Οι άνθρωποι που μας κάνουν να είμαστε ο εαυτός μας

Δεν γίνεται να είσαι συνέχεια χαλαρός και αυθόρμητος. Υπάρχουν καταστάσεις, μέρη και άνθρωποι, οι οποίοι δεν σου επιτρέπουν να βγάλεις προς τα έξω την αυθεντική πλευρά του εαυτού σου και σε αναγκάζουν να χρησιμοποιήσεις τη μάσκα που πολλοί επιστρατεύουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Κάποια στιγμή όμως, έρχεται η στιγμή να βγάλουμε αυτή τη μάσκα και να δείξουμε το αληθινό μας πρόσωπο, την ΑΛΦΑ πλευρά του εαυτού μας. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ούτε στο σοβαρό περιβάλλον της δουλειάς βέβαια, ούτε ανάμεσα σε αγνώστους.

Οι δημοσιογράφοι του Oneman επιλέγουν τους δικούς τους ανθρώπους που όταν είναι δίπλα τους, οι μάσκες πέφτουν, γίνονται ο εαυτός τους και μπορούν άφοβα να εκφράσουν την ΑΛΦΑ πλευρά τους.

Οι κολλητοί μου, ο Πάνος Κοκκίνης

Μπορεί τώρα να έχουμε όλοι παιδιά, αλλά τον Χάρη, τον Κώστα και τον Θωμά τους ξέρω από τότε που ήμασταν και οι ίδιοι παιδιά. Κοντά παντελονάκια φάση (βλέπε δημοτικό). Και να ήθελα να τους κρυφτώ, όπως και εκείνοι από μένα αντίστοιχα, δεν γίνεται. Μαζί τους, δεν χρειάζεται να είμαι η καλύτερη version του εαυτού μου. Έχω ‘κερδίσει’ την ελευθερία να είμαι όσο κάφρος ή αναίσθητος γουστάρω. Ξέρω ότι δεν θα με κρίνουν. Ξέρω ότι δεν θα με παρεξηγήσουν. Ξέρω ότι δεν μπορώ να κρυφτώ. Ούτε, αντίστοιχα, εκείνοι από μένα. Εντάξει, ούτε από την γυναίκα μου μπορώ να κρυφτώ. Αλλά εκείνη συνεχίζει να ελπίζει ότι θα γίνω καλύτερος. Οπότε μου τα χώνει ανελέητα. Οι άλλοι, οι κολλητοί μου, το έχουν αποδεχθεί ότι αυτό είναι εντελώς ανώφελο.

Η μαμά μου, η Έρρικα Ρούσσου

Γιατί η μαμά μου είναι η πιο διαχρονική κολλητή μου. Κατά καιρούς πολλοί μας έχουν πει ότι αυτό δεν είναι ‘σωστή’ σχέση μητέρας κόρης και ότι πρέπει μεταξύ μας να υπάρχει απόσταση και άλλα τέτοια ωραία και στερεοτυπικά που μας αφήνουν αμφότερες παγερά αδιάφορες. Πιθανότατα η μικρή διαφορά ηλικίας που δεν ξεπερνάει τα 20 χρόνια (με έκανε στα 19) να παίζει κάποιο ρόλο. Ίσως πάλι και όχι. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι σε βάθος χρόνου, αν έπρεπε να διαλέξω έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει χωρίς πολλά πολλά την ψυχική μου κατάσταση, αν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη, αν λέω ψέμματα, αν θέλω να τα κάνω όλα λίμπα ή αν εννοώ το “μια χαρά είμαι, τι εννοείς;”  τότε αυτός θα ήταν η μητέρα μου. Και νιώθω τυχερή γι αυτό.

Τα “αδέλφια” μου, ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ο αδελφός σου, το αίμα σου, η αρτηρία σου, η καρωτίδα σου, είναι μερικές από τις μαλα-βλακείες που συνηθίζουμε να λέμε μεταξύ μας. Είμαστε 6 και τα χρόνια που δένουν αυτή την φιλία είναι ικανά να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις αλλά μόνο σαρκασμός. Λίγες φορές αυτό-σαρκασμός, τις περισσότερες αλληλο-σαρκασμός. Πάντα, άντε σχεδόν πάντα, όμως απέναντί τους θα σταθώ όπως είμαι, όπως νιώθω και όπως μου βγαίνει. Δεν μπορώ και δεν θέλω να φορέσω προσωπείο μπροστά τους. Πολλά πράγματα μπορεί να μην ειπωθούν την στιγμή της καταγραφής του συμβάντος είτε γιατί εννοούνται είτε γιατί δεν είναι η ώρα τους. Όμως να ξέρεις ότι για μια αντροπαρέα το να μπορείς να πεις ότι είσαι καψούρης χωρίς να σε αρχίσουν στο ψιλό και απλά να απαντήσουν με ένα νεύμα είναι μεγάλο κεφάλαιο. Πόσο μάλλον να ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου που μπορείς να μιλήσεις για το όποιο θέμα σε απασχολεί, να τους κοιτάς σα να είσαι στον καθρέφτη και αυτοί να σε ακούν σαν να ήταν δικό τους πρόβλημα.

Οι κολλητοί μου, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν είναι δα και η μεγαλύτερη αποκάλυψη του κόσμου ότι όταν είμαστε με κόσμο που δεν ξέρουμε είμαστε “μαζεμένοι”. Δεν θα κάνουμε το κάφρικο το αστείο, δεν θα γελάσουμε υστερικά, δεν θα ξεστομίσουμε την πιο χαζή απορία του πλανήτη. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ συνήθως, μπροστά σε “ξένο” κόσμο. Όταν είμαι με τους φίλους μου πάλι, δεν σκέφτομαι τίποτα απολύτως. Θα την πω την καφρίλα μου, θα την ρωτήσω τη βλακεία μου, θα γελάσω σαν χαζός και θα κοροϊδέψω χωρίς να φοβηθώ ότι θα παρεξηγηθώ. Γιατί όταν είμαι με τους κολλητούς μου, είμαι ο αληθινός, αυθεντικός Κωνσταντίνος. Αυτόν που αγάπησαν για να κάνουν φίλο. Αν είναι να λογοκρινόμαστε και ανάμεσα σε κολλητούς άλλωστε, κάτι κάνουμε πολύ λάθος.

Οι BFAM του Χρήστου Χατζηιωάννου

Το BFAM σημαίνει brother from another mother. Και συνοψίζει αυτό που αισθάνομαι για τους κολλητούς μου και τη σχέση μου μαζί τους. Δεν μπορώ να γράψω κάτι δακρύβρεχτο για εκείνους γιατί την αμέσως επόμενη στιγμή θα με πάρουν τηλέφωνο να με τρολάρουν για αυτό που έχω γράψει. Αλλά το πιο σημαντικό σε αυτή τη σχέση, είναι ότι μαζί τους και μπροστά τους, μπορώ να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός. Χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς τη μάσκα που αναγκάζομαι καμιά φορά να προβάρω όταν είμαι στη δουλειά ή σε μία κατάσταση που επιβάλλεται να μην δείχνω το αληθινό μου πρόσωπο. Με τους κολλητούς μου δεν έχω φόβο, δεν έχω ανασφάλειες, δεν φοβάμαι να βγάλω τον χειρότερο και τον καλύτερό μου εαυτό γιατί ξέρω ότι δεν είναι εκεί να με κρίνουν. Είναι εκεί – κι εκείνοι με την ψυχή καθάρια – για όλα όσα μας έφεραν κοντά σε αυτή τη ζωή. Είναι σημαντικό τα καταφύγιά σου σε αυτή τη ζωή να μην είναι μόνο μέρη. Είναι σημαντικό τα καταφύγιά σου να είναι άνθρωποι.