Η μετακίνηση 6 του Αναστάσιου Ράμμου έχει έναν μόνο προορισμό

Όταν έπεσε στο τραπέζι η πρόταση να κάνουμε τη συγκεκριμένη συνέντευξη για τη στήλη Το Μέρος, ο Αναστάσης διάλεξε χωρίς δεύτερη σκέψη μια περιοχή δίπλα στο σπίτι του, στο Πάρκο Τρίτση στο Ίλιον. Δεν το έκανε, όμως, για να στείλει απλά τον αριθμό «6» στο 13033 και να μη χρειαστεί να διανύσει μερικά χιλιόμετρα παραπάνω με το αυτοκίνητό του.

Το επέλεξε, γιατί στο συγκεκριμένο μέρος έχει ζήσει μερικά από τα καλύτερα σκηνικά της ζωής του. Τόσο της ανήλικης, όσο και της ενήλικης. Για όση ώρα μας ξεναγούσε στο αγαπημένο του μέρος, έγινε και πάλι παιδί. Έτρεξε, σκαρφάλωσε σε δέντρα, γέλασε λέγοντας ιστορίες. Κάποιες από αυτές μέσα στο πλαίσιο της συνέντευξης, κάποιες άλλες off the record.

Ο Αναστάσης, εκτός από ταλέντο στη μουσική έχει και στην επικοινωνία. Είναι ο τύπος που κάθε άνθρωπος θα τον ήθελε για φίλο του. Έχει μια όμορφη τρέλα, μια θετική διάθεση, που λείπει από αρκετούς, ειδικά αυτή την περίοδο. Ας τον αφήσουμε για την ώρα, όμως, να μας ξεναγήσει με τον δικό του τρόπο στον κόσμο του.

Έρχομαι εδώ, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Η πρώτη φορά πρέπει να ήταν στο δημοτικό, επειδή το σχολείο μου ήταν ακριβώς δίπλα και το δημοτικό και το γυμνάσιο και το λύκειο, ερχόμασταν συνέχεια στο Πάρκο Τρίτση. Μεσημέρια, απογεύματα, πιο μετά και βράδια. Συνέχεια. Παίζαμε, κάναμε ποδήλατο, φτιάχναμε δεντρόσπιτα. Νομίζω ότι ξέρω όλο πάρκο απ’ έξω.

Έχω κάνει «πραγματάκια» παρόλο που δε θα με έλεγες και αληταρά. Έχω ζήσει τρομερές εμπειρίες σε συναυλίες εδώ. Έχω δει James, Moby, Παπακωνσταντίνου, μέχρι και live του Πιο Πολύ την Κυριακή. Ήταν να έρθουν και οι Iron Maiden θυμάμαι, αλλά είχε σπάσει το χέρι του ο Harris και δεν έκατσε τότε.

Εδώ επίσης έχω βγει πολλά ραντεβού. Και πιο πάνω, σε ένα σημείο που έχει χώματα, ερχόμασταν με τα BMX και κάναμε ακροβατικά. Είχαμε άγνοια κινδύνου τότε. Σε όλες τις κοπάνες, εδώ ερχόμασταν.

Κάναμε και πολλές προπονήσεις και με την ομάδα χάντμπολ. Έπαιζα πάνω από δέκα χρόνια, χωρίς όμως να συνεχίωσω επαγγελματικά. Για να γίνεις αθλητής πρέπει να είσαι κάθε μέρα στις προπονήσεις κι από ένα σημείο και μετά εγώ δεν το είχα. Βαριόμουν. Όπως, επίσης, βαριέμαι αφάνταστα και το γυμναστήριο. Πλέον καμιά βολτούλα. Καμιά μετακίνηση 6.

Το τελευταίο μου κομμάτι προέκυψε μέσα στη δεύτερη καραντίνα. Ήταν σε μια στιγμή που ένιωθα πως κάτι μου έλειπε. Ήθελα να γίνω και πάλι δημιουργικός. Να κάνω κάτι. Επικοινώνησα, λοιπόν, με τους ανθρώπους της εταιρείας μου, της Panik Records, και έπεσε η πρόταση να ερμηνεύσω ένα κομμάτι σε στίχους της Ελεάνας Βραχάλη και σε μουσική του Γιώργου Κυριάκου. Εννοείται πως το δέχθηκα με μεγάλη χαρά.

Δεν χρειάστηκε να στείλω πολλές φορές τον αριθμό 6 μέσα στην καραντίνα και γι’ αυτό ευθύνεται το Just The 2 Of Us. Είχα χαρτί ελεύθερης μετακίνησης και πηγαινοερχόμουν πιο εύκολα.

Η εμπειρία στο Just The 2 Of Us ήταν φανταστική. Είχε πολλή πλάκα. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά που εμφανίστηκα τόσο πολύ στην τηλεόραση. Προφανώς, και δεν περιμέναμε με την Κατερίνα Ζαρίφη να φτάσουμε μέχρι τον τελικό. Δεν κάναμε καν συνέχεια πρόβες, να φανταστείς. Αλλά η Κατερίνα ήταν πολύ καλή. Το έχει.

Τι μου έχει λείψει περισσότερο στην καραντίνα; Η δουλειά μου. Η επαφή με τον κόσμο. Το μπαράκι μου, το Oldies στους Αγίους Αναργύρους. Μου έχει λείψει να αγκαλιάζω και να φιλάω τους φίλους μου. Και ξέρεις κάτι; Μου τη δίνει πολύ αυτός ο φόβος του κόσμου. Όταν πέρασα τον κορονοϊό, κατάλαβα ότι στη συνέχεια ήταν όλοι φοβισμένοι απέναντί μου. Είναι χαζομάρα αυτό.

Εγώ δεν πέρασα τον κορονοϊό σοβαρά. Απλά έκανα δυο μέρες πυρετό. Είχα κανονικά γεύση και όσφρηση. Πιο πολύ σαν ένα H1N1 το πέρασα. Απλά ένιωθα ότι κρύωνα ένα βράδυ και πήγα την επόμενη ημέρα να κάνω το τεστ και βγήκα θετικός. Έκατσα δεκαπέντε ημέρες σε καραντίνα και μετά όλα κομπλέ.

Πάντα ήθελα να αφήσω μακρύ μαλλί. Ξεκίνησα να το αφήνω από το καλοκαίρι πριν την καραντίνα και αφού μετά μας έκλεισαν και τα κομμωτήρια, το πήρα απόφαση πως θα υιοθετήσω αυτό το στιλ. Τώρα όσον αφορά το μούσι, για να σου πω την αλήθεια, μου έχει χαλάσει η μηχανή. Αλλά είναι cool κι αυτό.

Όλο αυτό που περνάμε θα μας κάνει να επανεκτιμήσουμε κάποια πράγματα. Βέβαια, από τη μία βλέπουμε τον κόσμο να έρχεται πιο κοντά με τα αγαπημένα του πρόσωπα και από την άλλη είναι πολλοί εκείνοι που κολλάνε μπροστά στις οθόνες.

Η καλύτερή μου φίλη στην καραντίνα είναι η Σίβα, το σκυλάκι του αδερφού μου. Φωτογραφιζόμαστε μαζί, πηγαίνουμε βόλτες και παίζουμε. Θα ήθελα να έχω και δικό μου σκύλο, αλλά λόγω χρόνου δυστυχώς δεν προλαβαίνω. Είμαι, όμως, πολύ φιλόζωος. Παλιά είχα κουνέλι και γάτα.

Δεν είμαι κολλημένος με κάποιο μουσικό είδος. Όλα μπορώ να τα υποστηρίξω, απλά αν το δεις βιοποριστικά και μόνο, στην Ελλάδα μπορείς να δουλέψεις πιο εύκολα με ένα ποπ/λαϊκό ρεπερτόριο. Αν τώρα έμενα στο Λονδίνο, νομίζω θα γούσταρα να παίζω πιο πολύ ροκ. Αλλά δεν έχω πρόβλημα. Δε νομίζω ότι θα ήθελα να ζήσω στο εξωτερικό, όμως. Μου αρέσει η Ελλάδα. Μου αρέσει η περιοχή μου. Πάντα επιστρέφω εδώ.

Δεν με ενδιαφέρουν τα νούμερα και τα views στο YouTube. Θέλω απλά να φτιάχνω ωραία κομμάτια μαζί με την ομάδα μου, τους Arcade, οι οποίοι αποτελούνται από τους Παύλο Μανώλη, Gabriel Russel, Diveno, Damluke, Gioni κι εμένα.

Τώρα κάναμε το νέο album της Έλενας Παπαρίζου και γράφουμε γενικά για πολλούς καλλιτέχνες. Περνάμε καλά με τους Arcade.

Είναι πολύ καλύτερο να συνδυάζονται περισσότερα μυαλά στη δημιουργία ενός κομματιού. Θα πει ο ένας μια πρόταση, θα συμπληρώσει ο άλλος και θα βγει κάτι ωραίο. Yπάρχουν όμως και στιγμές που τσακωνόμαστε αν δεν μας αρέσει κάτι και κανείς δε δέχεται να κάνει πίσω. Τα βρίσκουμε, όμως.

Το Αν με δεις να κλαίω, δεν περίμενα ότι θα έχει τέτοια απήχηση. Ήξερα ότι ήταν ένα πολύ καλό κομμάτι, αλλά δεν περίμενα να αγαπηθεί τόσο. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το Σε δυο μόνο μάτια.

Υπάρχουν λέξεις κλειδιά, που μου αρέσουν να χρησιμοποιώ σε αρκετά κομμάτια. Το «κλαίω» είναι μία από αυτές. Μου είχε πει παλιά ένας αρκετά γνωστός άνθρωπος του χώρου, στον οποίο χρωστάω πολλά, πως αν είναι να γράφω ελληνικά, να εστιάσω στο «δράμα», γιατί πουλάει περισσότερο από τη χαρά. Έτσι, στράφηκα προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλες λέξεις που μου αρέσουν πολύ να χρησιμοποιώ είναι οι «δαίμονες» και το «σκοτάδι».

Τα κομμάτια μου σίγουρα έχουν πολλά βιώματά μου. Και έχω άλλα τόσα, που δεν τα έχω βάλει ακόμα σε τραγούδια. Έχω κλάψει πολλές φορές. Και για γυναίκες και για φίλους, αλλά και για πιο απλά πράγματα. Όταν γράφω στίχους κάνω σενάρια με το μυαλό μου. Σκέφτομαι κάτι που μου συνέβη και το διογκώνω για να βγει μια δυνατή ιστορία.

Δεν φοβάμαι καθόλου τη δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Έχω αλλάξει μέχρι σήμερα πάνω από πέντε ή έξι, περιστασιακά. Και τώρα πηγαίνω καμιά φορά στον κολλητό μου, ο οποίος έχει αλουμινάδικο και τον βοηθάω με τα αλουμίνια.

Έχω περάσει πολλά ups και downs. Και στη ζωή μου και στη δουλειά μου. Άλλωστε το τραγούδι είναι ένα ασανσέρ. Σήμερα μπορεί να κάνεις μια επιτυχία και να ανέβεις και την επόμενη να μη σου βγει. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Και πρέπει να είσαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσεις.

Δεν μου έχει τύχει κάποιο περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης. Όχι. Κοίτα, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στην παρενόχληση. Ένα ανήλικο παιδί δεν έχει τη δύναμη και το σθένος να την αντιμετωπίσει, γι’ αυτό θεωρώ πως οι γονείς πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά τους και να συζητούν μαζί τους για όλα, ειδικά όταν παρατηρούν κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά τους. Στην περίπτωση μιας γυναίκας ή ενός άνδρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς, λόγω και της ηλικίας, υπάρχει μεγαλύτερη συναίσθηση κι αντίληψη και άρα μπορεί να αντισταθεί σε τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις, αλλά και να τις καταγγείλει στις Αρχές. Κατακρίνω τη σεξουαλική παρενόχληση από όπου κι αν προέρχεται. Τώρα τελευταία τυχαίνει να μου στέλνουν συνεχώς μηνύματα γυναίκες και πάνω στη συζήτηση να μου λένε πως όλες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση.  Πρέπει να μιλάτε παιδιά! Κι εύχομαι η σιωπή να πάψει πια.

Τώρα  ετοιμάζω τον προσωπικό μου δίσκο με την Panik Records σε παραγωγή των Arcade. Δεν ξέρουμε ακόμα το πότε θα κυκλοφορήσει, αλλά ελπίζω πολύ σύντομα.

Δεν κρατιέμαι να επιστρέψω και πάλι στη δουλειά μου, στα lives, στον κόσμο. Πραγματικά, μου έχει λείψει πάρα πολύ. Πρέπει να δουλέψουμε. Όχι μόνο, εμείς, αλλά και οι μουσικοί. Έχουμε ανάγκη να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.