Τα spy videogames που μας αγάπησαν. Και ορισμένα τ’ αγαπήσαμε κι εμείς

Στον κινηματογράφο, δύο είναι πραγματικά οι κορυφαίοι πράκτορες/ κατάσκοποι: παγκοσμίως ο James Bond (θα γίνω για να σε κατακτήσω) και πανελληνίως ο τεράστιος Θου-Βου. Στα videogames, τίτλος Θου-Βου δεν υπάρχει και βρίσκω την αφορμή να δηλώσω τον αποτροπιασμό μου.

Κάπως έτσι, αναγκαζόμαστε να περιοριστούμε στον James Bond και στους υπόλοιπους. Προσοχή όμως. Stealth videogame δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη spy θεματολογίας παιχνίδι ή το αντίστροφο. Με τη λογική αυτή, θα συμπεριλαμβάναμε και τον Agent 47, αλλά ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας δολοφόνος, όχι κατάσκοπος. Με αυτόν τον προβληματισμό, περνάμε στους παρόντες και θα πούμε περισσότερα στην πορεία, περιμένοντας με αγωνία και την κυκλοφορία της νέας ταινίας James Bond “Spectre” στις 12 Νοεμβρίου.

GoldenEye 007

Εδώ πάντως, δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός, πρόκειται για το καλύτερο Bond game κι ένα από τα κορυφαία first person shooters όλων των εποχών. Το αριστούργημα της Rare κυκλοφόρησε αποκλειστικά στο Nintendo 64 το 1997 κι έχει κατακτήσει το «χάλκινο μετάλλιο» στις πωλήσεις παιχνιδιών της εν λόγω κονσόλας, πίσω μόνο από Super Mario 64 και Mario Kart 64.

Ο λόγος που το GoldenEye 007 τα πήγε περίφημα σε όλα τα επίπεδα είναι προφανής, είχε το όνομα αλλά και τη χάρη. Δεν εκμεταλλεύτηκε φθηνά την James Bond άδεια, αλλά παρουσίασε ένα «πραγματικό παιχνίδι», που βασίστηκε μεν στην ταινία, όχι όμως εις βάρος του gameplay. Ο εν λόγω τίτλος έχει μείνει στην ιστορία για το δυνατό single player αλλά, κυρίως, για το split-screen multiplayer, δύο, τριών ή και τεσσάρων ατόμων. Το GoldenEye 007 θεωρήθηκε πρωτοποριακό για την εποχή, χάρη σε αυτά τα deathmatches, συν ότι άνοιξε νέους δρόμους στο είδος των fps καθώς έως τότε θεωρείτω σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των PC. Γιατί όχι, και για την ενσωμάτωση stealth στοιχείων στην φόρμουλα.

Κανένα άλλο Bond game δεν κατάφερε καν να πλησιάσει το μεγαλείο του GoldenEye 007. Από πλήρως αποτυχημένες, μέτριες, συμπαθητικές, έως και αρκετά καλές προσπάθειες (π.χ. From Russia with Love, Everything or Nothing), καμία δεν είχε το χρυσό touch. GoldenEye, it’s the game, the game with the Midas touch. Ώπα, έμπλεξα τις πλατίνες. 

Perfect Dark

Η Rare συνεχίζει κατασκοπευτικά στο N64 με το Perfect Dark, το οποίο θεωρείται πνευματικός διάδοχος του GoldenEye 007. Οι δύο τίτλοι μοιράζονται αρκετά στοιχεία, με το PD να εκτελεί άψογα το πλάνο και να επεκτείνει την εμπειρία.

Single player και multi διακρίνονται κι εδώ, ενώ από τεχνικής άποψης το Perfect Dark θεωρείται ομορφότερο και αρτιότερο του Χρυσού Ματιού. Για την ιστορία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να πούμε ότι μεταφερόμαστε στο 2023 και πρωταγωνίστρια είναι η agent Joanna Dark. Ο τίτλος κυκλοφόρησε και στο Game Boy Color εμφανώς αλλαγμένος σε πολλά επίπεδα, ενώ πολύ καλό είναι και το Perfect Dark Zero του 2005 (prequel τούτου εδώ, launch τίτλος του Xbox 360). Τέλος, remake του original τίτλου παίξαμε το 2010 στο Xbox 360. Moonraker; Ποιο Moonraker;

Spy vs Spy/ Impossible Mission

Όσον αφορά στο πρώτο, χαρακτηριστικό παράδειγμα πρωτότυπου παιχνιδιού για 1984. Κυκλοφόρησε αρχικά σε Atari 8-bit, Commodore 64 και Apple II, πριν γίνει port σε πολλές άλλες πλατφόρμες. Και είναι πρωτότυπο, διότι συζητάμε για ένα 2-player game (σε split-screen), όπου ο ένας κατάσκοπος προσπαθεί να σκοτώσει τον άλλο, όπλα, παγίδες και τα συναφή, και να ολοκληρώσει την αποστολή που του έχει ανατεθεί.

Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε και το Impossible Mission, μην το συγχέεις με το Mission: Impossible. Ένα εξαιρετικό action adventure/ platform game, όπου ως μυστικός πράκτορας έχεις στόχο να σταματήσεις έναν ιδιοφυή κακό, τι άλλο. Και για τα δύο, θα τα πούμε λίγο πιο αναλυτικά σε ένα μελλοντικό αφιέρωμα για Commodore 64 games, προς το παρόν κράτα το κατασκοπευτικό στοιχείο.

Metal Gear Solid

MGS και Tactical Espionage Action πηγαίνουν μαζί, το γράφει και στο κουτί. ΟΚ, ο Snake μπορεί να μην πίνει dry martini (check εδώ), να φοράει σμόκιν και να τρέχει σε δεξιώσεις, αλλά ο δημιουργός του, Hideo Kojima, είναι fan της κατασκοπίας, του Ψυχρού Πολέμου, της προδοσίας , των διπλών πρακτόρων και πάει λέγοντας.

Για το stealth έπος του Ιάπωνα «μεγιστάνα του gaming», τα έχω πει και γράψει με διάφορες αφορμές στη στήλη OneGamer. Δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω, σε παραπέμπω σε αυτό εδώ το αφιέρωμα.  

Alpha Protocol

Αυτό εδώ, ως videogame, θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, αλλά τα τεχνικά προβλήματα (τίγκα στα bugs) και ορισμένοι gameplay μηχανισμοί (μάχη), δεν του επέτρεψαν να μεγαλουργήσει.

Παρόλα αυτά, ως ιδέα, το εν λόγω action RPG/ stealth game της Obsidian ήταν εξαιρετική. Επιπλέον, κάθε σχετικό αφιέρωμα που σέβεται δύο-τρία πράγματα, όχι περισσότερα, κατατάσσει τον Michael Thorton σε έναν από τους κορυφαίους πράκτορες/ χαρακτήρες σε παιχνίδι. Θα συμφωνήσω.

The Bourne Conspiracy

Εδώ μιλάει η φανέλα. Μία ακόμα περίπτωση spy videogame που είχε τεράστιες δυνατότητες λόγω υλικού (Robert Ludlum) αλλά κόλλησε σε βασικά στοιχεία, π.χ. οδήγηση και shooting gameplay.

Χωρίς να είναι κακό, π.χ. οι μάχες σώμα με σώμα ήταν ωραιότατες, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να πατήσει κορυφή. Κάτι ήξερε ο Matt Damon που δεν δάνεισε φωνή και παρουσιαστικό, εκτός κι αν το πρόβλημα ήταν η αποζημίωση και μόνο.

Mission: Impossible – Operation Surma

Προφανώς, αφιέρωμα σε κατασκοπευτικά games δίχως Mission: Impossible και Ethan Hunt, θα ήταν κομματάκι δύσκολο. Μόνο που αυτή τη φορά χαίρομαι που δεν είδα τη φάτσα του Tom Cruise, γιατί μου είναι αντιπαθής (αφήστε κορίτσια που κακογέρασε πλέον, ε;). Αλήθεια, την τηλεοπτική σειρά τη θυμάται κανείς;

Προσωπικά, το Operation Surma μου άρεσε. Δεν συντάραξε συθέμελα τον action/ stealth κόσμο μου και ήταν κάπως απλοϊκό συγκριτικά με τους κορυφαίους του είδους αλλά, τουλάχιστον, ήταν διασκεδαστικό, σαν b-movie που εξυπηρετεί τον στόχο της. Επίσης, θυμάμαι μια αποστολή λίγο πριν το τέλος με μία πτώση χωρίς αλεξίπτωτο που με είχε εκνευρίσει αφάνταστα. Το γιατί είναι που ψάχνω.

The Operative: No One Lives Forever

Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα παρουσίασε μια μικρή κοιλιά, συνεπώς ας ξεκινήσουμε το κλείσιμο με δυνατές (και όμορφες) παρουσίες. Βουρ στην υπέροχη Cate Archer και το No One Lives Forever, λοιπόν.

Ο τίτλος κυκλοφόρησε το 2000, πρώτα σε PC, από την developer Monolith (η οποία αργότερα μας έκανε δώρο το Aliens versus Predator 2 και το μυθικό FEAR). Το first person shooter με stealth στοιχεία κέρδισε το κοινό και τους reviewers χάρη στο gameplay αλλά και στην ατμόσφαιρα, ότι πιο κοντινό ενδεχομένως σε θηλυκό James Bond της δεκαετίας του ’60 και με δόσεις φλεγματικού χιούμορ.

Οι επιρροές ήταν εμφανείς, όμως το σύνολο ήταν εξαιρετικά συμπαγές, ενώ μπορούσες να ολοκληρώσεις τις αποστολές με διαφορετικές προσεγγίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε και sequel, το No One Lives Forever 2: A Spy in H.A.R.M.’s Way, το οποίο ήταν κι αυτό πολύ καλό. Austin Powers και…

Sly Spy

Για τα Rolling Thunder, Spy Hunter και Elevator Action, τα οποία διαθέτουν ένα άλφα κατασκοπευτικό ενδιαφέρον, μιλήσαμε στο άρθρο για τα arcade games των 80ς, εξαιρετικά στο είδος τους και τα τρία. Για το Sly Spy, όμως, δεν έγραψα κουβέντα, και απορώ μέχρι αυτή τη στιγμή για το γιατί. Σοβαρά, γιατί όμως;

Προφανώς, μου διέφυγε, άλλη πειστική εξήγηση δεν υπάρχει. Στο θέμα μας τώρα, οι επιρροές από James Bond δεν γίνεται, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, να αγνοηθούν. Καταρχάς, ο πράκτωρ Sly πυροβολεί φορώντας παπιγιόν και τιράντες, πάλι καλά που δεν κρατάει ποτάκι και πούρο στο άλλο χέρι, το ελεύθερο. Επιπλέον, υπάρχει boss που φέρνει στον θρυλικό Σαγόνια, ενώ o Sly οδηγά πολυτελές supercar και όλα τα κοριτσόπουλα τον λιγουρεύονται. Ε, νισάφι, το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Tom Clancy’s Splinter Cell

Κατασκοπία ίσον Tom Clancy, δεν τίθεται ζήτημα αντιλογίας. Ο διάσημος συγγράφεας (The Hunt for Red October και τόσα άλλα), ο οποίος πέθανε το 2013, συν-ίδρυσε το 1996 την developer Red Storm. Το 1998 ανέπτυξε το παιχνίδι με το οποίο προκάλεσε αίσθηση, το Rainbow Six. Η Ubisoft μυρίστηκε το λαβράκι και το 2000 εξαγόρασε την ομάδα ανάπτυξης.

Από τότε, διάφορα games τσίμπησαν την ετικέτα Tom Clancy, όπως το Ghost Recon αλλά και το Splinter Cell. Για τις ανάγκες του αφιερώματος, ο agent Sam Fisher αποτελεί την πιο ενδεδειγμένη λύση, ίσως και γιατί το παιχνίδι του ανήκει στα αγαπημένα μου (πραξικόπημα). Η stealth λογική (μέσα στο ημίφως, ως συνήθως) και η χρήση των gadgets για να την υπηρετήσουν, αποτέλεσε μια έντονα κατασκοπευτική εμπειρία, υπό την έννοια ότι ένας πράκτορας μπορεί σπάνια να τα βάλει με πολλούς στην πραγματικότητα, εκτός κι αν υιοθετήσει τεχνικές κλεφτοπόλεμου, θέσει το μυαλό του σε λειτουργία και χρησιμοποιήσει τεχνολογία που οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν.    

Τα πρώτα τρία παιχνίδια είναι κάτι παραπάνω από λατρεμένα, το original, το Pandora Tomorrow και το Chaos Theory. Play it, Sam.