Για μια θέση στο Ρομάντσο: Πώς να κάνεις restart για οχτώ μήνες

Μία καθημερινή στο κέντρο της Αθήνας, το μεσημεροαπόγευμα έχει όλα τα φόντα να θεωρηθεί η πιο παραγωγική από άποψη έμπνευσης ώρα της ημέρας. Όχι μόνο για τον ήλιο που δύει ή για τον βιαστικό βηματισμό των ανθρώπων που προσπερνούν ο ένας τον άλλον σαν παίχτες στην παραλλαγή του ‘στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα’. Η μούσα ενός καλλιτέχνη εκείνη την ώρα είναι η ησυχία, η γαλήνη.

Αν με διάβαζα πριν βρεθώ εκείνο το μεσημεροαπόγευμα Πέμπτης στο δρόμο του Ρομάντσο, θα πίστευα και εγώ για τον εαυτό μου όπως ίσως εσύ τώρα, ότι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Ηρεμία και γαλήνη στο κέντρο της Αθήνας;

Και όμως. Δεν ξέρω πώς ούτε γιατί αλλά εκεί στο μεσοδιάστημα μεταξύ 16.30 και 17.30, εκείνη τη μία ώρα ο κόσμος μοιάζει να πατάει pause. Ή τουλάχιστον αυτό έδειχνε να συμβαίνει στο μικρό δρομάκι του Ρομάντσο. Άνοιξα την πόρτα με προσοχή για να μην κάνει φασαρία (!) και πέρασα στο μπαρ. Η δυνατή όχι σε ένταση αλλά σε τέμπο μουσική μου έδωσε εκείνη την ώθηση που χρειαζόμουν για να μην αφήσω το μεσημεριανό φαγητό να με βυθίσει σε εκείνον το δίχως γυρισμό λήθαργο του κυριακάτικου ύπνου. Η ενέργεια της Ρούλης Χριστοπούλου, υπεύθυνης επικοινωνίας του CU αλλά και της ενέργειας  CU RestartUp@Ρομάντσο, θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τη συνέχεια του υπόλοιπου μισού της ημέρας. 

Το πρώτο πράγμα που έκανα αμέσως μόλις της έσφιξα το χέρι και είπαμε τα τυπικά ‘πώς σε λένε, κλπ’ ήταν “Πόσο ωραίος χώρος να ξεκινάς ή να τελειώνεις την ημέρα σου“. “Μα δεν είναι;” συμφώνησε εκείνη και κατά κάποιον τρόπο συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μου.

Κάπου εδώ θα ήθελα να πατήσω ένα pause στη δική μου εμπειρία για να μιλήσεις οι πραγματικά έμπειροι επί του θέματος.

(Βιντεοπαραγωγή: Δήμητρα Μπαμπαδήμα)

Επιστροφή στα δικά μας τώρα. Το μέρος δεν ήταν ιδιαίτερα γεμάτο πελάτες. Ένας φοιτητής (;) με έναν υπολογιστή στο excel και καμιά δεκαριά χαρτιά διάσπαρτα στο τραπέζι του και μία λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, παραδίπλα, να προσπαθεί να κλείσει κάποιο ραντεβού ψάχνοντας να το χωρέσει στην ατζέντα της. Επειδή μου αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι του ‘τι επάγγελμα κάνει’, σχεδόν στοιχηματίζω ότι ήταν δικηγόρος. Το outfit της τουλάχιστον, κάτι τέτοιο πρόδιδε.

Πρέπει να είχα χαζέψει και η Ρούλη επιχείρησε να με βγάλει από τη νιρβάνα λέγοντάς μου ότι το πιο ωραίο πράγμα με το μέρος είναι εκεί κοντά στο τέλος της ημέρας. “Τελειώνεις τη δουλειά και μπορείς να κατέβεις εδώ να πιεις ένα ποτό, να ακούσεις λίγη μουσική, να αποσυμπιέσεις πριν πας σπίτι“. Μία που μου το είπε και μία που γούρλωσα τα μάτια και θυμήθηκα ότι στο μέρος δεν είχα βρεθεί για το μπαρ του αλλά για να δω τα γραφεία, γνωστά και ως ‘θερμοκοιτίδα του Ρομάντσο’ που σύμφωνα με τη romantsopedia πρόκειται για χώρους γραφείων δραστηριοποίησης νέων επιχειρήσεων του δημιουργικού χώρου και ένα πολιτιστικό κέντρο, ανοιχτό στο κοινό, με καθημερινό πρόγραμμα εκδηλώσεων.

Όπως μου εξήγησε η Ρούλη, η επιλογή το όλο εγχείρημα να στεγαστεί στο Ρομάντσο δεν είναι τυχαία καθώς “Το Ρομάντσο αποτελεί την πρώτη προσπάθεια στήριξης της δημιουργικής κοινότητας. Ταυτιστήκαμε μαζί τους γιατί είναι ένα κτήριο που κάνει restart, μια περιοχή του κέντρου της πόλης που κάνει restart και ένας restart τρόπος να δουλεύεις, να συνυπάρχεις και να συνεργάζεσαι“. Μία που τα θυμήθηκα όλα αυτά και μία που της ζήτησα να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες για τους διαγωνιζόμενους.

“Στο διαγωνισμό΄μπορεί να συμμετάσχει κάποιος είτε ατομικά είτε σαν ομάδα. Το μόνο που χρειαζόμαστε από αυτόν είναι να μας στείλει το βιογραφικό του και ένα δείγμα δουλειάς. Έπειτα εμείς τον καλούμε και μιλάμε μαζί του για τις προοπτικές του project του“.

Αρκετά με τα θεωρητικά όμως. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσουμε με τους νικητές όλης της ενέργειας έτσι ώστε να μάθουμε εκ των έσω περί τίνος πρόκειται και πόσο αξίζει να δηλώσει κάποιος συμμετοχή. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά και μέχρι να βρεθούμε στον τρίτο όροφο η Ρούλη με ενημέρωσε ότι ο διαγωνισμός καλύπτει για 8 μήνες τα έξοδα για τη στέγαση των τριών νικητών στον χώρο του Ρομάντσο ωστόσο με το πέρας αυτών των μηνών υπάρχουν νικητές που αποφασίζουν να παραμείνουν στο χώρο όπως για παράδειγμα οι LOMMER που θα δεις στο βίντεο.

Μόλις μπήκα στο ‘γραφείο’ των περσινών νικητών Media Neoperativa και Frapress.gr, κατάλαβα για ποιο λόγο συμβαίνει το παραπάνω. Χωρίς σπόιλερ από το βίντεο που ακολουθεί, έχω απλά να σου πω ότι ο χώρος μόνο με γραφείο δεν μοιάζει. Είναι σαν ένα σπίτι με μία μεγάλη ζεστή τραπεζαρία στη μέση.

Ζήλεψα κάπως αλλά μόλις είδα την αρμονία με την οποία συνεργάζονται και τα χαμόγελά τους που έχουν καταφέρει μέσα σε οχτώ μήνες να δουν την ιδέα τους να υλοποιείται και να γίνεται γνωστή, τα ξέχασα όλα. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής μου πέρασαν και κάτι σκέψεις από το μυαλό να δηλώσω συμμετοχή αλλά προς το παρόν δεν έχω κάποια ιδέα που θα μπορούσε να μου δώσει το εισιτήριο να βρεθώ σε εκείνο το χώρο που μυρίζει φρεσκοψημένο καφέ και τα μεγάλα παράθυρα που βλέπουν από ψηλά την πόλη.

Πριν ευχαριστήσω την Αλκυόνη Ματσουρδέλη από τις LOMMER (ξεκινώ με εκείνη λόγω παλαιότητας στους νικητές), τον Θάνο Καπράνο και τη Βάλια Μάντζαρη από τους Media Neoperativa, την Εβίτα Γοργορίνη και τον Αντώνη Μαντζαβίνο από το Frapress.gr που μοιράστηκαν on camera τις σκέψεις και την επιτυχία τους, θα ήθελα να αλλάξω format και να σου πω το εξής.

Εύχομαι καλή επιτυχία!