Το ξύρισμα με τον πατέρα μου ήταν τελετή ενηλικίωσης
Πώς ο φόβος και ο τρόμος της λεπίδας του ξυρίσματος που ακουμπάει το εφηβικό σου πρόσωπο για πρώτη φορά, γίνεται εμπειρία ενηλικίωσης.
- 21 ΙΟΥΝ 2020
Ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη φορά που η αιχμή μιας λεπίδας μεταμορφώθηκε σε πινέλο για να ορίσεις το πρόσωπο που θέλεις να έχεις. Σε αυτή τη διαδικασία, πάντα υπήρχε και ένας ‘κόουτς’. Ο δικός μου κόουτς ήταν ο πατέρας μου.
Μπαλαφισμοί
Ξυπνάς μια μέρα και είσαι δώδεκα. Το πάνω χείλος σου δεν είναι πια τόσο λείο, καθώς το ψηλαφίζεις με τα δάκτυλα. Ξυπνάς μια μέρα και το πάνω και το κάτω χείλος ορίζονται από μια σκούρα γραμμή, ένα σκιά που λερώνει το πρόσωπο σου. Και σου προκαλεί φαγούρα. Άγχος. Και δεν σβήνει με τίποτα. Και την επόμενη μέρα οι τρίχες έχουν μεγαλώσει κι άλλο. Περνάς μπροστά από την τουαλέτα. Το φως είναι ανοικτό. Τα μπλε ξυράφια είναι παρατεταγμένα και το πρόσωπο του πατέρα σου είναι καλυμμένο από ένα πυκνό στρώμα αφρού. Κομπιάζεις. Θέλεις να ζητήσεις βοήθεια. Σκέφτεσαι “να το κάνω μόνος μου, να κάνω παιχνίδι με το ξυράφι;” και το ξυράφι μοιάζει επικίνδυνο, σαν χασαπομάχαιρο.
Ξυπνάς μια μέρα και είσαι τριάντα τρία. Μπαίνεις στην τουαλέτα και κοιτάζεις το πρόσωπο σου. Μοιάζεις με ερημίτη, μοιάζεις με τον Λεωνίδα Μπαλάφα μετά από ένα τυπικό πάρτι με σπόνσορα χύμα τσικουδιά. Πρέπει να ξυριστείς γιατί σήμερα στο γραφείο έχεις meeting, θα είναι παρών οι διευθυντές, τα Μεγάλα Κεφάλια, Εκείνη που σου αρέσει αλλά δεν έχεις κανένα θάρρος να της πεις, θα έχει πολυκοσμία αυτή η μέρα και πρέπει να φαίνεσαι κάπως λιγότερο αποκρουστικός (Λεωνίδα Μπαλάφα no offense). Πιάνεις το ξυράφι, πιάνεις την ξυριστική μηχανή και μέσα σε δέκα λεπτά έχεις τριμάρει τις γωνίες, έχεις μειώσει το μήκος των γενιών στο μισό, έχεις κάνει τα μάγουλα σου να εμφανιστούν ξανά, είσαι άλλος άνθρωπος.
Σαν τη σαντιγί σε τούρτα
Ξύπνησα μια μέρα και είχα μόλις ξυριστεί για πρώτη φορά, με την βοήθεια του πατέρα μου. Δεν θυμάμαι πως είχε βρει τον τρόπο να του ζητήσω να με βοηθήσει με κάπως μειωμένη ντροπή, μπορεί να μην υπήρξε ποτέ τρόπος παρά ένα “Θέλω να ξυριστώ πες μου πως γίνεται, δεν τα αντέχω πια αυτά τα γένια”. Θυμάμαι όμως ότι το ξύρισμα ήταν η πρώτη φορά που ο πατέρας μου έγινε κόουτς κι εγώ αθλητής ενός σουρεαλιστικού σπορ. Στα 13 μου, με ένα πρόσωπο περασμένο τρεις ‘χεριές’ αφρό, με τα μάγουλα μου να φλέγονται από την τεράστια ποσότητα αφρού, το ξυράφι έμοιαζε με ένα κλαδευτικό μηχάνημα διαστάσεων Transformers και τα γένια μου με λιβάδι.
Ο κόουτς έδινε οδηγίες, ακόμα πιο αναλυτικές οδηγίες για ‘κόντρα’ ξύρισμα, φώναξε λίγο παραπάνω στα σημεία των χειλιών, ως άλλος Dusan Ivkovic του grooming μου έδειχνε πως ΄στριμώχνεις’ τα χείλη προς τα μέσα για να μην αυτό-πετσοκοφτείς στην γύρω περιοχή, ο αγχωμένος 13άρης εαυτός μου άκουγε τις οδηγίες σε ένα σύννεφο ελεγχόμενου πανικού και κατέληγε να κάνει γκριμάτσες με τα χείλη σαν κλόουν, ενώ την ίδια στιγμή το ξυράφι όργωνε τις γύρω τρίχες.
ΟΧΙ ΚΟΝΤΡΑ, ΟΧΙ ΚΟΝΤΡΑ
Δεν θυμάμαι πως κατάφερα να επιζήσω από το πρώτο μου ξύρισμα χωρίς να αποκτήσω επιδέσμους στο πρόσωπο που θα παρέπεμπαν σε μούμια. Εκείνος – ευτυχώς- ήταν εκεί και στο πρώτο και στο δεύτερο και στο τρίτο μου ξύρισμα και πάντα συμπλήρωνε ‘ΟΧΙ ΚΌΝΤΡΑ, ΟΧΙ ΚΟΝΤΡΑ’, αλλά εγώ επέμενα να τα παίρνω κόντρα γιατί το χέρι έκανε από μόνο του τη σχετική μανούβρα και εκείνος συμπέρανε μαζί μου πως ο δρόμος για το τέλειο ξύρισμα απαιτεί και μερικούς ιδιόμορφους συμβιβασμούς. Οι ερωτήσεις όπως “τι πρέπει να κάνω για να μην ξυριστώ ποτέ ξανά;” ξυπνούσαν διακριτικά την οργή του, αν και μου εξηγούσε ψύχραιμα “από εδώ και στο εξής θα ξυρίζεσαι συνέχεια” με την χαρά ενός Dusan Ivkovic που έχει μόλις κατακτήσει την Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό.
Ακολούθησαν 20+ χρόνια με καθαρό πρόσωπο, με goatee, με γένια που θύμιζαν τον Ψαραντώνη μετά από αιφνίδια τριχόπτωση, με γενειάδα και γενάκι τύπου soul patch, με καθαρό πρόσωπο και γένια τριών ημερών, με γένια αιχμηρά σαν σύρμα για πλυντήριο πιάτων. Σε κάθε μου (αστείο) πειραματισμό grooming, υπήρχε πάντα η υπέρ-αισιοδοξία και η θέληση πως μπορώ να τα κάνω όλα, μπορώ με διαφορετικά κάθε φορά γένια, να διαμορφώνω κι άλλο πρόσωπο. Υπήρχε ένας σοβαρός κόουτς, λάτρης της πειθαρχίας και με αστείρευτη υπομονή, που ευθύνεται για όλο αυτό.
