Σε έναν αγώνα paintball τίποτα δεν μπορεί να πάει άσχημα

Η λέξη κλειδί για να αλλάξεις τη διάθεση ενός ανθρώπου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου είναι το χρώμα. Όσο κλισέ και αν διαβάζεται, όσο κοινότοπο και αν θεωρείται, το “βάλε χρώμα στη ζωή σου” πιάνει σε ποσοστό 200%. Αν ήμουν ψυχολόγος, θα επιχειρηματολογούσα επ’αυτού επικαλούμενη επιστημονικές έρευνες και μελέτες. Δυστυχώς όμως, δεν είμαι οπότε σκέφτηκα ότι χρειάζομαι κάτι πιο απτό για να στηρίξω τα λεγόμενά μου.

Το απόλυτο παράδειγμα για να αποδείξω πόσο χαρούμενο μπορεί να σε κάνει λίγο (ή και περισσότερο) χρώμα. Δέχθηκα αμέσως. Ωστόσο πριν από αυτό, ζήτησα να μάθω περισσότερα για την ενέργεια. Πώς επιλέχθηκαν οι δέκα αυτοί άνθρωποι να μπουγελωθούν με πράσινες αμπούλες; Έκαναν like στη σελίδα του STR8 PARTY YOUR WAY στο Facebook. Μόνο αυτό; Μόνο αυτό.

Ο δρόμος προς τον Ασπρόπυργο ήταν μακρύς αλλά όχι τόσο ατελείωτος όσο τον περίμενα. Το paintball βρισκόταν σε ένα κτήμα στη μέση του πουθενά. Ησυχία. Τόση, που ήμουν έτοιμη να περπατήσω στις μύτες των ποδιών μήπως και ενοχλήσω κανέναν. Αμέσως μόλις μπήκα μέσα, είδα τα παιδιά. Μαζεμένα όλα μαζί κάτω από ένα κιόσκι, περίμεναν υπομονετικά και εξαιρετικά ήσυχα (αλήθεια, με εντυπωσίασαν) να έρθει η σειρά τους. Ήταν μαζί με τους γονείς τους. Οι οποίοι επίσης, μιλούσαν χαμηλόφωνα.

Το μόνο πράγμα που έκανε φασαρία ήταν το βλέμμα τους. Καιρό είχα να δω τόση ανυπομονησία. Τόση λαχτάρα.

Ο υπεύθυνος του χώρου ευτυχώς, δεν άργησε να έρθει και να βάλει τέρμα σε αυτήν την προσμονή. Τους έδωσε εξοπλισμό και τους ζήτησε να τον ακολουθήσουν μέσα στο ΄γήπεδο΄ για να τους μιλήσει για τους κανόνες εντός αυτού. Όπου γήπεδο, φαντάσου έναν εγκαταλελειμένο τόπο με πεταμένες ρόδες αυτοκινήτου, σπασμένους σωλήνες, και γενικότερα οτιδήποτε παλιό εξάρτημα μπορεί να χρησιμεύσει ως κρυψώνα. Τους έβαλε να χωριστούν σε ομάδες και άρχισε να τους λέει τα do’s και τα dont’s. Highlight σε αυτά ήταν το “Μην γκρεμίσετε αυτόν τον τοίχο”. Φαντάσου τι θα έχουν δει τα μάτια του, σκέφτηκα.

Το παιχνίδι ξεκίνησε. Εγώ ζήλεψα για μία ακόμη φορά. Δίπλα μου καθόταν η μητέρα ενός κοριτσιού. Μου εξήγησε πόσο πολύ το ήθελε η μικρή. Είχαν έρθει από Κόρινθο. Την κοίταξα για λίγο σιωπηλή και μετά γύρισα το βλέμμα μου στον αγώνα. Τα παιδιά έδιναν εντολές το ένα στο άλλο. “Έλα εδώ”, “Μην πας κοντά”, “Κρύψου”.

Κάθε φορά που κάποιος από την ομάδα γινόταν πράσινος, το παιχνίδι σταματούσε και οι ομάδες ανασυγκροτούνταν. Παρότι μακριά, μπορούσα να διακρίνω τον εκστασιασμό τους. Δεν ήθελαν να τελειώσει.

Παρόλα αυτά, τελείωσε.

Όλα τους εξουθενωμένα, αναψοκοκκινισμένα και πράσινα βγήκαν από τον αγωνιστικό χώρο με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Δεν έχω καλύτερη εικόνα για να κλείσω και αυτό το κείμενο και το επιχείρημα με το οποίο το ξεκίνησα ότι δηλαδή το χρώμα μόνο χαρά μπορεί να δώσει. Άντε το πολύ πολύ, να χαλάσει και κανένα ρούχο.

Υ.Γ.: Ζήλεψες και εσύ, το ξέρω. Ξέρεις όμως τι πρέπει να κάνεις. Facebook, like.