Αποχαιρετώντας το μουστάκι μου

Μπορεί να είναι κάποια σατανική συγκυρία, ένα τρελό παιχνίδισμα της μοίρας, δεν ξέρω, αλλά ήδη από την προτελευταία μέρα μου με μουστάκι (μετά από τρία άοκνα χρόνια στο μετερίζι του στιλ ‘τολμηρό μουστάκι’), ακούω ξανά και ξανά το ρεμίξ των Marsheaux στο ‘Ζω’ της Δήμητρας Γαλάνη.

Το τραγούδι μιλάει για κάποιον έρωτα που μας τελείωσε, έχει τους υπέροχους στίχους ‘Ζω/μετά από σένα ζω/ μπορώ και ξαναζώ/ γιατρεύω τα σημάδια/σημάδια όλα δικά σου απ’ τον παλιό καιρό’ και ταιριάζει γάντι με έναν δικό μου καημό, όχι ερωτικό, βασικά ερωτικό, αλλά όχι με άνθρωπο. Με τον καημό για το μουστάκι που άφησα μια για πάντα στο μπάνιο του Σπιτιού της 24Media, χρησιμοποιώντας την κοπτική μηχανή Ducati by Imetec, την οποία παρεμπιπτόντως θα βρει αποκλειστικά στα καταστήματα Κωτσόβολος.

Η Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018 θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που έσβησα το μουστάκι από το πρόσωπό μου μετά από 36 μήνες θητείας μυστακιοφόρου.

Το αστείο με το μουστάκι ξεκίνησε στα τέλη του ’14, χωρίς πλάνο και προοπτική. Μετά από ένα ντεμαράζ μου μακριά από κοπτικές μηχανές και ξυράφια, δυο τρεις φίλοι μου είπαν σε απόσταση λίγων ωρών πόσο μου πάει το νέο λουκ και εγώ τους πίστεψα, γιατί αυτό πρέπει να κάνεις, να πιστεύεις τους φίλους σου. Έτσι κι αλλιώς, γρήγορα μετά το σχολείο κατάλαβα ότι η φύση δεν στάθηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη μαζί μου όσον αφορά τις τρίχες στο πρόσωπο. Με εξαίρεση μια πυκνή τριχοφυΐα πάνω από το πάνω χείλος και κάτω από το πιγούνι, το υπόλοιπο πρόσωπό μου, όταν το άφηνα απεριποίητο, έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο. Πέντε τρίχες στο ένα μάγουλο, ένα ρημαγμένο σχολείο στο άλλο, κάτι τραυματίες πιο πέρα.

(φωτογραφίες: Ελένη Παυλίδη)

Οι φίλοι μου ήταν πάντα εκεί να μου θυμίζουν την ανεμική μου απόδοση στις τρίχες προσώπου. Μεγάλωσα με ανθρώπους που έσκαγαν στα γέλια βλέποντας με αξύριστο – και είχαν δίκιο, θα γελούσα κι εγώ στη θέση τους. Όταν λοιπόν άκουσα για πρώτη φορά κομπλιμέντα σχετικά με το μουστάκι μου, αποφάσισα ότι μπορεί να ήταν αυτό το πλάνο του Θεού της τρίχας εξαρχής. Να ζήσω μια ζωή με μουστάκι. Και αυτό άρχισα να κάνω.

Στην πορεία, μπήκαν στη ζωή μου όροι όπως τριμάρισμα και περιποίηση, ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι επέμεναν ότι το σήμα κατατεθέν μου ήταν το μουστάκι (το οποίο δεν ήταν και τόσο άσχημα νέα, θα μπορούσαν να λένε ότι είναι η μύτη μου). Άρχισε να αρέσει και σε μένα. Έκρυψα όλες τις κοπτικές μηχανές που υπήρχαν στο σπίτι μου, και που κακά τα ψέματα, μου προκαλούσαν έναν ιδιόρρυθμο τρόμο. Φανταζόμουν τις τρίχες από το μουστάκι να εγκλωβίζονται ανάμεσα στα ξυράφια και ένιωθα τον πόνο. Να, για παράδειγμα, ένα πρόβλημα με το μουστάκι ήταν οι τρίχες που γαντζώνονταν στα κουτάκια των αναψυκτικών που έπινα και ξεριζώνονταν ολόκληρες.

Τα χρόνια με το μουστάκι πέρασαν και μάλιστα συμπαθητικά. Ήταν ένα κομμάτι του στιλ μου, το πιο βασικό κομμάτι δηλαδή, ενώ παράλληλα θύμιζα στον πατέρα μου πολύ έντονα τον παππού μου, τον οποίο δεν πρόλαβα να γνωρίσω. Βλέποντας μια αρχαία φωτογραφία του, το παραδέχτηκα, του έμοιαζα.

Το θέμα είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, το μόνο που σκεφτόμουν σχετικά με το μουστάκι και το όποιο στιλ μου ήταν το πώς θα μοιάζω χωρίς. Ανέτρεξα σε παλιές φωτογραφίες, αλλά δεν έπαιρνα ικανοποιητική απάντηση, γιατί τα χρόνια που δεν είχα μουστάκι, είχα σταθερά ένα goatee σαν του Νοβίτσκι.

Για μήνες ήθελα να με ξαναδώ χωρίς τρίχες στο πρόσωπο και γι’ αυτό σήκωσα και τα δύο χέρια στην πρόταση να δοκιμάσουμε τη νέα σειρά των κοπτικών μηχανών Ducati by Imetec. Είχε έρθει η ώρα να με δω χωρίς μουστάκι -και το κυριότερο- ανώδυνα. Χρησιμοποίησα την κοπτική μηχανή και κράτησα την κουρευτική, την HC919 Podium για λίγο αργότερα.

Βρέθηκα στο Σπίτι της 24Media και έκανα δυο τρία χωρατά με τη φωτογράφο που είχε αναλάβει να τραβήξει το σπάνιο ντοκουμέντο. Στην ουσία, κέρδιζα λίγο χρόνο, λίγα τελευταία λεπτά με το μουστάκι μου. Επιπλέον, ήμουν προετοιμασμένος να πονέσω και λίγο σωματικά, εκτός από ψυχικά. Οι τρίχες που βρίσκονταν πάνω από το πάνω χείλος μου ήταν εκεί για περισσότερες από χίλιες μέρες. Τριμαρισμένες συχνά, αλλά με τη ρίζα σταθερή. Πήρα στα χέρια μου την GK818 Race με την κεφαλή U-Blade (η μηχανή, μεταξύ πολλών άλλων, έχει και T-Blade κεφαλή με 4 ρυθμιζόμενα χτένια και κάθετο εξάρτημα για κοπή τριχών σε μύτη και αυτιά, τόσο μπροστά), έκλεισα τα μάτια και είπα μια προσευχή.

(έτσι κουμπώνουν τα σωστά εξαρτήματα)

Η σχέση μου με τις μηχανές Ducati ήταν άριστη. Ένας απ’ τους καλύτερους φίλους μου με έπαιρνε κάθε μέρα από το σπίτι με την Ducati του, την οποία καταλάβαινα από το γνωστό της γρύλισμα ήδη όταν έστριβε δύο στενά κάτω από το σπίτι μου. Ήξερα κατά βάθος ότι μια κοπτική μηχανή με την υπογραφή της Ducati δεν γίνεται να απογοητεύσει. Αλλά αυτή η δήλωση μπροστά σε αυτό που έζησα είναι understatement που λένε και στα στενά της Ελασσόνας που πήγα τα Χριστούγεννα (με μουστάκι).

Δεν πιάστηκε καμία τρίχα στη μηχανή, δεν έβγαλα το παραμικρό ‘αχ’ και η κοπτική μηχανή άφηνε μόνο καθαρό πρόσωπο στο πέρασμά της. Αν ήταν έτσι, θα ξυριζόμουν κάθε μέρα. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχα μουστάκι ποτέ. Σε μια έξαρση ενθουσιασμού, είπα στην φωτογράφο ότι νιώθω μια Ducati να κάνει προμενάδα στο πρόσωπό μου, αλλά ευτυχώς δεν με άκουσε.

Αρκετά όμως με τη φλυαρία. Από εδώ και πέρα, μιλούν τα ντοκουμέντα.

Ημέρες χωρίς μουστάκι: 1

(ξεκινάμε πάντα από τα πλάγια, από εκεί που έχω περίπου δεκατέσσερις τρίχες σε κάθε μάγουλο)

(συνεχίζουμε μετά από κάτω, εξάλλου κάτω από το πιγούνι τα πηγαίναμε πάντα καλά)

(ένα καρέ με σκέτο μουστάκι αλά Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, για την ιστορία)

(πριν την αποπεράτωση του έργου, καθαρίζουμε προσεκτικά με το φοβερό Ducati βουρτσάκι)

(αντίο μουστάκι, καλώς ήρθατε άσπρες τρίχες στο μαλλί – στην επόμενη επίσκεψή μου στο Σπίτι της 24Media, θα πιάσω την κουρευτική, είναι δέσμευση)

Και ναι, μετά το μουστάκι, ζω.