Ο πιλότος του LOST, 10 χρόνια μετά

Βράδυ δεν βρήκαμε εύκολα, η σύνθεση της παρέας έπαιζε μέχρι το τελευταίο λεπτό αλλά δύο πράγματα ήταν πέρα για πέρα δεδομένα. Α) Το ότι θα δούμε και τα δύο μέρη του πιλότου του LOST και Β) ότι η υψίστατη αυτή τελετουργία θα λάβει χώρα στο σπίτι του Θέμη Καίσαρη. Κι αυτό γιατί όπως θα δεις παρακάτω στις φωτογραφίες αλλά και όπως θα καταλάβεις από κείμενα σαν αυτό, ήταν έτοιμος εδώ και πάρα πολλά χρόνια για μια βραδιά σαν αυτή.

Στους καναπέδες βρεθήκαμε 5 άνθρωποι. Τρεις φανατικοί του LOST (Θέμης, Μάνος, Θοδωρής) και δύο που δεν το έχουμε παρακολουθήσει ποτέ (Ηλίας, Χρήστος). Η αρχική ιδέα ήταν η βασική: Να δούμε και να ξαναγράψουμε ένα review για τον πιλότο του “Lost”, με την δεδομένη ενδιάμεση γνώση της δεκαετίας που έχει μεσολαβήσει αλλά και της γνώσης της εξέλιξης της σειράς. Όμως σύντομα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ καλύτερο. Γιατί να μην μαζευτούμε, είπαμε, σε ένα σπίτι και να τον ξαναδούμε, όλοι μαζί; Και για παρέα, εκείνοι που δεν έχουν δει ποτέ τη σειρά;

Και αυτό ακριβώς κάναμε. Ο Θέμης έντυσε το event με τα απαραίτητα περιφερειακά αντικείμενα, με θεματικά πιατάκια και ποτήρια και coasters, παρακολουθώντας και για τα 80 λεπτά με κομμένη την ανάσα λες και δεν τα έχει ξαναδεί άλλες 50 φορές. Ο Χρήστος έπαιρνε τις φωτογραφίες και συνεισέφερε απορίες και snark. (Έξαλλος ο Θέμης!) Ο Ηλίας προσπαθούσε να μείνει ξύπνιος. Ο Θοδωρής κι ο Μάνος θυμόντουσαν τα παλιά, όταν είχαν ουσιαστικά γνωριστεί συζητώντας για τα νέα επεισόδια της σειράς κάθε βδομάδα.

Το μόνο που είπαμε την επόμενη ημέρα είναι ότι έπρεπε τώρα να να γράψουμε εκείνα που έρχονται στο μυαλό. Για το επεισόδιο, για το βράδυ αυτό, για όσα μπορεί να σκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια.

Βασικά το mail το οποίο έγραψε ο Θοδωρής για να οργανωθούμε να στείλουμε τα κείμενά μας είναι αυτό:

“κύριοι,

για το φανταστικό θέμα για το rewatch του πιλότου lost, θα ήταν φανταστικό και υπέροχο ο καθένας από εσάς αν συνεισέφερε σε μια παράγραφο ή και δύο τη φανταστική εμπειρία του. πείτε μας για αυτόν, πείτε μας για αυτήν, πείτε μας για τα μυστήρια, πείτε μας για τον ηλία που κόντευε να κοιμηθεί ή για τον θέμη που έκανε cosplay, πείτε μας τελοσπάντων ό,τι θεωρείτε πως οφείλει να ειπωθεί”.

Ακολουθούν τα κείμενα τεσσάρων. Του Θέμη, του Θοδωρή και του Μάνου που έβλεπαν ξανά μετά από τόσα χρόνια τον πιλότο και του Ηλία που εκπροσώπησε το team Ηλία – Χρήστου (περίεργοι) που δεν έχουν δει LOST.

Με τα λόγια του Μάνου Μίχαλου

Δεν ξέρω τι με έκανε να φύγω από το σπίτι, τη γυναίκα και το παιδί μου Δευτέρα βράδυ, για να καθίσω στη γωνιά και ζεσταμένη από τις χιλιάδες ώρες #footballporn θέση του καναπέ του Θέμη. Μπορεί να ήταν η επιθυμία να ακούσω τις (τρεις, λέει, περισσότερες ήταν) τρολιές του Χατζηιωάννου που δεν είχε δει ποτέ του Lost, τις πιθανότητες να αρέσει αυτή η γεμάτη θεωρίες συνομωσίας, science fiction και αριθμούς σειρά στον Ηλία, τα συνεχόμενα infos που έβγαιναν από το ντουλάπι των αναμνήσεων του Καίσαρη ή ευκαιρία του να μπορέσω να κάνω προφορικό review του πιλότου με τον Θοδωρή, 10 χρόνια μετά από τότε που θα έπρεπε να είχαμε κάνει μαζί.

Όμως, εκτός όλων των παραπάνω, γιατί να μη θέλω να δω πάλι τον Τζακ να ανοίγει τα μάτια του (και να είναι ξεκάθαρο ότι τα είχε μόνο για την Κέιτ – τι γλυκό), να αποθεώσω τον Τσάρλι, να ερωτευτώ ξανά την Κέιτ όπως τότε, την πρώτη φορά που αντίκρυσα τις φακίδες της, να τσακωθώ για αυτές με τον τεράστιο Σόγιερ, να γελάσω με την πολική αρκούδα, να να γελάσω ακόμη περισσότερο με σκηνές που συνειδητοποιούσα πώς δεν είχαν καμία σχέση με την πλοκή που θα ακολουθούσε τις επόμενες έξι σεζόν. Το Lost, βέβαια, είχε και θα έχει πάντα τον τρόπο να σε κρατάει καθηλωμένο σε έναν καναπέ, ακόμη και αν έχεις δει τα 120+ επεισόδια του. Φτιάχθηκε για αυτό το σκοπό, για να αλλάξει πολλά από την τηλεόραση που ξέραμε ως το 2004, όπως λέει και ο Tyler.

Φεύγοντας, από το σπίτι του Καίσαρη, κράτησα μερικά συμπεράσματα: Ότι ο τύπος (ο Καίσαρης) δεν πάει καλά, του χρειάζεται μια ζωή σαν του Ντέσμοντ, να πατάει ένα κουμπί για να σώσει το νησί, ότι η Λίβερπουλ γεμίζει τοίχους μόνο με αναμνήσεις και όχι με γεγονότα (σόρι, έπρεπε να το πω) και ότι ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς είναι ο μεγαλύτερος παπατζής στην ιστορία της τηλεόρασης. Α, και ότι ωραίος ο πιλότος της σειράς, αλλά το Lost ξεκίνησε όταν μπήκε ο Μπεν στο κάδρο.

Με τα λόγια του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Τον πιλότο του “Lost” τον είχα δει τέτοιο καιρό πριν 9, όχι 10, χρόνια. Πρέπει πάλι σε περίοδο Νυχτών Πρεμιέρας να ήταν, ένας γνωστός μου είχε δώσει τον πιλότο γραμμένο σε DVD, τότε, γύρισα σπίτι αργά, μετά από μπόλικο σελιλόιντ και μπολικότερο αλκοόλ, και επί τόπου το έβαλα στο μηχάνημα. Είχα περιέργεια, από αυτά που διάβαζα και άκουγα, τι διάβολο θα έβλεπα. Είδα το πρώτο δεκάλεπτο, αυτή την αποστομωτική (τότε ειδικά) εναρκτήρια σεκάνς στην παραλία, με τον Τζακ να ξυπνά και να καθοδηγεί τους survivors στις πρώτες εκείνες συγχυσμένες στιγμές τους στην ακτή. Με το που τελείωσε η σκηνή πάτησα το stop γιατί αποφάσισα πως θα είναι γελοίο να χαραμίσω έτσι κάτι τέτοιο. Το πρωί ξύπνησα σαν άνθρωπος και είδα αυτή τη μιάμιση ώρα παρέα με τον καφέ. Είδα όλη την πρώτη σεζόν που ακολούθησε τον πιλότο μέσα σε 2 μέρες. Και την ξαναείδα, με τον αδερφό μου αυτή τη φορά, εντός της ίδιας εβδομάδας.

Τόσα χρόνια μετά, ό,τι μου άρεσε παραμένει. Όχι σε επίπεδο εντυπωσιασμού, γιατί από τότε έχουν μεσολαβήσει 10 χρόνια ΗΒΟ και AMC και τελοσπάντων έχουμε δει τον Κάρι Φουκουνάγκα να σκάει δεκάλεπτο μονοπλάνο με καταδιώξεις και συμμοριτοπόλεμο και ελικόπτερα οπότε δεν είναι ότι πλέον βλέπεις το “Lost” και το χαζεύεις όπως χάζευες τότε. Αλλά διάβολε είναι καλό. Σε πιο ουσιαστικό επίπεδο. Αφενός είναι προφανές πως ο Έιμπραμς, κατά την προσφιλή του τακτική, απλά πετούσε πράγματα στον τοίχο και θα άφηνε αργότερα τους Λίντελοφ/Κιουζ για να τα ξεκολλήσουν ή/και βάλουν σε σειρά, αφετέρου ο τύπος ήξερε πώς να στήσει τα θεμέλια ενός συναρπαστικού δράματος. Μετά από το πρώτο επεισόδιο έχεις μια ντουζίνα χαρακτήρες που όλοι έχουν τις στιγμές τους, το ενδιαφέρον τους, τα μυστήριά τους, μέσα σε ένα setting σε ίσα μέρη όμορφο, τρομακτικό και μυστηριώδες.

Πριν αναρωτηθούμε για το παρελθόν του Σόγιερ, τον είδαμε να πυροβολάει μια πολική αρκούδα χωρίς να βλεφαρίσει. Πριν ο Τσάρλι ρωτήσει “guys, where are we”, τον είδαμε να τραγουδάει αδέξια και αξιολάτρευτα τα we all everybody στην Κέιτ. Πριν χαθούμε στις άγνωστες διαδρομές της ευρύτερης οικογένειας του Τζακ, γίναμε μάρτυρες καθώς αναλάμβανε να ηγηθεί μιας κατάστασης χωρίς ελπίδα. Πριν ρωτήσουμε, νοιαζόμαστε ήδη.  Το “Lost” μας έριξε με τα μούτρα σε έναν πανέμορφο κόσμο μυστηρίου κατοικοιμένο από ένα μάτσο ενδιαφέροντες χαρακτήρες και γι’αυτό, δέκα χρόνια μετά, βλέποντας ξανά αυτό το πρώτο επεισόδιο, εγώ, ο Μίχαλος κι ο Καίσαρης (τρεις άνθρωποι σε διαφορετικά επίπεδα αφοσίωσης και αγάπης για τη σειρά) το χαζεύαμε αναπόσπαστοι σα να ήταν η πρώτη, και γι’αυτό ο Ηλίας δεν αποκοιμήθηκε παρότι η ώρα ήταν περασμένη και έφυγε με το box set παραμάσχαλα.

Με τα λόγια του Θέμη καίσαρη

Είμαι ο τύπος που λατρεύει να βλέπει ξανά τις αγαπημένες του ταινίες με ανθρώπους δεν τις έχουν δει. Το Lost δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και η σύνθεση ήταν ιδανικά μοιρασμένη. Μάνος και Θοδωρής αυτοί που το έχουν δει, ένας φαν της σειράς και ένας φαν-μελετητής των σειρών. Χρήστος και Ηλίας στο ρόλο των αμύητων: ο ένας ήρθε για να λέει αστεία και να χλευάζει και ο άλλος ήρθε μπας και δει το γιατί τον κοιτάω υποτιμητικά κάθε φορά που μου λέει πως δεν έχει δει το Lost.

Το να βλέπεις το πρώτο επεισόδιο του Lost μοιάζει με το να μαζευτεί μια παρέα για να ακούσει ολόκληρο τον πρώτο δίσκο των Beatles. Εξετάζεις την αρχή των πραγμάτων και βλέπεις πως από πολύ νωρίς φαινόταν ότι αρχίζει μια πολύ επιτυχημένη και μ’έναν τρόπο ιστορική πορεία. Όμως, ξέρεις πως το μέγεθος της επιτυχίας και του impact, αυτά δηλαδή που σε “αναγκάζουν” να “μελετήσεις” ξανά την αρχή, δεν φανερώνονται στο ξεκίνημα. Ο λόγος που θα κάτσεις να ακούσεις τον πρώτο δίσκο των Beatles είναι οι δίσκοι που ακολούθησαν αργότερα. Κι ο λόγος που μαζευτήκαμε και τιμήσαμε την πρεμιέρα του Lost δεν κρύβεται στον πιλότο της σειράς, αλλά σ’αυτά που μας χάρισε στην πορεία της.

Κι όπως θα ακούσεις το Love me do και θα σκεφτείς πως οι ίδιοι άνθρωποι σε τέσσερα χρόνια θα γράψουν το A day in the life πχ, έτσι βλέπεις τον Τζακ με την Κέιτ και σκέφτεσαι το που θα φτάσει η σχέση τους, βλέπεις τον Σόγιερ και θυμάσαι την ποιότητα που έχει να δώσει στη συνέχεια, τον Λοκ με το γελοίο κοντομάνικο πουκάμισο και σκέφτεσαι πως Λοκ είναι μόνο αυτός που διασχίζει τη ζούγκλα με το ιδρωμένο μπλουζάκι.

Το Σάββατο ήταν η επέτειος δέκα χρόνων απ’το θάνατο του Μπράιαν Κλαφ. Σκέφτηκα που ήμουν όταν το έμαθα και θυμήθηκα πως δούλευα για τους Παραολυμπιακούς του 2004 και λίγους μήνες πριν είχα γνωριστεί με το Μάνο. Δεν είχαμε ιδέα πως δυο μέρες μετά θα έκανε πρεμιέρα το Lost, δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του, απλώς είχαμε κάνει παρέα κατά την διάρκεια των Ολυμπιακού. Κι όμως, δέκα χρόνια αργότερα, είμαστε ξανά συνάδελφοι, βλεπόμαστε καθημερινά, γνώρισα πια και την απίθανη τριάδα Χρήστου, Ηλία, Θοδωρή και μαζευτήκαμε για πρώτη φορά σπίτι μου για να δούμε το μάτι του Τζακ ν’ανοίγει και τον Τσάρλι ν’αναρωτιέται “ρε σεις, που είμαστε;”

Πού να είμαστε, ρε συ Τσάρλι, εδώ. Παρέα, καναπές, κουβέντα, Lost, δέκα χρόνια μετά. Άσχημα είναι;

Με τα λόγια του πρωτάρη Ηλία Αναστασιάδη

Το σπίτι μου είχε μεταμορφωθεί σε λέσχη προβολών Lost πάρα πολύ πρόσφατα, δηλαδή το καλοκαίρι που ο συγκάτοικος Γιώργος αποφάσισε να μετριάσει την ντροπή του ‘κανένας από τους δύο που μένουν εδώ δεν έχει δει το Lost’. Και το είδε. Το κατάπιε για την ακρίβεια. Όταν του είπα τα μαντάτα για τη βραδιά στο σπίτι του Θέμη, χάρηκε εμφανώς περισσότερο απ’ όσο εγώ.

Έφτασα στο σπίτι του Καίσαρη παρέα με τον Χατζηιωάννου. Απ’ έξω, μοιάζει με κανονικό διαμέρισμα. Από μέσα μοιάζει με το νησί του Lost. Μιλάμε για έναν ωκεανό άπό memorabilia, μεγάλη έκταση του οποίου είναι αφιερωμένη στη σειρά. (Η υπόλοιπη έκταση είναι αφιεωμένη στη Λίβερπουλ και στη θεατρική σταδιοδρομία του Θέμη).

Μιλάμε για σουβέρ, για πλαστικά πιατάκια, για box set, για μπιχλιμπίδια και για μια φόρμα μηχανικού(;;) με την επιγραφή Dharma που προφανώς είναι κάτι σημαντικό για τη σειρά -φαντάζομαι όσο σημαντικό ήταν το meth για το Breaking Bad-, μόνο που δεν ήξερα/ξέρω τι. Ο Θέμης φόρεσε τη φόρμα του μηχανικού σε μια cosplay επίδειξη που σημάδεψε τη βραδιά, περισσότερο κι απ’ το να μας χτυπούσε την πόρτα ο Jack για να ζητήσει δυο μεγάλα νερά.

Στο πρώτο μέρος του πιλότου, ρουφούσα σα σφουγγάρι τις πληροφορίες. Στο δεύτερο μέρος του πιλότου, ρουφούσα το σάλιο του γλυκού ύπνου που πάλευε να με πάρει στον καναπέ. Δεν έφταιγε το Lost. Ίσα ίσα, που επέστρεψα σπίτι μου με πάρε-βάλε μποξάκι με τους τρεις πρώτους κύκλους (ευχαριστώ Θέμη, ακολουθεί το σχετικό ντοκουμέντο) και ήδη έχω βουτήξει στα βαθιά της ζούγκλας,περήφανος που σε μερικές εβδομάδες θα λέμε ότι και οι δύο ένοικοι αυτού του σπιτιού έχουν δει το Lost.

Είχα χορτάσει Θέμη Καίσαρη στο φυσικό του περιβάλλον. Στη διάλεκτο του Lost, αυτό το λένε και ντάρμα ιδέσθαι.