Οι επτά ζωές του Απόστολου Τζιτζικώστα

Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με εσωκομματική μάχη, μετά από εκείνη την ιστορική αναμέτρηση Παπανδρέου – Βενιζέλου τον Νοέμβρη του 2007. Κι ασχολούμαι γιατί το θέμα στη Νέα Δημοκρατία μοιάζει εξόφθαλμα απλό για να μην επιβεβαιωθεί από τους ψηφοφόρους της. Η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα δεν εκφράζει την προσωπική θέληση του ίδιου να γίνει αρχηγός. Εκφράζει την πολιτική θέληση πολλών για μια νέα σελίδα στην πολιτική που εκφράζει η συγκεκριμένη παράταξη.

Είχα γράψει παλαιότερα ότι η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται οπωσδήποτε να φτάσει στην κάθαρση. Και εννοώ την πολιτική κάθαρση από κάθε τι παλιό το οποίο μπορεί μεν να εκφράζει το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, μπορεί να κουβαλά τα ιδεώδη της παράταξης και τις μνήμες των ανθρώπων της αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει την πολιτική σκέψη του σημερινού 30άρη, δεν νιώθει τον φόβο του σημερινού 20άρη, δεν αντιλαμβάνεται το άγχος του σημερινού 40άρη.

Η Νέα Δημοκρατία θέλει λοιπόν να κάνει ένα βήμα και να βγει από τον σωρό. Έχεις νιώσει ποτέ να είσαι σε ένα bar ασφυκτικά γεμάτο και μετά από ένα δεκάλεπτο αγώνα να καταφέρνεις να βγεις από τον πανικό; Αυτό ακριβώς χρειάζεται αυτή τη στιγμή το πολιτικό σύστημα. Να νιώσει την ανακούφιση ότι βγαίνει από ένα αδιέξοδο και μπορεί πλέον να σκεφτεί μόνο μπροστά.

(Μικρή παρένθεση να πω ότι με το παρατσούκλι “Τζίτζι” αλά Μπουφόν, ο υποψήφιος της ΝΔ μπορεί να κερδίσει ακόμα περισσότερα).

Το γιατί θεωρώ ότι μόνο ο Τζιτζικώστας μπορεί να το καταφέρει αυτό, θα το αναλύσω μέσα από τις παρακάτω 7 ζωές τις οποίες έχει ακόμα στην πολιτική. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι τις έχουν φάει τις ζωές τους. Κάποιες περισσότερες, κάποιοι λιγότερες. Αλλά τις έχουν φάει. Και μπορεί σε κάποιων τα μάτια η επιλογή πολιτικών δοκιμασμένων σε Υπουργεία και θέσεις εξουσίας να μοιάζει πιο ασφαλής, αλλά στα μάτια των υγιών ψηφοφόρων, στα μάτια της νεαρότερης γενιάς, οι Μητσοτάκης, Γεωργιάδης και Μεϊμαράκης μοιάζουν εκπρόσωποι του παλιού συστήματος. Αυτού του συστήματος που θέλουμε να ξεχάσουμε. Αυτού του συστήματος που διαμονοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, χαρακτήρισε “παλιό” και κέρδισε τελικά τις εκλογές.

Πάμε να δούμε μία – μία τις επτά ζωές του Απόστολου Τζιτζικώστα.

Ανήκει στη σωστή γενιά

Έχει γεννηθεί το 1978. Ναι, το 1978. Το οποίο μπορεί να μοιάζει απλό αλλά πραγματικά δεν είναι. Γιατί μόνο ένας άνθρωπος που πήγε σχολείο στα 80s και μεγάλωσε στα 90s μπορεί να αντιληφθεί την ζωτική γενιά αυτής της χώρας. Τη γενιά που ανοικοδομεί αυτή τη στιγμή τη χώρα. Την επόμενη γενιά που δεν πρόλαβε να ζήσει πλουσιοπάροχα και έχει από 20 χρονών να επομιστεί ένα βάρος. Ο Τζιτζικώστας είναι 10 χρόνια νεότερος από τον νεότερο αντίπαλό του στην κούρσα. Κι αν υπάρχει ένα ρεύμα αυτή τη στιγμή στη χώρα, αυτό είναι το να εμπιστευτούμε τους νεότερους πολιτικούς από τους δεινοσαύρους που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση.

Έχει αναλάβει ήδη το ρόλο του

Στο θέμα Φίλη. Ο Τζιτζικώστας βγήκε πρώτος να πάρει θέση και να ζητήσει την παραίτηση του Υπουργού. Αλλά με έναν τρόπο, σαν να έχει ήδη κερδίσει την καρέκλα στη Ρηγίλλης. Έχουμε δει Άδωνι, Μεϊμαράκη και Κυριάκο να αντιπολιτεύονται, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα σε μία κρίσιμη χρονιά. Οτιδήποτε καινούριο μοιάζει τουλάχιστον αναζωογωνητικό.

Είναι άφθαρτος

Εντάξει, δεν θα τον έβαζε και πρωταγωνιστή ο Shyamalan στην επόμενη ταινία του αλλά σε σχέση με τους έτερους στην κούρσα, ο Τζιτζικώστας μοιάζει καθαρή επιλογή. Και το λέω καθαρά πολιτικά μιας και κανείς από τους τέσσερις υποψηφίους δεν έχει αμαυρώσει την εικόνα του με κάποιο σκάνδαλο ή κάποια μεγάλη γκάφα. Αλλά αν ήμασταν στο Scandal και η Olivia Pope έπρεπε να διαλέξει τον καταλληλότερο για το χρίσμα, νομίζω θα έκλεινε το μάτι πρώτα στον Τζιτζικώστα, αμέσως μετά στον Άδωνι γιατί έχει το κούτελο της καθαρότητας και της ειλικρίνειας, μετά στον Κυριάκο και τελευταία στον Μεϊμαράκη.

Έρχεται με αέρα νίκης

Ο μόνος από τους τέσσερις ο οποίος στη δική του προσωπική μάχη έχει να λέει ότι βγήκε νικητής. Στις εκλογές για την Περιφέρεια Μακεδονίας το 2014 κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος για να λάβει 322 χιλιάδες ψήφους στην πρώτη αναμέτρηση και 562 χιλιάδες στη δεύτερη. Σε μια Περιφέρεια στην οποία μπήκε ως Αντιπεριφερειάρχης, έγινε Περιφερειάρχης όταν ο Ψωμιάδης κυρήχθηκε έκπτωτος και απ’ ό,τι φαίνεται έκανε τη δουλειά που έπρεπε για να επανεκλεγεί.

Παίζει καλύτερα το παιχνίδι

Θα σου πω ένα πάρα πολύ απλό παράδειγμα, το οποίο όμως στο μυαλό ενός ανθρώπου της ηλικίας μου (και της δουλειάς μου) είναι σημαντικό. Άνοιξε και τα τέσσερα site των υποψηφίων. Και πες μου εσύ, ποιο σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να σταθεί καλύτερα. Το site του Άδωνι Γεωργιάδη, το site του Κυριάκου Μητσοτάκη, το site του Βαγγέλη Μεϊμαράκη ή το site του Απόστολου Τζιτζικώστα; Μόνο εκείνο του Άδωνι είναι επίσης στα πρότυπα της εποχής, την ώρα που του Κυριάκου και του Μεϊμαράκη φωνάζουν ότι ανήκουν στην περασμένη δεκαετία.

Τρομάζει το παλιό σύστημα

Για όλους όσοι δεν βρισκόμαστε μέσα στο οικοδόμημα της Νέας Δημοκρατίας αλλά και για όσους στεκόμαστε πολύ μακριά από αυτό (ας βάλω και τον εαυτό μου σε αυτή τη λίστα), μοιάζει τουλάχιστον ιδανικό, ο Τζιτζικώστας να μεταφράσει το σύνθημά του σε πράξεις. Αυτό το “Τολμάμε, Αλλάζουμε, Κερδίζουμε”, προϋποθέτει να τολμήσει να αλλάξει τα δεδομένα και μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Να σπάσει εκείνες τις σταθερές και εκείνες τις παλαιοκομματικές λογικές που οδήγησαν το παλιό πολιτικό σύστημα (και το ΠΑΣΟΚ μαζί) στην αφάνεια και την πτώση. Για να εμπιστευτεί ξανά ο κόσμος τη ΝΔ, πρέπει αυτή η ΝΔ να είναι καινούρια.

Εκφράζει τη Δεξιά χωρίς να τσιγκλάει την Αριστερά

Με τον διαχωρισμό να μοιάζει πια αστείος στις μέρες μας αλλά πολλούς να θέλουν να μένουν στις ταμπέλες, θα πω απλά ότι ο Τζιτζικώστας είναι ένας κλασικός Δεξιός αλλά όχι νομίζω από εκείνους που εκνευρίζουν τους πιστούς του κέντρου ή της Αριστεράς. Με το δεδομένο άνοιγμα του Τσίπρα προς το κέντρο και ακόμα πιο δεξιά με τους ΑΝΕΛ, είναι νομίζω επιτακτική η ανάγκη η ΝΔ να αποφύγει κάποιον ανελαστικό στο να εκφράσει κάτι παραπάνω από τη Δεξιά.

~

Ο Άδωνις φαίνεται να έχει χάσει το παιχνίδι από νωρίς με τον Μητσοτάκη να μην φαίνεται ικανός να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω του. Η μάχη όπως φαίνεται θα είναι ανάμεσα στον Τζιτζικώστα και τον Μεϊμαράκη. Στο πολιτικό σύστημα του 2015 είναι καλοδεχούμενοι φυσικά και οι δύο. Ο ένας άλλωστε έχει μπαρουτοκαπνιστεί τους τελευταίους μήνες σε όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και μοιάζει μια ασφαλής επιλογή. Το θέμα όμως είναι ότι επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, η ΝΔ πρέπει να κοιτάξει και λίγο μπροστά. Να δει την επόμενη ημέρα και να σεβαστεί τη λαϊκή εντολή η οποία πέρα από την ασφάλεια και την σταθερότητα, ζήτησε ξεκάθαρα και την αλλαγή.