Τώρα εσείς αυτό το προχθεσινό, το λέτε ντέρμπι;

Ένα εξαιρετικά καλό κοινωνικό πείραμα θα ήταν το σημερινό κείμενο να είχε αντρικό ονοματεπώνυμο. Να το υπέγραφε για παράδειγμα ένας Φίλιππος ή ένας Γιώργος που με καμιά χιλιάδα λέξεις θα μοιραζόταν με το κοινό του Oneman την εμπειρία του από το πρώτο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός της ζωής του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι πολύ παπακαλιατικό το Φίλιππος. Τέλος πάντων. Χωρίς να μπορώ να προδικάσω καταστάσεις, πιστεύω ότι θα υπάρξουν αρκετοί που σήμερα μία που θα ανοίξουν το κείμενο και μία που θα σκρολάρουν για να γράψουν στα σχόλια ένα ‘τι ξέρεις εσύ από μπάλα’ ή ένα ‘γύρνα στα θέατρά σου’.

*Προσοχή, προσοχή: Το ‘γύρνα στην κουζίνα σου’ είναι πιο κλισέ πεθαίνεις και πιο οφσάιτ και από αυτό (που διαμαρτυρήθηκε ο πράσινος πάγκος ότι ήταν) του Τσόρι Ντομίνγκες στο πρώτο γκολ του Ολυμπιακού.

Το άβολο δίλημμά μου με το σημερινό κείμενο ήταν αν έπρεπε να ‘δικαιολογήσω’ την παρουσία μου στο γήπεδο, να πω ότι μου αρέσει φερ’ειπείν να βλέπω μπάλα, να υπενθυμίσω το κείμενο για τον Σαλπιγγίδη, να αναφέρω ότι πριν από μερικά χρόνια είχα ένα διαρκείας στη θύρα 10 του ΟΑΚΑ. Από την άλλη, πόσο άδικος μπορεί να είναι όλος αυτός ο απολογητικός μονόλογος; Και πόσο λάθος.

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να πάω στο γήπεδο. Από απλή περιέργεια μιας και για έναν ακατανόητο και σε εμένα λόγο δεν είχε τύχει να δω αγώνα μεταξύ αιωνίων στο ποδόσφαιρο και επειδή με έψηνε κάπως η ιδέα ότι να βρεθώ στην άλλη πλευρά. Διπλός πράκτορας η φάση μου. Τύφλα να έχει η Αντζελίνα, η οποία παρεμπιπτόντως εδώ που ήρθε δεν της την αποκλείω μία τέτοια απώλεια. Κάπως έτσι λοιπόν, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είχα τρομακτικά πολύ καιρό να πάω στο γήπεδο όταν βρέθηκα ενώπιον της συζήτησης των Μπάτη (πριν γράψει αυτό το κείμενο), Μίχαλου και Χωριανόπουλου για το ντέρμπι της Κυριακής πετάχτηκα (μην το πεις) και είπα με τη γνωστή ευγενική μου γκρίνια: ‘Πάρτε με μαζί’. Πρέπει να το είπα γύρω στις 40 φορές. Την 41η μου είπανε ναι. Την 42η συμφώνησε και ο Stoiximan.gr να μας βρει θέσεις στα VIP του γηπέδου.

Η αλήθεια είναι ότι και Παναθηναϊκός και στο Καραϊσκάκη και στη Θύρα 7 πάει κάπως πολύ. Μέχρι και Τζολί, τα κρατούσε τα backup της.

*Ναι ναι δεν ξέρω γιατί επικαλούμαι την Τζολί. Μπορεί να φταίει ότι σήμερα το έχω δει, ακούσει, διαβάσει γι αυτήν γύρω στις 1000000000000000 φορές.

Η ημερομηνία του ντέρμπι ήταν την τελευταία Κυριακή της αποκριάς. Το γεγονός, αυτομάτως μου επέτρεπε να πω ότι ντύθηκα Ολυμπιακός και να μην νιώθω ότι πρόδωσα την ομάδα μου. Για την οποία μεταξύ μας, μπορεί να μην είμαι ειδήμων, να μην είμαι ο Καίσαρης, να μην ξέρω τόση μπάλα αλλά το ότι την έχω δει σε πολύ καλύτερες φάσεις είναι κάτι που μπορώ να το πω.

Το σημείο συνάντησης ήταν έξω από τη θύρα μας στις 19.00. Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά έφτασα νωρίτερα και μέχρι να συναντήσω το Μάνο (Χωριανόπουλο) άρχισα να βολτάρω απέξω αναζητώντας εκείνο τον υπερβολικά κόκκινο κάπως γραφικό τύπο λέει μόνος του συνθήματα έξω από το γήπεδο και τα πετάει όλα εντός αυτού. Παντού υπάρχει ένας τέτοιος, μόνο που αλλάζει χρώμα στην μονοχρωμία του. Προς μεγάλη μου έκπληξη, σε αυτό το σκάουτινγκ, δεν υπήρξε νικητής, αλλά νικήτρια. Ήταν μία κυρία γύρω στα 50 με ροζ κουφετί ταγέρ και ασορτί μίντι στενή φούστα με τακούνια (προφανώς) ελάχιστα πιο έντονου χρώματος. Τα μαλιά της ήταν πιασμένα όπως της νύφης σε κυριλέ γάμο (κότσος) και στο δεξί της χέρι, συγκεκριμένα στον αγκώνα κρατούσε μία τσαντούλα τετράγωνη γνωστής μάρκας. Τολμώ να πω ότι τέτοια κυρία στο ΟΑΚΑ δεν είχα ματαδεί. Ούτε στη Λεωφόρο. Με εντυπωσίασε. Έδωσε το εισιτήριό της και πέρασε με μη μου άπτου τρόπου τις σιδεριές μήπως και λερωθεί. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ήξερε πού πηγαίνει.

1′ πριν τον αγώνα μερικές διευκρινήσεις

Ένα Καραϊσκάκη γεμάτο. Όχι ασφυκτικά, αλλά όχι και σε φάση ‘τι γίνεται;’. Γεμάτο. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ωραία και ζεστή που αλήθεια αν δεν είχα απέναντί μου τους προβολείς, θα στοιχημάτιζα ότι αποκλείεται να βρέχει.

Μπροστά μας καθόταν ένας εξαιρετικά ευγενικός κύριος ο οποίος σε κάθε γκολ γυρνούσε προς τα πίσω για να με ενημερώσει συνωμοτικά ότι οι διπλανοί του ‘είναι βαζέλες‘ επειδή δεν σηκώνονταν (σ.σ.: Ούτε εγώ σηκωνόμουν) και λίγο πριν την κάθε αλλαγή παίχτη έλεγε στο Γρηγόρη ποιους πρέπει να βάλει μέσα ο Σίλβα. Παρεμπιπτόντως, πρέπει να γύρισε σπίτι με αυχενικό.

Λίγο πιο μπροστά και πιο αριστερά ήταν ο Omar Elabdellaoui ο οποίος ξεκάθαρα πρέπει να είχε όνειρο να γίνει μοντέλο αλλά μάλλον είχε στραβά πόδια. Ή είναι το υπερβολικά κοινωνικό παιδί της οικογένειας. Παρεμπιπτόντως, από εδώ και πέρα θα τον λέμε Ομάρ. Για ευνόητους λόγους.

Πίσω μας καθόταν ο κλασικός τύπος που υπάρχει σε κάθε γήπεδο και ζητάει αναπτήρα την πιο κακή στιγμή. Και ρωτάει ‘τι έδωσε τώρα’ για να μη φαίνεται ότι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

Και τώρα, αρχίζει το ματς. Λίγος Λουκιανός για sountrack και πάμε.

1′

-Οι οπαδοί της θύρας 7 ανεβάζουν ένα τεράστιο πανό που βρίζει τους Παναθηναϊκούς και τον Γιάννη Αλαφούζο. Για κάποιο λόγο το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα παιδάκι το πολύ δέκα χρονών το οποίο προσπαθεί μετά βίας να φτάσει το πανό και ο πατέρας του το σηκώνει στα χέρια για να τον βοηθήσει.

Αν βλέπεις και εσύ το λάθος, τότε υπάρχει ελπίδα.

3′

– Ο Berg ο οποίος μου θύμισε λίγο τις εποχές που ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε το γκολ, σκοράρει και αφήνει το Καραϊσκάκη βουβό.

– Ο Μάνος που κάθεται δίπλα με κρατάει να μην σηκωθώ. Εγώ, κυρία. Ακούνητη.

– Ο τύπος που κάθεται πίσω μας ζητάει αναπτήρα. Με το δίκιο του.

– Ο Ομάρ βγάζει μία λυπημένη σέλφι.

30′

– Ο Γρηγόρης με το Μάνο αλλάζουν θέση ‘για το γούρι’.

– Ο Λέτο ακούει τα εξ’αμάξης από τους οπαδούς και με κάνει να αναρωτιέμαι αν για έναν αθλητή το να τον βρίζεις χρησιμοποιώντας το όνομά του είναι μόνο κακό ή αν λειτουργεί στην ίδια λογική με την κακή διαφήμιση και είναι αρκούντως εμψυχωτικό. Αφού στην τελική, ασχολούνται μαζί σου. Γεγονός που σημαίνει ότι μάλλον, είσαι καλός.

38′

– Ο Καμπιάσο σκοράρει. Το γήπεδο σείεται. Ο Σταματσόνι ωρίεται (εδώ πρέπει να βρίσκεται το σημείο εκκίνησης, από εδώ και πέρα μόνο ωρίεται) ότι υπήρχε οφσάιτ.

– Ο Μαρινάκης συνεχίζει να είναι ασάλευτος.

– Ο κύριος μπροστά μας γυρίζει να με ενημερώσει για τους ‘βαζέλες δίπλα του’.

– Ο Ομάρ βγάζει μία νικητήρια σέλφι.

Αυτή είναι μία από τις φορές που εκτιμάς τον ‘αντίπαλο’. Όχι επειδή είναι ή δεν είναι θρήσκος αλλά επειδή φαίνεται να νοιάζεται την ομάδα του. Να είναι Ολυμπιακός ρε παιδί μου.

55′

-Αφού τους έδωσα πολλές ευκαιρίες να μου αποδείξουν το αντίθετο, έβγαλα το συμπέρασμα ότι τα συνθήματα των Ολυμπιακών είναι λίγο βαρετά. Και ναι, το παραδέχομαι ότι ίσως τώρα να μην είμαι αντικειμενική. Αλλά τουλάχιστον εμείς, έχουμε το ‘εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ’. Τέλος πάντων.

– Ο μπροστινός κύριος μελετάει με το Γρηγόρη τις επόμενες αλλαγές. Πέφτει μέσα και γυρνάει για τα συγχαρητήρια. Δήμαρχος.

– Ο Ομάρ βγάζει μία φωτογραφία προεκλογική.

– Ο από πίσω μας, ζητάει αναπτήρα.

87′

– Το γήπεδο σείεται ακόμη μία φορά. Ο Φορτούνης βάζει γκολ, οι υπόλοιποι τσιρίζουν από χαρά και εγώ σχολιάζω ότι το όνομά του στα ιταλικά σημαίνει τύχη. Κανείς δεν το άκουσε. Συνέχισαν να χοροπηδούν.

– Ο κύριος μπροστά και πάλι με ενημέρωσε για τους διπλανούς του ‘βαζέλες’.

89′

– Ο Ιντέγιε, τελειώνει το παιχνίδι.

– Φιλιούνται αγκαλιάζονται σε κάθε κερκίδα.

97′ μετά τον αγώνα μερικές σημειώσεις

Παρότι το χάρηκα, πρέπει να παραδεχτώ ότι το να παρακολουθείς το ματς από την πλευρά της ομάδας σου, είναι πολύ καλύτερα. Παρόλα αυτά, πρέπει να ομολογήσω ότι από τόσο κοντινή θέση δεν είχα ξαναδεί αγώνα (ευχαριστώ Stoiximan.gr).

Και κάπου εδώ έρχομαι να ξαναρωτήσω χωρίς ειρωνεία: Τώρα εσείς αυτό το λέτε ντέρμπι; Αν εξαιρέσουμε το 3ο λεπτό και άντε και το πρώτο ημίχρονο που αν μη τι άλλο φαίνονταν δύο ομάδες στο γήπεδο, από το 47′ και μετά το μόνο που βλέπαμε είναι Ολυμπιακό μέσα και Στραματσόνι έξω να ωρίεται. Αν αυτό εσείς το λέτε ντέρμπι, τότε πάω πάσο. Πάντως εγώ, αλλιώς το είχα στο μυαλό μου.

Αφού έτσι μου ρχεται, να ζητήσω να ξαναπάω στο Καραϊσκάκη με αντίπαλο ξένη ομάδα. Λέω εγώ τώρα.