15 ερωτήσεις στον δημιουργό του “Δικαστή Ντρεντ”
- 20 ΑΠΡ 2013
Μιλώντας για Ντρεντ μπορείς να έχεις διάφορα πράγματα στο μυαλό σου, είτε τον τρομακτικό αστυνόμο-εκδικητή του μέλλοντος, είτε τον Σταλόνε, είτε την πιο πρόσφατη ταινία “Dredd” που σαφέστατα ικανοποίησε περισσότερο τους φαν του θρυλικού βρετανικού κόμικ.
Ο “Δικαστής Ντρεντ” ήταν και παραμένει η ναυαρχίδα του στόλου του 2000 AD, του διάσημου βρετανικού κόμικ sci-fi ανθολογίου που μεγάλωσε γενιές αναγνωστών στην Αγγλία και προμήθευσε την Αμερική με τους σημαντικότερους δημιουργούς μιας ολόκληρης περιόδου ενήλικων κόμικς. Τα ρόστερ δημιουργών και ιστοριών στο 2000 AD αλλάζουν διαρκώς, αλλά αυτό που παραμένει σταθερό είναι ο Ντρεντ.
Μαζί με αυτόν, και ο John Wagner, ο σπουδαίος συγγραφέας που δημιούργησε τον χαρακτήρα και συνεχίζει να γράφει και να επιβλέπει ιστορίες, δεκαετίες αργότερα. Στο ενδιάμεσο έκανε κι άλλες δουλειές, εκ των οποίων ξεχωρίζει το “A History of Violence” που μετέφερε στο σινεμά ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, ενώ είχε και μια περιορισμένη επαφή με τα Αμερικάνικα κόμικς.
Εμείς τον ρωτήσαμε για το σινεμά, για τα κόμικς, για την βαριά σκοτσέζικη προφορά του, και για την ομάδα που υποστηρίζει. Αυτό που δεν περιμέναμε να ακούσουμε πάντως, ήταν ο ένας διάσημος χαρακτήρας κόμικς που θα ήθελε πάρα πολύ να γράψει. Hint: Είναι κι εκείνος Σκοτσέζος.
Σας άρεσε η ταινία “Dredd”;
Την είδα 6 φορές. Ήμουν σύμβουλος οπότε την έβλεπα σε κάθε στάδιό της. Την πρώτη φορά έπεσα σε κατάθλιψη, σκέφτηκα πως αυτό που πήγαιναν να κάνουν δε θα λειτουργούσε. Αλλά μετά πρόσθεσαν στοιχεία και ολοκληρώθηκε η ιδέα για το πώς θα ήταν η ταινία, και την 4η φορά πίστεψα πως ήταν φοβερή. Όχι στο box office πάντως. Αλλά ήταν πολύ καλή εκπροσώπηση του χαρακτήρα και του κόσμου του. Η πρώτη ήταν λάθος. Πολύ ‘ταινία Σταλόνε’, και η ιστορία καμία σχέση με Ντρεντ. Μια δυναστική μάχη ισχύος; Δεν είναι αυτό το πράγμα ο Δικαστής Ντρεντ. Ο Ντρεντ είναι βρωμιά και αίμα, κάτω, στους δρόμους της μεγαλούπολης.
Πώς συλλάβατε την ιδέα του χαρακτήρα;
Έγραφα για ένα παλιομοδίτικο βρετανικό κόμικ και εισήγαγα έναν σκληρό νεοϋορκέζο μπάτσο όταν ανέλαβα, τον One Eyed Jack. Ήταν πολύ ακραίος, και γρήγορα έγινε μακράν ο αγαπημένος χαρακτήρας των αναγνωστών. Όποτε κάναμε ψηφοφορία έπαιρνε διπλές ψήφους από τον δεύτερο. Ο Ντρεντ ήταν εξέλιξη: Ήταν χειρότερος από σκληρό μπάτσο. Ήταν ήρωας και κακός την ίδια στιγμή. Ένας καλός villain πάντα λειτουργεί στα κόμικς. Όταν τα συνδυάσεις καλά έχεις κάτι ενδιαφέρον στα χέρια σου.
Αυτοί οι τύπου “Dexter” ήρωες/villains χαρακτήρες είναι πολύ δημοφιλείς και σήμερα. Γιατί;
Ναι, ναι. Ο Ντρεντ ας πούμε δεν είναι ο μπάτσος που θα δεις στους δρόμους αλλά κάποιες φορές σκέφτεσαι… όταν ας πούμε σου κόβει κάποιος το δρόμο όταν οδηγάς, θα σκεφτείς ότι θα ήθελες να είναι εκεί. Όλοι έχουν στιγμές που θέλουν έναν Ντρεντ. Αρκεί να αφήνει ήσυχους τους ίδιους! Είναι η εκδίκηση η ίδια. Αλλά τον θες στο πλευρό σου, όχι να κυνηγά εσένα.
Λεπτή η γραμμή.
Ναι, και σκέψου, το πρώτο μου σενάριο χαλάρωσε πολύ πριν γίνει κόμικ. Θεωρήθηκε πως θα ήταν υπερβολικά σκληρό για τους αναγνώστες. Και σταδιακά επέστρεψε στην αρχική μου ιδέα, όπου είναι αρκετά πιο villain. Αν και όχι στα δικά του μάτια- στα δικά του μάτια δεν είναι κακός, τηρεί το νόμο. Είναι ο νόμος που είναι λάθος μέσα από τη ματιά μας.
Τι υπήρχε στο πρώτο σενάριο;
Έκανε πράγματα όπως το να τρέχει με τη μηχανή του πάνω από έναν πολίτη επειδή πέρασε με κόκκινο. Και του σημαδεύει το πρόσωπο με το όπλο και του λέει “θα σου κάνω μια χάρη! Θα σου δώσω 5 δευτερόλεπτα να προλάβεις να φτάσεις στο πεζοδρόμιο.” Αλλά δεν πρόλαβε και ΜΠΑΜ τον σκότωσε. Πίστεψαν πως ήταν κάπως υπερβολικό. [*Με κοιτάζει για μια στιγμή, βάζει τα γέλια.*] Μάλλον ήταν!
Πιστεύετε ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος;
Πιστεύω πως υπάρχουν διακυμάνσεις. Πιστεύω πως στο μέλλον θα είναι όλο και πιο δύσκολο να είσαι απολυταρχικός ως καθεστώς. Είναι και το ίντερνετ που αλλάζει τον κόσμο, είναι πιο δύσκολο να κρύψεις πράγματα. Νομίζω πάμε προς κάτι καλύτερο, ναι. Από την άλλη ο κόσμος αλλάζει και στη φυσιολογία του. Φαινόμενο θυερμοκηπίου, υπερπληθυσμός. Δεν ξέρω πού θα πάνε όλα αυτά, αλλά δεν θα είμαι εδώ για να το δω κιόλας! Αλλά δε μπορείς παρά να ελπίζεις για το καλύτερο.
Νομίζω στην Αγγλία το sci-fi είναι αποδεκτό με έναν πολύ ανοικτό τρόπο, βλέπε και “Doctor Who”. Πώς το βλέπετε εσείς;
Το sci-fi δεν είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να γράφω, περιέργως. Είναι μεν κομμάτι του κόσμου του Ντρεντ, αλλά προτιμώ τις παραμέτρους να είναι συγκεκριμένες. Το sci-fi έχει αυτό το σύνδρομο του να αποδράς πολύ εύκολα από καταστάσεις. Για να ξεφύγεις από κάπου απλά εφευρίσκεις κάτι που δεν υφίσταται, ενώ στον πραγματικό κόσμο πρέπει να δουλέψεις. Δε θέλω να αποδρώ εύκολα από καταστάσεις.
Το καλό sci-fi δεν έχει παραμέτρους και κανόνες που τους ακολουθεί με συνέπεια ως το τέλος;
Ναι, σίγουρα. Αλλά… αχ, είναι απλά τόσο μεγάλος ο πειρασμός απλά να σπρώξεις λιγάκι τα όρια για να βολέψεις την ιστορία σου.
Το “History of Violence” τι το ενέπνευσε;
Να, ας πούμε εκεί δε μπορούσα να αλλάξω τους κανόνες, να είμαι ελαστικός. Απόλαυσα το γράψιμό του, βάζοντας συνηθισμένους ανθρώπους σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Μου αρέσει πολύ αυτό. Η έμπνευση, πάλι… δεν ξέρω. Ξηρά αποσύνθεση! Όταν άλλαζα τα πατώματα σπίτι μου ανακάλυψα από κάτω τα πάντα σε φάση ξηρής αποσύνθεσης. Και τότε δούλευα σε αυτή την πρόταση για ιστορία για βδομάδες, μου είχαν ζητήσει να προτείνω μια ιδέα και δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Μέχρι που έβαλα φωτιά στα πατώματα του σπιτιού μου! Κάτι στη φωτιά με ενέπνευσε. Δεν ξέρω. Ίσως και να μην ήταν τίποτα συγκεκριμένο πέραν της βαθύτατης κατάθλιψής μου.
Θεωρείτε τον Ντρεντ υπερήρωα;
Όχι, ποτέ δε μου άρεσε το είδος των υπερηρώων. Μερικές ιστορίες φυσικά, αλλά γενικά απλά δε μου είναι πιστευτό. Δεν πιστεύω ας πούμε πως θα μπορούσα να γράψω μια ιστορία Σούπερμαν, επειδή δε θα μπορούσα να την πιστέψω.
Τι αμερικάνικα κόμικς διαβάζετε;
Τις ιστορίες του Σκρουτζ ΜακΝτάκ. Αν ας πούμε είχα ποτέ την ευκαιρία να γράψω τον Σκρουτζ, θα όρμαγα. Ο αγαπημένος μου ήταν ο Καρλ Μπαρκς.
Δεν νιώσατε ποτέ να βαριέστε να συνεχίσετε να γράφετε Ντρεντ μετά από τόσες δεκαετίες;
Ο κόσμος του Ντρεντ είναι τόσο πολυεπίπεδος που όχι. Μπορείς να γράψεις μια σοβαρή συναισθηματική ιστορία, μια ευρεία κωμωδία, τρελό science fiction, αστυνομική περιπέτεια, μπορείς να πάρεις ό,τι σου αρέσει και να κάνεις οτιδήποτε. Ο κεντρικός πυλώνας είναι ο Ντρεντ όμως πάντα. Και εντάξει, για να είμαι ειλικρινής έχουν υπάρξει κάτι λίγες φορές που έχω ξεκινήσει μια ιστορία και μπλέκω και έχω πει στον editor μου “δεν το έχω αυτό, μπορείς να το τελειώσει εσύ;” (γελάει δυνατά). Κάποιες φορές που απλά λες “ωχ, πού έμπλεξα!”
Ήταν καμιά φορά που δεν καταφέρατε να ξεμπλέξετε;
Παλιά θυμάμαι, μαζί με τον Άλαν Γκραντ, είχαμε κάνει μια πρόταση σε έναν εκδότη για μια σειρά κόμικς με θέμα το ράγκμπι. Για κάποιο λόγο, δε θυμάμαι. Γράψαμε και πουλήσαμε το πρώτο επεισόδιο. Και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για ράγμπι! Δεν ξέραμε τι να κάνουμε! Οπότε τους δώσαμε τα λεφτά τους πίσω.
Γεννηθήκατε στην Αμερική αλλά μεγαλώσατε στη Σκωτία; (ρωτάω ακούγοντας τη βαριά Σκοτσέζικη προφορά του)
Στην Αμερική μεγάλωσα, στη Σκοτία πήγα γύρω στα 12 κι έζησα μόνο 9 χρόνια. Αλλά απέκτησα προφορά πολύ γρήγορα! Με άκουγαν και λέγανε “AR YE AN AMURRICAN” (σσ. προσποιείται κωμικά βαριά προφορά) οπότε την πήρα κι εγώ γρήγορα για να μη μπλέκω. Κι άρχισα να βλέπω και ποδόσφαιρο.
Τι ομάδα είστε;
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. [τον κοιτάζω σα να περίμενα να ακούσω κάτι άλλο.] Τι, στη Σκοτία; Στη Σκοτία είμαι Γκρίνοκ Μόρτον. Δεν την ξέρεις. Είναι σε πολύ χαμηλή κατηγορία.
*H συνέντευξη με τον John Wagner έγινε στο πλαίσιο του Comicdom Con Athens 2013.
Το Comicdom Con Athens 2013 διοργανώνεται από 19 ως 21 Απριλίου στην Ελληνοαμερική Ένωση (Μασσαλίας 22) με ελεύθερη είσοδο όπως κάθε χρόνο. Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο σάιτ της διοργάνωσης.