Αν θυμάσαι τον Χρήστο Δημόπουλο στο Ουράνιο Τόξο, είχες γαμάτα παιδικά χρόνια
Ο παρουσιαστής του θρυλικού Ουράνιου Τόξου, μιλά στο OneMan για την ιστορία της εκπομπής, το virality που ήρθε ξαφνικά, αλλά και για τον Μπελαργό και τον Κηποπόταμο που θα γνωρίσουμε στο επόμενο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
- 28 ΜΑΡ 2025
Ο Γιωργάκης ήθελε να γίνει νυχτερίδα όταν μεγαλώσει και η Φωτεινή ήθελε να γίνει κουμπάρα. Ο Γιωργάκης δύσκολο να τα καταφέρει, για τη Φωτεινή όμως το όνειρο δεν είναι άπιαστο. Κάθε άλλο. Όπως και να ‘χει όμως, ο Χρήστος Δημόπουλος, αντιμετώπιζε τα όνειρα όλων των παιδιών που πήγαιναν στο Ουράνιο Τόξο ως απολύτως εφικτά.
Ο παρουσιαστής της θρυλικής πια παιδικής εκπομπής της ΕΡΤ, που ξεκίνησε από εκφωνητής ειδήσεων στο κρατικό ραδιόφωνο, επικοινωνούσε πάντα ισότιμα με τους λιλιπούτειους καλεσμένους του. Καθόταν σε παιδικό καρεκλάκι και συζητούσε μαζί τους με σοβαρότητα για όποιο σουρεάλ θέμα μπορεί τα παιδιά να έθεταν. Για τον Χρήστο Δημόπουλο άλλωστε, τα παιδιά δε διαφέρουν και πολύ από τους μεγάλους.
Γιος του σπουδαίου σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου και της ηθοποιού του Εθνικού Θεάτρου, Βεατρίκης Δεληγιάννη, ήθελε και ο ίδιος από μικρός να ανέβει στη σκηνή του θεάτρου, κάτι που δεν άρεσε ιδιαίτερα στους γονείς του. Σπούδασε τελικά γραφικές τέχνες στην Αγγλία κι ας είχε πάει για αρχιτεκτονική. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα έκανε και το όνειρο της υποκριτικής πραγματικότητα, αποφοιτώντας από δραματική σχολή, χωρίς όμως να ασχοληθεί ποτέ επαγγελματικά με το θέατρο.
Στο Ουράνιο Τόξο, ο Χρήστος Δημόπουλος βρέθηκε πρώτη φορά το 1987 και μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Εμείς πήγαμε στο δικό του σπίτι ένα μεσημέρι του Μάρτη που έμοιαζε περισσότερο με καλοκαίρι. Ο παρουσιαστής και συγγραφέας παιδικών βιβλίων μάς μίλησε για την ιστορία της εμβληματικής εκπομπής, το virality που ήρθε ξαφνικά, αλλά και για τον Μπελαργό και τον Κηποπόταμο που θα γνωρίσουμε στο επόμενο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Το Ουράνιο Τόξο είναι μια παλιά ιστορία, η οποία προέκυψε από τον περασμένο αιώνα. Η ΕΡΤ είχε πάντα ένα πολύ καλό παιδικό πρόγραμμα τα παλιά χρόνια. Εγώ ήμουν στην ΕΡΤ από το 1982 ως εκφωνητής ειδήσεων στο ραδιόφωνο. Στην τηλεόραση, προϊστάμενος του τμήματος παιδικών εκπομπών ήταν ο Νίκος Πιλάβιος, ο οποίος ήθελε να βάλει το παιδικό πρόγραμμα κάτω από μια ομπρέλα και να του δώσει μια ταυτότητα, να φτιάξει μια παιδική ζώνη. Επέλεξε λοιπόν να φτιάξει το Ουράνιο Τόξο και να έχει δύο παρουσιαστές που θα παρουσίαζαν τα προγράμματα της ζώνης αυτής. Έτσι, πήρε εμένα και τη δημοσιογράφο Ρένα Μάλλιου ως πρώτους παρουσιαστές του live προγράμματος, γιατί τότε βγαίναμε ζωντανά. Εγώ λοιπόν, μεταπήδησα ξαφνικά από το ραδιόφωνο στην τηλεόραση, σε μια καθημερινή ζωντανή εκπομπή, τρομακτική εμπειρία για μένα τότε.
Τα έφερε κάπως η τύχη ή η ατυχία και έναν χρόνο αργότερα, ο Νίκος Πιλάβιος παραιτήθηκε από την ΕΡΤ και τον διαδέχτηκα εγώ. Αποφάσισα τότε να δώσω στο Ουράνιο Τόξο μια λίγο διαφορετική κατεύθυνση. Αρχίσαμε να παίρνουμε γράμματα από τα παιδιά και να έχουμε επικοινωνία μαζί τους. Έρχονταν κάθε μέρα σε σακούλες σκουπιδιών χιλιάδες γράμματα από όλη την Ελλάδα. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί στον τρίτο χρόνο του Ουράνιου Τόξου, ήρθε και η δική μου σειρά να παραιτηθώ από την ΕΡΤ για προσωπικούς λόγους και μετά από κάποιους μήνες, τελείωσε και το Ουράνιο Τόξο.
Το διάστημα που έλειπα από την τηλεόραση έκανα εντελώς διαφορετικές δουλειές και ξαφνικά το 2000 δέχομαι πρόταση από την ΕΡΤ και τον τότε διευθυντή της, Μάνο Ευστρατιάδη, ο οποίος μου ζήτησε να ξανακάνουμε το Ουράνιο Τόξο και αφού είχε πάνω από δέκα χρόνια που είχε σταματήσει. Τότε εγώ ήμουν 45 χρονών και θεωρούσα ότι είμαι πια πολύ μεγάλος για παιδικές εκπομπές. Με έπεισε όμως ο Μάνος και ξεκίνησε η χρυσή περίοδος του Ουράνιου Τόξου, γιατί αυτή τη φορά ήταν ένα αυτόνομο πρόγραμμα το οποίο κρατούσε μισή ώρα, είχε θέματα και βέβαια είχαμε και την παρουσία των παιδιών στο στούντιο. Αυτό ήταν η μεγάλη αλλαγή. Εκεί λοιπόν, σιγά-σιγά και με την επικοινωνία που είχα με τα παιδιά μέσω αλληλογραφίας, γιατί δεν είχαν μπει στη ζωή μας τα e-mails, έβλεπα τι ήθελαν τα παιδιά να κάνουν και έτσι προσάρμοσα την εκπομπή.
Η κουβέντα με τα παιδιά ήταν που οδήγησε και στο viral που βλέπουμε τώρα, γιατί τα παιδιά έχουν μια μοναδική ικανότητα να βλέπουν τα πράγματα από μια οπτική γωνία που είναι τελείως διαφορετική από τη δικιά μας. Είναι αφιλτράριστα και χωρίς αυτολογοκρισία. Εγώ είχα την ικανότητα και έπιανα τις ατάκες τους τις πετούσα πίσω και έτσι γίνονταν ξεκαρδιστικοί διάλογοι. Όχι πάντα βέβαια.
Πρέπει να επισημάνω πως τα παιδιά που έρχονταν στο Ουράνιο Τόξο τα επιλέγαμε με σειρά προτεραιότητας, δεν περνούσαν από κάποιο κάστινγκ. Εμείς δίναμε βήμα σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από το πού προέρχονται και ποια είναι η οικονομική τους κατάσταση. Όπως είναι φυσιολογικό, δεν είχαν όλα τα παιδιά τα ίδια χαρίσματα, αλλά προσπαθούσα κάθε φορά με πολλή τιμιότητα και αγάπη σε κάθε παιδί να βγάλω ό,τι μπορούσα να βγάλω για να εκφραστεί αν ήθελε να εκφραστεί. Εμένα δε με πείραζε που δεν έβγαζαν όλες οι εκπομπές γέλιο. Άλλωστε εμείς δεν κάναμε εκπομπή για ταλέντα, μια κουβεντούλα με παιδιά κάναμε.
Το Ουράνιο Τόξο κράτησε από το 2001 μέχρι το 2013 που έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ και σταμάτησε αναγκαστικά η μετάδοση. Αυτά τα δεκατρία χρόνια πήραμε δύο βραβεία καλύτερης παιδικής εκπομπής και πήραμε μόνο δύο, γιατί μόνο δύο χρονιές υπήρχαν αρκετές παιδικές εκπομπές για να υπάρχει η κατηγορία. Το 2013 λοιπόν, τέλειωσε αυτή η ιστορία. Εγώ ήθελα να υπάρχει μια παιδική εκπομπή στην ΕΡΤ, γιατί το κομμάτι των παιδικών εκπομπών το είχα αγαπήσει και πιστεύω πως μια κρατική τηλεόραση που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να έχει ένα ποιοτικό πρόγραμμα για παιδιά.
Έβλεπα όμως μια αδιαφορία από όλες τις διοικήσεις για το παιδικό πρόγραμμα. Όλα τα χρόνια που κάναμε το Ουράνιο Τόξο, τελείωνε η χρονιά και δεν ξέραμε αν θα κάνουμε εκπομπή και την επόμενη. Δεν υπήρχε προγραμματισμός. Τελευταία στιγμή το μαθαίναμε. Το 2018 όμως μετά από πέντε χρόνια βγήκαμε πάλι στον αέρα αλλά με άλλο όνομα γιατί υπήρχαν κάποια νομικίστικα προβλήματα. Έτσι, η εκπομπή ονομάστηκε Τα Χίλια Χρώματα του Χρήστου και κράτησε άλλα πέντε χρόνια και μετά η ΕΡΤ δεν ήθελε για δικούς της λόγους να το συνεχίσει. Είχα φτάσει κι εγώ ακριβώς στην ηλικία για να βγω στη σύνταξη, πήρα τη σύνταξή μου και έμεινα με τις ωραίες αναμνήσεις.
Ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω εκπομπή στην τηλεόραση και πόσο μάλλον μια εκπομπή για παιδιά. Εγώ γεννήθηκα μέσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, γιατί ο πατέρας μου ήταν σκηνοθέτης και η μητέρα μου ηθοποιός. Μεγάλωσα λοιπόν μέσα στο Εθνικό Θέατρο και τη Φίνος Φιλμ. Από μικρός είχα το μικρόβιο του ηθοποιού και παρόλο που τελείωσα μια δραματική σχολή, ούτε θέατρο έκανα ούτε κινηματογράφο. Αντίθετα, έκανα ραδιόφωνο και τηλεόραση. Από τύχη όλα αυτά.
Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος βέβαια, γιατί δεν είμαι ούτε παιδαγωγός ούτε εκπαιδευτικός, απλώς έτυχε να αποκτήσω ένα παιδί που δεν ήταν δικό μου βιολογικό παιδί. Η σύζυγός μου είχε ήδη μια κόρη τριών ετών, τη Νιόβη και από τριών ετών τη μεγάλωσα εγώ. Έμαθα λοιπόν, να μιλάω στα παιδιά επειδή ακριβώς μεγάλωνα τη Νιόβη. Αυτή μου έμαθε πως πρέπει να μιλάμε στα παιδιά και επειδή και αυτή είχε χιούμορ, όπως είχα κι εγώ, αποκτήσαμε έναν κώδικα επικοινωνίας και λέω ότι εφόσον δούλεψε με τη Νιόβη, θα δουλέψει και με τα άλλα παιδιά.
Τον πρώτο χρόνο του Ουράνιου Τόξου ήμουν πολύ αγχωμένος και βάδιζα σε άγνωστα νερά, προσπαθούσα όμως να προετοιμάζομαι επειδή έχω μια ευαισθησία και θέλω ό,τι κάνω να το κάνω καλά. Έτσι και διάβασα και πήγα σε σεμινάρια. Μόνος μου όλα αυτά, γιατί η ΕΡΤ δε μου παρείχε κάτι. Ανακάλυψα στο τέλος ότι το μόνο εφόδιο που χρειάζεται κάποιος για να κάνει μια τέτοια δουλειά, είναι η γνήσια αγάπη και εγώ επειδή αγάπησα την επικοινωνία με τα παιδιά, νομίζω ότι βγήκε προς τα έξω.
Την εποχή που πρωτοβγήκε το Ουράνιο Τόξο και δεν είχα ανταγωνισμό απέναντι, οι θεαματικότητες ήταν συγκλονιστικές. Δεν μπορούσα να περπατήσω στο δρόμο. Μετά άνοιξε η βεντάλια και μπήκαν και καινούργια κανάλια. Ήταν φυσικό να πέσουν οι ακροαματικότητες, γιατί κάθε εκπομπή παίρνει και την ακροαματικότητα του καναλιού. Αλλά αν η ΕΡΤ είχε μέσο όρο 2% ακροαματικότητα, το Ουράνιο Τόξο έφτανε 8%. Εγώ βέβαια δεν το μετρούσα αυτό ποτέ, αλλά έβλεπα την απήχηση όταν περπατούσα στον δρόμο.
Τα τελευταία χρόνια που γράφω βιβλία και γυρίζω όλα την Ελλάδα για τις παρουσιάσεις, έβλεπα να έρχονται παιδιά 18-19-20 χρονών, γιατί μεγάλωσαν με την εκπομπή. Όλη αυτή η αγάπη που εισέπραξα αφού τελείωσε η εκπομπή ήταν για μένα το μεγαλύτερο δώρο και η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Μου δημιουργούσε αίσθημα ευθύνης η αγάπη του κόσμου, γιατί έχεις να κάνεις με παιδικές ψυχές. Θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός ακόμα και στο πλατό και στις συνθήκες που γυρίζεις. Σε εμάς οι συνθήκες δεν ήταν πάντα ιδανικές.
Από την ΕΡΤ μου έδιναν ένα Σαββατοκύριακο, δύο βάρδιες δηλαδή και σε αυτές τις δύο βάρδιες έπρεπε να βγάλω δέκα εκπομπές τη μια μετά την άλλη. Δε γνώριζα τα παιδιά από πριν, που σημαίνει ότι έπρεπε να έχω πάντα τις κεραίες μου ανοιχτές, για να μην πω κάτι λάθος, μην αντιδράσω λάθος σε κάτι, να μην πληγώσω κάποιο παιδί. Υπήρχαν στιγμές που τα έκανα κι αυτά βέβαια. Άθελά μου. Γιατί δεν ήμουν προετοιμασμένος. Γιατί κανείς δε με είχε προειδοποιήσει.
Σε μια εκπομπή είχα ρωτήσει ένα παιδάκι τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς και μου λέει «ο μπαμπάς μου πέθανε». Εκεί τι κάνεις; Ανοίγει η γη και σε καταπίνει. Αυτή την εκπομπή την έκοψα. Δηλαδή έκοψα εμένα. Το παιδί δεν είχε πρόβλημα. Εγώ είχα το πρόβλημα. Εκείνο είχε αντιμετωπίσει το θέμα, το είχε κανονίσει, ήταν σε ειρήνη μαζί του και το είπε πολύ φυσιολογικά, γιατί είχε μάθει να ζει χωρίς τον πατέρα του. Εγώ όμως δεν είχα μάθει. Εγώ ήμουν εκεί ενεός και τους έλεγα «ρε παιδιά, φέρτε μου μια παιδοψυχολόγο να έχω δίπλα μου, μια βοήθεια κάποια στιγμή, κάποιον ειδικό να μιλάει λίγο με το παιδί, να με προετοιμάζει». Αυτό ποτέ δεν το κατόρθωσα, δηλαδή η ΕΡΤ δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει 50€ σε έναν ειδικό και τα έκανα όλα μόνος μου και πιστεύω ότι γενικά αν πάρουμε τη σούμα, καλά τα κατάφερα.
Εγώ ο ίδιος σαν παιδί ήμουν πολύ συνεσταλμένος, πολύ ντροπαλός. Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών. Μόλις γεννήθηκα, ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι. Πήγαινα σε ένα σχολείο αρρένων, όπου ουσιαστικά είχα μόνο αγόρια φίλους. Δεν είχα επαφή με τα κορίτσια, παρά μόνο με κάποιες αδελφές ή εξαδέλφες, συμμαθητών που βρισκόμασταν σε κανένα πάρτι.
Είχα μια τόσο βαρετή και ήσυχη ζωή που δεν μπορεί να γράψει κανείς βιβλίο γι’ αυτήν.
Όσον αφορά στο διαζύγιο των γονιών μου, το θεώρησα κανονικότητα, γιατί δεν έζησα τίποτα άλλο. Είχα αμέριστη αγάπη από τη μητέρα μου βέβαια και από τον πατέρα μου, ο οποίος όμως λόγω επαγγέλματος δεν είχε άπλετο χρόνο. Τον έβλεπα βέβαια και με έπαιρνε καμιά φορά στα γυρίσματα, αλλά το αίσθημα της οικογένειας το έζησα πολύ αργότερα, όταν πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία.
Είχα γνωρίσει τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο δύο παιδιά που γίναμε φίλοι, οι οποίοι ζούσαν στο Λιντς, την πόλη όπου σπούδασα και με καλούσαν συχνά στο σπίτι τους. Ήταν μια οικογένεια με δύο γονείς και τρία παιδιά και ήμουν κι εγώ μαζί τους τα απογεύματα της Κυριακής και τότε κατάλαβα τι είναι οικογένεια. Τότε κατάλαβα τι μου είχε λείψει όλον αυτόν τον καιρό.
Δεν κατηγόρησα ποτέ τον πατέρα μου που έφυγε από το σπίτι. Ήταν δικαίωμά του, έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι. Απλώς εμείς τα παιδιά, επειδή ξέρω ότι κουβαλάμε πάντοτε τα προβλήματα των γονιών μας ή τα προβλήματα που νομίζουμε ότι δημιουργούν οι γονείς μας, πρέπει να μην τα κρατάμε για πάντα. Υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο νομίζω ότι αυτά πρέπει να τελειώσουν.
Όλα τα παιδιά έχουν προβλήματα, είτε τσακώνονται οι γονείς τους, είτε χωρίζουν οι γονείς τους, είτε απατάει ο ένας τον άλλον, είτε γίνεται χαμός στο σπίτι. Όλα αυτά τα καταλαβαίνω. Αφήνουν βαθιά πλήγματα στο παιδί, αλλά υπάρχει ένα σημείο που λες «ώπα, εδώ τελείωσε, είμαι εγώ τώρα και οι άλλοι δε με ενδιαφέρουν ή τους δικαιολογώ».
Ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί. Εγώ πάντα τους δικαιολογώ. Τώρα, αν σου αρέσει εσένα ή δε σου αρέσει, πρέπει κάποια στιγμή να δουλέψεις με τον εαυτό σου και να πεις ότι τελείωσε αυτό το πράγμα. Εγώ προσπάθησα στη δικιά μου οικογένεια να είμαι όσο καλός μπορούσα.
Έκανα κι εγώ τα λάθη μου. Όλοι κάνουν λάθη. Δεν υπάρχει κανείς που είναι αλάνθαστος στη ζωή. Αρκεί να το συνειδητοποιεί και να μπορεί να ζητήσει μια συγγνώμη αν χρειάζεται ή να κάνει κάτι διαφορετικό για να επουλώσει την πληγή που άφησε. Κανείς δεν είναι αναμάρτητος.
Την παιδικότητα μου την κρατάω ακόμα και τώρα. Είμαι ένα παιδί, θέλω να είμαι ένα παιδί. Προσπαθώ να είμαι ένα παιδί. Ξέρεις, εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Δεν κάνω κακές σκέψεις. Τα βλέπω όλα ωραία. Πληγώνομαι βέβαια πολλές φορές, αλλά έτσι μου αρέσει. Δηλαδή, αρνούμαι να μπω στο τριπάκι του να κάνω θεωρίες συνωμοσίας ή να φοβάμαι. Είμαι το παιδί που ήμουνα πάντοτε έτσι. Έτσι προσπάθησα να μείνω. Βέβαια, με βοήθησε πάρα πολύ και το Ουράνιο Τόξο, γιατί αν έχεις κάνει τόσες συνεντεύξεις με τόσα παιδιά, κάτι σου έχουν αφήσει αυτά τα παιδιά. Δε γίνεται να μην τα αφήσουν, ασυνείδητα έστω.
Στο Ουράνιο Τόξο όλα τα παιδιά ήταν συγκλονιστικά. Αρκεί να σας πω ότι όταν ήταν προγραμματισμένο το γύρισμα για την εκπομπή, συνωστίζονταν οι cameramen ποιοι θα έρθουν να κάνουν την εκπομπή γιατί ήξεραν ότι θα περνούσαν πολύ ωραία, θα λύνονταν στα γέλια και θα τελείωναν μια ώρα αρχύτερα.
Γελούσα πάρα πολύ σε κάποιες εκπομπές. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου πει ένα παιδί. Είχα ένα κοριτσάκι που έλεγε «εμένα η γιαγιά μου νευριάζει με τον παππού». «Γιατί ρε παιδί μου», της λέω, «Ε, δεν ξέρω», μου λέει. «Του φωνάζει συνέχεια “είσαι καθίκι, είσαι καθίκι”». Ε, πώς να κρατηθείς τώρα και να μη γελάσεις.
Το πρόβλημα το είχαμε με τους γονείς τους που ήταν από πίσω και έλεγαν «Πω πω τι σου είπα να πεις; Δε σου είπα να πεις συμβολαιογράφος και όχι σκουπιδιάρης;», ξέρεις αυτά τα πράγματα. Γιατί πολλά παιδιά έρχονταν στην εκπομπή χωρίς να το θέλουν τα ίδια. Ήθελαν οι γονείς να τα φέρουν, να τα δουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Εκείνα τα παιδιά δεν μπορούσαν να τα κάνουν αυτά άμα δεν τα θέλανε τα ίδια. Υπήρχαν παιδιά που ήταν ανοιχτά και άλλα που ήταν πολύ μαζεμένα γιατί τα υποχρέωσαν να έρθουν. Εγώ προσπαθούσα να τους κάνω αστειάκια για να σπάσω τον πάγο, αλλά δεν τα κατάφερνα πάντα.
Αυτό το virality των τελευταίων χρόνων δεν το περίμενα. Το γεγονός ότι αποσπάσματα εκπομπών που έχουν γυριστεί εδώ και 15 χρόνια 20 χρόνια σήμερα κάνουν θραύση με εκατομμύρια views, είναι το αντίστοιχο που νομίζω ότι γίνεται με τις ελληνικές ταινίες. Γιατί δεν πιστεύω ότι ο πατέρας μου περίμενε ποτέ ότι ταινίες που είχε γυρίσει το ’55 και το ’60, θα παίζονται 60 χρόνια μετά και θα κάνουν θραύση και ότι οι νέοι θα ξέρουν τις ατάκες ταινιών που έχουν γυριστεί πριν από 60 χρόνια και κάθε εβδομάδα θα βλέπουμε δέκα ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση. Ποιος το περίμενε αυτό; Φαίνεται να υπάρχει μία νοσταλγία για αυτά τα χρόνια.
Είναι πολύ θλιβερό που δεν υπάρχουν πια εκπομπές για παιδιά. Και εντάξει, εγώ δεν κακολογώ καθόλου τα ιδιωτικά κανάλια, γιατί δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Η δουλειά τους είναι να βγάζουν χρήματα, να ικανοποιούν τους μετόχους. Όμως η δημόσια τηλεόραση έχει καθήκον ιερό να έχει παιδικό πρόγραμμα. Μεστό και σοβαρό παιδικό πρόγραμμα.
Από τότε που ήμουν προϊστάμενος του τμήματος παιδικών εκπομπών, προσπαθούσα να πείσω τη διοίκηση της ΕΡΤ να κάνουν ένα καινούργιο κανάλι σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, ένα κανάλι για παιδιά που θα έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, όπου θα μπορούσαν να παραχθούν προγράμματα για το Υπουργείο Παιδείας και να έχει και παιδικές σειρές. Έχουμε απίστευτη παιδική ελληνική λογοτεχνία.
Γιατί δεν υπάρχουν τηλεπαιχνίδια για παιδιά; Η EBU έχει ένα τμήμα παιδικό, το οποίο εμείς το έχουμε τελείως ανεκμετάλλευτο. Δε στέλνουμε κανέναν. Θα μπορούσαμε να κάνουμε συμπαραγωγές με όλες τις χώρες της υφηλίου και να έχουμε πρόγραμμα δωρεάν. Δεν ασχολείται κανείς και δεν ξέρω γιατί. Και αν δεν ασχοληθούμε με τα νέα παιδιά, με τι θα ασχοληθούμε; Αυτά είναι το μέλλον μας. Θλίβομαι.
Και παράλληλα λέω ε, τουλάχιστον εμείς αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε το κάναμε. Δηλαδή ένα μικρό λιθαράκι το αφήσαμε, γιατί δεν μπορείς να σώσεις τους πάντες, έτσι δεν είναι; Αλλά λέω εάν μπόρεσα μέσα από τις εκπομπές που έκανα να στρέψω πέντε παιδάκια στο διάβασμα και να αγαπήσουν το βιβλίο, για μένα είναι υπεραρκετό.
Μου λένε πολλοί γονείς, «κύριε Χρήστο, το παιδί μας δε διαβάζει». Λέω, «εσείς διαβάζετε;». Αν δεν διαβάζετε εσείς, δεν πρόκειται να διαβάσει το παιδί σας. Εγώ έχω τρεισήμισι χιλιάδες βιβλία στο σπίτι. Διάβαζα από μικρός. Έμαθα και την κόρη μου να διαβάζει. Έμαθε και αυτή τις κόρες της να διαβάζουν. Έχω δύο εγγονές που διαβάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γράφουν, ζωγραφίζουν, κάνουν φιλμάκια. Είναι δημιουργικές.
Αν δε δίνεις το παράδειγμα, δηλαδή αν κάθεσαι όλη μέρα στην τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ ή στο κινητό, τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο. Καταλαβαίνω βέβαια και τους γονείς και τους σέβομαι. Έχουν τα προβλήματά τους, δεν έχουν λεφτά, πρέπει να κάνουν δύο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα ή ο ένας μπορεί να έχει χάσει τη δουλειά του. Καταλαβαίνω τα προβλήματα, δεν μπορεί ένας γονιός να γελάει από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά τους λέω αν μπορείτε πέντε ή δέκα λεπτά, ένα τέταρτο την ημέρα να περάσετε λίγο ποιοτικό χρόνο με το παιδί σας. Ποιοτικό όμως.
Ένα παραμυθάκι, οτιδήποτε, πέντε λεπτά την ημέρα, λίγο να σας αισθανθεί κοντά τους, γιατί εγώ δυστυχώς πρέπει να το πω, αισθάνομαι ότι τα τελευταία παιδιά που ήρθαν στα Χίλια Χρώματα του Χρήστου, τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν πολύ μόνα. Βίωναν μία μεγάλη μοναξιά. Το έβλεπα.
Είναι και θέμα πολιτείας. Η πολιτεία έχει υποχρέωση και το παιδί έχει δικαιώματα. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να σκοτώνονται στα προαύλια, να χτυπιούνται μεταξύ τους. Αυτό είναι απαράδεκτο, αλλά αυτό από κάπου προκύπτει. Έχουν ανάγκη μιας εκτόνωσης, γιατί ίσως αισθάνονται απομονωμένα και δεν παίρνουν την αγάπη που πρέπει να πάρουν. Και γιατί αισθάνονται μόνα; Και κι αυτό πρέπει κάπου να το βγάλουν. Ή θα βρίσουν ή θα βιάσουν ή θα σκοτώσουν, κάτι θα κάνουν.
Το γράψιμο μπήκε αναγκαστικά στη ζωή μου, γιατί όταν τελείωσε το Ουράνιο Τόξο, το 2013 που έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, εγώ βρέθηκα ξαφνικά χωρίς δουλειά. Κάτι έπρεπε να κάνω. Είχα γράψει και δύο βιβλιαράκια παλιά και επειδή ξέρω ότι μπορώ να γράψω καλά, έχω καλή σχέση με τη γλώσσα, μου άρεσε. Και ήταν μια δουλειά, στην οποία δε θα είχα και κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Εγώ κανόνιζα τις ώρες μου και είχα άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου.
Ήμουν και τυχερός επειδή βρήκα μια πόρτα ανοιχτή στις εκδόσεις Ψυχογιός που με καλοδέχτηκαν και ξεκίνησα γράφοντας ένα βιβλίο εμπνευσμένο από τις κατασκευές που έκανα στο Ουράνιο Τόξο. Το βιβλίο πήγε πάρα πολύ καλά, πούλησε σχεδόν 16.000 αντίτυπα. Αργότερα μου πρότειναν να γράψω δυο-τρία βιβλιαράκια για μικρά παιδιά με ποιηματάκια για την αλφαβήτα, για τα χρώματα και τα σχήματα. Και μετά προέκυψε με κάποιο τρόπο το πρώτο μου παραμύθι Η Γοργόνα Ελισσώ. Μετά ήρθε ο Δράκος Ναπολέων και λίγο αργότερα άρχισα να ασχολούμαι με μία σειρά βιβλίων με πρωταγωνιστή τον Ήπιο Θερμοκήπιο, έναν καθηγητή με δύο εγγονάκια εμπνευσμένα και αυτά από την εκπομπή, αλλά και από τα δικά μου τα εγγονάκια.
ΑΛΛΑ ΖΩΑ
Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το 20ό βιβλίο μου από τις εκδόσεις Ψυχογιός, Τα Άλλα Ζώα.Μιλάει για κάποια ζώα τα οποία δεν τα ξέρουμε. Είναι λίγο διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε. Είναι ο κηποπόταμος, ο κρινόκερος, ο μπελαργός. Είναι ένα βιβλίο με ποιηματάκια δηλαδή και ρίμες, γιατί μου αρέσει πολύ να σκαρώνω τέτοια πράγματα.
Οι εγγονές μου φυσικά και ξέρουν για το Ουράνιο Τόξο. Έχουν εμφανιστεί καταρχάς και οι δύο στην εκπομπή. Τη μια φορά μάλιστα, η μικρή μου εγγονή έκανε και εμετό πάνω στο τραπέζι. Έχει καταγραφεί αυτό. Δηλαδή μπορώ να τις λέω, «Να, κοίτα τι έκανες όταν ήσουν μικρή. Έκανες εμετό στο τραπέζι του παππού». Χαίρονται πάρα πολύ. Έχουν ξετρελαθεί και με τα βιβλία μου. Η μία μάλιστα πήρε τη Γοργόνα Ελισσώ και γύρισε μια ταινία εμπνευσμένη από το βιβλίο, αλλά φερμένη στα δικά της μέτρα.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
