Πώς είναι να είσαι καλυμμένος με τρίχες όλη σου την ζωή

Όταν το τρίχωμα σου είναι τόσο παχύ και μαλακό όσο το δικό μου, τότε τον χειμώνα αισθάνεσαι ότι κυκλοφορείς συνέχεια με επένδυση. Εκτός από αυτό δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλό που να πρόεκυψε από το ‘δώρο’ που μου έκανε ο πατέρας μου.

Η πρώτη ανάμνηση που έχω από πίθηκο δεν είναι από κάποιο ζωολογικό κήπο αλλά από τον πατέρα μου, ιδρωμένο και με λευκό φανελάκι με τιράντες, να προσπαθεί να αλλάξει -μέσα σε ντάλα Αύγουστο- το λάστιχο στο Lada μας.

Ήταν ήδη 56 χρονών, οπότε τα βουνά από τρίχες στους ώμους του είχαν ήδη γίνει άσπρα. Ενώ όταν ο ήλιος χτυπούσε το στήθος του σε μια συγκεκριμένη γωνία, έβλεπες την αντανάκλαση από το χρυσό σταυρό που φορούσε επί 30 χρόνια (αλλά εγώ κατάφερα -λόγω του δάσους που παρεμβαλλόταν- να τον δω βία τρεις).

Ήταν καλός άνθρωπος ο πατέρας μου. Αλλά ποτέ δεν τον αγκάλιαζα όταν έπιαναν οι ζέστες. Και πάντοτε ευχόμουν να του μοιάσω σε όλα, εκτός από δυο πράγματα. Τις τρίχες και την φαλάκρα του. Δυστυχώς, όπως ανακάλυψα, η κληρονομικότητα είναι μια εκδικητική σκύλα.

Ο εφιάλτης του καλοκαιριού 

Ένα κύμα κρύου ιδρώτα με λούζει κάθε Ιούνιο. Γιατί ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μου χαίρονται με τον καλό καιρό, εγώ συνειδητοποιώ ότι ήρθε και πάλι ώρα να ασχοληθώ σοβαρά με τις τρίχες μου.

Θα μου πεις, ‘τι έγινε ρε παλικαράκι; Ποτέ σου δεν έχεις ακούσεις την ριζική αποτρίχωση;’. Και θα σου απαντήσω ότι ποτέ δεν είχα να πετάξω, κυριολεκτικά σε τρίχες, τα 2-2.500 ευρώ που θα χρειαζόντουσαν για να τις ξεφορτωθώ από την XL διαστάσεων επιφάνεια του κορμιού μου.

Άσε που είχα πάθει και μια φοβία ακούγοντας την περίπτωση ενός ξαδέλφου μου που αγόρασε αποτρίχωση με laser σε τιμή ευκαιρίας και βρέθηκε να περνάει όλο το καλοκαίρι προσπαθώντας να εξηγήσει στον κόσμο πως απέκτησε τα εγκαύματα.

Οπότε, κάθε φορά που το Star αρχίζει να παίζει τα ρεπορτάζ ‘Οι Αθηναίοι καταφεύγουν στις παραλίες για δροσιά’, εγώ αναζητώ να βρω την καλύτερη δυνατή λύση. Τουλάχιστον για συγκεκριμένα μέρη του κορμιού μου αφού για τα υπόλοιπα, τα φέρνω βόλτα με την ειδική ξυριστική που έχω πάρει και την οποία θεωρώ τον καλύτερο φίλο του (τριχωτού) ανθρώπου.

Θυμάμαι, όταν ήμουν νέος και άπειρος, μέχρι που είχα δοκιμάσει να κάνω αποτρίχωση με τις ειδικές ταινίες με το κερί που είχα αγοράσει από το σουπερμάρκετ. Ζητώντας από τους κολλητούς μου να με βοηθήσουν.

Το αποτέλεσμα ήταν εγώ να λιώσω από τον πόνο. Αλλά εκείνοι να περάσουν υπέροχα, παίζοντας μέχρι και μπουνιές για το ποιος θα  είχε την χαρά να είναι ο επόμενος που θα μου τραβήξει την ταινία με όσο πιο πολύ δύναμη και όσο πιο απότομα μπορούσε.

Ενώ μια από τις πιο εξευτελιστικές εμπειρίες που είχα νοιώσει ήταν όταν πείστηκα από μια πρώην γκόμενα μου να πάω μαζί της στην αισθητικό της. Δέχτηκα με την προϋπόθεση ότι θα ήμουν ο τελευταίος πελάτης της ημέρας, ώστε να μην με δει κανένα μάτι και ξεφτιλιστώ.

Αν εξαιρέσεις τον πόνο, τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Μόνο που φεύγοντας, η αισθητικός την παρακάλεσε να μην με ξαναφέρει πίσω. Βλέπεις τα υλικά που τελικά χρησιμοποίησε ήταν πιο ακριβά από την τιμή που είχα συμφωνήσει να πληρώσω.

Το γυναικείο βλέμμα αποδοκιμασίας

Το να σε κοιτάζουν και να κρυφογελάνε οι υπόλοιποι στην παραλία δεν ήταν ποτέ εφιάλτης μου. Ήταν απλά η πραγματικότητα από τότε που ήμουν 17 ετών. Γιατί όσο εξαίσιο και φινετσάτο grooming και αν έκανες, πάντοτε σκεφτόσουν ότι κάποιος που σε ξέρει σε βλέπει σαν τον Γκάλη.

Γνωρίζει δηλαδή ότι μπορεί να κούρεψες το ‘γκαζόν’ σου μέχρι και τους ώμους, αλλά τα χέρια σου (και η ψυχή σου) είναι τριχωτή.

Αν και το χειρότερο είναι ο τρόπος που σε κοιτάζουν οι γυναίκες. Δηλαδή σαν να είσαι (ένα βρώμικο, ακάθαρτο και Νεάντερνταλ) σκουπίδι.

Δεν ξέρω τι λένε οι σχετικές έρευνες, αλλά προσωπικά νομίζω ότι υπάρχουν γύρω στις δυο γυναίκες στο πλανήτη που ‘ανέχονται’ την τρίχα. Και ευτυχώς βρήκα και καπάρωσα την μια.

Ακόμη όμως και αυτή έχει τα όρια της. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ευνουχιστικό από να την ακούς να γυρίζει και να λέει στις φίλες της (χωρίς ίχνος κακίας) ‘Μερικές φορές αισθάνομαι ότι έχω ζώο στο σπίτι και μαδάει. Έχω βαρεθεί να μαζεύω τρίχες’.

Αυτός είναι και ο λόγος που εκτιμώ απεριόριστα την κομμώτρια μου στην Γλυφάδα και δεν την αλλάζω εδώ και επτά χρόνια. Ότι, χωρίς να χρειαστεί να της το πω, φροντίζει να μου καθαρίζει το πίσω μέρος του λαιμού σε όσο βάθος χρειάζεται για να μπορώ να φοράω με αξιοπρέπεια t-shirt.

Ενώ είναι αδυσώπητη δολοφόνος και με όσες άλλες τρίχες εμφανίζονται εκεί που δεν θα έπρεπε (αυτιά, μπροστινό μέρος λαιμού). Το ξέρω ότι το κάνει επειδή με λυπάται. Αλλά το εκτιμώ.

Αυτό που δεν εκτίμησα καθόλου είναι το χουνέρι που έπαθα όταν βρέθηκα να ‘απολαμβάνω’ ένα χαλαρωτικό thai massage στα πλαίσια των διακοπών μου στην Ταϋλάνδη. Έχοντας πάει μαζί με τους κουμπάρους μας, αποφασίσαμε να κάνουμε μασάζ οι άντρες σε ένα δωμάτιο και οι γυναίκες στο άλλο.

Ο φίλος μου διάλεξε κάτι απλό, που περιελάμβανε το κορίτσι να σκαρφαλώσει πάνω στην πλάτη του και να αρχίσει να τον πατάει. Εγώ έκανα, όπως συνήθως, μια πιο ‘εξωτική’ επιλογή. Χωρίς, ωστόσο, να πολυτσεκάρω τι ακριβώς περιελάμβανε το μενού.

 Λάθος μου γιατί στα πλαίσια του μασάζ με άλειβαν με κάτι που θύμιζε μέλι με ξηρούς καρπούς. Το άλειμμα ήταν μια χαρά. Όταν όμως το κορίτσι μου ζήτησε να πάω στο ντους και να ξεπλυθώ, πριν προχωρήσουμε στην επόμενη φάση, διαπίστωσα ότι μέλι και ξηροί καρποί με είχαν μετατρέψει στο πιο τριχωτό μπολ κουάκερ που έχεις δει στην ζωή σου.

Όλη η χαλάρωση πήγε στράφι και μέχρι και οι μασατζούδες κοκκίνησαν από την ένταση και την εφευρετικότητα των βρισιών που έριχνα  σε άπταιστα πειραιώτικα.

Ο τρόμος της επόμενης μέρας

Έχοντας υπάρξει τριχωτός τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου, το μόνο που μπορώ να σου υπογράψω με βεβαιότητα είναι ότι ο πόλεμος με την τρίχα είναι χαμένος από χέρι.

Και ότι κάθε μέρα που ξυπνάω έχω ένα μικρό άγχος για να δω που αλλού θα ανακαλύψω ότι έχουν βρει καταφύγιο (αυτιά, μύτη, δάχτυλα) οι τρίχες που σιγά σιγά εγκαταλείπουν το τριχωτό της κεφαλής μου.

Πλέον είμαι σίγουρος ότι απλά μια μέρα θα ξυπνήσω και θα έχω μεταμορφωθεί στον θρυλικό Bigfoot, με τρίχες να καλύπτουν κάθε εκατοστό του σώματος μου, εκτός από τις πατούσες και τις παλάμες μου.

Το μόνο που εύχομαι είναι να μην κληροδοτήσω το ίδιο δώρο στα δικά μου παιδιά. Διαψεύδοντας το γνωστό ρητό ‘ο πίθηκος κάτω από την πιθηκιά θα πέσει’.