Ο ‘Μουστάκιας’ είναι η ελληνική μπάλα των 80s

Είσαι δημοσιογράφος και θες να γράψεις μια διαβαστερή αθλητική ιστορία. Σου αραδιάζουν μια λίστα με 10 παικταράδες των 80s και μετά ρίχνουν στο τραπέζι το υπερ-ατού ‘Νίκος Αναστόπουλος’. Τι θα διαλέξεις; Ένα κείμενο γεμάτο αριθμούς, συμμετοχές, γκολ, μεταγραφές, διακρίσεις ή ένα κείμενο γεμάτο αριθμούς, συμμετοχές, γκολ, μεταγραφές, διακρίσεις, τις ατάκες και την κοσμοθεωρία του αλενατόρε Νικολό;

Το ΟΝΕΜΑΝ δεν πέφτει σε παγίδες. Αυτός είναι ο ‘Μουστάκιας’ Νίκος Αναστόπουλος που αγαπήσαμε. Με τέτοιο παρατσούκλι θα έπαιρνε εύκολα κι αυτός μέρος στο διαγωνισμό της Philips που σε βάζει στην κλήρωση για μεγάλα δώρα.

Κατ’ αρχήν, προς αποφυγήν βιαστικών παρεξηγήσεων, δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι ο αλενατόρε δεν φέρει πλέον μουστάκι στο μεγαλύτερο κομμάτι της προπονητικής του καριέρας. Ο Αναστόπουλος θα μείνει στην ιστορία με τη φανέλα του Ολυμπιακού με το νούμερο 9, με το μουστάκι του και με τον αέρα ενός killer κυνηγού.

Μετά τα πρώτα βήματα και γκολ στον Πανιώνιο, ο άνθρωπος που έχει επανειλημμένως δηλώσει ότι ο μόνος που φοβάται είναι ο Θεός, σκόραρε 115 γκολ σε 198 ματς με τους ερυθρόλευκους. Αυτό μεταφράζεται στο εξωφρενικό για τα δεδομένα Έλληνα ποδοσφαιριστή ratio 0,58 γκολ/ματς. Δηλαδή πάνω από 1 γκολ στα 2 παιχνίδια.

Σαφώς πιο λιγομίλητος σε σύγκριση με τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Αναστόπουλος είχε λιγοστές lifestyle εξωτερικεύσεις όντας ποδοσφαιριστής. Μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού. Αλλά πάντα εκκωφαντικές.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η έκφραση του προσώπου του την ώρα που σαπουνίζεται στα αποδυτήρια αναγνωρίζεται από έγκυρους, παγκόσμιους φορείς, ως η απόλυτη στιγμή τρολιά από αθλητή, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο Νίκος δείχνει πως το ευχαριστιέται στο 0:14, αλλά η ευχαρίστηση είναι όλη δική μας.

Λάτρης του καλού ντυσίματος από τα νιάτα του, ο ‘Μουστάκιας‘ φέρεται να μην άφησε μπουτίκ παραπονεμένη στο σύντομο πέρασμά του από την Αβελίνο τη σεζόν ’87-’88. Εκεί που, σύμφωνα πάντα με τους καθηγητές της Υπερβολής Ιταλούς, πήγε ως “ο Έλλην Μαραντόνα” και έφυγε ως “η Απογοήτευση που δεν μπορούσε να σταυρώσει κοντρόλ”.

Προηγουμένως, είχε σκοράρει δύο γκολ στο ντεμπούτο του απέναντι στη μικρή Σαμπενεντετέζε σε ματς του Κόπα Ιτάλια, τα ματς του στη Σέριε Α ήταν όντως απογοητευτικά, αλλά τουλάχιστον ταξίδευε για ψώνια μέχρι το Μιλάνο με μια πανάκριβη Φεράρι, που του δώρισε ο πρόεδρος της Αβελίνο άμα τη εμφανίσει του.

Το 1988, ο Νίκος Αναστόπουλος έκανε ένα ωραιότατο reset στην καριέρα του, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ξεκινώντας με τον Πανιώνιο το δεύτερο session της πορείας του εδώ, πριν ξαναφορέσει σύντομα τα χρώματα του Ολυμπιακού. Άλλα 30 γκολ σε 72 συμμετοχές με τον Θρύλο, αφού εν τω μεταξύ αποφάσιζε να κλείσει τον κύκλο του στην εθνική ομάδα.

Για την ιστορία και για τον αιώνιο σεβασμό μας στην Galanis Sports Data, να αναφέρουμε ότι η πρωτιά του ‘Αναστό’ κινδυνεύει από τους Χαριστέα και Γκέκα, που μετράνε 25 και 24 γκολ αντίστοιχα.

Η απόλυτη υποταγή του Νίκου Αναστόπουλου στα αρώματα και τη γεύση του εσπρέσο -ειδικά στα 90s, αφού κρέμασε τα παπούτσια του- διαμορφώθηκε ριζικά στο πέρασμά του στην Ιταλία. Πολλοί δήμαρχοι των Αθηνών σκέφτηκαν σοβαρά την χύτευση της προτομής του αλενατόρε Νικολό δίπλα στο κλασικό κολωνάκι που ‘βάφτισε’ ολόκληρη τη σχετική πλατεία και τη γειτονιά. (ΟΚ, πλάκα κάνουμε, αλλά θα μπορούσαμε και να μην κάνουμε).

Επειδή έχει τύχει να πιω καφέ στο Da Capo ακριβώς πίσω από το τραπέζι που μοιραζόταν ο Αναστόπουλος με έναν φίλο του, η φάση δεν είναι ούτε αστεία ούτε περίεργη. Είναι legit. Ο άνθρωπος κάθεται σε ένα τραπέζι και το βεληνεκές του φτάνει ως την πλατεία Συντάγματος.

(ή στυλ ή τίποτα)

Το δεύτερο πέρασμά του από την Ιταλία έχτισε τον αμούστακο πια αλενατόρε Νικολό. “Μπορεί να γεννήθηκε στη Δάφνη, αλλά περισσότερο τον βλέπει το Μιλάνο”, φέρεται να λέει ανώνυμη πηγή του στενού του περιβάλλοντος. Ιταλικά κοστούμια, γνώση του αντικειμένου και άφθονο στιλ σημαίνουν τη στροφή του Αναστόπουλου στην προπονητική. Πού θα μάθει τα μυστικά; Στο Μιλάνο και πάλι.

Ο (τέως) ‘Μουστάκιας’ επισκέπτεται δεκάδες προπονήσεις της Μίλαν, μαθητεύει δίπλα σε κάτι Αρίγκο Σάκι και Νέβιο Σκάλα, κρατάει σημειώσεις σε τετράδιο και τις αναλύει πίσω στην πατρίδα, συχνά με τον Νίκο Αλέφαντο.

Αναμφίβολα είχε τις στιγμές του, φέρει πειν εκεί με τον Άρη, τον οποίο ανέβασε ξανά στην Α’ Εθνική το 2006, αλλά γενικά τίποτα το ιδιαίτερο. (Να μην ξεχνάμε το ηχηρό ‘όχι’ του στον Σωκράτη Κόκκαλη το 2005).

Τη σεζόν που μας τελείωσε (#diplis), o Αναστόπουλος απολύθηκε λίγο πριν τα πλέι-οφ από τον Ατρόμητο. Αμέσως μετά, παραδέχτηκε την κακή (έως τραγική) εικόνα της ομάδας στον δεύτερο γύρο της Superleague. Κύριος, από τους λίγους.

Να σου πω και κάτι άλλο. Ποσώς μας ενδιαφέρει η προπονητική του καριέρα. Η φυσική υπόσταση και η κουλτούρα του είναι από αυτές που θα βρεις σε Έλληνα sportsman μια φορά τα εκατό χρόνια. Εξάλλου, για κάθε του αποτυχία ως προπονητής, εμείς θα έχουμε να αντιτάξουμε μια ιστορική του ατάκα:

“Καμία ομάδα δεν μπορεί να παίξει με δέκα Δομάζους ή δέκα Νοβοσέλατς”

“Δεν είμαι προπονητής των δημοσίων σχέσεων, ούτε ουρανοκατέβατος”

“Αν επειδή με ένα πρόεδρο έχουμε παίξει μπάλα μαζί, έχουμε πάει στα μπουζούκια μαζί, πηγαίναμε για γκόμενες μαζί, είναι κριτήριο να με πάρει προπονητή, τότε αυτό με μένα δεν γίνεται”

“Δεν υπάρχει η λέξη ήττα στο λεξιλόγιο μας. Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις όμως, τουλάχιστον κοίτα να μην χάσεις”

Αήττητος ‘Μουστάκιας‘.

(Σχόλια και στο Twitter, στο @illanastasiadis)