O άντρας στη ζωή του έχει πάντα κάποιον δίπλα του

Για μένα ήταν αυτοί, για σένα αυτοί ή κάποιοι άλλοι. Στο τέλος της ημέρας δεν έχει σημασία ποιος ήταν δίπλα μας σε όλα αυτά που ζήσαμε, αλλά ότι τα ζήσαμε με κάποιον στο πλευρό μας. Το βίντεο που θα δεις παρακάτω ξεκινάει με το “You were there for me through everything”. Και είναι η τέλεια αφορμή να θυμηθείς ότι εκεί που έφτασες, δεν έφτασες μόνος κι ότι αν όντως έφτασες κάπου μόνος, τότε αυτό δεν είναι και τόσο μακριά όσο νομίζεις.

Στο θέμα μας λοιπόν. Η λέξη ‘χρωστάω’ είναι μια λέξη της οποίας το άκουσμα προκαλεί αντανακλαστικό πόνο στα αυτιά μας όχι μόνο στην περίοδο που βαφτίστηκε ‘τα χρόνια στην κρίση’, αλλά διαχρονικά. Μετά από δεκαετίες μιζέριας και εσωστρέφειας (τι υπέροχη λέξη αυτή η εσωστρέφεια), κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει τη λέξη χρωστάω φοβούμενος ότι το ωστικό κύμα που θα προκαλέσει, θα τον στείλει στην άκρη του πεζοδρομίου.

Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι το ‘χρωστάω’ δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν χρωστάμε μόνο λεφτά σε αυτή τη ζωή. Χρωστάμε και μερικά μαθήματα ζωής σε ανθρώπους που μας τα πρόσφεραν απλόχερα (δεν χωράνε χρήματα εδώ) και χωρίς τα οποία/τους οποίους δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα.

Αυτοί είναι μόνο μερικοί με τους οποίους θα έβγαινα φωτογραφία κρατώντας κάτι με το hashtag #IOU (I Owe You):

Ο μεγάλος ξάδερφος Ηλίας

Εντάξει δεν με προετοίμασε και για την Α1 (να σημειωθεί ότι έχω και μικρό ξάδερφο Ηλία, άρα αυτό με κάνει αυτόματα τον μεσαίο ξάδερφο Ηλία), αλλά τα βασικά τα έμαθα μαζί του παίζοντας στην αυλή της γιαγιάς. Δεν φταίει αυτός που μου λείπουν 15-20 πόντοι για τα 2 μέτρα ούτε που έχανα λέι-απ στον αιφνιδιασμό στο πρωτάθλημα παμπαίδων. Αυτός ό,τι μπορούσε, έκανε.

Του χρωστάω που με έμαθε να ντριμπλάρω με το αριστερό, να αποφεύγω τις μαγκιές στη ρακέτα με ψηλότερους αντιπάλους και να φεύγω από το γήπεδο έχοντας ευστοχήσει πάντα στο τελευταίο σουτ.

Ο Χένρικ Νίλσεν

Γνώρισα τον Δανό επιθετικό που διέπρεψε στην ΑΕΚ τη σεζόν 1987-88 από τα χαρτάκια Panini λίγο πριν κλείσω τα 5. Τον έχω δει εν δράση μόνο σε ρετρό βίντεο, αλλά θα του χρωστάω για πάντα το γεγονός ότι έγινα ΑΕΚ. Τα λέω και στο bio μου στο Twitter.

Ο άνθρωπος που με έβαλε στη δουλειά

Σε άκυρο χρονικό σημείο, έχω αναφέρει ποιος είναι, αν και λίγη σημασία (για εσάς) έχει η ταυτότητά του. Ο καλός αυτός κύριος μου έδωσε την ευκαιρία για μια θέση στο ΜΑΧ πριν σχεδόν 10 χρόνια, εγώ είπα το ναι γιατί μέχρι τότε έκανα ντελίβερι τυρόπιτες και καφέδες ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Του χρωστάω την πρώτη μου δουλειά στο χώρο και τη στήριξη τον πρώτο καιρό που ήμουν εκτός τόπου και χρόνου.

Οι γονείς μου

Μιας και δεν θα κερδίσω κάποιο Όσκαρ σύντομα ώστε να τους ευχαριστήσω σε απευθείας μετάδοση, να τα πούμε από εδώ τα τεράστια #IOU. Το μόνο που δεν τους χρωστάω είναι το μπόι μου γιατί είναι και οι δύο κοντοί. Ουπς, σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;

Ο Χρήστος ο Χατζηιωάννου

Λοιπόν. Με το Χρήστο γνωριστήκαμε στο ΜΑΧ, δουλέψαμε μαζί για κάμποσα χρόνια, περάσαμε φίνα, περάσαμε χάλια, περάσαμε και μέτρια, αλλά το επικοεπικότερο όλων δεν είναι ότι του χρωστάω γιατί είναι ο άνθρωπος που με έφερε στην 24Media και τελικά στο ΟΝΕΜΑΝ (για την ‘κατάληξη’ στο ΟΝΕΜΑΝ έβαλε πολύ το χέρι του και ο Μίχαλος).

Του χρωστάω γιατί είτε με το ‘κατσαριδάκι’ είτε αργότερα με το EOS, με έχει κουβαλήσει για χιλιάδες χιλιόμετρα εντός και εκτός Αττικής, εντός και σχεδόν εκτός Ελλάδος, πηγαινοφέρνοντάς με προς και από τη δουλειά. Του το χρωστούσα αυτό το ‘χρωστάω’.

Οι Smiths

Για να μην πολυλογώ, τους χρωστάω ότι άνοιξα(ν) το μυαλό μου μουσικά και σταμάτησα να θεωρώ φλώρικο, άθλιο και ανούσιο οτιδήποτε εκτός του μέταλ και του ελληνικού ροκ που άκουγα στο σχολείο.

Οι τρεις παιδικοί μου φίλοι

Δεν γίνεται να χωρέσω σε μια παράγραφο αυτά που μου έμαθαν οι κολλητοί μου. Τη σταματάω εδώ και γράφω δυο-τρία ενδεικτικά μαθήματα. Τα υπόλοιπα σε κάποιο βιβλίο ή θέμα με την έκταση βιβλίου.

Τους χρωστάω ότι προσπαθώ να λέω όσο λιγότερα ψέματα γίνεται, ότι είδα τα Φιλαράκια, ότι δεν είμαι χάπατο, ότι έχω δει τις 15 από τις 20 αγαπημένες μου ταινίες, ότι ήπια τους πρώτους μου καφέδες έξω, ότι μπορώ να εμπιστεύομαι, ότι έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό για συναυλία, πεντακόσια ότι. Πάλι καλά που θα ‘γραφα δυο-τρία.

Κοιτώντας προς τα πάνω, συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό μοιάζει με λίστα προσωπικών ευχαριστιών, άλλων πιο σοβαρών και άλλων λιγότερο. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Κάθε μέρα που δε λέμε ή έστω δε δείχνουμε το σεβασμό μας στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας είναι μια μέρα που δεν δώσαμε όλα όσα μπορούσαμε να δώσουμε.

Εσύ ποιους έχεις ψηλά στη δική σου #IOU λίστα;