Αν δεν ξέρεις τον J. Cole, δεν έχεις ιδέα από χιπ χοπ

Στο Fayetteville της North Carolina, ένα νέο παιδί έχει στ’ αλήθεια πολλούς λόγους για να πεθάνει και οριακά κανέναν για να ζήσει. Ο J. Cole, από πολύ μικρή ηλικία, είχε χιλιάδες λόγους για να πετάξει λευκή πετσέτα. Είχε χιλιάδες λόγους για να μην θέλει να ζήσει. Κυρίως, είχε χιλιάδες λόγους για να αποδράσει από ένα σπίτι κολαστήριο. Δεν το έκανε. Προτίμησε να υπομείνει τον θετό του πατέρα να χτυπάει με αδιανόητο μένος τη μητέρα του και να βλέπει τη γυναίκα που τον έφερε σε αυτόν τον κόσμο να εθίζεται στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά.

Οι περισσότεροι στη θέση του δεν θα ανέβαιναν αγκαλιά με τη μητέρα τους το βουνό του εθισμού, δεν θα τη συνόδευαν σε μία do or die αναμέτρηση με τους δαίμονες της. Σε αντίθεση με το πώς θα αντιδρούσε κάθε άλλος συνομήλικός του μπροστά σε μία τόσο αδιέξοδη κατάσταση, ο νεαρός τότε J. Cole δεν έφυγε ούτε μία μέρα, ούτε μία ώρα, ούτε ένα λεπτό από το σπίτι του. Συνέχισε να παρακολουθεί ανελλιπώς τα μαθήματά του στο σχολείο, συνέχισε να είναι πιο ώριμος και συνεπής από τους συμμαθητές του και δεν σταμάτησε στιγμή να ονειρεύεται την είσοδό του σε κάποιο από τα γνωστά και φημισμένα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Μετά το σχολείο, δεν χαζολογούσε δεξιά και αριστερά με διάφορες αμφιβόλου ποιότητας παρέες. Άλλωστε, τα μοναδικά παιδιά με τα οποία διατηρούσε μία στοιχειώδη επαφή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, δεν χρονοτριβούσαν. Με το πέρας των παραδόσεων, ακολουθούσε τυφλά το παράδειγμά τους. Τραβούσε βιαστικά το φερμουάρ της μόνιμα γεμάτης τσάντας του, έριχνε μία φευγαλέα ματιά μήπως έχει ξεχάσει κάτι και επέστρεφε με γοργούς ρυθμούς στο σπίτι του.

Σταδιακά, άρχισε να απομονώνεται στο δωμάτιό του. Στα βινύλια, στις ρίμες του και στους πλατινένιους δίσκους του Tupac και του Eminem. Οι λιγοστοί άνθρωποι που συναποτελούσαν τον περίγυρό του, επέμεναν και διαισθάνονταν ότι το ειλικρινές πάθος του για το hip hop δεν θα είναι παροδικό. Πράγματι, η πολύ πρώιμη εξοικείωσή του με τη μουσική και τα τερτίπια της τον απάλλαξαν από μία περιττή διαδικασία. Στα 12, είχε κιόλας ανακαλύψει το μεγάλο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στη μουσική. Ναι, στα 12 του. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Ή μήπως είναι πολύ καλό και πολύ αληθινό μαζί; Μάλλον το δεύτερο.

Από την παιδική και εφηβική του ηλικία, δεν θυμάται πολλά. Θυμάται μόνο μερικά μικρά εντυπωσιακά συμβάντα. Δεν έχει ξεχάσει και δεν σκοπεύει να ξεχάσει πόσο απεγνωσμένα ζητούσε ένα beat machine για να παντρέψει τους τόνους από ρίμες που είχε προλάβει να σκαρώσει μέσα σε ένα αδιανόητα μικρό χρονικό διάστημα, το οποίο είναι ακόμη πιο αδιανόητο σε συνάρτηση πάντα με την ηλικία του (15 χρονών). Είχε βάλει στο μάτι ένα μηχάνημα ήχου με φονικές προδιαγραφές αλλά η τιμή του ήταν απόλυτα απαγορευτική.

Η μητέρα του παρότι βρισκόταν συνεχώς εκείνη την περίοδο υπό την επήρεια ουσιών, ‘διάβασε’ την απογοήτευση που είχε διαγραφεί στο πρόσωπό του. Ακόμη και υπό την επήρεια ουσιών, έπιασε τη θλίψη του από την εκφορά του λόγου του. Ακόμη και υπό την επήρεια ουσιών, εξαφάνισε τη θλίψη του από κάθε πιθανό και απίθανο μέρος του σώματός του με την αγορά ενός beat machine αξίας (μόνο) 1700 δολαρίων.

Ο J. Cole δεν πίστευε στα μάτια του. Ένα από τα καλύτερα και πιο αποτελεσματικά beat machines που κυκλοφορούσαν ελεύθερα εκεί έξω, είχε γίνει πλέον δικό του χάρη στην γενναιόδωρη χειρονομία της μητέρας του. Τα επόμενα τρία χρόνια, έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Έγραφε, μουτζούρωνε και δημιουργούσε beats από το μηδέν. Παρά την επίμονη και καθημερινή του ενασχόληση με τη μουσική, δεν έβαλε σε δεύτερη μοίρα το σχολείο. Μάλιστα, κάνοντας τις απαραίτητες θυσίες σε όλη τη διάρκεια της τελευταίας του σχολικής χρονιάς, εξασφάλισε την είσοδό του στο St. John’s University της Νέας Υόρκης.

Κατά την παραμονή του στη Νέα Υόρκη, ο σημερινός πρίγκιπας της hip hop κατάφερε αυτό που εκ των πραγμάτων απειροελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν. Κατάφερε να χωρέσει τρία και τέσσερα καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Παράλληλα με τις σπουδές του στην επικοινωνία και στο μάρκετινγκ, προπονούσε μία παιδική ομάδα μπάσκετ, μελετούσε διαρκώς τις νέες αφίξεις στο καλλιτεχνικό κίνημα που εκπροσωπούσε, δηλαδή στο hip hop, και σαν να μην είναι αρκετά όλα αυτά, περιέφερε νυχθημερόν ένα ικανοποιητικό δείγμα της δουλειάς του με την ελπίδα ότι κάποιος θα δεχθεί να επενδύσει στο ταλέντο του.

Το άστρο του Jermaine είχε αργήσει υπερβολικά πολύ να λάμψει. Με βάση τον παραγωγικό χρόνο που είχε ξοδέψει πάνω από το προσωπικό του beat machine, τη σπάνια ποιότητα των κομματιών του και την εμμονή να εξελίσσει συνεχώς το καλλιτεχνικό του αποτέλεσμα, η αργοπορία αυτή ήταν τουλάχιστον αδικαιολόγητη. Φαινομενικά, είχε όλη τη ζωή μπροστά του, μία ολόκληρη ζωή για να κάνει πράξη τα όνειρά του. Η δικαιολογία αυτή, αν και έμοιαζε συμπαθητική και καθ’ όλα εξυπηρετική, στην ουσία πολλαπλασίαζε το αίσθημα ασφυξίας που ένιωθε. Άλλωστε, η διαχείριση της πίεσης δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο.

Είχε βαρεθεί να ακούει σε καθημερινή επανάληψη από πολλά και διαφορετικά στόματα πως κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον θα αναγνωριστεί. Στην πραγματικότητα, κανείς από το στενό φιλικό και οικογενειακό του περιβάλλον δεν είχε αναρωτηθεί πόσο βαρύ και ασήκωτο είναι να πιστεύεις ότι θα κερδίσεις τον σεβασμό και την αναγνώριση εδώ και τώρα αλλά οι εξελίξεις να μεταμφιέζονται στον χειρότερο εφιάλτη σου.

Στο πνεύμα αυτό, έκανε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του. Σε πρώτο στάδιο, ρώτησε, έψαξε και έμαθε που ακριβώς έχει την έδρα του το στούντιο ηχογράφησης του Jay Z, το θρυλικό ‘Roc the Mic’. Σε ένα πιο ξεκάθαρο δεύτερο, μάζεψε το χαμένο του θράσος και πήρε θέση μάχης έξω από το στούντιο του Jay Z. Περίμενε μέσα στο κρύο και τη βροχή για τρεις ολόκληρες ώρες. Στο μεταξύ, o Jay Z δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής και ο ανθεκτικός Jermaine είχε αρχίσει να απελπίζεται.

Ώσπου, εκεί που το σώμα και η ψυχή του έδειχναν να λυγίζουν, εμφανίστηκε ως δια μαγείας το είδωλό του, ο Jay Z. Τον προσπέρασε σαν να είναι αόρατος, σαν να μην περίμενε ποτέ τρεις ώρες μέσα στη βροχή. Ο J. Cole κατέβασε το βλέμμα του. Τώρα, το σώμα και η ψυχή του είχαν λυγίσει, τον είχαν προδώσει. Μετά την απογοητευτική συνάντησή του με τον Jay Z, αποφάσισε να μείνει μακριά από τη μουσική για να σκεφτεί καθαρά το επόμενο βήμα του, για να καθαρίσει το μυαλό του.

Όσο διάστημα ταξινομούσε τις σκέψεις του, δούλευε ως πωλητής. Η καθημερινή του επαφή με ένα τόσο αδιάφορο εργασιακό αντικείμενο τον έστρεψε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα προς το λατρεμένο του hip hop. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, κυκλοφόρησε από δύο υποφερτά έως πολύ καλά mixtape. Αυτή τη φορά, ο Jay Z δεν άφησε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Φρόντισε και έκλεισε μία κατ’ ιδίαν συνάντηση μαζί του.

Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια από αυτή τη συνάντηση ορόσημο του J. Cole με το ίνδαλμά του. Έκτοτε, έχει κατακτήσει τη μία μουσική κορυφή μετά την άλλη. Συνεργάζεται με τον Drake και τον Jay Z, βλέπει τους δίσκους του να σημειώνουν απίστευτα ρεκόρ πωλήσεων ενώ χάρη στο μουσικό του εκτόπισμα έχει καταπιεί μουσικές ιδιοφυΐες, όπως μεταξύ άλλων τον Kanye West.

Πλέον, οι μουσικές του επιδόσεις ξεπερνούν σε απήχηση τα αντίστοιχα σκορ του Kendrick Lamar και του Drake. O ίδιος πάντως παραμένει ταπεινός. Με τα πόδια στη γη και το βλέμμα στα αστέρια.

Φωτογραφίες: AP IMAGES