Αυτός είναι ο Μητσάρας των Όσκαρ

Τον θυμάστε τον Μητσάρα, την κλασική μορφή που εμφανιζόταν πάντα στο πίσω μέρος κάθε φορά που συνδεόμασταν με κάποιο γήπεδο για δηλώσεις των πρωταγωνιστών στο “Λεπτό Προς Λεπτό”. Σαν τον Στάθη τον Παντού αλλά για αθλητικά. Τελοσπάντων, από ό,τι φαίνεται έχει και το γκλαμουράτο Χόλιγουντ τον Μητσάρα του.

Λέγεται Scott Weiss, και πριν λίγα χρόνια πέτυχε το γκραν σλαμ των γκλαμουράτων πάρτι, όντας απρόσκλητος σε όλα: Εμμυ. Γκράμι. Χρυσές Σφαίρες. SAG. Και Όσκαρ.

Από μικρός λέει είχε μάθει να ζει με αυτό το είδος της κομπίνας, μιας κι ο πατέρας του είχε βρει το κόλπο και ποτέ δεν πλήρωνε για να μπει πουθενά. Φορούσε ανήσυχο ύφος κι έλεγε “ήρθα να πάρω το παιδί μου” και τον άφηναν. Το παν σε αυτή τη ζωή είναι το attitude.

Κάπως έτσι λοιπόν ο Scott μεγάλωσε και αποφάσισε να κάνει ο ίδιος το δικό του κόλπο γκρόσο. Κάνοντάς το ταινία την ίδια στιγμή.

To ντοκιμαντέρ “Crasher” χρονολογεί την προετοιμασία και την εκτέλεση για κάθε μία από τις 5 αυτές περιπτώσεις, όπου ένας απλός καθημερινός τύπος μπόρεσε να πιει κοκτέιλ και να φωτογραφηθεί δίπλα στην Χολιγουντιανή ελίτ, από στάρλετ τύπου Hayden Panettiere μέχρι γαλαζοαίματος τύπου Daniel Day-Lewis.

Πώς είναι δυνατόν;

Μόνο το ύφος μετράει, και το πώς μεταφέρεις τον εαυτό σου μέσα σε ένα χώρο. Αν τα πάντα πάνω σου φωνάζουν πως ανήκεις εκεί, τότε κανείς δε θα έχει ιδιαίτερο λόγο να βγει από το δρόμο του για να το επιβεβαιώσει. Υποθέτει πως όλα είναι ΟΚ, απλώς και μόνο επειδή δεν νιώθει πως κάτι *δεν* είναι ΟΚ.

Ο Scott λοιπόν ακόνισε τα δόντια του πρώτα σε Έμμυ και λοιπά μικρότερα events, πολύ απλούστερα από ό,τι θα περίμενε κανείς. Πήγε και πήρε προσεκτικά φωτογραφίες του πάασου με το οποίο παίρνει κανείς είσοδο σε μια τέτοια απονομή, πλαστογράφησε ένα ίδιο, κι απλά περπάτησε από την είσοδο και μπήκε μέσα. Χωρίς κανείς να τον σταματήσει. Να, δες:

Έτσι λοιπόν χαλαρός κι ωραίος ο Scott, με μια μίνι κάμερα στο πέτο για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ του, μπήκε, γνώρισε και ήπιε με τους σταρς σε όλες τις διαδοχικές μεγάλες βραβεύσεις του 2008. Στις Χρυσές Σφαίρες πήρε μόνο μισό αστεράκι γιατί λίγο αφού μπήκε τον έπιασαν (δεν είχε καταφέρει να ετοιμάσει κάποιο σήμα αυτή τη φορά, αλλά μπήκε όπως και νά’χει).

Αν λοιπόν δεις την ιστορία του με τη λογική μιας αθλητικής ταινίας, η ατυχία των Σφαιρών ήταν η μεγάλη ταπεινωτική ήττα λίγο πριν το Μεγάλο Παιχνίδι της ομάδας των ηρώων μας.

Για τα Όσκαρ ο Weiss είχε στήσει πολυεπίπεδο σχέδιο που μόνο που το ακούς σκέφτεσαι κατασκοπικές περιπέτειες σαν το “Alias”. Αρχικά πήγε το πρωί έξω από το χώρο της απονομής και φωτογράφιζε κόσμο με την προκάλυψη του θαυμαστή/τουρίστα. “Ε, ε, φίλε δουλεύεις στα Όσκαρ;; Μια φωτογραφία πληζ!” Κάπως έτσι.

Έκανε τις φωτογραφίες πολύ υψηλής ανάλυσης, και κατάφερε να φτιάξει ψεύτικα πάσα που να μοιάζουν με τα επίσημα. Θεωρητικά αυτά, στον έλεγχο, περνάγαν από σκάνερ που εμφάνιζε τις πληροφορίες του κάθε καλεσμένου, κάτι που φυσικά ο Weiss δεν είχε τρόπο να αναπαράγει. Οπότε απλά έβαλε κάτι μαγνήτες ώστε σε έναν υποθετικό έλεγχο να φαινόταν κάτι, οτιδήποτε στους ανιχνευτές. Έστω κι αν έμοιαζε με χαλασμένο.

Η ελπίδα του ήταν πως όλα αυτά θα χρησίμευαν μόνο ως backup σχέδιο, γιατί ο αρχικός του σχεδιασμός προέβλεπε μια άλλη μέθοδο για να μπει μέσα.

Θα προσποιείτο πως ήταν κάποιος βοηθός ο οποίος είχε ξεχάσει κάτι σημαντικά χαρτιά στο αμάξι, κι απλώς πετάχτηκε έξω για να τα φέρει. Έτσι, πήρε στην αγκαλιά του ένα μάτσο ντοσιέ με χαρτιά που φαίνονταν σημαντικά να ξεπροβάλλουν, και με μετρημένο πανικό -και με το ψεύτικο σήμα να φαίνεται πάνω του ώστε να δίνει την επίφαση της νομιμότητας- έτρεξε προς τα μέσα.

Κανείς απολύτως δεν τον σταμάτησε. Έμοιαζε σαν κάποιος που απλώς ήταν εκεί κάνοντας τη δουλειά του, και μάλιστα υπό σημαντική πίεση. Οπότε απλά δεν τον ενόχλησαν. Τον άφησαν να κάνει τη δουλειά του.

Το σχέδιο δεν τελειώνει εδώ όμως. Μπαίνοντας μέσα, ο Weiss ξεφορτώθηκε το πάσο του επισκέπτη, γιατί τώρα θα αναλάμβανε μια άλλη ταυτότητα: Αυτή του επίσημου καλεσμένου. Ψάχνοντας online  τις προηγούμενες μέρες, έναν-έναν τους υποψήφιους, είχε βρει πως έμοιαζε με έναν Ρώσο σκηνοθέτη κινουμένων σχεδίων που ήταν υποψήφιος για το μικρού μήκους φιλμάκι του. (Για αυτό, αν ενδιαφέρεστε.) Εξάσκησε την ψεύτικη προφορά αγγλικών ώστε να μοιάζουν να προέρχονται από Ρώσο, και κίνησε προς την αίθουσα της απονομής.

Εκεί ο Weiss πέρασε στην τελική φάση του σχεδίου του, μια φάση που λίγο πολύ όλοι μας την έχουμε δοκιμάσει κάπως κάποτε, υπό κάποιες συνθήκες. Το γνωστό και ως ‘ντόμινο θέσεων’. Είναι μια τεχνική απαραίτητη αν δεν έχεις εισιτήριο για κάποιυ (όπως ο Weiss εν προκειμένω), αλλά εφαρμόζεται πάρα πολύ συχνά ακόμα κι αν έχεις, κι απλά θες α) να κάτσεις με φίλους σου ή β) να κάτσεις κάπου καλύτερα.

Βρήκε λοιπόν μια άδεια θέση που του γυάλισε και έκατσε εκεί.

Όταν ο νόμιμος κάτοχος της θέσης έφτασε, ο Weiss το έπαιξε Ρώσος, “σόρι, δεν κατάλαβα χεχε”, και σταμπάρισε μια άλλη θέση λίγο πιο πίσω. Αργότερα τον έδιωξαν κι από εκεί και κάθισε κάπου αλλού, κλπ κλπ.

Πάντα, αργά ή γρήγορα, θα τύχεις στη θέση που μένει άδεια. Και πάντα υπάρχει αυτή η θέση, για χίλιους δυο πιθανούς λόγους. Υπομονή χρειάζεται, και θράσος. Ο Weiss τα είχε και τα δύο.

(Πόσο σπουδαίο θα ήταν ο Ρώσος animator να είχε κερδίσει και να αποκαλυπτόταν έτσι το μυστικό του Weiss; Αυτό δε συνέβη πάντως.)

Το παραμύθι συνεχίστηκε και στο πάρτι μετά την απονομή, όπου ο Weiss ήπιε και φωτογραφήθηκε με μπόλικο κόσμο. Αυτές οι φωτογραφίες μαζί με το υλικό από την κάμερά του είναι ουσιαστικά τα λάφυρα από το σκαρφάλωμα του Έβερεστ, από την κατάκτηση του Γκραν Σλαμ, από τον θρίαμβο του τρεμπλ- όπως θες πες το, πάντως ο Weiss το πέτυχε.

Η καταγραφή υπάρχει στο ντοκιμαντέρ “Crasher” το οποίο στα χρόνια που ακολούθησαν δε βρήκε διανομή παρόλο που είναι αρκετά προφανές πως πολύς κόσμος θα ενδιαφερόταν να το δει. Εγώ θα το ήθελα. Εσύ θα το ήθελες. Πολλοί θα το ήθελαν.  Η ίδια η βιομηχανία όμως, ουσιαστικά το έπνιξε, το εξαφάνισε.

Η μόνη χρήση που υπάρχει πλέον για αυτό το πρακτικά χαμένο ντοκιμαντέρ, είναι στο πλαίσιο ενημερωτικών προβολών που διεξάγει η ίδια η Ακαδημία πριν τις απονομές της για να υπογραμμίζει τι λάθη πρέπει να αποφευχθούν στον έλεγχο των εισόδων.

Πώς τα φέρνει.

(φωτογραφίες, πηγή, πηγή)