Ο άντρας δεν είναι πια ο κυνηγός

Υπάρχει κάτι σαν μια παγκόσμια συνωμοσία που έχει βαλθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε και αυτά τα λίγα που ξέραμε. Έ όχι κύριοι. Το ΟΝΕΜΑΝ αντιστέκεται και δεν καταπίνει αμάσητα τα νέα στάνταρ που πάνε να μας επιβληθούν. Μια από τις νέες σταθερές των συνωμοτών επιμένει ότι ο άντρας δεν είναι πια ο κυνηγός και ότι το παιχνίδι έχει περάσει στα χέρια των γυναικών. Δεν έχω ιδέα για ποιο παιχνίδι λένε. Ο άντρας δεν έπαψε ποτέ να είναι ο κυνηγός.

Θα συμφωνήσω ότι οι χρυσές εποχές του ‘Έλα Ν’ Αγαπηθούμε Ντάρλινγκ’, που το καμάκι Στάθης Ψάλτης παρέα με τον κιθαρωδό Γαρδέλη και τον εσωστρεφή Παύλο Ευαγγελόπουλο την έπεφταν και στις καραφλές κούκλες των βιτρινών, έχουν παρέλθει.

Υγιώς έχουν παρέλθει. Είμαστε στο 2013. Οι άντρες δεν φοράνε πια μπλουζάκια μέχρι τον αφαλό. Μοιραία λοιπόν, άβολες καταστάσεις τύπου ‘Κοίτα για να μαθαίνεις πώς θα ψαρώσω αυτό το ξανθό που με καρφώνει τόση ώρα από το μπαρ’ έχουν εκλείψει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άντρας δεν είναι πια κυνηγός, αλλά ότι ο άντρας δεν είναι πια γραφικός. Αυτό είναι ένα καλό νέο, ειδικά για τα κορίτσια.

Έχω ένα σωρό ζευγαρωτούς και μη φίλους. Μπορώ να θυμηθώ (με κόπο) ΜΟΝΟ δύο περιπτώσεις, στις οποίες η γυναίκα έκανε το πρώτο βήμα προσέγγισης. Στη συντριπτική πλειοψηφία, την πρώτη κίνηση την κάνει ο άντρας. Ακόμα. Δεν θα κρίνω αν αυτό είναι το νορμάλ στις σχέσεις των ανθρώπων (δεν υπάρχει τίποτα νορμάλ ή μη νορμάλ στις σχέσεις των ανθρώπων).

Ακούω κι εγώ από ένα σωρό γνωστές, φίλες, φίλες φίλων, γκόμενες φίλων ή οτιδήποτε, ότι τους λείπει να βγουν ένα βράδυ για ποτό και να τους την πέσει ένας άντρας ξεκάθαρα, στα ίσα. Τις πιστεύω. Είπαμε, τα καμάκια έχουν μειωθεί ραγδαία. Πόσες και πόσες όμως από αυτές δεν έχουν γκρινιάξει για τον τάδε θρασύτατο τύπο που τις πλησίασε στο μπαρ και δεν ήθελε απλά να συζητήσουν για την πολιτιστική κληρονομιά του Παύλου Μάτεσι;

Αγαπητά κορίτσια, το ότι δεν σας την πέφτει ο Bradley Cooper ή ο Ryan Gosling ή ο Channing Tatum ή κάποιος που τους μοιάζει, δεν σημαίνει ότι οι άντρες δεν είναι κυνηγοί. Τον Μπάμπη από την Αργυρούπολη τον ρωτήσατε; Τον Άκη από τα Άνω Λιόσια; Ξεχάστε όσα ξέρατε.

Ο άντρας κυνηγός και η γυναίκα σέντερ-μπακ (αλλιώς δε βγαίνει το σύστημα)

Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτού του κειμένου, αυτή για την οποία μπορώ να βγω στους δρόμους και να ξιφομαχήσω μέχρι θανάτου (δεν έχω πιάσει ξίφος στα χέρια μου) είναι ότι ΣΙΓΟΥΡΑ οι γυναίκες δεν είναι οι κυνηγοί. Δεν είναι, δεν θέλουν να είναι και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ.

Πάντα θα υπάρχουν κορίτσια θαρραλέα που θα κάνουν το πρώτο βήμα όταν δουν ότι το αγόρι που τους ενδιαφέρει έχει το μυαλό του περισσότερο στη σχετικότητα της Ύπαρξης, παρά στο πώς θα την πλησιάσει. Αλλά αυτά επιβεβαιώνουν τον κανόνα του άντρα κυνηγού. Στα μοναδικά σποτ που θα στην πέσουν χωρίς αμφιβολία γυναίκες, πήγαινες με τους φίλους σου στο Λύκειο και εξαφάνιζες το χαρτζιλίκι σου.

Καλώς ή κακώς, οι νόμοι του παιχνιδιού του φλερτ έχουν πολύ βαθιές ρίζες με συνέπεια κάθε τι που τους ακυρώνει, να ξενίζει σαν εικόνα. Για πολλούς άντρες, το ‘επιθετικό’ πέσιμο από μια γυναίκα είναι τα πάντα εκτός από εξιταριστικό. “Πού την βρήκε τέτοια άνεση και τέτοιο θράσος και ήρθε να μου την πέσει”; “Και αν το κάνει κάθε φορά που βγαίνει”; “Και γιατί εμένα”; Ποιος ο λόγος για τέτοιες άβολες αναταραχές;

Μεταφέροντας τα λόγια ενός πολύ σοφού μου φίλου, “τόσες χιλιάδες χρόνια στον πλανήτη, στις σχέσεις και τις ‘συνήθειες’ μεταξύ ανδρών και γυναικών, δεν έχει αλλάξει απολύτως ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ”. Έχει δίκιο.

Γενικεύσεις του στιλ ‘Δεν υπάρχουν πια άντρες-κυνηγοί’ ισοδυναμούν με γενικεύσεις του στιλ ‘Δεν υπάρχουν πια άντρες γενικά’, οπότε καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά ΔΕΝ πρέπει να τις παίρνει κανείς. Πιστεύω δε ότι αν δεν εφευρισκόταν ποτέ αυτή η τεράστια απάτη που λέγεται Facebook, θα είχαμε γλιτώσει τελείως από τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα.

Η πλάνη του Facebook

Στο Facebook, τα πάντα είναι πιο απλά κι από απλά. Είναι εξευτελιστικά εύκολα. Όσο δεν κατασκευάζεται το application που θα βγάζει ένα χέρι από την οθόνη, το οποίο θα σου δίνει 5-6 συνεχόμενα δυνατά χαστούκια κάθε φορά που την πέφτεις μέσω inbox, η κατάσταση δεν μπορεί να βελτιωθεί ριζικά.

Πρώτη παρανόηση: Τα αγόρια που χρησιμοποιούν το chat του FB για να τελειοποιήσουν τις pick-up τεχνικές τους, πλανώνται πλάνη οικτρά. Δεν βελτιώνουν τίποτα, γιατί απλά δεν υπάρχει κάτι να βελτιωθεί. Δεν έχουν pick-up τεχνικές. Απλά χρησιμοποιούν το πληκτρολόγιο για να πουν όσα δεν θα τολμούσαν να πουν στα ίσα σε ένα κορίτσι, ούτε μετά από έξι ζωές. Και να ‘σου και οι προστυχιές και να τα υπερβολικά θάρρητα και να τα ραντεβού που μετουσιώνουν το chat σε πραγματικότητα.

Αυτά τα αγόρια δεν είναι κυνηγοί. Για την ακρίβεια, είναι τα πάντα εκτός από κυνηγοί.

Δεύτερη παρανόηση: Το γεγονός ότι, ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΑ, τα κορίτσια μπορούν να ξεκινήσουν και να εξελίξουν μια κουβέντα με κάποιον του γούστου τους στο Facebook δεν σημαίνει αντιστοίχως ότι είναι κυνηγοί. Είναι σαν να λες ότι αυτοί που παίζουν Candy Crush Saga στο Facebook, θα πάνε για φρουτάκια στο καζίνο και θα φύγουν με μαύρες σακούλες γεμάτες 100ευρα από τις εγκαταστάσεις. Καμία σχέση.

Στο τέλος της ημέρας και του κειμένου, ο άντρας παραμένει αναντίρρητα ο κυνηγός εκεί έξω, ακόμη κι αν έχει να βγει για φρέσκια λεία μήνες ολόκληρους. Τσουλάει στο dna του όλο αυτό το safari mood. Αντιστοίχως, η γυναίκα ακόμα γεμίζει τα μπαρ, περιμένοντας τον ιππότη που θα της την πέσει, χωρίς πολλές προστυχιές και χωρίς καλτ ερωτήσεις.

Ξεχάστε αυτά που σας είπαν τα τελευταία χρόνια.

Αγόρια, αρκετά με το μπλαζέ υφάκι και την πλήρη βαρεμάρα σας να τσαλακωθείτε και να εκδηλώσετε κόσμια το ενδιαφέρον σας.

Κορίτσια, σήμερα τα αγόρια δεν κυνηγούν όσο παλιότερα, αλλά αυτό δεν σας κάνει επουδενί κυνηγούς στη θέση τους. Σας κάνει ενδεχομένως άτυχες ή εκνευρισμένες.

Το μομέντουμ έχει αλλάξει και οι άντρες ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο μετά από μια πολύμηνη φουρτούνα. Θα το δείτε στο επόμενο μπαρ που θα πάτε για ποτό.

Κυνηγητό και στο @illanastasiadis