Ζώντας με τις 4 βίδες ενός Halo στο κεφάλι σου

Ο λόγος που ξεκινήσαμε την στήλη Inspiring Men στο Oneman πριν από μερικούς μήνες ήταν για να γνωρίζουμε εμείς πρώτα και να σας προβάλλουμε μετά ανθρώπους οι οποίοι μας εμπνέουν. Ο Θέμης είναι ένας άνθρωπος ο οποίος όχι απλά με ενέπνευσε με την ιστορία του αλλά με έκανε να σκέφτομαι ότι το πόσο γρήγορα θα ξεπεράσεις κάποιο εμπόδιο στη ζωή σου είναι απλά θέμα του μυαλού σου.

Η ζωή του μέχρι το ατύχημα θα τον έβαζε υποψήφιο για αυτή τη στήλη ούτως ή άλλως. Extreme guy με πάθος για το snowboard, μέλος της Εθνικής Ομάδας ice hockey, κινηματογραφιστής και ένας τύπος που άφησε την Ελλάδα για να ζήσει το όνειρό του στην Disneyland των extreme sports, το Queenstown της Νέας Ζηλανδίας.

Ένα ατύχημα με ποδήλατο όμως τον έφερε με ένα halo στο κεφάλι και μια κάμερα στο χέρι να κινηματογραφεί την ανάρρωσή του. Το ντοκιμαντέρ “Head in a Vice” μπορεί να μην σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι για τη ζωή αλλά θα σου δείξει τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού. Ακόμα κι αν αυτό έχει 4 βίδες να το ξύνουν σε κάθε κίνηση.

Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ξεπεράσει κάποιον τραυματισμό, άλλοι πολύ σοβαρότερο από αυτόν του Θέμη. Αλλά δεν είμαστε εδώ για να συγκρίνουμε ατυχήματα και εμπειρίες. Ο λόγος που ήθελα να γράψω την ιστορία του Θέμη είναι αυτό το πείσμα που έβλεπα στο βλέμμα του, αυτή η αστείρευτη όρεξη για ζωή, αυτό το “δεν θα τα βάλω κάτω ό,τι κι αν γίνει”. Στα τελευταία λεπτά του ντοκιμαντέρ τον άκουσα να λέει “when your life is taking a good course and things settle into serenity, something gets thrown into the mix and turns all things upside down”. Κι έβλεπα στο πρόσωπό του ακόμα και τόσο καιρό μετά το ατύχημα αυτό το αίσθημα της αδικίας, αυτό το γιατί τώρα; γιατί σε εμένα; γιατί σκέτο.

Με την ιστορία του ατυχήματος να μοιάζει βγαλμένη από χειρόγραφο τραγικού ποιητή. Βλέπεις η ειρωνία είναι ότι ο Θέμης χτύπησε κάνοντας ποδήλατο σε ένα βουνό της Νέας Ζηλανδίας γιατί είχε κερδίσει ένα season bike pass. Πού το κέρδισε; Σε έναν διαγωνισμό ντοκιμαντέρ. Με τι το κέρδισε; Με το ντοκιμαντέρ που γύρισε για έναν φίλο του που ανάρρωνε από έναν σοβαρό τραυματισμό. Τη βλέπεις την ειρωνία που έχει σκάσει στα γέλια στη γωνία;

“Στη Νέα Ζηλανδία πήγα για να παίξω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ice hockey με την Εθνική Ελλάδος. Είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο, δεν είχα κάτι στα χαρτιά και σκεφτόμουν ότι ήθελα απλά να παίξω κι άλλο ice hockey και να κάνω snowboard. Οπότε όταν τελείωσε το τουρνουά, φρόντισα να χάσω το αεροπλάνο της επιστροφής. Ρώτησα τους παίκτες της Νέας Ζηλανδίας πού να πάω για να περάσω καλά τους επόμενους μήνες και όλοι μου είπαν να πάω στο Queenstown, στο σπίτι των extreme sports. Ήμουν ξαφνικά στον παράδεισο”.

Ο Θέμης έμεινε εκεί 5 χρόνια. Κι αναρωτιόμουν πώς είναι να ζεις σε μια πόλη που όλοι κάνουν το ίδιο με εσένα. Που ουσιαστικά δεν διαφέρεις τόσο όσο στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Αναρωτιόμουν αν τον ξενέρωνε αυτό. “Ίσα ίσα. Χρόνια έψαχνα έναν τρόπο να μην ξεχωρίζω. Με ενδιέφερε να κάνω απλά αυτό που γουστάρω. Το να έχεις τόσα άτομα με τα ίδια ενδιαφέροντα τριγύρω σου σημαίνει ότι με ένα τηλέφωνο θα μαζευτούν 15 άτομα να κάνετε κάτι φανταστικό παρέα”.

Μου μιλούσε για ένα τεράστιο “πάρτι” ανθρώπων που περνούσαν καλά κάθε εποχή του χρόνου μιας και το Queenstown συνδύαζε τα πάντα ώστε να είναι τεράστιο τουριστικό hub των extreme sports όλο το χρόνο. Λεφτά όμως πώς έβγαζε; “Δούλεψα σε ένα εστιατόριο, σε ένα ορυχείο, κουβαλούσα κάτι πέτρες σε οικοδομές, οτιδήποτε μου έβγαζε το μεροκάματο. Μετά από λίγο καιρό χάρη στο πτυχίο μου στην ηχοληψία, με προσέλαβε μια εταιρεία που έκανε bungee jumping για να κάνω sound και video editing. Έμεινα σε αυτή την εταιρεία 4 χρόνια και παράλληλα δούλευα τηλεοπτικά projects και το Jagged Melon Productions, τη δική μου εταιρεία παραγωγής”.

Το 2012 ο Θέμης έφτιαξε ένα μικρό ντοκιμαντέρ διάρκειας 7 λεπτών για έναν φίλο του pro snowboarder, ο οποίος το 2005 έπεσε 60 μέτρα κάνοντας paragliding διαλύοντας την πλάτη του. Ο τύπος όχι απλά ξεπέρασε τον τραυματισμό του αλλά πλέον κάνει surf, snowboard, downhill mountain bike και paragliding. “Αυτός κι αν είναι inspiring guy. Τον ρωτάς για το Σαββατοκύριακό του, θα σου πει ότι δεν έκανε τίποτα και μπορεί να έχει πιαστεί σε χιονοθύελλα, να έχτισε ένα σπίτι από πάγο και να έφαγε έναν νεκρό λαγό για πρωινό”.

Το ντοκιμαντέρ αυτό μπήκε σε ένα short film festival και κέρδισε ένα pass για το mountain bike park της περιοχής. Ο Θέμης δεν είχε ξανακάνει downhill bike αλλά έψαχνε ένα activity για το καλοκαίρι. Στο 5ο run που έκανε, έσπασε τον λαιμό του. “Έφυγα από ένα μικρό αλματάκι και αντί να συνεχίσω ευθεία, πήγα λίγο πιο δεξιά και χτύπησα με περίπου 50 χλμ με το κεφάλι σε ένα δέντρο. Δεν έχασα ποτέ τις αισθήσεις μου. Σηκώθηκα, καταλάβαινα ότι είχε γίνει κάτι στον λαιμό μου αλλά δεν ήξερα τι. Είχε σπάσει και η κλείδα μου αλλά πιο πολύ με ανησυχούσε ο λαιμός μου. Σηκώθηκα, σταμάτησα τον επόμενο rider να με βοηθήσει αλλά για να φτάσει το ασθενοφόρο στη διαδρομή θα έκανε πολλή ώρα. Οπότε πήγα σε έναν παράλληλο χωμάτινο δρόμο που υπήρχε και έκανα ποδήλατο όπως μπορούσα μέχρι το σπίτι”.

Ακολούθησε μια ταλαιπωρία μερικών εβδομάδων στις οποίες οι γιατροί δεν έβλεπαν κάτι ανησυχητικό στις ακτινογραφίες και ο Θέμης θεώρησε ότι θα προλάβει ακόμα και να μετέχει στο επόμενο πρωτάθλημα ice hockey στην Νότιο Αφρική. Αλλά όχι. “Όταν πήγα σε έναν χειροπράκτη με τις ακτινογραφίες μου και τις διαβεβαιώσεις τον γιατρών ότι είμαι οκ, πήγε να με ισιώσει. Αντέχω τον πόνο αλλά με το κρακ που έκανε η πλάτη μου, ούρλιαξα τόσο πολύ που ο χειροπράκτης μού ζήτησε να πάω έξω να πω συγγνώμη σε όσους περίμεναν”. Μετά από αρκετό καιρό και πολλαπλές διαβεβαιώσεις ότι είναι καλά, ένας γιατρός βρήκε ότι είχε πάθει Jefferson fracture. Είχε ανοίξει ο πρώτος του σπόνδυλος σε τρία σημεία, κάτι που δεν φαινόταν στις ακτινογραφίες λόγω σημείου. “Με έβαλαν σε κάτι που λέγεται Halo. 4 βίδες, μερικές μπάρες και ένα ωραίο κουστουμάκι για να ακουμπά αυτό. Οι βίδες ήταν βιδωμένες στο κρανίο μου και το φορούσα για 3 μήνες”.

Το εκπληκτικό είναι ότι ο Θέμης είχε μέσα του το μικρόβιο του filming και από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στο φορείο του νοσοκομείου, άρχισε να τραβάει βίντεο, αρχικά με το κινητό του και μετά με μια go pro, όλη την περιπέτειά του. “Η πρώτη σκηνή που έγραψα ήταν πριν την αξονική που μου έκαναν. Έβγαλε το iPhone από την τσέπη μου και άρχισα να τραβάω ό,τι έβλεπα γύρω μου”. Προσπάθησα να σκεφτώ αν θα μπορούσα να κάνω κάτι αντίστοιχο. Και είχα την εντύπωση ότι ήταν μια διέξοδος η διαδικασία της μαγνητοσκόπησης από την όλη μίζερη κατάσταση. “Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Ήταν τρεις μήνες πολύ περίεργοι σωματικά και ψυχολογικά. Ήμουν ασθενής και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η αίσθηση. Δεν μου άρεσε να πρέπει να ζητάω βοήθεια. Ήταν λυτρωτικό το να σκέφτομαι τι να τραβήξω με την κάμερα και πώς θα το μοντάρω”.

Τρεις μήνες στους οποίους η ζωή δεν θα ήταν πια ποτέ ίδια μιας και δεν μπορούσε να κάνει όλα εκείνα τα οποία ο καθένας από εμάς κάνει με ευκολία. “Ευτυχώς ήταν η κοπέλα μου δίπλα μου και με πρόσεχε πολύ όλον τον καιρό. Ήταν θάνατος για μένα το να πρέπει να μένω τόσες ώρες στο σπίτι χωρίς να μπορώ να κάνω πολλά”.

Αναρωτήθηκα αν φοβόταν όλο αυτό το χρονικό διάστημα ότι δεν θα επανέλθει ή αν ένιωθε σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. “Φοβόμουν. Οι γιατροί μού έλεγαν ότι η μεγαλύτερη πιθανότητα ήταν να είμαι καλά αλλά δεν ήταν και σίγουροι. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχε καμιά φορά ότι θα μπορούσε αυτό το ντοκιμαντέρ να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα έκανα. Σε εκείνο το σημείο στηρίζεται όλο το αναπνευστικό σύστημα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πάθαινα κρίσεις πανικού”.

Με τον καιρό όλα γίνονταν καλύτερα κι αν δεις το ντοκιμαντέρ θα καταλάβεις ότι ο Θέμης έβρισκε τρόπους να περνάει την ώρα του και να φτιάχνει μόνος του τη διάθεσή του. “Στους τρεις μήνες πάνω έβγαινα στην πόλη με το halo στο κεφάλι αλλά δεν με πείραζε τόσο πολύ όσο τον πρώτο μήνα”. Τον ρώτησα τι χρειαζόταν όλον αυτόν τον καιρό. “Χρειάζεσαι στήριγμα ψυχολογικό. Αν είσαι μόνος σου δεν την παλεύεις. Ευτυχώς δεν υπήρχε ούτε ένας από τους ανθρώπους γύρω μου που να απομακρύνθηκε από εμένα. Βγαίνοντας στο δρόμο ερχόταν τόσος κόσμος να μου πει τη δική του ιστορία με το halo ή απλά να με στηρίξουν. Αυτό είναι και στο mentality των Νεωζηλανδών αλλά νομίζω ότι ειδικά στο Queenstown επειδή όλοι ασχολούνται με extreme sports λίγο ως πολύ με καταλάβαιναν”.

Τον ρώτησα αν ένιωθε ότι η κοπέλα του ήταν εκεί για να τον στηρίξει επειδή ήταν ο άνθρωπός της ή αν του μπήκε ποτέ στο μυαλό η ιδέα ότι το έκανε γιατί τον λυπόταν και επειδή αυτό έπρεπε να κάνει. “Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνη. Εγώ είχα σε πολλές περιπτώσεις ανησυχία και τύψεις που κούραζα αυτόν τον άνθρωπο. Σκεφτόμουν γιατί να πρέπει αυτός ο άνθρωπος να πηγαίνει στη δουλειά του κι όταν γυρνάει σπίτι να χρειάζεται να δουλεύει κι άλλο; Ευτυχώς από κάποια στιγμή και μετά μπορούσα να περπατήσω και να βοηθήσω αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι την είχα κουράσει πολύ κι ότι δεν έπρεπε να της ζητάω άλλα πράγματα. Εκείνη ήταν πάντα εκεί. Ήταν το στήριγμά μου σε όλη αυτή την περιπέτεια”.

Το ντοκιμαντέρ για τον τραυματισμό του πήγε σε 3 φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους κερδίζοντας το Best Short Film στο Winter Games Adventure Film Festival. Ο Θέμης πλέον επέστρεψε από την Νέα Ζηλανδία στην Ελλάδα να συνεχίσει εδώ τη ζωή του. Μοιάζει λίγο να έφυγε από τον παράδεισο για να γυρίσει στην κόλαση. Εκείνος διαφωνεί. “Η Αθήνα είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θηρίο. Βλέπω την Αθήνα ως έναν άδειο καμβά. Έχει πέσει τόσο χαμηλά και είναι η ώρα να ανέβει. Επαγγελματικά πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες και αυτές θα κυνηγήσω”. Και τον βλέπω ήδη να τις κυνηγά με τις παραγωγές που κάνει.

Σε κάποιο σημείο του ντοκιμαντέρ, ο Θέμης λέει ότι είναι οι άνθρωποι που τον εμπνέουν. Άνθρωποι σαν εκείνον θα πω εγώ.