Στο κουρείο του Στάθη, ο Αλέφαντος είναι το Νο 16

Τα τελευταία χρόνια έχω βάλει όλη μου τη ζωή σε μια απόσταση τετρακοσίων, το πολύ, μέτρων στη Σπύρου Μερκούρη, στο Παγκράτι. Σπίτι, μίνι μάρκετ, φαρμακείο, περίπτερο, καφετέρια, Eurobank (μισθοδοσία), Εμπορική (κατάθεση ενοικίου), περίπατος στο πάρκο, σούπερ μάρκετ, δουλειά, όλα σε μία ευθεία.

Η Alpha Bank λίγο πιο πέρα. Η ΔΕΗ μια παράκαμψη πεντήντα, μόνο, μέτρων.

Κάπου στη μέση αυτής της ευθειάς, στη Σπύρου Μερκούρη 22, είναι και το κουρείο “Στάθης-Λώρα”, το κουρείο δηλαδή του Στάθη Καρνέζη. Δε γίνεται να το χάσεις.

“Κούρεμα 5 €” γράφει απέξω σε κάτι τεράστιες ταμπέλες με κίτρινα και κόκκινα χρώματα. Πιθανώς και μπλε.  Το “κούρεμα” είναι font size 380, το σήμα του ευρώ λίγο μεγαλύτερο και το “5” περίπου δύο φορές το κεφάλι ενός κανονικού ανθρώπου. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Το θέμα, βέβαια, είναι ότι το κουρείο του Στάθη δεν είναι οποιοδήποτε κουρείο. Στέκει εκεί από το 1970, ίδιο και απαράλλαχτο. Και πρέπει να μπεις μέσα για να καταλάβεις τι εννοώ ίδιο και απαράλλαχτο.

Οι θέσεις εργασίας είναι της δεκαετίας του 70, οι λουτήρες της δεκαετίας του 70, οι βιτρίνες, οι καρέκλες και τα ερμάρια της δεκαετίας του 70. Και όχι τίποτα fake ρετροντιζαϊνιές. Τα πάντα είναι στην ίδια θέση από όταν ο κος Στάθης τελείωσε τον “Αμάραντο” και έφτιαξε το μαγαζί του.

Το οποίο φέρει και την προσωπική του σφραγίδα στη διακόσμηση. Οι καθρέπτες είναι γεμάτοι από φωτογραφίες από το στρατό, επιδείξεις κομμωτικής στο Hillton, αυτόγραφα λαικών τραγουδιστών και ένα πωλητήριο για ένα σπίτι στην Αμαλιάδα.

Τα αυτόγραφα, μάλιστα, είναι τόσα πολλά που ξέρεις ότι την έχει ζήσει ζωή του. Έχει βρεθεί backstage τελοσπάντων σε Ηλιάδη, Κιάμο, Χολίδη, Αργυρό, Καλίδη, Βρεττό, Μαντώ, Ελευθερίου, Αδαμαντίδη που είναι και φίλος του.

Η μόνη “παραφωνία” είναι κάτι έργα του Νίκολας Μουρ. Κανονική τέχνη λέμε. Avant Garde. Βλέπεις, το περασμένο καλοκαίρι το “Στάθης – Λώρα” έγινε ένα από τα καταστήματα που φιλοξένησαν μια ιδιότυπη έκθεση τέχνης που φιλοξενήθηκε εξ ολοκλήρου εκτός γκαλερί. Ο Στάθης κράτησε τα έργα του καλλιτέχνη. Δεν τους άλλαξε θέση.

Η “παραφωνία” στη γενικότερη παραφωνία σχεδόν χαλάει το feeling. Δεν πας για κουλτούρα στο Στάθη. Πας για το υπόλοιπο. Και τη μουσική ας πούμε.Τις περισσότερες φορές που έχω πάει παίζει Καζατζίδη. Και έχω πάει καμιά δεκαπενταριά φορές. Και ας μην είναι ο Καζατζίδης το καλύτερο μου.

Αυτή τη φορά, όμως, δεν παίζει τίποτα. Έχω πάει μεσημέρι για καλύτερο φωτισμό. “Τον κουρεύεις τον Αδαμαντίδη;” ρωτάω προσπαθώντας να ψαρέψω καμιά ιστορία. “Όχι, τον Αλέφαντο κουρεύω τα τελευταία 7 χρόνια, φανταστικός άνθρωπος, καταπληκτικός χαρακτήρας”.

Κουβέντα στη κουβέντα μαθαίνω ότι ο Νικόλας ο Αλέφαντος είναι το νούμερο 16. “Μου έκανε και διαφήμιση, είπε στην τηλεόραση ότι κουρεύεται εδώ και είναι το 16″. Που μπορεί να μη σου λέει τίποτα αλλά στο “Στάθης-Λώρα” αυτό είναι η πιο σημαντική πληροφορία. Γι’ αυτό τη μετάδωσε ο Αλέφαντος.

Βλέπεις ο Στάθης σε αντιμετωπίζει σαν συνάδελφο όχι σαν πελάτη. Με μένα, ας πούμε, που τα τελευταία δέκα χρόνια τα παίρνω μόνος μου (θεωρώ τον εαυτό μου και λίγο συνάδελφο του) και το ξέρει, νιώθει ότι πρέπει να μου εξηγήσει καλά την προσέγγιση του. Συζητάμε τεχνικά.

“Ναι, 20 καλά είναι,” λέει όταν του ζητάω λίγο πιο μακριά από ότι συνήθως. “Είναι ενδιάμεση σκάλα, ούτε κοντά ούτε μακριά. Θα ξεκινήσουμε από τα πλάγια και θα βάλουμε 12. Θα καθαρίσουμε σβέρκο και φαβορίτες και θα κάνουμε τα πάνω.”

Και έχει και σύστημα. Γερμανός. Όταν τελειώσει το κούρεμα θα σε κόψει στο πρόσωπο να δει αν έμεινες ευχαριστημένος και θα σημειώσει τις μετρήσεις τους. Την κάρτα την κρατάς εσύ ή αυτός. Την επόμενη που θα πας σε ρωτάει το όνομα σου, ανοίγει ένα από τα συρτάρια της παμπάλαιας προθήκης που έχει και την αναζητά. Το επόμενο κούρεμα είναι σχεδόν στον αυτόματο.

Ακόμα και για το Νίκο τον Αλέφαντο. Σκάλα 16mm.