Οι καλοκαιρινές μου διακοπές

Ένας εγκληματίας, ο Ντράιβερ, συλλαμβάνεται από τη μεξικανική αστυνομία, όταν προσπαθεί να περάσει τα σύνορα με ένα αυτοκίνητο γεμάτο κλεμμένα χρήματα. Οδηγείται στην κακόφημη φυλακή El Pueblito και, ενώ κανείς δε γνωρίζει το μέρος όπου κρατείται, τον επισκέπτεται ένας διεφθαρμένος υπάλληλος της Αμερικανικής Πρεσβείας, ο οποίος τον εκβιάζει πως αν δεν του δώσει χρήματα, θα τον παραδώσει στις Αρχές. Παράλληλα, ο Ντράιβερ γνωρίζεται με ένα μικρό φυλακισμένο αγόρι, που του μαθαίνει τους κανόνες επιβίωσης στη φυλακή, αλλά κρύβει ένα μεγάλο μυστικό.

Ο Αντριάν Γκρούνμπεργκ, βοηθός σκηνοθέτη στις ταινίες “Apocalypto”, “Wall Street 2”, και “Jarhead”, παρουσιάζει την πρώτη σκηνοθετική και σεναριακή του δουλειά. Πρόκειται για μια καταιγιστική περιπέτεια, με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο με Όσκαρ Μελ Γκίμπσον. Εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Μελ Γκίμπσον ανέλαβε και το σενάριο σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη.

Λίγα Λόγια για την υπόθεση

Ήταν μια κακή μέρα για τον Ντράιβερ, και δε φαίνεται πως θα καλυτερέψει. Έχει μόλις κάνει μια ανάληψη αρκετών εκατομμυρίων, χάρη στα οποία θα μπορούσε να κάνει τις ωραίες του καλοκαιρινές διακοπές με την ησυχία του, αλλά από κάποιο σημείο και μετά τα σχέδιά του πήγανε στον αγύριστο. Και πιο συγκεκριμένα, στο Μεξικό.

Κατά τη διάρκεια μιας απίστευτης καταδίωξης από την αστυνομία των αμερικανικών συνόρων, και με έναν κλόουν να αιμορραγεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του, ο Ντράιβερ γκαζώνει και σε μια ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει, κυριολεκτικά πετάει πάνω από τον συνοριακό τοίχο και προσγειώνεται… σε άλλη χώρα. Η μεξικανική αστυνομία με τη σειρά της τον συλλαμβάνει και τον στέλνει συστημένο σε μια σκληροπυρηνική φυλακή, στον εξωπραγματικό και επικίνδυνο κόσμο του “El Pueblito” – ένα καθόλου ευχάριστο περιβάλλον, που δυσκολεύει ιδιαίτερα την επιβίωση ενός ξένου όπως ο Ντράιβερ. Εκτός κι αν έχει τη βοήθεια κάποιου που είναι μπασμένος στα κόλπα, όπως για παράδειγμα ενός 10χρονου αγοριού.

Γυρισμένη στο Μεξικό, “Οι Καλοκαιρινές Μου Διακοπές” είναι μια εκρηκτική ταινία δράσης με στοιχεία μαύρης κωμωδίας, της Icon Production.

Το «Χωριουδάκι»

Τη θεωρούσαν τη χειρότερη φυλακή σε ολόκληρο το Μεξικό: la Universidad del crimen (το πανεπιστήμιο του εγκλήματος), λόγω της βίας, της διαφθοράς και του υπερπληθυσμού. Ήταν το “El Pueblito”, “Tο Χωριουδάκι“, μια κοινωνία που ζούσε πίσω από τα κάγκελα κι όπου τον έλεγχο τον είχαν οι έγκλειστοι: τα ναρκωτικά πωλούνταν σε μαγαζάκια εντός της φυλακής και ο οποιοσδήποτε μπορούσε να το επισκεφθεί, οποιαδήποτε ώρα, αρκεί να λάδωνε τους φύλακες.

To “El Pueblito” χτίστηκε το 1956 στην Τιχουάνα προκειμένου να δεχτεί 2.000 κρατούμενους, και σκοπός ήταν να αποτελέσει ένα είδος πειράματος του σωφρονιστικού συστήματος – ένα πείραμα που όμως πήγε πολύ στραβά. Υποτίθεται ότι το να επιτρέψουν στις οικογένειες των φυλακισμένων να σμίγουν μαζί τους και να μένουν μέσα στη φυλακή, θα βοηθούσε τους κρατούμενους στη σταδιακή αναπροσαρμογή τους στον έξω κόσμο – ή τουλάχιστον έτσι σκέφτηκαν οι εμπνευστές του πειράματος. Σύζυγοι, παιδιά, φιλενάδες, ολόκληρες οικογένειες πήγαν να ζήσουν πίσω από τους τοίχους της φυλακής οικειοθελώς, ορισμένοι επί μονίμου βάσεως, άλλοι πηγαινοέρχονταν όποτε ήθελαν. Τα παιδιά έφευγαν το πρωί για να πάνε σχολείο, και το απόγευμα επέστρεφαν στη φυλακή. Μέσα στο “El Pueblito”, άνθρωποι παντρεύονταν, παιδιά γεννιόντουσαν, γέροι πέθαιναν.

Η Αλεχάντρα Κουέρβο, μέλος του συνεργείου, έκανε εντατική έρευνα πάνω στο “El Pueblito”, και πήρε πλήθος συνεντεύξεων από πρώην κρατούμενους της φυλακής, προκειμένου να τηρηθεί η πιστότητα και η αληθοφάνεια των χώρων και των καταστάσεων. Το “El Pueblito” δεν είχε καταλήξει να είναι παρά μια παραγκούπολη με περισσότερα από 700 ετοιμόρροπα φτωχόσπιτα και μαγαζάκια, χτισμένα γύρω από την κεντρική αυλή της φυλακής. Τα μαγαζιά πουλούσαν τα πάντα, και το οτιδήποτε και ο οποιοσδήποτε μπορούσαν να πουληθούν και να αγοραστούν. Υπήρχαν εστιατόρια και καντίνες που πουλούσαν τάκος και χάμπουγκερ, καταστήματα που νοίκιαζαν βίντεο και τηλέφωνα, κουρείο και κομμωτήριο, δικηγόροι και γιατροί που είχαν καταδικαστεί για εγκλήματα που οι ίδιοι είχαν διαπράξει, συναλλακτήριο που έδινε τις καλύτερες ισοτιμίες σε όλη την Τιχουάνα, καθώς κι ένα κιόσκι που πουλούσε κλοπιμαία. Το δε τελευταίο ήταν τόσο δημοφιλές, που οι κανονικοί κάτοικοι της Τιχουάνα συνωστίζονταν μέσα στη φυλακή, προκειμένου να βρουν κανένα κελεπούρι. Πολλές αθλητικές ομάδες ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ επισκέπτονταν το “El Pueblito” για να παίξουν με τις ομάδες της φυλακής.

Σε εργαστήρια έφτιαχναν μεταμφεταμίνη, την οποία πουλούσαν εντός και εκτός της φυλακής. Οποιοδήποτε ναρκωτικό κυκλοφορούσε ελεύθερα, συμπεριλαμβανομένης της ηρωίνης και της κοκαΐνης καθώς μέσα στο “El Pueblito” υπήρχαν μίνι-καρτέλ, των οποίων οι αρχηγοί ζούσαν σε μια σχετική πολυτέλεια κι έχοντας το ελεύθερο να διαχειρίζονται τις «επιχειρήσεις» τους. Ήταν ένας μικρόκοσμος όπου μόνο οι κρατούμενοι με χρήματα και διασυνδέσεις απολάμβαναν μια πιο προνομιούχα ζωή, ενώ οι υπόλοιποι φυλακισμένοι ζούσαν μέσα στο φόβο και την αθλιότητα, αφού κοιμόντουσαν σε ανοιχτούς χώρους, όπου στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο και υπέφεραν από την πείνα και άλλες στερήσεις. Το χρήμα ήταν εξουσία. Αγόραζε τα πάντα και ιδιαίτερα προστασία από τον βίαιο κόσμο της φυλακής – χωρίς να ξεχνάμε και τους δεσμοφύλακες. Το να είναι κανείς επαγγελματίας κακοποιός πήρε μια καινούργια διάσταση, καθώς οι κακοποιοί διέπρατταν τα εγκλήματά τους έξω από τη φυλακή και μετά επέστρεφαν στον προστατευμένο κόσμο του “El Pueblito”.

Οι πλούσιοι και ισχυροί της εγκληματικής ελίτ της φυλακής ονομάζονταν Maizerones, δηλαδή «γουρούνια που τρώνε καλαμπόκι». Είχαν την προσωπική τους φρουρά, αρματωμένους μέχρι τα μπούνια, με όπλα από 38άρια μέχρι Ούζι. Ήταν οι Maizerones που έκαναν το κουμάντο και τον έλεγχο στη φυλακή, ελέγχοντας ακόμη και τους φύλακες που ανήγαγαν τη δωροδοκία σε τέχνη. Όλοι ήταν αναγκασμένοι να λαδώνουν τους δεσμοφύλακες προκειμένου κάποια πράγματα να συμβαίνουν ή να μη συμβαίνουν: να κάνουν τα στραβά μάτια στη διακίνηση όπλων και ναρκωτικών, ή στην εγκατάσταση μιας μπανιέρας τζακούζι στα διαμερίσματα ενός αρχηγού Maizerones.

Στις 20 Αυγούστου του 2002, τις πρώτες πρωινές ώρες, πάνω από 2.000 μονάδες του μεξικανικού στρατού έθεσε το “El Pueblito” υπό πολιορκία, για να αδειάσουν τις φυλακές και να μεταφέρουν τους κρατούμενους στις φυλακές “El Hongo”. Μέσα σε λίγες ταραχώδεις ώρες, το “El Pueblito” έπαψε να υπάρχει. Στη διάρκεια της πολιορκίας, υπήρχαν περίπου 80 αμερικανοί κρατούμενοι και 600 γυναικόπαιδα και μέλη οικογενειών που ζούσαν μαζί με τους 6.000 κρατούμενους, από τους οποίους πολλοί ήταν αρχηγοί του οργανωμένου εγκλήματος, και μερικοί από τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς του Μεξικού.