Το πρώτο μου Air Max

Είναι μερικά ρούχα, παπούτσια, αντικείμενα σε αυτή τη ζωή που είναι συνυφασμένα με την παιδική και εφηβική μας ηλικία. Το ότι βρήκα τόσο εύκολα οκτώ ανθρώπους να μου μιλήσουν για το πρώτο τους Air Max, είναι νομίζω ενδεικτικό μίας γενιάς που αγάπησε τα αθλητικά παπούτσια όσο καμία άλλη. Μία γενιά που τα ανέδειξε σε παπούτσια όχι μόνο για τα παρκέ αλλά και για τη βόλτα, το ταξίδι, το άραγμα.

Η αφορμή για τα Air Max ήταν μπροστά στα μάτια μας, μιας και η Nike επαναλανσάρει επανεφεύρει τα 4 θρυλικά Air Max, τους φοράει την τεχνολογία Engineered Mesh και σε προκαλεί να τα δοκιμάσεις. Τι είναι η τεχνολογία του engineered mesh; Ουσιαστικά είναι ένα δικτυωτό υλικό που επιτρέπει στο πόδι να αναπνέει, μία τεχνολογία που τα κάνει πιο ελαφριά. Ένα βήμα προς το μέλλον με δυο λόγια.

Το ONEMAN όμως, λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω του στα παλιά Air Max, βάζει μερικούς συντάκτες να θυμηθούν αυτή τη σχέση αγάπης. Εμείς εδώ μιλάμε για τις παλιές αγάπες, δεν έχουμε θέματα.

Μπορείς να μας πεις κι εσύ για το δικό σου πρώτο Air Max. Είτε τώρα…

 

Είτε στο τέλος του κειμένου…

Τι να πρωτοθυμηθεί ο Νίκος Παπαϊωάννου

Το να ζητάς από έναν sneakerhead να σου γράψει για τα πρώτα του Air Max, είναι σαν να λες σ’ ένας σουτέρ σαν τον Peja Stojakovic να θυμηθεί το πρώτο του εύστοχο τρίποντο. Είναι βέβαιο ότι δεν το θυμάται, όπως δεν το θυμάμαι ούτε εγώ. Μου έρχεται μόνο στο μυαλό ότι τα αγόρασα αρχές του 1988, από το Sports Service, ένα μαγαζί με αθλητικά πάνω από το μπιλιαρδάδικο Number One, στη Γλυφάδα. Με λεφτά κερδισμένα από εννιάμπαλο!

Είχαν φάση. Ηταν τα Air Max I, κόκκινα με λευκό. Γαμάτα sneakers, αλλά δεν με κέρδισαν, όπως παλιότερα τα Air Force 1 ή τα μποτάκια τα Blazer.

Κι αν τα Air Max Ι, ήταν σαν άλλο ένα τρίποντο, που το ξεχνάς επειδή ετοιμάζεσαι για το επόμενο, αυτά που έχω πάντα στο μυαλό μου είναι τα Air Max 95. Μου είχαν στείλει δύο ζευγάρια από την Αμερική. Το ένα το κλασσικό με το γκρι, το μαύρο και το λαχανί χρώμα και το άλλο με το λευκό, μαύρο και κόκκινο. Στο πρώτο έκαναν λάθος και μου το έστειλαν σε 9.5. Δεν το φόρεσα ποτέ, γιατί ήταν μικρό. Το κράτησα όμως μέχρι σήμερα, όπως βλέπετε.

 

Το άλλο, που μου έκανε το κράτησα ως την μοναδική μου ανάμνηση από την ολιγοήμερη (ουσιαστικά) θητεία μου στην Πολεμική Αεροπορία. Βγήκα τότε με το καλημέρα, ελεύθερος αρβυλών και στην μοναδική μου φωτογραφία στο στρατόπεδο στην Τρίπολη, μαζί με πατέρα, θείο και θεία, ποζάρω με στολή αγγαρείας και Air Max 95!

Όμως θεωρώ ότι τα πιο… αλήτικα Air Max ever, είναι τα μαύρα, με μπλε, που φορούσε ο Chris Webber όταν έπαιζε στους Bullets το 1995. Ήταν από τα πρώτα μπασκετικά μποτάκια της λεγόμενης… νέας τεχνολογίας, που μπορούσες να τα βάλεις και με τζιν σε βραδινή έξοδο.

 

Αλλά ένας sneakerhead που σέβεται τον εαυτό του, σκέφτεται πάντα το επόμενο ζευγάρι που απέκτησε ή που θ’ αποκτήσει. Οπότε για σήμερα, τα αγαπημένα μου Air Max, είναι αυτά που φοράω τώρα, τα Air Max 90 Hyperfuse Premium ή απλά Infrared, για τους μυημένους.

 

Πώς αλλιώς να πάει σχολείο ο Χρήστος Χατζηιωάννου;

Το 1990 ήμουν 6 χρονών και το μόνο που δεν με απασχολούσε ήταν τι παπούτσι μού φόραγαν οι γονείς μου στο πόδι. Το ποδήλατό μου να είχα κι όλα καλά. Αλλά φτάνοντας στα μέσα της δεκαετίας του 90 τα πράγματα ήταν αλλιώς. Το πρώτο μου Air Max ήταν το γκρι του 1995. Κι είχα πορωθεί με το swoosh στην μύτη του παπουτσιού. Έστριβα το πόδι μου για να το τσεκάρω κάθε λίγο για να δω ότι δεν έχει χτυπηθεί. Το πρωτοφόρεσα όμως αρκετά αργά, την άνοιξη του 1996. Και θυμάμαι ότι ήμουν φοβερά εκνευρισμένος που τέλειωνε η Α’ Γυμνασίου και αναρωτιόμουν πού θα μόστραρα εγώ το καινούριο μου Nike.

Το δεύτερο χτύπημα της μοίρας ήρθε μερικούς μήνες πιο μετά, όταν όντας πλέον στο Δημόσιο στη Βούλα, που μόνο face control δεν είχε στην είσοδο, οι υπόλοιποι άρχισαν να φοράνε τα Air Max ’97 (γνωστά σε όλους ως Millenium). Προφανώς και δεν κατάλαβαν ποτέ οι γονείς μου τον λόγο που “έπρεπε οπωσδήποτε” να αλλάξω παπούτσια για να πάρω μάλιστα αυτά που φοράνε όλοι. Αλλά αυτό ήταν ακριβώς το θέμα. Ότι σε εκείνη την ηλικία θεωρούσα ότι τα Air Max ήταν cool απλά και μόνο επειδή το φορούσαν όλοι. Αδιαφορώντας για τεχνολογίες, ιστορίες και δυνατότητες του παπουτσιού.

Τα πήρα φυσικά και τα millenium μερικούς μήνες αργότερα. Και κυκλοφορούσα φουσκωμένος σαν παγόνι στο προαύλιο του σχολείου. Το ίδιο θα κάνω και με τα Air Max που απέκτησα χθες, τα AM1 Engineered Mesh. Για την ακρίβεια (και για να το υπερηφανευτώ και λίγο) έλαβα ένα ΝΙΚΕ limited Air MAX pack που περιείχε τα Air Max 1 Engineered Mesh με το handle μου τυπωμένο στο εσωτερικό του παπουτσιού (βλέπε link πιο πάνω). Το υπ’ αριθμόν 54 ζευγάρι από τα 56 συλλεκτικά packs που δημιουργήθηκαν παγκοσμίως.

 

Θα τα φορέσω και θα πάω στο Α’ Λύκειο Βούλας να κάνω μια βόλτα. Να μάθουν τα δεκατετράχρονα να μην μου την μπαίνουν…

 

Παρ’ ολίγον αστροναύτης ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στα μέσα των 90s, ένα σαββατιάτικο πρωινό, μάζεψα τους γονείς μου στο σαλόνι και τους ανακοίνωσα σοβαρά -όσο πιο σοβαρά γίνεται- ότι “λυπάμαι αν ελπίζετε πως θα γίνω γιατρός ή αστροναύτης ή στην χειρότερη δικηγόρος, αλλά εγώ θα γίνω μπασκετμπολίστας”. Τότε ήμουν αναπληρωματικός πλέι-μέικερ στο θρυλικό παιδικό του Μαιάνδρου Ηλιούπολης. Ήταν πιθανότερο δηλαδή να γίνω αστροναύτης.

Το 1997, εκεί που η φλόγα του ονείρου ήταν πιο ζωντανή από ποτέ, αγόρασα τα πρώτα μου Air Max, τα Millenium, γιατί ένας τεράστιος αθλητής σαν εμένα α) έπρεπε να κυκλοφορεί κάθε μέρα με αθλητικά, β) ήθελε ένα πιο χαλαρό, αλλά still στιλάτο παπούτσι για να φάει στα Wendy’s και να παίξει μπιλιάρδο κάθε Σάββατο βράδυ με τους συμμαθητές του.

Για τους αγώνες είχα τα More Uptempo. Για τα 10-15 λεπτά που ήμουν στο παρκέ δηλαδή. (Όπου παρκέ, βάλε τσιμέντο).

 

Η ιστορία του τριποντέρ Χρήστου Δεμέτη

Τρίτη Γυμνασίου γαρ, παρότι έφτανα σε ύψος το ένα μέτρο και ένα Milko (ατάκα που έκανε θραύση εκείνη την εποχή – ok, σήμερα φτάνω στο ένα μέτρο και τρία Milko αλλά ας μην το κάνουμε θέμα γιατί θα τελειώσει η εξομολόγηση μου μέσα σε αυτή την παρένθεση) την είχα δει μπασκετμπολίστας. Τι καλύτερο από το να συμμετέχω στο ενδοσχολικό τουρνουά διπλών αγώνων και αιώνιας έχθρας με τα καινούργια μου και πρώτα μου Air Max. Αυτά του 1997. Το ξέρω ότι δεν ήταν για να παίζεις μπάσκετ αλλά εγώ ήθελα να τα φοράω ακόμα και εκεί.

Η αλήθεια είναι πως τω καιρώ εκείνω ήμουν πιο εύστοχος από τα 6,25 απ’ ότι σήμερα αλλά όπως και να ‘χει, ακόμα και με τα Nike μου δεν θα κάρφωνα ούτε στη μεγαλύτερη φαντασίωση μου. Μετά από αλλεπάλληλες μάχες και καθοριστικά δικά μου τρίποντα (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) η ομάδα, η Γ1 του Πρώτου Πειραματικού Αθηνών, έφτασε στον τελικό εναντίον της μισητής Γ3. Ντέρμπι. Και αιρμαξική avant premiere.

Όλα κυλούσαν καλώς. 2/3 τρίποντα, προβάδισμα στο ημίχρονο, πάμε για κούπα. Αρχές δευτέρου. Κλέψιμο μπάλας, φεύγω στον αιφνιδιασμό, σηκώνομαι για λει απ, αντίπαλος με σπρώχνει, πάρ’τον κάτω τον δικό σου. Ντεσκαλιφιέ στον εχθρό, τούμπα για μένα. Και στο πέσιμο ο αστράγαλος με πρόδωσε.

Για την ιστορία πήραμε το κύπελλο. Τα Air Max μου ακόμα εκτίθενται στο πάνθεον της αμπαλοσύνης του δωματίου μου. Και από τότε κατάλαβα πως είναι κάτι παραπάνω από ένα ζευγάρι παπούτσια. Συγκαταλέγονται στην κατηγορία των ατομικών φετίχ. Μαζί με το Subbuteo, την Κάρμεν Ηλέκτρα και τα πακοτίνια.

Προπονητικά παπούτσια φοράει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Γνωστό αντιδραστικό στοιχείο είχα ορκιστεί από μικρός να μη φορέσω ποτέ τα “ασημένια”, τα γνωστά και ως millenium. Ούτε καν τα μαύρα. Τήρησα την υπόσχεση και να πω την αλήθεια ένιωσα ψιλοκαλά για τον εαυτό μου. Από τότε που πέρασε η μόδα, όμως, φοράω ανελλιπώς “Air Max”. Σε σημείο που είχα πάρει το ίδιο ακριβώς παπούτσι (ίδια χρώμα, ίδια όλα) δύο φορές, γιατί μου άρεσε τόσο πολύ.

Γενικά τα τελευταία χρόνια φοράω μόνο τέτοια παπούτσια, όπως αυτό που έχω τώρα ένα μαύρο, γκρι, γαλάζιο που πάει και με τα μάτια μου. Και ήρθε η ώρα για την αποκάλυψη: είναι τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια που φοράς όταν δεν θέλεις να αθλείσαι. Να το μεταφράσω; Είναι τα καλύτερα “προπονητικά” παπούτσια. Παπούτσια για προπονητές. Πώς να το πω αλλιώς;

 

Για ψωμί στο φούρνο πήγαινε με αυτά ο Γιάννης Ντάλλας

Είναι μηδενικές οι πιθανότητες να ξεχάσω την πρώτη ποδοσφαιρική μπάλα που έφτασε στα χέρια μου από τα πόδια του Δημήτρη Σαραβάκου και τα πρώτα μου Air Max που ήταν μέσα στη μαύρη delsey του πατέρα μου, όταν επέστρεψε από ένα επαγγελματικό ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Αυτά τα δύο, μαζί με την πρώτη μου φορά με γυναίκα με έχουν σημαδέψει…

Ήταν η εποχή που η μπάλα δεν ξεκολλούσε από τα πόδια μου. Τώρα το κακό έχει μεταφερθεί στο κεφάλι. Τσιμέντα στο σχολείο και στη γειτονιά, χώματα στα γήπεδα της Αθήνας και χόρτο στις κατασκηνώσεις και στα λιβάδια του χωριού. Σε αυτά τα γήπεδα παίζαμε όπως να ‘ναι, και κυρίως φορώντας ό,τι να ναι.

Μέχρι που ήρθε το πολιτισμικό σοκ και άλλαξε η κοσμοθεωρία του 10χρονου πιτσιρικά για τα αθλητικά παπούτσια. Το πρώτο μου Αir Μax ήταν ασπροκόκκινο, δεν το είδα ποτέ στην Ελλάδα (ψωνάρα) και το φόρεσα για ποδόσφαιρο, για μπάσκετ, για βόλτες, για τρέξιμο, για ψωμί στο φούρνο και φυσικά τις πρώτες μέρες, και για συνοδευτικό πυτζάμας στον ύπνο μου. Για να το ξεπεράσω χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια (τα Millenium τα είχα πάρει από κακό μάτι επειδή τα φόραγε ένας χοντρός που μας χτύπαγε στο ποδόσφαιρο #κλαδευτήρι), αλλά αυτά θα τα πούμε σε άλλο κείμενο (σωστά Χρήστο;)…

Θέλει τα παπούτσια τα παλιά ο Μάνος Μίχαλος

Μισό λεπτό, γιατί κλαίω τώρα, δεν μπορώ να γράψω. Με έχει πιάσει μια συγκίνηση μαζί με γερή δόση από νεύρα. Η συγκίνηση επειδή θυμήθηκα ότι κάποτε ήμουν μικρός και φορούσα αυτά τα παπούτσια για να κάνω προπόνηση, να παίξω αγώνα ή απλώς ένα ωραίο μονό στο 9ο Δημοτικό και 2ο Γυμνάσιο της Γλυφάδας και τα νεύρα μου ήρθαν, επειδή αμέσως μετά θυμήθηκα ότι κακογερνάω.

 

Τα Air Max CB2 που βλέπετε στη φωτογραφία, είναι από τα καλύτερα της συγκεκριμένης σειράς, έδεναν εξαιρετικά πάνω στο πόδι (είχαν και αυτά τα λαστιχάκια εκτός από το κορδόνι), ενώ το μωβ μου πήγαινε πολύ. Τώρα, που γράφω, φοράω κάτι (πολύ ωραία πάντως) desert boots σαν αυτά που έγραφε η Ελιάνα τις προάλλες. Θέλω να γυρίσω στα παλιά. Θέλω ακόμη και την παλιά μου γειτονιά. Και προφανώς, θέλω και τα παλιά μου Air Max. Για μία ώρα, έστω.

Ως άλλος Charles Barkley ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν ήταν το πρώτο μου ζευγάρι Nike Air. Ούτε το τελευταίο. Αλλά είναι το μοναδικό του οποίου το όνομα θυμάμαι. Air Max 2 Charles Barkley 34. Κυρίως επειδή, στο μυαλό μου, με φανταζόμουν νταμάρι, επιθετικό και ετοιμόλογο. Όπως o Charles. Ακόμη και αν, στην πραγματικότητα, έπαιζα σαν κλώνος του Μίρκο Μιλίσεβιτς. Παιδικό και παντοτινό μου είδωλο.

Όπως και τα προηγούμενα δεν το αγόρασα επειδή το ήθελα (σ.σ. αν και εξακολουθεί να μου φαίνεται φοβερά μουράτο). Αλλά επειδή έτσι μου είπε ο φίλος μου -και consigliere μου σε θέματα αθλητισμού- Θωμάς Τζούνας (σ.σ.playmaker τότε του Ίκαρου). Έχοντας γεννηθεί με μια μπάλα στο μπάσκετ και έχοντας σακατάψει δεκάδες παπούτσια στην πορεία, ήξερε ότι χρειαζόμουν κάτι ανθεκτικό για να αντέξει τα κιλά μου. Και να προστατεύσει τους αστραγάλους μου από τις «σούπες» που έτρωγα. Ακόμη και όταν απλά περπάταγα στην ευθεία. Για άλλη μια φορά είχε δίκαιο.

 

+1

Το ήθελε αλλά δεν το φόρεσε ποτέ ο Βασίλης Δελής

Air max το παπούτσι που φορούσαν όλοι μου οι φίλοι και το 90% των παιδιών της γειτονιάς μου. Εγώ ανήκα στο 10%… Πάντα ήθελα να φορέσω το συγκεκριμένο παπούτσι και ποτέ, μα ποτέ δεν κατάφερα να πείσω τον πατέρα μου να το αγοράσει. Οι φίλοι μου το αγόραζαν μία, μόλις πέρναγε κανένας χρόνος το αγόραζαν και πάλι, ο Παναγιώτης μάλιστα το είχε πάρει και τρίτη. Θυμάμαι τον ρωτούσα γιατί το πήρε πάλι και μου απαντούσε, “εσύ γιατί δεν το έχεις πάρει ποτέ;;”

Ήταν το παπούτσι που το έβαζες – όπως μου έλεγαν, καθώς δεν έχω προσωπική εμπειρία – για να παίξεις ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή για να βγεις έξω. Κολλούσε παντού. Ήταν το παπούτσι που φορούσαν ή τουλάχιστον έχουν φορέσει πολλοί, όμως όχι εγώ.

Τα Air Max έχουν λοιπόν επανεφευρεθεί. Και μπορείς να τα βρεις σε όλα τα καταστήματα που διαθέτουν τα προϊόντα της Nike

Ποιο ήταν το δικό σου πρώτο Air Max;

Πάτησε το tweet button ή πες μας στα σχόλια…

 

Αυτό του 1987;

 

Του 1990;

 

Του 1995;

 

Ή του 1997;