Από την DFA Records και το “Catfish” στον DJ Zac Efron

“Στην αληθινή ζωή οι άνθρωποι δεν σου λένε πολλά πράγματα για το ποιοι είναι, και αυτά που σου λένε σε γενικές γραμμές δεν είναι αλήθεια. Είναι κάτι που λένε για να σε τραβήξουν μακριά από την αλήθεια.” Μη σταματάς, Max Joseph, πες μας κι άλλα!

O Max Joseph είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση σκηνοθέτη που αν και σε μικρή ακόμα ηλικία, έχει προλάβει να ασχοληθεί με αρκετά και διαφορετικά πράγματα. Έχει background στο ντοκιμαντέρ με πολλές δουλειές μικρού μήκους (δεκάδες shorts μέσα σε 2-3 χρόνια) και αποκορύφωμα το 12λεπτο φιλμ για την DFA Records, “12 Years of DFA: Too Old To Be New, Too New To Be Classic”.

To οποίο είναι εδώ και βασικά δες το.

Ο Jospeh το γύρισε αυτό πριν μια διετία, στα 30 του. Στο ενδιάμεσο έκτοτε είναι σκηνοθέτης και παρουσιαστής στο reality show του MTV, “Catfish”, που ακολουθεί ιστορίες εξερευνώντας αλήθειες και ψέματα στο online dating. Από την ηλεκτρονική μουσική και τα ντοκιμαντέρ και την DFA και το “Catfish” ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας θα ήταν μια coming of age ιστορία στην Καλιφόρνια, στον κόσμο της EDM, με πρωταγωνιστή τον Ζακ Έφρον στο ρόλο ενός wannabe σταρ DJ και την Έμιλι Ρατακόφσκι ως την κοπέλα που ερωτεύεται.

Τι, όχι; Καλά, κάπως. Μπορεί και ναι. Ή όχι. Δεν ξέρω. Γι’αυτό ήθελα να τον βρω στο τηλέφωνο και να μάθω περισσότερο για τον ίδιο και για την ταινία και για την σχέση του με την ηλεκτρονική μουσική και για τα ντοκιμαντέρ και για το “Catfish”. Επίσης βοήθησε που πέρασα καταπληκτικά βλέποντας την ταινία, το “We Are Your Friends”, που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες.

Γιατί σε ενδιέφερε μια τέτοια ιστορία για την πρώτη σου μεγάλου μήκους ταινία;

Μου άρεσε πάντα η ηλεκτρονική μουσική και ήθελα για καιρό να κάνω μια ταινία για την εμπειρία μου από το San Fernando Valley όπου διαδραματίζεται το “We Are Your Friends”. Έζησα εκεί ένα καλοκαίρι με έναν φίλο μου. Εκείνος και οι φίλοι του ζούσαν κατά κάποιο τρόπο αυτή τη ζωή, κάναν πρόμο σε κλαμπάκια, όλοι εκεί γύρω στα 19-20. Πουλούσαν μαριχουάνα, έτρεχαν πολύ με τα αμάξια, την έπεφταν σε κοπέλες. Κάτι σε όλη αυτή την εμπειρία άφησε μια επίμονη ανάμνηση. Είχα μεγαλώσει σε διαφορετική περιοχή των ΗΠΑ και εκεί δεν κάναμε τέτοια ζωή. Με σόκαρε εκείνο το καλοκαίρι και ήθελα να κάνω μια ταινία για αυτό. Με πήραν τηλέφωνο πριν 2 χρόνια από το στούντιο και μου είπαν ότι θα κάνουν μια ταινία στον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής και αν θα με ενδιέφερε να σκεφτώ μια ιστορία. Αγαπώ και την ηλεκτρονική μουσική, οπότε έδεσαν όλα.

Ως τώρα είχες κάνει πολλά ντοκιμαντέρ, και κυρίως ένα 12λεπτο για την DFA Records. Πώς άλλαζε ο τρόπος που μιλάς για τη σκηνή από το ντοκιμαντέρ σε μια μεγάλου μήκους fiction ταινία;

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στο ντοκιμαντέρ είναι να είσαι ειλικρινής απέναντι στο θέμα σου. Να μιλάς με γεγονότα. Να διδάξεις τον κόσμο κάτι που δεν ξέρει. Και να το κάνεις με έναν τρόπο που να μην αποξενώσει τον κόσμο που ήδη γνωρίζει. Να μην είναι ούτε νερωμένο, ούτε υπερβολικά βασικό. Και κυρίως να είναι ειλικρινές, όχι ένας ύμνος. Στο ντοκιμαντέρ για την DFA ήθελα να είναι ενδιαφέρον για τον κόσμο που δεν είχε ιδέα για την εταιρεία. Αγαπώ την DFA και ήθελα περισσότερος κόσμος να μάθει για αυτή και τη μουσική της και να την αγαπήσει όπως εγώ.

Στην ταινία συνέβη κάτι παρόμοιο. Το “We Are Your Friends” δεν είναι για την ηλεκτρονική μουσική. Είναι μια ιστορία για χαρακτήρες και το πώς αλλάζουν στην πορεία της ιστορίας, πώς παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις τους. Η μουσική είναι στο background όλων αυτών. Αλλά την ίδια στιγμή θες να μιλήσεις για αυτή τη μουσική με έναν τρόπο που προσκαλεί τον κόσμο που δεν γνωρίζει για αυτήν. Δε θες να τους αποξενώσεις. Και θες ταυτόχρονα να εκπροσωπήσεις αυτό τον κόσμο. Δύσκολη ισορροπία. Η ιστορία πρέπει να σε πάει σε ένα συναισθηματικό ταξίδι. Δεν έχει απαραίτητα να κάνει με την ίδια τη μουσική- ωστόσο έχει να κάνει με το να διαλέξεις τη σωστή μουσική.

Εσένα η πρώτη σου επαφή με την ηλεκτρονική μουσική ποια ήταν;

Στα ‘90s. Amon Tobin, Ninja Tune, το πρώτο μεγάλο άλμπουμ του Fatboy Slim, ο Moby. Μου άρεσε πολύ η trip hop και το downtempo για πολύ καιρό. Δεν ακούω μουσική για τους στίχους, περισσότερο για τα όργανα. Πάντα μου άρεσε η EDM γιατί μου φαινόταν πιο κινηματογραφική. Φανταζόμουν σκηνές και ιστορίες να εκτυλίσσονται πάνω στη μουσική με έναν τρόπο που κανένα άλλο είδος δεν κατάφερνε. Μου αρέσει να το κάνω αυτό με οτιδήποτε ακούω. (σσ. Εκείνη τη στιγμή ακούγονται θόρυβοι από τη γραμμή, σαν ελικόπτερα.) Να, είμαι στο Λος Άντζελες τώρα, άκου τι γίνεται. Ελικόπτερα, χαμός. Τελοσπάντων, μου αρέσει κυρίως πια η μουσική με πολλή ενέργεια. Μου αρέσει όταν έχει επαναλαμβανόμενα μέρη. Σε σαγηνεύει, σε τραβά μέσα της, συντονίζεται μαζί σου και σε ταξιδεύει κάπου.

(σσ. Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή στην ταινία, στο πρώτο πάρτι που πηγαίνουν ο Ζακ Έφρον με τον Γουές Μπέντλεϊ, που αποδίδει τέλεια αυτό ακριβώς που λέει εδώ ο Μαξ.)

Μιλώντας για χαρακτήρες πιο πριν, αναρωτιόμουν σχετικά με το “Catfish”, τι σου δίδαξε σχετικά με τον τρόπο που γράφεις χαρακτήρες.

Καλή ερώτηση. Στο “Catfish” περνάμε πολύ χρόνο με τον χαρακτήρα μας και τους ρωτάμε πολλά πράγματα, πώς νιώθουν, ποιοι είναι, τι θέλουν κλπ. Σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουμε ανθρώπους που μας λένε αναλυτικά ποιοι είναι και τι θέλουν. Όμως ένα πράγμα που μου αρέσει στο ντοκιμαντέρ είναι να ανακαλύπτω βαθύτερα έναν χαρακτήρα χωρίς να μου το λέει εκείνος. Αυτό ήθελα και στην ταινία, ννα βλέπω χαρακτήρες να ανακαλύπτουν ποιοι είναι, όχι ολόκληρες σκηνές που μας λένε το background τους και ποιοι είναι και τι θέλουν. Το βλέπω σε πολλές ταινίες και σειρές αυτό. Λειτουργεί προφανώς, αλλά ίσως επειδή προέρχομαι από τον χώρο του ντοκιμαντέρ, βρίσκω πιο ενδιαφέρον το να γίνεται πιο οργανικά. Στην αληθινή ζωή οι άνθρωποι δεν σου λένε πολλά πράγματα για το ποιοι είναι, και αυτά που σου λένε σε γενικές γραμμές δεν είναι αλήθεια. Είναι κάτι που λένε για να σε τραβήξουν μακριά από την αλήθεια. Αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό.

Ήθελα στην ταινία οι χαρακτήρες να είναι περίπλοκοι χωρίς ποτέ να εξηγούν στο κοινό τι θέλουν. Γιατί οι χαρακτήρες αυτής της ταινίας ΔΕΝ ξέρουν ποιοι είναι. Ξέρουν κάτι που θέλουν, κάτι που θέλουν να γίνουν, αλλά δεν είναι ακόμα. Καθώς η ταινία προχωρά αρχίζουν να ανακαλύπτουν πράγματα. Είναι στο σημείο της ζωής τους που ανακαλύπτουν πράγματα που θέλουν. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς έναν ηθοποιό να προσπαθεί να το μεταδώσει αυτό αντί να μας λέει “α, μου αρέσει το μπέιζμπολ, το παγωτό, το τάδε”. Όποτε οι άνθρωποι στο “Catfish” μας λένε με σιγουριά ποιοι είναι, όταν λένε “έκανα αυτό το πράγμα επειδή νιώθω έτσι κι έτσι”, πάντα υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερα στην ιστορία.

Δεν ξέρω. Ξέφυγα ίσως λίγο αλλά ήταν καλή ερώτηση. Πώς αποκαλύπτεις χαρακτήρα στη φόρμα του ντοκιμαντέρ ή στη μυθοπλασία είναι κάτι ενδιαφέρον. Το βασικό είναι αυτό. Προσπάθησα να το κάνω με έναν τρόπο που δεν εστιάζει σε χαρακτήρες που ΔΗΛΩΝΟΥΝ ποιοι είναι.

Μιας και μίλησες για ηθοποιούς, σε εξέπληξε ο Ζακ Έφρον; Νομίζω ήταν πολύ καλός στο “Neighbors” πρόσφατα, αλλά δεν ξέρω, τι ήταν αυτό πάνω του που σε ενδιέφερε;

Ο Ζακ είναι πολύ καλός και νομίζω ο κόσμος αρχίζει να το καταλαβαίνει αυτό. Εγώ δεν το ήξερα αρχικά. Τον είδα σε μερικές ταινίες, ήταν τρομερός στο “Paperboy”. Το σημαντικό με τον Ζακ είναι ότι θες απλά να τον βλέπεις ακόμα κι αν δεν λέει τίποτα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό χάρισμα ειδικά με έναν χαρακτήρα σαν αυτό σε ετούτη της ταινία, όπου δεν είναι ο πιο θορυβώδης από τους φίλους του. Δεν μιλάει καν τόσο πολύ. Οι άλλοι έχουν πιο εμφατικές προσωπικότητες. Θέλαμε έναν ηθοποιό που να σε κάνει να κάτσεις και να ακούσεις και να σε ενδιαφέρει ακόμα κι αν μπορεί να είναι χαμένος ανάμεσα σε όλες αυτές τις θορυβώδεις προσωπικότητες όσο αυτός προσπαθεί να σκεφτεί, να ακούει, να αντιδρά. Ήταν πολύ δύσκολο, δεν ήξερα αν θα βρίσκαμε κάποιον τέτοιον ηθοποιό. Ο Ζακ είναι χαρισματικός. Συμβαίνουν πολλά πράγματα πίσω από τα μάτια του.

Η ταινία γενικά βασίζεται πολύ στην αγνή ενέργεια, μου θύμισε σε σημεία το “Magic Mike XXL” που επίσης επιτυγχάνει αυτή τη διαρκή ευφορία.

Δεν το είδα το 2, μόνο το πρώτο είχα δει και μου άρεσε πολύ. Είδα κι εγώ ομοιότητες, όντως, είναι και τα δύο για κάποιον νέο που προσπαθεί να κάνει κάτι ουσιώδες, κάτι αυθεντικό. Νομίζω είναι πολύ καλό. Κάτι που μου λείπει πολύ στις ταινίες είναι το να βλέπω τη μουσική να παίρνει εντελώς τον έλεγχο όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Λατρεύω τη μουσική στις ταινίες. Είτε μιλάμε για το “Trainspotting”, το “Mean Streets”, το “La Bamba” ή το “Footloose”. Αγαπώ τις ταινίες όπου η μουσική παίρνει τον έλεγχο ακόμα και σε θεματικό επίπεδο. Και σε πάει αλλού. Δε το είχα δει για καιρό. Και χάρηκα που έκανα μια ταινία όπου θελήσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, ειδικά που το κάναμε με το αγαπημένο μου μουσικό είδος.

Αναφέρθηκες στους νέους χαρακτήρες της ταινίας. Ήταν δύσκολο και κυρίως ήταν σημαντικό για σένα να πεις μια ιστορία που αφορά τόσο ευθέως την νεανική κουλτούρα;

Ναι, μου το ρωτάνε πολύ αυτό και όσο το σκέφτομαι καταλήγω σε δύο εξηγήσεις. Πρώτον, ότι κυριολεκτικά μόλις τα πέρασα αυτά. Εγώ όπως κι η συν-σεναριογράφος μου, που είναι λίγο νεότερη βέβαια, μόλις περάσαμε αυτό το στάδιο της ζωής μας. Είναι στον καθρέφτη μας. Είναι το πιο πρόσφατο πράγμα που έχω ζήσει. Οπότε όταν γράφεις κάτι από καρδιάς, κάτι από την πείρα σου, κάτι αυθεντικό, εκεί θα πας. Στην πιο πρόσφατη ανάμνησή σου. Στο πιο πρόσφατο σημαντικό κομμάτι της πορείας σου. Εμείς μόλις το περάσαμε, βγήκαμε από την άλλη πλευρά, και έχουμε την κατάλληλη οπτική για να μιλήσουμε για αυτό.

Και το άλλο είναι ότι έγραφα αυτή την ταινία καθώς γύριζα το “Catfish”, οπότε όλη μέρα κάθε μέρα στη διάρκεια της συγγραφής γυρίζαμε την Αμερική και γνώριζα και έκανα παρέα με παιδιά στα 20-κάτι τους. Που προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιοι είναι, τι θα κάνουν στη ζωή τους, τι κρύβει το μέλλον τους. Που μιλούσαμε για τις ανασφάλειές τους. Πέρασα πολλή ώρα μιλώντας μαζί τους. Και πολλά από αυτά τα θέματα κι αυτά τα άγχη, βρήκα το δρόμο τους στο σενάριο. Ήταν πράγματα που απασχολούσαν αληθινούς νέους ανθρώπους, αλλά και εμένα. Έβγαζε νόημα το να τα εξερευνήσω σε ένα κινηματογραφικό πλαίσιο.

*To “We Are Your Friends” (ή όπως μου αρέσει να το λέω, η ZAC EFRON DJ MOVIE, παίζεται στις αίθουσες από την Odeon.