H πρώτη φορά που ξυρίστηκα

Δυστυχώς, κάποια πράγματα τα μαθαίνεις με τον δύσκολο τρόπο. Δυστυχώς, είναι φορές που το ‘no pain, no gain’ εφαρμόζεται πάνω σου. Για την ακρίβεια, στη μούρη σου. Ευτυχώς, η τεχνολογία εξελίσσεται και δεν χρειάζεται πια να ξυρίζεσαι με τις γωνίες ενός τετραδίου, αλλά με την πιο προηγμένη λεπίδα εκεί έξω.

….

Ο τρεις τελείες ακριβώς από πάνω είναι φόρος τιμής στο αστείο “είσαι η λεπίδα μας κλπ. κλπ. κλπ.” που δεν τόλμησα να κάνω. Επιπλέον, είναι φόρος τιμής στο πρόσωπό μας που παιδέψαμε τακτικά κατά το παρελθόν.

Κοιτώντας πίσω στα 1996 και στην πρώτη μου φορά μπροστά από έναν καθρέφτη με ένα ξυραφάκι της κακιάς ώρας, θα ήταν κρίμα να μη σας συστήσω τους συνεργούς μου στο έγκλημα. Τον συνεργό, ένας ήταν. Ο κολλητός μου, ο Μήτσος. Ένας άνθρωπος που στήριζε από έξι ετών τη βιομηχανία ξυραφιών, γιατί γεννήθηκε με μούσια. Εντάξει, υπερβολή το ‘έξι ετών’. Αλλά όταν ήμασταν 10 και μαζευόμασταν για μπάλα, ο Μήτσος δεν ερχόταν γιατί μόλις είχε βάλει after shave.

Γεια σου Μήτσο, ελπίζω να περνάς καλά μ’ αυτό το κείμενο.

Η μύησή μου στα μυστικά του ξυραφιού, ενός ξυραφιού που σίγουρα δε γέμιζε το μάτι, έγινε στο σπίτι του φίλου μου. Το γεγονός ότι τριάντα σαράντα τρίχες ήταν μαζεμένες πάνω από το πάνω χείλος μου (δεν ξέρω αν ήταν τόσες, αλλά ορκίζομαι ότι μπορούσες να τις μετρήσεις) και άλλες δέκα- δώδεκα στο πιγούνι μου κρίθηκε ικανή συνθήκη για να ξυριστώ. Στην πραγματικότητα, ο λυκάνθρωπος Μήτσος ήθελε παρέα. Ήθελε να συζητάει με κάποιον για τις περιπέτειες του πάνω απ’ τον νιπτήρα. Τον καταλαβαίνω. Κι εγώ ήθελα παρέα για άκυρα πράγματα στα 13. Βαριόμουν, για παράδειγμα, να βλέπω ντοκιμαντέρ για εξωγήινους μόνος. Άσε που όταν με έπαιρνε χαμπάρι η μάνα μου, τράβαγε την τηλεόραση από την πρίζα.

Πίσω στον καθρέφτη. Μπροστά απ’ τον καθρέφτη. Ο λόγος που ανέβαλλα το ντεμπούτο μου στο ξύρισμα ήταν προφανώς ο φόβος. Δεν με πείραζαν οι σκόρπιες τρίχες στη μούρη μου. Μάλιστα, δεν είχα μούσια, ακόμα δεν έχω, αλλά υπάγομαι στη νομοθεσία περί ξυρίσματος που έχω θεσπίσει μόνος μου: “Αν κάτι δεν μπορεί να βγει με το χέρι χωρίς να φωνάξεις, τότε χρειάζεται ξυραφάκι”. Και, μην τα ξαναλέω, ο Μήτσος ήθελε παρέα.

Σεβόμενος τα χρόνια του με ένα ξυραφάκι στο χέρι, τον άφησα να κινήσει τα νήματα της διαδικασίας. Μου είπε ότι οι τρίχες μου δεν θα παρουσιάσουν μεγάλη αντίσταση και ότι το μόνο που θα χρειαστεί για να τις καλοπιάσουμε -είπε “για να τις καλοπιάσουμε”, το ορκίζομαι- είναι λίγο σαπουνάκι.

Μιλάμε για εικόνες από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου.

Έκανα λίγο αφρό με ένα πράσινο σαπούνι -δύσκολες στιγμές- και το άλειψα στη μούρη μου. Ιδιαίτερο γούστο είχαν οι στιγμές που άλειφα το σαπουνάκι στα σημεία του προσώπου που δεν είχαν τρίχα ούτε για αστείο. Ήταν σαν να πας να σουτάρεις από τις βολές και απέναντι να μην υπάρχει μπασκέτα.

Αφού σαπούνισα τη μούρη μου και κατάφερα να κρύψω τις τρίχες μου πίσω από τον ελάχιστο αφρό, πήρα το ξυραφάκι και το έφερα κοντά μου. Αν είχαμε κινητά με κάμερες, ο Μήτσος θα είχε γεμίσει δύο άλμπουμ από εκείνο το απόγευμα. Το πρώτο χρατς του ηλεκτρισμού που παρήχθη όταν το ξυράφι έκοψε τις πρώτες τρίχες με έκανε καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερο. “Ποιος στρατός, τι να λέμε τώρα”, είπα στον Μήτσο με έπαρση. Με έπαρση μου είπε και ο Μήτσος ότι το χρατς που ακούστηκε δεν ήταν από τρίχα.

Δυστυχώς…

Μην ξέροντας αν πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε, βαφτίσαμε αυτό το φιάσκο πρόβα τζενεράλε, σκουπίστηκα και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα.

Ο Μήτσος τα έριξε στη βιασύνη μου και στο ξυραφάκι. Το ξυραφάκι ήταν μιας χρήσης, ναι, μάλιστα, έφταιγε. Αλλά εγώ βιαστικός; Τη στιγμή που σκούπιζα τα μάγουλά μου που δεν είχαν ίχνος τρίχας, ψιθύρισα κάτι τύπου “δεν πειράζει πολεμιστές μου, θα φανείτε χρήσιμοι σε μια επόμενη μάχη”. Ο Μήτσος φώναξε, “θα βγεις ποτέ απ’ την τουαλέτα;” και έτσι τέλειωσε αυτή η σύντομη συνομιλία με τις αγέννητες τρίχες.

Είκοσι χρόνια μετά, τα ξυραφάκια μιας χρήσης σαφώς και συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και κάτι ανακαλύψεις σαν το Mach3 Turbo της Gillette που δεν χαμπαριάζει ούτε από πολλά ούτε από σκληρά γένια. Και δεν λέω για τα δικά μου, για του Μήτσου λέω.

Πολλά χρόνια μετά την έκκληση στους πολεμιστές που κρύβονταν κάτω απ’ τα μάγουλά μου, καμιά πενηνταριά από αυτούς, ξεκάθαρα οι πιο θαρραλέοι, βγήκαν στην επιφάνεια με τα καρυοφύλλια ανά χείρας. Δεν με απογοήτευσαν.