλύπτοντάς μας το κρυφό πρόσωπο του ”Riverdale”, που είχε αρκετό ενδιαφέρον. Φέτος το ρόλο του κακού τον έχει κάποιος που αντιγράφει τον Zodiac (ή τον Ευλογητό, δεν είμαι σίγουρη), έχει ως πρότυπο την Betty και ο Archie την έχει δει τιμωρός. Δηλαδή, αλήθεια τώρα; Αρκετοί βέβαια περνάνε καλέ με αυτό που συμβαίνει και απολαμβάνουν τη σεζόν γιατί τόσο κακή που γίνεται αυτόματα καλή, ωστόσο κατά την ταπεινή μου άποψη οι δημιουργοί φαίνεται ότι βαριούνται φριχτά να στήσουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία και εκμεταλλεύονται όσο μπορούν την αγάπη που έχει το κοινό στους χαρακτήρες του Archie.

Η ταινία ‘Χιονάνθρωπος’, για τον Ευθύμιο Σαββάκη

ΟΥΦ. ΤΟ ΕΙΠΑ. Την περίμενα καιρό και με ΜΕΓΑΛΗ ανυπομονησία. Αρχικά, γιατί το αντίστοιχο βιβλίο του Τζο Νέσμπο είναι ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια (θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μία καταδίωξη –νομίζω στο δάσος-, που παίζει να είχα μεγαλύτερη αγωνία ως αναγνώστης από την τύπισσα που έτρεχε και λίγες γραμμές παρακάτω θα μας άφηνε. Για πάντα). Έπειτα, λίγο το τρέιλερ, λίγο η αίσθηση της αναμονής, λίγο κάτι συνεντεύξεις και spoilers, οργανώθηκα. Εξασφάλισα εισιτήρια για την επίσημη πρεμιέρα, διάλεξα έξι φίλους Nesbomaniacs και είχα να νιώσω τέτοια αναμονή για έξοδο από τότε που ήμουν 13, στην Πτολεμαΐδα και περίμενα πως και πως το Σάββατο για να πάω με τους φίλους μου στα Goody’s (δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις σε επαρχία). Και πάμε. Και ξεκινάει. Και παίζει η πρώτη σκηνή. Και κοιταζόμαστε. Και τσεκάρω το εισιτήριο αν μπήκα ο μαλάκας σε άλλη αίθουσα. Και δεν είχα μπει. Και αυτό που είδαμε έμοιαζε με τον «Χιονάνθρωπο» του Νέσμπο, όσο εγώ με την Καλομοίρα αγουροξυπνημένη. Απογοήτευση. ΜΕΓΑΛΗ.

Το Man Seeking Woman, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Πήγα να βάλω το Trainspotting 2, αλλά μετά είδα ότι το είχα βάλει και στην ανασκόπηση εξαμήνου. Μετά σκέφτηκα τον ‘Χιονάνθρωπο’ αλλά με πρόλαβε ο Σαββάκης. Οπότε θα πάω με μια σειρά που ξεκίνησε γεννώντας εκπληκτικές προσδοκίες, με μια φανταστικά πρωτότυπη και έξυπνη πρώτη σεζόν γεμάτη σουρεάλ σκηνικά που σε έκαναν να γελάς και ταυτόχρονα να απορείς με αυτό που βλέπεις. Στην πορεία όμως, κουράστηκε, βιάστηκε να ωριμάσει, έβαλε τον Josh σε σοβαρή σχέση, άλλαξε ρότα κι έχασε την φρεσκάδα του. Μαζί με τον Josh, έπεσε σε τέλμα και η σειρά και ακόμα και οι εκλάμψεις σουρεαλισμού έμοιαζαν πια με την εξαίρεση. Κρίμα, αλλά ήταν πολύ καλό για να κρατήσει για καιρό. Θα έχουμε για πάντα την πρώτη σεζόν, με τον Χίτλερ και τα τρολ.

Το ‘King Arthur: Legend of the Sword’, για τον Πάνο Κοκκίνη

Για να είναι κάτι απογοήτευση σημαίνει ότι είχες την ελπίδα ότι θα είναι πολύ καλό, αλλά τελικά αποδείχθηκε φλόπα. Σωστά; Με τη λογική αυτή αποκλείονται αυτόματα στο μυαλό μου ταινίες όπως το Baywatch, το Dark Tower, το Valerian ή το Mother. Γιατί αυτές τις περίμενα στη γωνία (ναι, και το mother). Αλλά για το Arthur, παρόλο που ο Guy Ritchie έχει να φτιάξει καλή ταινία από το δεύτερο Sherlock Holmes του 2011, είχα μια ελπίδα. Εν μέρει γιατί με ψήνει αρκετά ο Charlie Hunnam ως πρωταγωνιστής. Ευτυχώς, το συγκεκριμένο ξέρασμα, που δεν είχε πραγματικά αρχή ή τέλος, με έκανε να καταλάβω ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ο Guy είναι μάλλον να παρακαλέσει την Madonna να τον πάρει πίσω.

Το δημιουργικό φιάσκο του ‘Justice League’, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ο Joss Whedon είναι ένας από τους μεγαλύτερούς μου ήρωες, δημιουργός της σειράς που χωρίς καμία υπερβολή με σχημάτισε ως άνθρωπο, και φυσικά σκηνοθέτης του ‘Avengers’, που αποτέλεσε μια αληθινή αποθέωση του Marvel υπερηρικού genre. Ο Zack Snyder είναι ένας σκηνοθέτης που δεν εκτιμούσα πάντα, όμως τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει στάση απέναντί του, καταφέρνοντας επιτέλους να διακρίνω τις ιδέες και την ποίηση πίσω από τις εικόνες του. Το ‘Batman V Superman’ είναι μια αληθινά παρεξηγημένη, άκρως πολιτική ταινία, γεμάτη ιδέες για τον κόσμο σήμερα που καμία ευγενική ταινία δεν επρόκειτο ποτέ να μεταδώσει. Ό,τι κι αν επρόκειτο να φτιάξει κάποιος εκ των δύο σήμερα, θα έτρεχα στο σινεμά να το δω. Τότε γιατί έφυγα από την προβολη΄του ‘Justice League’ και τα δόντια μου έτρεμαν από εκνευρισμό; Γιατί η Warner πανικοβλήθηκε, ποδοπάτησε το όραμα και τις ιδέες του Snyder για το κλείσιμο της Superman τριλογίας του, κατακρεούργησε την ταινία, έφερε τον Whedon να της αλλάξει τα φώτα, αντιστρέφοντας την κατάληξη στην οποία έχτιζαν 3 ταινίες, και παραγεμίζοντας τα πάντα με ασυνεπές characterization και φορσέ κρύα αστεία. Αυτό που έμεινε τελικά στην οθόνη είναι το φάντασμα μιας συναρπαστικής ταινίες που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφήνοντας στη θέση της ένα φρικτό φιλμ-Φρανκενστάιν που στριμώχνει σε 2 ώρες ό,τι χειρότερο μπορούσε να βγει από το χέρι και των δύο αυτών, ακραία αταίριαστων δημιουργών. Τα μεγάλα στούντιο, στο κυνήγι των κυνικών bottom lines έχουν κάνει συνήθη πρακτική αυτού του στυλ την άτεχνη επεξεργασία με ταινίες που μοιάζουν να βγήκαν από διαφημιστικό στούντιο ύστερα από έρευνες με focus groups (βλέπε ‘Suicide Squad’) αλλά εδώ, με το άθλιο αποτέλεσμα και το σοκαριστικό -εκπληκτικά δίκαιο- γκρεμοτσάκισμα στο box office, η παρεμβατική στουντιακή λογική φτάνει σε κάποιου είδους θλιβερό αποκορύφωμα.

Η 3η σεζόν του ‘Rick and Morty’, για τη Ναστάζια Καπέλλα

Την περίμενα ενάμισι χρόνο. Σε κάθε ανασκόπηση που κάναμε ήταν η προεπιλεγμένη μου απάντηση για το τι περιμένω από τη χρονιά που ακολουθεί. Είχα μεγάλες απαιτήσεις όπως μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν είναι ότι ήταν κακή, ήταν λίγο αδιάφορη. Αν με ρωτήσεις τι μου έμεινε από τη σεζόν είναι κυρίως η εισαγωγή του Jerry-επεισόδίου που τον βλέπουμε να ζει έτσι κατεστραμμένος στο θλιβερό του διαμέρισμα. Αυτό που με απογοήτευσε κυρίως ήταν το σελέμπριτι attitude του Rick και του Morty μέσα στην ίδια τη σειρά. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι η επόμενη σεζόν θα αργήσει επίσης αδιευκρίνιστα πολύ. Και πάλι εκεί θα είμαι βέβαια και θα τη δω με το που βγει.

Ο διεστραμμένος Ασκός του Αιόλου στο Χόλιγουντ, για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Oι εξελίξεις περί σκανδάλων στο Χόλιγουντ είναι καθημερινές (όπως φαίνεται θα μας πάει έτσι και το 2018) και, προφανώς, δεν περιορίζονται σ’ αυτή τη βιομηχανία. Το πρόβλημα είναι συστημικό και το έχουν περιγράψει καλύτερα οι γυναίκες και οι άνδρες που το έζησαν, το ζουν και προσπαθούν αυτόν τον καιρό να το αποστιγματίσουν μπροστά σε όλους μας για να μη χρειαστεί να το κουβαλήσει κανείς άλλος μόνος του ξανά. Δεν απογοητεύομαι μόνο επειδή συμβαίνουν όλα αυτά, απογοητεύομαι γιατί ακόμα κι όταν κάθε νέο άρθρο καταφέρνει να με εκπλήξει λίγο παραπάνω, στο βάθος ξέρω ότι τίποτα τέτοιο δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση.

Το ‘Silence’ του Martin Scorsese, για τον Αντώνη Τζαβάρα

Μπορεί απλώς να είχα τον πήχη πολύ ψηλά. Δεν φταίω, εκεί τον έβαλε ο Scorsese. Μας ανακοίνωσε κάποτε ένα πρότζεκτ που είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει το magnum opus του, η πιο μεγάλη κατάθεσή του στο σινεμά. Το δούλεψε πολλά χρόνια. Χωρίς ασφυκτικές προθεσμίες, με την πολυτέλεια ενός μεγάλου μπάτζετ και με την υπερπολυτέλεια να επιλέξει όποιον ηθοποιό ήθελε για το καστ του. Κανείς δεν θα έλεγε ‘όχι’ στον Scorsese αν του ζητούσε να παίξει στη συγκεκριμένη ταινία. Ό,τι κάβα είχε φτιάξει τις τελευταίες δεκαετίες στα στούντιο, την εξαργύρωσε για να πάρει την πίστωση που ήθελε για να φτιάξει το ‘Silence’ όπως το ήθελε. Θυμάμαι ότι πέρσι τέτοιες μέρες μπήκα στο σινεμά με ένα state of mind που πλησίασε την ευλάβεια. Βγήκα άδειος. Όχι ακριβώς απογοητευμένος, αλλά προδομένος. Με την αίσθηση ότι ο Scorsese σπατάλησε το όραμά του και τις ώρες μου σε μια ρηχή αναδίφηση παρωχημένων δογματικών ζητημάτων. Αυτός, η ταινία, οι ηθοποιοί κι εγώ μαζί τους πλακωθήκαμε από μια κατολίσθηση καλών προθέσεων. Ο τύμβος που σχηματίστηκε από τα μπάζα είναι ένα καλαίσθητο μνημείο που τελικά δεν αφορά κανέναν. Μια ελεγειακή ασημαντότητα.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.

ΚΙ ΑΛΛΟ 2017

Όλη η ανασκόπησή μας