Τα 3 χρόνια του Oneman μέσα από τους ανθρώπους του

Δεν είναι ποτέ εύκολο να μιλήσεις για τη δουλειά σου. Αλλά κάτι μέρες σαν και αυτή, επιλέγουμε να κοιτάμε λίγο πίσω, στα χρόνια που έχουν περάσει. Με σκοπό όχι μόνο να αναδείξουμε όσα έχουμε καταφέρει αλλά για να διορθώσουμε τα λάθη μας και να είμαστε ακόμα καλύτεροι μπαίνοντας στον τέταρτο χρόνο της ζωής μας.

Το Oneman κλείνει σήμερα 3 χρόνια ζωής. Στις 19 Νοεμβρίου του 2011 ήμασταν μια ομάδα 5 πωρωμένων ανθρώπων που ήθελαν να δημιουργήσουν ένα ελληνικό site πρωτογενούς περιεχομένου. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, αυτή η ομάδα των 5 έχει μεγαλώσει πολύ και θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο γιατί κατάφερε ακριβώς αυτό που εκείνη την ημέρα υποσχόταν ο καθένας στον εαυτό του να καταφέρει. Να είναι το νούμερο 1 ανδρικό site στη χώρα και να παραμείνει πιστό στο περιεχόμενο, την φιλοσοφία του και τους αναγνώστες του.

Το ευχαριστώ μοιάζει λίγο για όλους εσάς που επισκέπτεστε το Oneman καθημερινά, διαβάζετε, σχολιάζετε και μοιράζεστε το περιεχόμενό μας. Αλλά σας ευχαριστούμε από καρδιάς.

Χρόνια μας πολλά

 

Το Oneman του Μάνου Μίχαλου

Δεν θέλω να πω αστεία, γιατί σε αυτά (τα αστεία στις σοβαρές στιγμές) είναι καλός ο Τριαντάφυλλος. Ούτε να πω μελιστάλαχτα, όμορφα πράγματα, γιατί γι’ αυτά θα κανονίσει ο Χατζηιωάννου. Αν πάω να βάλω αυτοσαρκασμό, δύσκολα θα το κάνω καλύτερα από τον Ηλία, αν προσπαθήσω να πάω στην κόντρα με επιχειρήματα ο Αρτεμάκης θα εμφανιστεί για να καλύψει τα κενά και αν θέλω να σκιαγραφήσω και να αναλύσω, χωρίς να κουράσω, υπάρχει ο Δημητρόπουλος που είναι ένας και κάνει για όλους μας. Δεν βγάζω από την εξίσωση τον Κοκκίνη (ανήκει σε πολλές εξισώσεις μου, δέκα χρόνια τώρα), δεν μπορώ να μη χειροκροτήσω την ταλαντούχα πιο χαμογελαστή μαμά εκεί έξω, την Ελιάνα. Ενώ τη συμβολή όλων όσοι έβαλαν από μια λέξη ως 10.000 σε αυτό το κάποτε εγχείρημα, σήμερα επιτυχημένο (για την ώρα, καθώς η επιτυχία ρει και ας μην το είπε αυτό ο Ηράκλειτος) τη θεωρώ κάτι παραπάνω από πολύτιμη, γιατί είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να παντρέψεις τη φιλοσοφία, την αισθητική και την κοσμοθεωρία των περιοδικών, με την ταχύτητα, τις ύψιστες απαιτήσεις και τη πολυσύνθετη φύση του digital.

Το ΟΝΕΜΑΝ γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια πάνω στην εξής οδηγία: “Θα γράφουμε, πρωτίστως αυτά που μας αρέσουν. Αλλά ποτέ δεν θα γράψουμε τίποτα, μας αρέσει, δεν μας αρέσει, χωρίς την αγάπη μας για το καλό κείμενο”. Σαφέστατα, τρία χρόνια μετά το ΟΝΕΜΑΝ έχει ανταγωνισμό, το digital δεν είναι όπως τότε, υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι, συνάδελφοι/συμμαθητές που κάνουν καλές δουλειές, σεβαστές και ενίοτε αξιοζήλευτες. Χαιρόμαστε, γιατί αγαπάμε το καλό κείμενο, το δικό μας και των άλλων. Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μας έμαθαν, έτσι θέλουμε. Μπορώ να πω για το content marketing, το native advertising και την εμμονή που έχουμε για πρωτογενές περιεχόμενο, αλλά αυτά και πολλά ακόμη που κάνουμε και ελπίζουμε να σας αρέσουν ή να το λέτε όταν δεν, είναι για άλλες ώρες, σε κανά event. Εδώ, σήμερα γιορτάζουμε τα τρία χρόνια του πρώτου ανδρικού περιοδικού στο ελληνικό internet. Είναι τιμή μας και χαρά μας, που το κάναμε πράξη και το φέραμε στον κόσμο, είναι υποχρεώση και ευθύνη μας, να το κάνουμε ακόμη καλύτερο ή να δεχθούμε τη σκληρή κριτική αν κάνουμε τα λάθη του (περιοδικού) παρελθόντος μας.

Δεν είναι πάντως καμιά επιστήμη, η δουλειά μας. Οι άνθρωποι είναι τα Μέσα και αυτό που βγάζουν, είναι ο εαυτός τους, συνδυασμένος από γνώσεις, τάσεις και εμπειρίες. Οπότε, προσωπικά είμαι υπερήφανος που τρία χρόνια μετά οι σωστοί άνθρωποι δίνουν απλόχερα την αξία τους στο ΟΝΕΜΑΝ.

Το Oneman του Χρήστου Χατζηιωάννου

Πριν γράψω αυτό το κείμενο, διάβασα όλα όσα έστειλαν τα υπόλοιπα παιδιά. Κι αν σου έκρυβα ότι βούρκωσα τρεις φορές, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι και δεν θα ήταν το Oneman αυτό που είναι. Γιατί μέσα σε αυτόν τον φυσικό και ψηφιακό κόσμο στον οποίο ζω τα τελευταία 3,5 χρόνια, έμαθα ότι το πιο σημαντικό στοιχείο σε ένα κείμενο είναι το να προκαλεί συναίσθημα, είτε αυτό είναι χαρά, είτε είναι λύπη, είτε είναι άγχος, είτε είναι υπερηφάνεια, είτε είναι νοσταλγία. Στο Oneman, είτε βρίσκεσαι στη θέση αυτού που γράφει είτε βρίσκεσαι στη θέση εκείνου που διαβάζει, μπορείς και οφείλεις να είσαι ο εαυτός σου. Σε αυτά τα τρία χρόνια έβγαλα την ψυχή μου σε κείμενα, είπα την άποψή μου χωρίς να σκέφτομαι ή να φοβάμαι, έγραψα πράγματα που δεν θα ενέκρινε κανένας αρχισυντάκτης αλλά τα έγραψα γιατί απλά το ήθελα, διέγνωσα πολλά ελαττώματά μου, γέλασα με όσα γράφουν αυτοί οι γραφιάδες που έχω την τιμή να είναι στα διπλανά γραφεία από εμένα και χαμογέλασα εκατοντάδες φορές στην οθόνη με ένα καλό σχόλιο, ένα μήνυμα, ένα νούμερο, πράγματα που μπορεί σε κάποιον άλλον να μην λένε πολλά αλλά εμένα μου δείχνουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζονται, παθιάζονται, προβληματίζονται, συμφωνούν και διαφωνούν με αυτά που γράφουμε καθημερινά.

Γνωρίζοντας τον Μάνο πολλά χρόνια νωρίτερα, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συνεργαστούμε. Μας πήρε λίγα χρόνια αλλά αυτό που οραματίστηκε εκείνος και χτίσαμε παρέα με τον bfam Ηλία, τον Θοδωρή, τον Στέλιο, την Ελιάνα, τον Πάνο και τον Στέφανο, αυτό που συνεχίζουμε να οικοδομούμε όλοι εμείς που διαβάζεις σε αυτό το άρθρο, είναι μια ομάδα ανθρώπων με τα στοιχεία μιας καλής ανδρικής παρέας. Κι επειδή τυγχάνει οι κολλητοί μου να είναι οι πιο υπέροχοι και συγκινητικοί μαλάκες αυτού του κόσμου και να τους αγαπώ πολύ, είμαι τουλάχιστον περήφανος που μπορώ να πω το ίδιο και για τα παιδιά που δουλεύω μαζί.

Ένα παλιό μου αφεντικό είχε υπογράψει μια επετειακή έκδοση περιοδικού με κάποια λόγια του Bob Dylan από το Forever Young. Θα μου επιτρέψει ο Dylan να παραφράσω για να ευχηθώ κι εγώ στο Oneman εκείνα που έχω ευχηθεί μόνο στους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους σε αυτή τη ζωή. “May we build a ladder to the stars and climb on every rung, may we stay forever young”.

Το Oneman του Ηλία Αναστασιάδη

Πολύ συχνά προσπαθώ να εξηγήσω στους φίλους μου γιατί το γραφείο με καταπίνει για αλόγιστες ώρες κάθε εβδομάδα και γιατί προτιμώ να δουλεύω από εκεί παρά απ’ το σπίτι τα Σαββατοκύριακα που χρειάζεται να δουλέψω. Ίσως η εξήγηση για τα παραπάνω που δεν μπορώ να μεταφράσω σε κείμενο είναι όσα σημαίνει για μένα το ΟΝΕΜΑΝ, τα οποία πάλι δεν μπορώ να μεταφράσω σε κείμενο.

Το ΟΝΕΜΑΝ (με τη μορφή των πατέρα/νονού/εμπνευστή Μίχαλου και διευθυντή/επί 9ετία κολλητού στη δουλειά Χατζηιωάννου) μου έδωσε την ευκαιρία, ειδικά τον τελευταίο χρόνο που διατελώ βασικό και όχι παρτάημ μέλος του όπως τα πρώτα δύο, να γνωρίσω και να γράψω για μια ντουζίνα παιδικούς μου ήρωες, να διαβάζω και να απαντάω σε σχόλια αναγνωστών μετά από 6 χρόνια στα περιοδικά που δεν είχαμε ιδέα πόσοι και ποιοι μας διαβάζουν, να με σταματάνε στο δρόμο και να μου λένε “γεια, είσαι ο Ηλίας απ’ το ΟΝΕΜΑΝ;”, να έχω χέιτερς (ακόμα πιο άβολο απ’ το να με σταματούν στο δρόμο), να γράφω κείμενα και να μετράω τα λεπτά μέχρι να ανέβουν και να μάθω από κοντά πώς είναι να παράγεις κάτι κορυφαίο στην κατηγορία του.

Υπάρχουν πολλά που λατρεύω στο ΟΝΕΜΑΝ, αρκετά που δεν μου αρέσουν και ακόμα περισσότερα που θέλω/θέλουμε να γίνουν. Η ευτυχία σε όλο αυτό είναι ότι στο τέλος, ξέρεις ότι θα γίνουν. Εδώ διασκεδάζω, εδώ δεν βαρυγκομάω, εδώ έχω βγάλει τα σώψυχά μου και δεν το μετανιώνω καθόλου. Μπορώ να γράψω εκθέσεις και παιάνες για τους εξωτερικούς συντάκτες, αλλά θα μείνω στο ότι το γραφείο με τους υπολογιστές στο οποίο καθόμαστε οι ‘εσωτερικοί’ είναι το σπίτι μου. Ε και στα 31 θέλω να περνάω τις περισσότερες ώρες μέσα.

Το Oneman του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Θα πω ότι το ήλπιζα μα δε θα ισχυριστώ πως το περίμενα. Γιατί αυτό που προέκυψε είναι κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να έχει σχεδιαστεί. Πριν από τρεισήμισι χρόνια άφηνα πίσω μια -τότε- καλύτερη δουλειά ακολουθώντας την πίστη του Μάνου Μίχαλου πως μπορεί να δημιουργηθεί κάτι νέο στο ελληνικό ίντερνετ, κάτι περιοδικίστικο σαν τα περιοδικά που μας άρεσε να διαβάζουμε (και να φτιάχνουμε). Ωστόσο, το σάιτ που υπήρχε τότε στη θέση του ΟΝΕΜΑΝ ήταν το ΜΕΝ24.

…ας πούμε απλά πως είχα πιστέψει πολύ στον Μίχαλο.

“Μα δεν έχει καθόλου πρεστίζ”, μου είχε πει ένας τότε συνάδελφος και μετέπειτα φίλος, όταν του ανακοίνωσα την απόφασή μου. Ίσως καλύτερα: Για να παραφράσω τον χαρακτήρα του οποίου το όνομα στην πορεία δανείστηκα, όταν δεν υπάρχει τίποτα, είναι που είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες. Να δημιουργήσεις τα πάντα από την αρχή, όπως θες. Κι αυτό κάναμε. Με τον τελευταίο επιζώντα του ΜΕΝ24 Στέλιο και με τον Χρήστο που ο Μίχαλος είχε επίσης κάνει draft ως άλλος general manager στοχεύοντας στο επερχόμενο rebuilding, σχηματίσαμε τον αρχικό πυρήνα, με τον Ηλία αρχικά περιφερειακό και αργότερα επίσης κεντρικό- όπως όλοι ξέραμε πως έπρεπε εξαρχής να είναι. Αυτό που συνέβη τότε, και αυτό ασχέτως ποιότητας αποτελέσματος που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δική μας δουλειά να κρίνουμε, ήταν κάτι που δεν περίμενα πως θα συνέβαινε.

Η ιδέα ήταν εξαρχής να φτιάξουμε ένα αντρικό σάιτ όπως θα γουστάραμε να το διαβάζουμε εμείς. Γράφαμε για τα πράγματα που θέλαμε να γράφουμε, κι όχι αυτά που υποθέταμε πως οφείλαμε να γράψουμε. Και στην πορεία σχηματίστηκε κάτι στιβαρό και -σε ένα έστω βασικό επίπεδο- πετυχημένο, χτισμένο πάνω σε βιώματα και αγάπες και εμμονές των ανθρώπων που ήταν το σάιτ, όσο περιορισμένες κι αν είναι- υπάρχουν πράγματα που έχω γράψει στο ΟΝΕΜΑΝ που δεν το πιστεύω ότι τα έχω γράψει σε μεγάλο σάιτ και ότι βρήκαν ανταπόκριση. Αλλά και των αγαπημένων φίλων όπως ο Πάνος (που κλείνουμε αισίως 5 χρόνια συνεργασίας), η Ελιάνα (που είναι ο μόνος άνθρωπος του σάιτ που καταλαβαινόμαστε όταν μιλάμε για διαλυμένα deadlines), ο μέγας Κρεκούκιας (δεν έχω λόγια, ξέρει αυτός), ο Στέφανος (που με ένα νεύμα λέει όσα εγώ χρειάζομαι τρεις χιλιάδες λέξεις για να υπονοήσω), ο Χωριανόπουλος (όχι καρύδια σε γάμους!), ο Καίσαρης (που από πώρωση και μόνο έστησε μια αφιερωματική Ημέρα μόνος του), κι όσων άλλων ήταν εξαρχής ή έγιναν στην πορεία (Δημήτρη, ξαναβρισκόμαστε!) κομμάτι αυτής της ομάδας.

Η χημεία έχει σημασία γιατί, πώς να το πω ακριβώς, η χημεία είναι όλα όσα είναι το ΟΝΕΜΑΝ. Αυτά για τα οποία μιλάμε, αυτά γράφουμε. Αυτά που ζούμε. Αυτά που βλέπουμε. Αυτά για τα οποία μαλώνουμε. Αυτά που μας συγκινούν. Αυτά που μας κάνουν να γελάμε. Αυτά που διαβάζουμε. Αυτά για τα οποία καβλαντίζουμε όλη μέρα και διακόπτουμε την εύρυθμη λειτουργία του αδελφικού μπλε σάιτ. Όταν αρχίσαμε να κάνουμε κοινά θέματα στο ΟΝΕΜΑΝ δεν φανταζόμασταν πως ήταν κάτι που θα μεγάλωνε τόσο και θα διαρκούσε τόσο, αλλά όταν όλη σου η καθημερινότητα στο γραφείο είναι σαν ένα μεγάλο κοινό θέμα, τότε βγάζει νόημα να προσπαθείς να μεταδώσεις αυτό ακριβώς στους αναγνώστες σου.

Εν τέλει αυτό είναι το ΟΝΕΜΑΝ. Το μεγάλο, συνεχιζόμενο κοινό θέμα μιας παρέας ανθρώπων που βρέθηκαν σε ένα γραφείο και, μαγικά, ταίριαξαν μεταξύ τους.

Το Oneman του Στέλιου Αρτεμάκη

Τα τρία χρόνια του ΟΝΕΜΑΝ είναι τρία χρόνια με τον Tyler, τον Χρήστο και τον Ηλία στο ίδιο γραφείο, τρία χρόνια με το Μίχαλο πάνω από το κεφάλι μας (ευτυχώς έχει πολλά τελευταία πάνω από το δικό του κεφάλι), τρία χρόνια χωρίς συνεχείς αλλαγές στη σύνθεση της ομάδας αλλά μόνο καλές προσθήκες, τρία χρόνια στα οποία δουλεύουμε σαν άνθρωποι, παίρνουμε άδειες σαν άνθρωποι και έχουμε σχέσεις στη δουλειά σαν άνθρωποι.

Είναι σημαντικό αυτό, γιατί αν δεν είσαι εσύ (εγώ, ο οποιοσδήποτε) καλά, τίποτα δεν πάει καλά.

Όντας ο μοναδικός επιζών από τους μονιμάδες της πενταετίας ΜΕΝ 24 (ο Κρεκούκαρος είναι ο επιζών των εξωτερικών), βλέπω τη διαφορά, πόσο καλό μας κάνει στη δουλειά το καλό περιβάλλον και οι καλές συνθήκες. Ο Χρήστος και ο Θοδωρής ξέρουν γιατί πρόλαβαν ένα καλό τελευταίο εξάμηνο στο MEN 24. Ο Μίχαλος ξέρει κι αυτός.

Παλιά έσπαγαν τα νεύρα πολύ συχνά. Τώρα σπάνια. Ήταν πιο “πάμε να κάνουμε τα πάντα έχοντας ελάχιστα στη διάθεση μας πέρα από το ταλέντο μας”, τώρα είναι πιο “πάμε να κάνουμε τρία τέσσερα καλά έχοντας σχετικά λίγα όπλα στη διάθεση μας.”

Τώρα κάνουμε πλάκα με τον Tyler και τον Χρήστο και τον Ηλία, παλιά ήταν κυρίως γκρίνια, μουρμούρα, δε γελούσε κανείς. Παλιά κουραζόσουν χωρίς να υπάρχει λόγος και η δουλειά σου ήταν κακή χωρίς να υπάρχει λόγος.

Δεν περνούσαμε καλά και αυτό έβγαινε προς τα έξω. Κλισέ αλλά αλήθεια.

Χάλασαν πολλές σχέσεις και πολλές φιλίες. Πολλές γνωριμίες δεν προχώρησαν. Ναι, ok, εγώ δεν μπορούσα να διαχειριστώ την κούραση αλλά είναι τυχαίο ότι τα τρία τελευταία χρόνια στη δουλειά είναι τα τρία χρόνια του ONEMAN και τα τρία πιο ευτυχισμένα στην προσωπική μου ζωή; Είναι τυχαίο που τώρα είμαι παντρεμένος; Δεν νομίζω.

Είναι ωραία στο ΟΝΕΜΑΝ.

Το Oneman του Πάνου Κοκκίνη

Το ONEMAN ξεφυλλίζεται, δεν διαβάζεται. Το ξέρω ότι είναι site. Για εσάς. Γιατί για μένα είναι φυσική συνέχεια των περιοδικών που διάβαζα πιτσιρικάς. Φυσική συνέχεια των περιοδικών στα οποία δούλευα επί δεκαετία και βάλε. Στην αρχή ως συντάκτης, στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης. Και αυτό όχι μόνο γιατί σε αυτά τα περιοδικά ήταν που γνώρισα και εκτίμησα τον Μίχαλο και τον Tyler (το ίδιο θα μου είχε συμβεί και με τον Χρήστο και τον Ηλία , μόνο που εκείνοι ήταν σε ανταγωνιστικά έντυπα, όποτε τους ‘αγάπησα’ μετά), αλλά γιατί το κλίμα είναι το ίδιο. Καλό. Ισότιμο. Παρείστικο. Περιοδικίστικο.

Σε κάνει να γουστάρεις να γράφεις. Να γουστάρεις να είσαι μέρος του. Και, αν κρίνω από τα νούμερα, ευτυχώς το κοινό γουστάρει εξίσου να τα διαβάζει. Η μόνη διαφορά ότι εδώ το κοινό απαντά. Και αν κάνεις πατάτα, σχολιάζει. Κρίνει. Μουτζώνει. Και σε καταρρακώνει. Οπότε η ευθύνη είναι, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, απείρως μεγαλύτερη. Μοναδικό παράπονό μου, όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν μου δίνει κανείς τη δυνατότητα να βλέπω πόσα views κάνουν τα κείμενά μου. Κυρίως γιατί ξέρουν τι junkie είμαι με αυτό, οπότε θέλουν να με προφυλάξουν. Είδες που στα λέω ότι εδώ η φάση είναι παρέα. Και, ως γνωστόν, οι παρέες είναι που γράφουν ιστορία. Ή έστω πηγαίνουν μπροστά. Ειδικά εκείνες οι παρέες που τα δυνατά σημεία του ενός έρχονται και κουμπώνουν σε αυτά του άλλου.

Το Oneman της Ελιάνας Χρυσικοπούλου

The Constant. Χρήστος Χατζηιωάννου, στο τηλέφωνο, 3+ χρόνια πριν:

Χρήστος: «Έχεις να προτείνεις κανέναν καλό εξωτερικό συντάκτη για ένα αντρικό site που φτιάχνουμε;»

Εγώ: «Έχω».

Χρήστος: «Ποιον;»

Εγώ: «Εμένα».

Δεν ξέρω γιατί δεν ρώτησα να μάθω τίποτα παραπάνω γι’ αυτό το project. Δεν ξέρω γιατί είπα «ναι» πριν καν μου γίνει πρόταση. Δεν ξέρω γιατί θεώρησα πως μια συντάκτρια γυναικείου περιοδικού θα ήταν ιδανική περίπτωση για ένα αντρικό site. Ως το μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε τόσους άντρες, ίσως θα έπρεπε να το παίξω λίγο δύσκολη, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Αγάπησα το ONEMAN πριν καν το βαφτίσουν ONEMAN. Όπως θα ‘λεγε κάποιος αντιπαθητικός χιπστερ, «I liked them before they were cool».

Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτά τα τρία χρόνια. Τα ξενύχτια του πρώτου καιρού για να παραδώσω κείμενο; Να βλέπω έξω να χαράζει ενώ εγώ ψάχνω ακόμα στα έγκατα του Ίντερνετ να βρω ένα κόκκινο πουλόβερ που να μην είναι και πολύ κόκκινο, να έχει λάστιχο στα μανίκια αλλά όχι στη μέση, να μην έχει V λαιμόκοψη αλλά ούτε στρογγυλή και να κοστίζει κάτω από €50; Τα νεύρα και τα κλάματα κάθε φορά που κάποιος άφηνε από κάτω ένα σκληρό και άδικο σχόλιο; Ή τα meetings που, παρότι έμοιαζαν πάντα με συναντήσεις στο ΚΨΜ, εγώ ένιωθα πως εδώ ανήκω; Γιατί εδώ ανήκω.

1 επαγγελματική κατάρρευση, 2 ολοκαίνουργιες δουλειές, 3 νέες συνεργασίες, 1 γάμο και 1 εγκυμοσύνη μετά, η μόνη σταθερά στη ζωή μου είναι το ONEMAN. Και αν το καλοσκεφτείς, ίσως το ONEMAN να ειναι η μοναδική σταθερά και στη δική σου ζωή.

Το Oneman του Στέφανου Τριαντάφυλλου

Εντάξει, να πω την αλήθεια είμαι στην εξαιρετική θέση να γράφω στο ONEMAN πραγματικά όταν έχω κάτι να γράψω και όχι με το πιστόλι στον κρόταφο. Είτε είναι για ένα νέο μαγαζί που πήγα και ξεκοιλιάστηκα, είτε για πράγματα που λατρεύω (όπως το παγωτό μηχανής και τον μεσημεριανό ύπνο), είτε για αυτά σιχαίνομαι (τον στρατό, την πρωτοχρονιά, τα Χριστούγεννα, τις απόκριες, τα frozen yogurt, τα περίεργα ονόματα στα σουβλατζίδικα, τον ιδρώτα, την γαστρεντερίτιδα — τώρα καταλαβαίνω γιατί με λένε κομπλεξικό και γκρινιάρη). Για τη δική μου περίπτωση οι “συσκέψεις” είναι μια συζήτηση στην κουζίνα του γραφείου, ή τρώγοντας ένα παγωτό χωνάκι.

Το ONEMAN, λοιπόν, ήταν είναι και θα είναι ένα εξαιρετικά ευχάριστο διάλειμμα (είτε γράφω, είτε διαβάζω), η ευκαιρία να γεμίσω με σκέψεις μια οθόνη, το αίσθημα εκ του από ‘δω η γυναίκα μου και από ‘δω το αίσθημα μου, είναι το να μου στέλνουν φίλοι και φίλες μου (άσε σου λέω γκομενοπαγίδα – και καλά) ιδέες για διλήμματα και μια εξαιρετική ευκαιρία να μάθω εντέλει πόσα χοτ-ντογκ μπορώ να φάω στην καθισιά μου. Υπάρχουν site που σου βγάζουν κάτι το επιτηδευμένο, κάτι το μη-μου-απτέ (δικό μου) και μετά υπάρχει και το ONEMAN που αν έπρεπε να το προσωποποιήσουμε θα ήταν ένας τύπος αραχτός στον καναπέ με τις πυτζάμες του. Και εμείς είμαστε πάντα με τις πυτζάμες.

Το Oneman του Θανάση Κρεκούκια

Είναι ωραίο το ΟΝΕΜΑΝ. Μανιτζέβελο που θα λέγαμε και στο χωριό μου. Ευέλικτο και γενναιόδωρο. Ο Αρτεμάκης, όπως έγραψε, είναι ο μοναδικός επιζών από τους μόνιμους του ΜΕΝ24, που ήταν ο μπαμπάς του ΟΝΕΜΑΝ. Εγώ έχω την τιμή να είμαι μάλλον ο μοναδικός επιζών από τους εξωτερικούς συνεργάτες ενός σάιτ που μπορεί να ξεχάστηκε γρήγορα γιατί το καινούργιο που το αντικατέστησε ήταν πολύ καλύτερο, αλλά που έφτιαξε σωστές βάσεις ώστε τα νέα παλικάρια μας (Χρήστος, Λιάκος, Τάιλερ κλπ) να μπορέσουν να συνεχίσουν την ξεχωριστή πορεία του παλιού. Όπως και στο ΜΕΝ24, έτσι και στο ΟΝΕΜΑΝ ήταν ο Μανωλάκης που μου ζήτησε να γράφω, αφού είναι γνωστό ότι μου αρέσει να φυτρώνω εκεί που δεν με σπέρνουν. Και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή.

Το ΟΝΕΜΑΝ είναι πολυσυλλεκτικό και αυτή είναι η σημαντικότερη βάση του. Μπορείς να διαβάσεις ότι τους (μας) κατέβει στο κεφάλι. Κυριολεκτικά. Είναι ψυχαγωγία από τη δημιουργία του μέχρι την ανάγνωσή του. Ωραίο κλίμα, σωστές επιλογές, καλά παιδιά όλα τους, ωραίο γράψιμο, ξεκούραστο διάβασμα, όλα αυτά νομίζω ότι βγαίνουν σε κάθε κείμενο αλλά και στη συνολική εμφάνιση της σελίδας. Για μένα πιο συγκεκριμένα, είναι η ευκαιρία να ξεφύγω από τα αθλητικά και να ξεχαστώ γράφοντας για θέματα που πάντα υπάρχουν στο κεφάλι μου. Ταξιδιωτικά, επετειακά, αφιερώματα και βέβαια για τη μουσική. Εντάξει, υπάρχει και η “πρώτη μου φορά”, αλλά είμαι σίγουρος ότι μόνο στο συγκεκριμένο σάιτ θα μπορούσα να την εμπιστευτώ. Αυτά τα ολίγα λοιπόν για το ΟΝΕΜΑΝ. Στο οποίο εύχομαι χρόνια πολλά μέσα από την καρδιά μου και σε όλα τα παιδιά, μόνιμα και συνεργάτες, να είναι πάντα καλά. Είστε όλοι φιλαράκια με την “συμπαγή” έννοια της λέξης, αλλά επιτρέψτε μου το πιο ζεστό “πάντα τέτοια” να το απευθύνω στον Στέλιο Αρτεμάκη, που μπορεί να νιώσει – όπως κι εγώ – την νοσταλγία του δωματίου αριστερά στην υπόγα του ΜΕΝ24. ΟΝΕΜΑΝ είσαι αδυναμία!

Το Oneman του Μάνου Χωριανόπουλου

Το αγαπάω το Oneman. Ξέρω καλά τη σημασία του ρήματος που προηγήθηκε και γι’ αυτό το χρησιμοποιώ σπάνια. Είδα το Oneman να γεννιέται, παρακολούθησα τις διεργασίες του Μίχαλου μετά των μυστικοσυμβούλων του, για την επιλογή ονόματος, θυμάμαι την πρώτη του μέρα, αλλά και το πόσο πολύ ήθελα να γράψω σε αυτό. Ζήλευα την ορμή του, τα κείμενά του τις φρέσκες του ιδέες, τις στήλες και όταν τελικά είχα την ευκαιρία να γίνω μέρος του, το διασκέδαζα και ένιωθα υπερήφανος και νιώθω υπερήφανος για πολλά, ως μέλος της οικογένειας του Oneman.

Για την ευαίσθητη ματιά του Χρήστου, για τις επικίνδυνες αποστολές του Αναστασιάδη (Hank Moody της ελληνικής δημοσιογραφίας), τις μουσικές περιπλανήσεις του Στέλιου, για το ότι ο Tyler καταδέχεται να μιλάει μαζί μου και με οποιονδήποτε για σειρές και ταινίες (αν ήμουν ο Tyler δεν θα μίλαγα σε κανέναν για τίποτα), για το αξεπέραστο χιούμορ του Τριαντάφυλλου για τα Αιώνια Διλήμματα και τα Live του Game of Thrones (ΠΡΟΣΟΧΗ, μην τρώτε καρύδια σε γάμους). Νιώθω επίσης ευγνώμων, γιατί  είχα την ευκαιρία να γράψω για μια πολύ όμορφη στιγμή της ζωής μου (όταν έγινα κουμπάρος) και μια από τις πιο δύσκολες βραδιές (όταν έχασα τον πατέρα μου) και ήξερα ότι απευθύνομαι στην ομάδα του Oneman και στη μεγάλη παρέα που αυτή η ομάδα είχε δημιουργήσει. Και ήταν λυτρωτικό για μένα. Τα τρία χρόνια ήταν μόνο η αρχή. Αν οι φίλοι, είναι οι μόνοι μας περιουσία, το Oneman είναι πλούσιο και η συνέχεια θα είναι ακόμα καλύτερη.

Το Oneman του Χρήστου Δεμέτη

Τρία χρόνια το Oneman, δύο χρόνια και κάτι εγώ σε τούτη την εταιρεία και σχεδόν από την αρχή της αρχής μου στην 24 Media, εξωτερικός περιφερόμενος και δορυφορικά εμβόλιμος σε αυτό το site. Που μεγαλώνει, μεγαλώνει και δεν έχει ταβάνι. Όχι, δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια κανενός (δόξα τον Θεό από γένια και μούσια άλλο τίποτα σε αυτό το site).

Το λέω και το εννοώ. Οι επιτυχημένες ιστορίες φτιάχνονται από όμορφες παρέες. Ο Ηλίας, ο Χρήστος, ο Στέλιος και ο Tyler είναι μια τέτοια παρέα. Και είναι και αυτοί που δουλεύουν με συνθήκες γραφείου στο Oneman. Εγώ συγκαταλέγομαι στους πυτζαμοφόρους γνωμοδότες, στους ελευθέρας βοσκής και τυχερούς συντάκτες που καλούνται να συνδράμουν εδώ ή έχουν την όρεξη να προτείνουν πράγματα. Τυχερός θα πεις. Ναι, το χαίρομαι όσο λίγα πράγματα, θα σου πω.

Τα ωραία κείμενα όμως βγαίνουν μέσα από την ελευθερία έκφρασης σε κάθε επίπεδο. Και ακόμη κι αν οι 4 “ουανμανίτες” είναι εσωτερικοί συντάκτες, ξέρω πως οι συνθήκες που δουλεύουν επιτρέπουν και σε αυτούς μια τέτοια ελευθερία δημιουργικότητας. Το Oneman δεν έχει ταβάνι γιατί οι θεματικές του είναι ανεξάντλητες και γιατί οι προοπτικές αλληλεπίδρασης με το κοινό διαρκείς. Τώρα που ξεκίνησε να “περπατάει” και να κάνει τα σταθερά του βήματα, τώρα που σταμάτησε το μπουσουλητό και αρχίζει να βλέπει τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, τώρα που διαμορφώνει τη δική του γλώσσα, του εύχομαι του Oneman να παραμένει πολύπλευρο, πολυθεματικό και να μην αναγκαστεί να επαναλάβει τον εαυτό του ποτέ. Η εποχή των περιοδικών δεν τελείωσε φίλτατοι. Πέρασε σε διαδικτυακό επίπεδο. Σε αυτό το επίπεδο. Και σε ότι άλλο νεωτερικό αποφασίσουν οι κύριοι της σύνταξης να εφαρμόσουν. Εγώ θα είμαι εδώ, με μεγάλη μου χαρά, να δίνω τα λιθαράκια μου. Καλή (μας) συνέχεια.

Το Oneman του Θέμη Καίσαρη

Έχω συνηθίσει πια: είναι πολύ πιθανό πως αυτό που (χωρίς σημαντικό λόγο) θα κρίνω αρνητικά στην πρώτη γνωριμία, θα είναι το ίδιο που θα αγαπήσω στη συνέχεια. Πριν από σχεδόν δύο χρόνια διάβασα σε διάστημα λίγων ημερών δύο άρθρα που με έκανα έξαλλο και αποφάσισα πως θα πρέπει να τουιτάρω την αντίθεσή μου. Τα άρθρα ήταν του ΟΝΕΜΑΝ. Οι άνθρωποι που τα έγραψαν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που με έκαναν να θέλω να περάσω περισσότερη ώρα στα γραφεία τις Πέμπτες που ερχόμουν για τη σύσκεψη για την Κυριακάτικη SUPER BALL. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που είναι γείτονες μου ένα μέτρο μακριά απ’τη θέση μου στο Contra.gr, οι ίδιοι που το καλοκαίρι χαλάστηκα πολύ που δεν μπόρεσα να βρεθώ μαζί τους, έστω για μια μέρα στην Τζια.

 

Δύο χρόνια μετά το κράξιμο, μπορώ να σας πω πως το ONEMAN και οι άνθρωποί του είναι κάτι περισσότερο από αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου. Είναι πολύ όμορφο και ταυτόχρονα ευεργετικό κομμάτι. Μου κάνουν καθημερινά καλό, περισσότερο απ’ όσο μου έκανε κάθε φορά που έγινα ενεργό μέλος της παραγωγικής διαδικασίας (και όχι δεν μετράω τις φορές που πετάγομαι στις μεταξύ τους συζητήσεις), ακόμα και τις μέρες που τυχαίνει να μην πούμε πολλά. Αρκεί που βρίσκονται εκεί και τους ακούω.

Μου έχουν μάθει πολλά και λαχταρώ για ακόμα περισσότερα. Μέχρι τότε, κρατάω πως πάντα θα καταλήγω να γουστάρω αυτό που αβίαστα έκραξα και κάτι ακόμα: Ένας ωραίος τύπος (Μίχαλος) είναι πολύ πιθανό, έστω και πολλά χρόνια αργότερα, να σου γνωρίσει κι άλλους ωραίους τύπους.

Το Oneman του Πάνου Βελαχουτάκου

Μικρή η προσφορά μου αυτά τα 3 χρόνια του ONEMAN. Κάτι κείμενα για συναυλίες, για κόμικς, για ζόμπι, κάτι συμμετοχές σε κραιπάλες με χοτ-ντογκ και χάμπουργκερ. Μακάρι να είχα μεγαλύτερη προσφορά, αλλά ή δεν προλαβαίνω ή δεν θέλουν τα κείμενα μου. Δε βαριέσαι εγώ τους αγαπάω τους άντρες που γράφουν για το ΟΝΕΜΑΝ. Τους αγαπάω γιατί ξέρουν να αγαπάνε τις γυναίκες. Γιατί έχουν αισθητική που τις περισσότερες φορές μου ταιριάζει. Σε αντικείμενα, φαγητό, νύχτα, gaming, σινεμά/σειρές, βιβλία/κόμικς. Εντάξει βάζουν και κάτι χαζά με γυμναστικές αλλά δεν κρατάω κακίες. Έχουν και άποψη. Για όλα. Εκεί συχνά πυκνά κάνουν λάθη, αλλά μικροί είναι θα μάθουν.

Χρόνια πολλά “Ένας Άντρας”, με ένα καλό κορίτσι σου εύχομαι.

Το Oneman του Αντώνη Καρπετόπουλου

Ευτυχισμένα και χαρούμενα γενέθλια στο Oneman και η ευχή μου είναι να παραμείνει ως έχει. Το να μείνει έτσι γεμάτο φρεσκάδα κι όρεξη, όπως είναι, μόνο λίγο δεν το βρίσκω: ίσα ίσα. Η πείρα μου με έχει μάθει πως οτιδήποτε μεγαλώνει (ή γερνάει) δεν γίνεται κι απαραίτητα καλύτερο – οπότε στην συντακτική ομάδα που γιορτάζει εύχομαι να κρατήσει την δημιουργική της τρέλα, την αυθάδεια της, την νιότη της. Ελπίζω πάντα στις σελίδες του να μπορεί να διαβάσει κανείς όλα αυτά που δύσκολα βρίσκεις αλλού, όπως π.χ κείμενα για το Fofico ή τη  Σοκοφρέτα. Κι ελπίζω πάντα τα αιώνια διλλήματα να αφορούν ζητήματα σοβαρά όπως Ρόκι ή Ράμπο, City ή United, Σάββατο ή Κυριακή.

Τέλος θέλω να δώσω σε όλους μια συμβουλή: ας συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε στον ωκεανό της αυθαιρεσίας καταθέτοντας γνώμες αυστηρά προσωπικές κι απολαμβάνοντας με φανατισμό τις εμμονές μας – το site θα αποκτήσει ακόμα περισσότερο χαρακτήρα αν καταθέτουμε τις διαφορές μας που είναι έτσι κι αλλιώς υπέροχες. Κι ας γράφουμε όλα όσα οι άντρες λέμε (ή δε λέμε): είναι σίγουρο πως θα τα διαβάζουν πρώτες οι γυναίκες, που πεθαίνουν από χαρά, όταν έχουν τη δυνατότητα να περιπλανηθούν στο σύμπαν της υπέροχης ανωριμότητας μας. Αυτό άλλωστε είναι το Oneman…

Το Oneman του Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Στο ΟΝΕΜΑΝ βρίσκομαι λιγότερο από 6 μήνες. Το διαβάζω όμως πάνω από τρία χρόνια. Τότε που ακόμα δεν είχε βαφτιστεί έτσι. Τότε που ακόμα κυριαρχούσε το μαύρο που έσπαγε από το κόκκινο του 24. Όταν μου πρότεινε ο Χρήστος να γίνω μέλος της ομάδας δεν το σκέφτηκα καν. Ήταν ένα δεδομένο ναι. Ένα ναι στο να δουλέψω ξανά με ανθρώπους που είχαμε συνεργαστεί στα περιοδικά (Tyler, Πάνος και φευγαλέα ο Μάνος), ανθρώπους που είχα διαβάσει σε περιοδικά (Χρήστος, Ηλίας) και ανθρώπους που δεν γνώριζα αλλά ήμουν σίγουρος ότι άξιζε να μάθω. Και ακριβώς αυτό είναι το ΟΝΕΜΑΝ. Άνθρωποι που μπορεί να συμφωνείς, να διαφωνείς, να κάνεις χάι φάιβ ή να τσακώνεσαι μαζί τους αλλά στο τέλος θα σκεφτείς αυτό που είπαν-έγραψαν.

Σε αυτά τα τρία χρόνια είχα την ευκαιρία να πω την γνώμη μου καναδυό φορές και έχει ανέβει μια φωτογραφία μου από την πενθήμερη τότε που ακόμα φορούσα σιδεράκια. Μην ρωτάς πως και γιατί. Μεγάλη ιστορία. Νόμιζα ότι είχε αυτοκαταστραφεί αλλά τελικά στο σύμπαν υπήρχαν κόπιες. Το θέμα είναι ότι τώρα πια είμαι “εξωτερικός”. Τα εισαγωγικά είναι γιατί απλά δεν νιώθω έτσι. Από την πρώτη μέρα ένιωσα μέλος μιας παρέας, από την πρώτη σύσκεψη κατάλαβα ότι όλα γίνονται για το φαγητό στο τέλος και από το πρώτο κείμενο κατάλαβα ότι είναι διαφορετικό να γράφεις για το ΟΝΕΜΑΝ. Είναι διαφορετικό να μπαίνει το άρθρο σου γύρω από ανθρώπους που σε έχουν κάνει να γελάσεις, να προβληματιστείς, να νιώσεις, να πεις “ναι ρε φίλε” με τα κείμενα τους. Τώρα που το θυμήθηκα την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τα γραφεία, ήταν καλοκαίρι και δεν δούλευε το air condition. Έσταξα. Ωραία υποδοχή. Μπράβο.

Υ.Γ.: Από τότε που ξεκίνησα, όταν το αναφέρω σε κάποιον μου απαντάει με ενθουσιασμό “ειμαστε fans”, “τι γράφεις εσύ;” και άλλα τέτοια. Καταλαβαίνω καθημερινά ότι αυτό το site έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του -φανατικό- κοινό. Και αυτό το κατάφερε μόνο μέσα από το περιεχόμενο του και την παρέα που το παράγει. Βέβαια αν το καλοσκεφτείς, φίλοι είναι, αν δεν διάβαζαν, τζάμπα φίλοι.

Το Oneman της Χριστιάνας Θάνου

Το OneMan κλείνει και επίσημα 3 χρόνια ε; Μάλιστα… μου φαίνεται σαν χτες όταν το είχα βρει πριν από περίπου δύο. Θυμάμαι κάτι έψαχνα στο αχανές ίντερνετ για να μάθω περισσότερα για την εξίσου περίπλοκη ψυχολογία των αντρών και έπεσα πάνω στο OneMan.gr. Κατάλαβα αμέσως πως το site αυτό δεν θα είναι άλλο ένα από τα εκείνα που μπαίνω για να διαβάσω ένα άρθρο, θα βγω και θα το βάλω στο δωματιάκι με τα ξεχασμένα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Στο OneMan βρήκα τεράστια θεματολογία, πολύ πιο πλούσια από ότι είχαν άλλα αντρικά sites και κυρίως πιασάρικα θέματα. Διάβαζα συμβουλές για την γυμναστική, μετά πιο κάτω μάθαινα για το πιο cool εστιατόριο στο Γκάζι και στην συνέχεια μάθαινα πληροφορίες για κάποιον άγνωστο καλλιτέχνη που όλοι ήξεραν από ότι φαίνεται και ένιωθα λίγο πιο “in”. Μετά από λίγα χρόνια, είχα την ευκαιρία να γίνω και συντάκτρια στο OneMan, το site που διάβαζα καιρό και μάλιστα στον τομέα των games και της τεχνολογίας. Η συντακτική ομάδα και κυρίως ο αρχισυντάκτης καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αρκετά ευχάριστο κλίμα συνεργασίας που με κάνει χαρούμενη να δουλεύω μαζί τους. Εύχομαι και 100 χρόνια στο OneMan!

Το Oneman της Δώρας Τσαμπάζη

Το να γράφεις στο Οneman και να είσαι γυναίκα, είναι ένα θέμα. Το να γράφεις στο Oneman, για τα 3 χρόνια του Οneman και να είσαι γυναίκα, κάνει τα πράγματα λίγο περίπλοκα .Θα μιλήσω περισσότερο με την ιδιότητα της αναγνώστριας, μιας και είμαι η νεοσύλλεκτη του site, ο ψάρακας.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς το ανακάλυψα, θυμάμαι όμως ότι ταυτίστηκα κατευθείαν. Έμπαινα στο site καθημερινά, όπως ακριβώς έμπαινα και στα ενημερωτικά. Χαιρόμουν να διαβάζω συντάκτες εξίσου «βλαμμένους» με μένα που θεωρούσαν πραγματικά σοβαρό θέμα προς συζήτηση το δίλλημα Μερέντα ή Νουτέλα. (Μερέντα φυσικά). Μετά άρχισα να μπαίνω για να τους κλέβω ιδέες. Ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα. Τα έκλεβα και τα έκανα ωραιότατα τηλεοπτικά θεματάκια για το «ψυγείο» εκπομπής. Όταν συναντήθηκα με το Χρήστο για να κλείσουμε τη συμφωνία, του αποκάλυψα  τις κλοπές μου, γέλασε και με πήρε στην ομάδα του.

Θυμάμαι ένα βράδυ στο live GOT chat μετά το θάνατο του King Joffrey, (μην πει κανείς ότι του έδωσα spoiler 8 μήνες μετά, θα τρελαθώ!) που διάβασα διάφορους φίλους να προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της δολοφονίας του με συνωμοσίες με περιστέρια και καρύδια. Τότε ακριβώς συνειδητοποίησα ότι θέλω να γράψω για αυτό το site. Γιατί κατά βάθος φίλοι μου, όλοι μας εδώ μέσα, είτε αναγνώστες, είτε συντάκτες, ας το παραδεχτούμε, τα έχουμε αμολήσει λίγο τα περιστέρια, γι’ αυτό και ταιριάξαμε.

Το Oneman της Τζένης Μελιτά και του Θοδωρή Μάρκου

Η φάση είναι να μας ζήσεις Oneman. Ή αλλιώς πώς δύο  βλαμμένοι τεμπέληδες, σε οριακά μεθυσμένη κατάσταση, λένε τα χρόνια τα πολλά.