Το πάθος ενός άνδρα για τα εσώρουχα είναι κατά βάση αθώο

Νομίζω δεν έχει κάνει κανείς, τουλάχιστον στη σφαίρα της ελληνικής πραγματικότητας, μία σοβαρή ανασκόπηση για την πορεία των εσωρούχων στην ελληνική κοινωνία, πώς αυτά έφτασαν σε μία τρομακτική έκρηξη τη δεκαετία του 90 για να επέλθει η βεβαιότατη παρακμή όταν έσκασε η φούσκα. Κι ούτε θα την κάνω εγώ αυτή την ανασκόπηση σήμερα. Θα μοιραστώ απλά κάποιες σκέψεις μου σχετικά.

Αφορμή είναι ένα brand το οποίο το αγαπώ για προσωπικούς λόγους μιας και η δημιουργός των Roses Are Red είναι φίλη και συνεργάτης. Και η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να κάνω μία συνέντευξη μαζί της στην ενότητα Greeks Do It Better αλλά τεχνικοί λόγοι μας το απαγορεύουν προς το παρόν. Όχι λοιπόν, δεν είναι καμία από τις κοπέλες στις φωτογραφίες του άρθρου. Ονομάζεται Ιωάννα Τσιγαρίδα και την έχουμε συμπεριλάβει παλαιαότερα σε μία λίστα με τις πιο sexy fashion bloggers. Μόνο που η Ιωάννα έκανε ένα φανταστικό βήμα και δημιούργησε ένα υπέροχο brand, το οποίο και βλέπεις στις φωτογραφίες.

Τα Roses Are Red δεν είναι μόνο εσώρουχα. Θες να τα ονομάσεις loungewear; Θες να τα πεις nightwear; Θες να μείνεις με τον όρο εσώρουχα; Όπως αγαπάς. Το βέβαιο είναι ότι είναι ρούχα σχεδιασμένα από την Ιωάννα, ρούχα που δημιουργούνται στην Ελλάδα και από εδώ ταξιδεύουν σε διάφορες γωνιές του πλανήτη σε μπουτίκ και επιλεγμένα καταστήματα αλλά και μέσα από το e-shop της. Σε περίπτωση που δεν έχεις βρει ακόμα ιδανικό δώρο Αγίου Βαλεντίνου για το κορίτσι σου, τη λύση σου τη δώσαμε μόλις.

Πέρα από την αφορμή όμως υπάρχει και ζητούμενο. Να ανακαλύψουμε από την αρχή την αγάπη μας για τα εσώρουχα. Γιατί νομίζω ότι έχει χαθεί βάναυσα αυτή η αγάπη παρέα με την αγάπη για το γυμνό, τον έρωτα, ακόμα και το πορνό. Η δεκαετία του 90 μας καλόμαθε στην πληθώρα, στην έκρηξη της γυμνής εικόνας και στον εκμηδενισμό της φαντασίας. Αυτής της φαντασίας που μόνο τα γυναικεία εσώρουχα ή έστω ό,τι φορούσε ένα κορίτσι λίγο πριν μείνει γυμνό, μπορούσαν να αφυπνίσουν.

Βλέποντας τα Roses Are Red βλέπω κάτι που κουβαλά την αγάπη για το παλιό και το αθώο αλλά έχει το βλέμμα στο σύγχρονο και το μέλλον. Γιατί νομίζω ότι το βήμα μπροστά είναι να θυμηθούμε αυτά που μας σαγήνευαν, αυτά που μας ξεσήκωναν, αυτά που μας έφτιαχναν στο παρελθόν. Κι όλο αυτό για κάποιο λόγο μου κάνει σαν μια επιστροφή στην αθωότητα.

Περάσαμε πολλά χρόνια να αγαπάμε την υπερβολή και τις επιτηδευμένες διαφάνειες. Περάσαμε πολλά χρόνια να παλεύουμε για ακόμα μικρότερα, ακόμα αποκαλυπτικότερα, ακόμα πιο πρόστυχα εσώρουχα. Και νιώθω ότι μετά την περιπλάνηση στην πληθωρικότητα και την ανούσια υπερβολή, ο άνδρας έχει φτάσει σε ένα σημείο να εκτιμά απλά εκείνα που κάνουν το δικό του κορίτσι, τον δικό του έρωτα να αναδεικνύεται.

Πες ό,τι θες. Αλλά για εμένα οι γυναίκες είναι βγαλμένες από τα γράμματα του νεαρού Βέρθερου στο αριστούργημα του Γκαίτε. Όχι βγαλμένες από τις φωτογραφήσεις που τόσα χρόνια υπηρετούσα στα ανδρικά περιοδικά. Κι αν έπρεπε τώρα να ντύσω μία γυναίκα με κάποια εσώρουχα να φωτογραφηθεί, θα ήθελα να βγάζει αυτή την αίσθηση, αυτή την αύρα. Να παίζουμε με το γαλάζιο, το κοραλί και το ροζ, να μένουμε στην δαντέλα όταν χρειάζεται, να κοιτάμε την ομορφιά και την αισθητική κι όχι το να δούμε λίγη ‘σάρκα’ παραπάνω.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να κάνουμε για να βγάλουμε από το μυαλό μας τι θηριωδίες των δύο τελευταίων δεκαετιών. Και ίσως καλό θα ήταν να μας μείνει σαν ανάμνηση. Γιατί μέσα σε αυτά τα χρόνια ανακαλύψαμε το γυμνό, μάθαμε το γυναικείο σώμα με τρόπο αφύσικο. Και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ζητήσουμε να επανέλθουμε – όχι στο μέτρο – αλλά σε αυτό που θα αγαπήσει πρώτα το κορίτσι σου και μετά εσύ.