Διάλεξε το μουστάκι σου για να τιμήσεις το Movember

Mo for moustache και November δημιουργούν το Movember. Ένα παγκόσμιο κίνημα (καλά, κόψε κάτι) το οποίο αναβιώνει κάθε Νοέμβρη με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για εκστρατείες και έρευνες σχετικές με ανδρικές ασθένειες. Φέτος το Movember “δουλεύει” για την καταπολέμηση του Καρκίνου του Προστάτη.

Αφού λοιπόν το πάρεις απόφαση κι αφού κλείσεις ραντεβού στον μπαρμπέρη σου, πρέπει απλά να επιλέξεις τι είδους μουστάκι ταιριάζει στο πρόσωπό σου. Δεν θα σου μιλήσω επιστημονικά. Κάθε άλλο. Θα σου δείξω απλά μερικά διάσημα μουστάκια. Για να κυκλοφορείς περήφανα στον δρόμο και να λες ότι “φοράς” το μουστάκι του τάδε.

Το μουστάκι Τσιαντάκης

Προσεγμένο ώστε να μην ξεφεύγει από την γραμμή του χείλους, αρκετά στενό ώστε να καλύπτει το πάνω χείλος. Όχι ότι χωρίς την τεράστια χαίτη του Νίκου Τσιαντάκη θα λέει και τίποτα το μουστάκι σου οπότε πας και για κούρεμα και για ξύρισμα αλά Τσιαντάκης.

Το μουστάκι του Lemmy

Βαρύ και σοβαρό. Αν δεν συνοδεύεται από μία 30χρονη ιστορία στην μουσική ή μια Harley Davidson, μην το τολμήσεις. Θα βγαίνουν οι γριές στα μπαλκόνια και θα γελάνε.

Το μουστάκι του Don Corleone

Ο Marlon Brando είχε το σωστό μουστάκι για να υποδυθεί τον νονό. Όχι παχύ (για να ξεχωρίζει από τη μάζα του υποκόσμου), πάντα προσεγμένο (έχουμε κι ένα στάτους στη Μαφία), σχετικά αραιαό (κατάλληλο για εκείνους που δεν φυτρώνουν θάμνους στο πρόσωπό τους).

Το μουστάκι του Dali

Θα είναι δύσκολο να το καλλιεργήσεις. Και στο ενδιάμεσο μέχρι να φτάσουν αυτές οι λίγες τρίχες στο επιθυμητό μήκος θα κυκλοφορείς σαν καραγκιόζης. Στο τέλος θα κυκλοφορείς και πάλι σαν καραγκίοζης αλλά τουλάχιστον θα μοιάζεις στον Dali.

Το μουστάκι του Hogan

Για κάθε redneck που δοκίμασε αυτό το μουστάκι, θα έπρεπε να μπαίνει άλλο ένα δολάριο στον τραπεζικό λογαριασμό του Hulk. Απαραίτητη η κόκκινη μπαντάνα, τα μούσκουλα και ένα sex tape.

Το μουστάκι του Nietzsche

Όση όρεξη είχε να γράφει αφορισμούς, τόση διάθεση δεν είχε να ασχοληθεί με το μουστάκι του, το οποίο ήταν μια κανονική ζούγκλα. Χτενισμένο μεν, ζούγκλα δε. Πέρα από το καλό και το κακό και αυτό όπως και τα γραφόμενά του.

Του μουστάκι του Νίκου. Ένας είναι

Το είδωλο της ελληνικής αρρενωπότητας πριν 3 δεκαετίες. Rexona, κεφαλιά και μουστάκι σαν τον Έλληνα. Πληθωρικό, χαβαλετζίδικο αλλά και “αρπαγμένο”. Μουστάκι που δεν σήκωνε κουβέντα ούτε τάκλιν. Γίγας Νίκος Αναστόπουλος.

Το μουστάκι του Αδόλφου

Ασχέτως των πολιτικών πιστεύω είναι ένα από τα πιο διάσημα μουστάκια της ιστορίας. Σαφέστατα και έχει δαιμονοποιηθεί και πολύ δύσκολα θα βρεις κάποιον να το ζητάει αφού ο Αδόλφος Χίτλερ φρόντιζε να γίνει το trademark του και να το χαλάσει για όλους τους υπολοίπους.

Το μουστάκι του ΓΑΠ

Ντάξει, οκ, τίμιο κλασικό ελληνικό μουστάκι σε ένα πολυφορεμένο δίπτυχο “δεν έχω πολλά μαλλιά στο κεφάλι και κάτι πρέπει να γίνει από κάτω να σώσω την παρτίδα”. Την χώρα; Όχι ρε, την παρτίδα.

Το μουστάκι του Hendrix

Δεν ήταν ποτέ το μουστάκι. Ήταν το attitude. Αλλά σε ένα πρόσωπο που τα γένια και το μουστάκι παλεύουν να μοιάσουν στο afro της κεφαλής, αυτή η λεπτή σχεδόν ανύπαρκτη γραμμή φαντάζει η μόνη επιλογή ανάμεσα στο κόντρα ξύρισμα και μια μουτζούρα.

Το μουστάκι του Che

Κοίτα. Κάποιος θα έπρεπε να του πει ότι δεν είναι σοβαρό μουστάκι αυτό αλλά δεν τολμούσε να του κουνηθεί και κανείς στην επανάσταση. Κλασική περίπτωση άντρα που δεν είναι φοβερά τριχοφυής στο πρόσωπο και απλά έχει και μια επανάσταση να κάνει οπότε δεν θα ασχολείται με τρίχες.

Το μουστάκι του Borat

Είτε είσαι στη φάση που είχες αφήσει κανονικό μουστάκι και είπες να πειραματιστείς μπας και θα δείχνει ωραίο πιο μεγάλο, είτε απλά έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να μην βρεις ποτέ σου γκόμενα. Διαλέγεις και παίρνεις.

Το μουστάκι του Λάζου

Ήταν να βάλω τον Κάπταιν Χουκ στη λίστα αλλά τι να κάνει ο άσπονδος εχθρός του Πίτερ Παν όταν παίζει μπάλα ο Λάζαρος Παπαδόπουλος; Ευτυχώς δεν έμεινε πολύ καιρό με αυτό το εύρημα και το γύρισε στο κλασικό γενομουστάκι.

Για το τέλος αφήσαμε το τέλειο μουστάκι.

Όπως το λανσάρισαν ο Reynolds και ο Selleck

Αν έπρεπε να γραφτεί ένα δοκίμιο για την “βασική μας έκδοση” θα έπρεπε το δοκίμιο αυτό να φέρει τις φωτογραφίες του μεγάλου Burt Reynolds και του τιτάνα Tom Selleck. Τέλειο σε αναλογία, σε χρώμα, σε πυκνότητα. Ούτε πολύ περιποιημένο για να σου βγει το όνομα, ούτε πολύ μεγάλο για να σε κοροιδεύουν.