O Denis Villeneuve ονειρεύτηκε το ‘Blade Runner 2049’

Ο Denis Villenueve είχε αποφασίσει ότι το Χόλιγουντ δε θα του συνέβαινε. Ήταν πολύ άνετος με τα μικρά μπάτζετ στον Καναδά για τις arthouse ταινίες του και υπολόγιζε ότι αν έπαιρνε τον κατήφορο θα του έδιναν να σκηνοθετήσει το ‘Legally Blonde 5’. Και μπορεί να το αναλάμβανε κιόλας δηλαδή, αλλά υπολόγιζε επίσης πως θα γινόταν μαριονέτα στα χέρια της βιομηχανίας και δεν είχε τέτοιο όραμα για την καριέρα του.

Το ραντεβού που τα άλλαξε όλα ακολούθησε του πρώτου διεθνούς χιτ του. Αφού το ‘Incendies’ προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης το 2011, η Alcon Entertainment τον κάλεσε για να του προσφέρει το σενάριο του ‘Prisoners’. Ο Villenueve δέχθηκε να συναντήσει τους παραγωγούς από περιέργεια. Ήθελε να δει πώς γίνονται αυτού του τύπου τα μίτινγκ. Τελικά και την ταινία ανέλαβε και λευκή επιταγή για να κάνει ό,τι γουστάρει από το στούντιο πήρε.

Επόμενες στάσεις το ‘Enemy’ και το ‘Sicario’. Δύο ακόμα πολύ στιβαρές δουλειές που οδήγησαν στην πρόταση της Alcon για τη συνέχεια του ‘Blade Runner’, πριν καν ολοκληρώσει το οσκαρικό ‘Arrival’, την ενδοσκοπική sci-fi ταινία με τα συγκλονιστικά set pieces που θα δικαιολογούσαν την εμπιστοσύνη για την επαναδημιουργία του σύμπαντος. Όπως μας είπε η ευθύνη ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν τεράστια. Γι’ αυτό και είχε ευχηθεί καλή τύχη σε όποιον θα το αναλάμβανε (ουπς).

Από τη σχέση του με τον Ridley Scott και τον Harrison Ford μέχρι τη μυθολογία του ‘2049’ και το μέλλον που φαντάζεται (ή δε φαντάζεται καλύτερα), ο Denis Villenueve μας έβαλε για λίγο στη διαδικασία του νέου ‘Blade Runner’ και όσα σημαίνει γι’ αυτόν.

***

Έχεις μια πολύ ωραία ιστορία για την πρώτη σου επαφή με το ‘Blade Runner’. Πώς σε επηρέασε εκείνον τον καιρό;

Θυμάμαι πολύ ζωντανά τις πρώτες του εικόνες σε φανζίν, τον Deckard να πετάει πάνω από το Λος Άντζελες. Και ήταν κάτι τόσο μακριά από όσα είχαμε δει μέχρι τότε. Ήταν τόσο διαφορετικό. Θυμάμαι είδα την πρώτη ταινία και σοκαρίστηκα από αυτό που νομίζω είναι μια από τις δυνατότερες εισαγωγές οποιασδήποτε ταινίας στην ιστορία του σινεμά.

“Λος Άντζελες, Νοέμβριος, 2019”. Μετά βλέπεις εκείνο το πεδίο, εκείνο το τοπίο των εργοστασίων πετρελαίου. Ήταν εφιαλτικό και ισχυρό την ίδια στιγμή. Ένα πολύ δυνατό όνειρο. Αισθητικά είναι μια ταινία που με επηρέασε. Δεν ήξερα εκείνον τον καιρό ότι θα γινόμουν σκηνοθέτης, αλλά γνωρίζω ότι έχει επιδράσει βαθιά στη δουλειά μου από τότε.

Γιατί θέλησες να σκηνοθετήσεις τη συνέχεια; Πώς προέκυψε;

Ειλικρινά δε θα τολμούσα ποτέ να προτείνω τον εαυτό μου για ένα τέτοιο πρότζεκτ. Θυμάμαι πολύ έντονα τη στιγμή που συνάντησα τον Andrew Kosove και τον Broderick Johnson για το ‘Prisoners’. Στάματησαν το μίτινγκ και είπαν, “Πρέπει να σταματήσουμε γιατί έρχεται ο Ridley Scott. Είναι στο άλλο δωμάτιο αυτή τη στιγμή και πρέπει να τον δούμε γιατί σχεδιάζουμε να κάνουμε ένα σίκουελ για το ‘Blade Runner’.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήταν η πιο τρελή και ταυτόχρονα η πιο όμορφη ιδέα. Επειδή είναι μεγάλη πρόκληση. Είναι τόσο δύσκολο να το συνεχίσεις, να προσπαθήσεις να φτιάξεις ξανά ένα τέτοιο ορόσημο της κινηματογραφικής ιστορίας. Δεν είναι κάτι μικρό. Θυμάμαι να τους λέω καλή τύχη. Γνωρίζοντας ότι ήταν εκεί ο Ridley, ότι ήταν πίσω από το πρότζεκτ, σκέφτηκα ουάου, ανυπομονώ να το δω. Θυμάμαι να είμαι στο γραφείο τους και να κρυφοκοιτάζω στα κουτιά τους το artwork που είχε φτιάξει ο Ridley. Τόσο δυνατό όραμα και εικόνες.

Οπότε, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ήρθε ξαφνικά. Μια μέρα μου είπε ο Andrew ότι ήθελε να με δει. Ήμουν στο Νέο Μεξικό τότε. Καθίσαμε παρέα σε ένα μικρό καφέ. Μου έδειξε το σενάριο για το επόμενο ‘Blade Runner’. Ειλικρινά συγκινήθηκα (γέλια). Και μόνο η ευκαιρία να το διαβάσω με συγκίνησε. Το γεγονός ότι με εμπιστεύτηκε να δω το σενάριο και να πω τη γνώμη γι’ αυτό. Για μένα ήταν το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που είχα λάβει λόγω της εμπιστοσύνης που μου έδειξε η Alcon βάζοντάς το στα χέρια μου

Όταν διάβασα το σενάριο, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, “Μπορώ να το κάνω;”. Ονειρεύτηκα πολύ μέχρι να πω το ναι. Πήρε πολύ χρόνο. Μία από τις προϋποθέσεις ήταν να έχω την ευλογία του Ridley Scott. Να κάτσω απέναντί του, να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω, “Συμφωνείς να συμμετάσχω σ’ αυτό το όνειρο μαζί σου”. Αυτός ήταν ο μοναδικός μου όρος. Ήθελα την ευλογία του.

Πώς πήγε η συνάντηση;

Ο Ridley Scott είναι από τους ήρωές μου, είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία. Οπότε σε αρχικό στάδιο, το να τον γνωρίσω από κοντά ήταν τρομακτικό. Μου μίλησε για τη γένεση του ‘Blade Runner’, πώς σκέφτηκε τις ιδέες εκείνες. Από πού προήλθαν, ποιος ήταν ο στόχος του. Μου είπε ακριβώς αυτό που ήθελα να ακούσω, ότι θα μου έδινε απόλυτη ελευθερία. Αλλά ότι όποτε τον χρειαζόμουν θα μπορούσα να τον καλέσω και να τον ρωτήσω για σχεδιασμό, για concept art, για το στιλ, για τους ηθοποιούς – ήταν ανοιχτός σε ερωτήσεις κάθε είδους.

Στο τέλος μου είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια όσο κάναμε χειραψία, “Κοίτα, είναι πολύ απλό. Αν κάνεις σωστά το homework σου, θα είναι φανταστικό. Αν το γαμήσεις, θα είναι καταστροφή”. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μου είπε (γέλια). Και είπα ναι, αυτό είναι ειλικρινές (γέλια). Ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να πει.

Και η συνεργασία μαζί του και με τον Hampton Fancher πάνω στην ιστορία; Τι ήταν σημαντικό να διατηρηθεί από την πρώτη ταινία; Συζητήθηκε αυτό;

Αυτό που ένιωσα ότι ήταν το πιο σημαντικό για τον Ridley, δεν ήταν αυτά που έδειξε στην ταινία. Ήταν αυτά που δεν έδειξε. Έξω από τον κόσμο της. Η μυθολογία πίσω από τον τρόπο που σχεδιάζονται και κατασκευάζονται οι ρέπλικες. Αν το σκεφτείς, το ‘Blade Runner’ είναι μια πολύ προσωπική ιστορία με μεγάλο εύρος. Έχεις αυτόν τον φανταστικό κόσμο γύρω σου, αλλά είσαι πάντα πάνω στο ανθρώπινο στοιχείο, στο ανθρώπινο επίπεδο, και είσαι πάντα λίγο πιο πίσω από τον Rick Deckard. Ήταν από μια από τις δυνάμεις και την ιδιοφυία του Ridley το να προσεγγίσει την ταινία μ’ αυτόν τον τρόπο.

Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός στο πού θα έβαζα την κάμερά μου. Το πρώτο πρόβλημα που είχα να αντιμετωπίσω ήταν το σύμπαν του ‘Blade Runner’ το 2049, πώς θα ήταν. Γιατί η πρώτη ταινία ήταν στο 2019. Ξέρουμε ότι ήταν προφητικό με κάποιον τρόπο, κάποια πράγματα που είδαμε σ’ αυτό είναι ζωντανά σήμερα. Αλλά την ίδια στιγμή ήταν ένας διαφορετικός κόσμος. Δεν υπήρχε ο Steve Jobs στο ‘Blade Runner’ του 2019. Για μένα αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να φτιάξω ένα εναλλακτικό σύμπαν. Το ‘2049’ είναι προέκταση του ορίτζιναλ ‘Blade Runner’. Δεν είναι προέκταση της πραγματικότητας όπως το πρώτο. Το πρώτο ήταν εμπνευσμένο από τα ‘70s. Εγώ εμπνεύστηκα από το ίδιο το ‘Blade Runner’.

Ο Hampton Fancher μου είπε, “Σταμάτα να βάζεις τόσο βάρος στους ώμους σου. Η πρώτη ταινία ήταν ένα όνειρο. Μπήκαμε σε ένα όνειρο και πρέπει να κάνεις το ίδιο. Μην προσπαθείς να σκεφτείς για τη λογική του, απλά ονειρέψου το”. Αυτή ήταν η καλύτερη συμβουλή που είχα όσον αφορά οδηγίες για το στήσιμο της ταινίας.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ποιοι ήταν οι φόβοι και οι ελπίδες σου;

Αυτή η ταινία είναι τελείως διαφορετική απ’ ό,τι άλλο έχω κάνει στη ζωή μου. Είχα συνηθίσει να δημιουργώ κόσμους που έβγαιναν από μέσα μου. Έκανα και μια μεταφορά θεατρικού έργου, αλλά και πάλι έπρεπε να δημιουργήσω τις εικόνες. Τώρα ο κόσμος έχει σχεδιαστεί από κάποιον άλλον, έπαιρνα το όνειρο κάποιου άλλου. Και αυτό ήταν παντελώς διαφορετική εμπειρία.

Είναι τόσο μεγάλη ευθύνη. Το να βρω τον δρόμο μου ήταν ολόκληρο ταξίδι. Και είμαι ακόμη ευγνώμων στον Ridley που μου έδωσε την ελευθερία και τον χώρο να το κάνω. Η ταινία έχει τα ίδια χρώματα στην παλέτα αλλά έχει φτιαχτεί από άλλον ζωγράφο.

Γιατί είναι το ορίτζιναλ ‘Blade Runner’ τόσο αγαπητό από φαν, σκηνοθέτες και designers εξίσου;

Νομίζω ότι το ‘Blade Runner’, όταν βγήκε στη μεγάλη οθόνη, έστειλε ένα σεισμικό κύμα στον κόσμο. Ήταν συλλογικό σοκ. Για κάποιους θετικό, τους άφησε έκπληκτους, για κάποιους τρομακτικό. Νιώθω ότι ο Ridley Scott και ο Hampton Fancher είχαν ένα δυνατό όραμα για το πώς θα ήταν το μέλλον μας. Τους χτύπησε όλους.

Νομίζω το όνειρο ήταν τόσο ισχυρό και τόσο ελκυστικό και τρομακτικό την ίδια στιγμή, που έπρεπε να διαλέξεις πλευρά. Ονειρεύεσαι αυτόν τον κόσμο; Θες να είσαι μέρος του; Ή σε τρομάζει και θες να τον αποφύγεις; Νομίζω πως όλοι μας, όταν είδαμε την ταινία, αισθανθήκαμε ότι οι δημιουργοί είχαν φτιάξει κάτι που θα ήταν πιθανό να συμβεί. Η ταινία αισθητικά ήταν μια προέκταση όσων συνέβαιναν στα ‘80s. Και ήταν η πρώτη φορά που κάποιος μου έδειχνε το μέλλον. Ήταν συναρπαστικό και αρκετά τρομακτικό την ίδια στιγμή.

Η ταινία ήταν πολύ επιδραστική σε σχέση με τα visuals, την αισθητική και τις ιδέες που προτείνει.

Ναι. Από αισθητικής άποψης, είναι μια ταινία που στις ρίζες της είχε επηρεαστεί από το punk κίνημα που ήταν πολύ ριζοσπαστικό στο τέλος των ‘60s και ‘70s. Και το βλέπουμε αυτό στην ταινία. Θα πω κιόλας ότι είναι σαν μια ταινία που επισκέπτεται ξανά τη μυθολογία του Φρανκενστάιν για έναν άνδρα που θέλει να το παίξει Θεός. Για μένα η βασική ιδέα της είναι το πόσο θυμωμένοι είμαστε ενάντια στον Θεό, ενάντια στον δημιουργό μας. Πόσο θυμωμένοι είμαστε με το γεγονός ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ανθρώπινη πάθηση. Και ο θυμός αυτός είναι πολύ ζωντανός μέσα μας. Ο Ridley Scott απλά το προσδιόρισε. Γι’ αυτό νομίζω η ταινία είναι τόσο ενστικτώδης, τόσο ισχυρή. Δεν είναι τόσο πνευματική, βγαίνει απ’ το ένστικτο.

 

Ποια είναι για σένα η ιστορία του ‘2049’ για σένα;

Για μένα είναι η ιστορία για την επικίνδυνη δύναμη της επιθυμίας πάνω από τη λογική. Είναι επίσης η εξερεύνηση αυτών που καθορίζουν ένα ανθρώπινο πλάσμα. Πιο συγκεκριμένα για τις αναμνήσεις. Είμαστε άνθρωποι χωρίς τη μνήμη μας;

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Roger Deakins στο σετ και πριν τα γυρίσματα;

Ο Roger ήρθε πολύ νωρίς στη διαδικασία γιατί έκανα μια άλλη ταινία και χρειαζόμουν πολλή προετοιμασία. Ήθελα να έχω χρόνο να ονειρευτώ την ταινία, να τη σχεδιάσω με μια πολύ, πολύ μικρή ομάδα πριν ξεκινήσω την επίσημη προετοιμασία. Πέρασα βδομάδες σε ένα μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου με τον Roger Deakins και τον storyboard artist μου, τον Sam, για να φτιάξουμε τα storyboard της ταινίας, να σχεδιάδουμε και να δημιουργήσουμε τον κόσμο όπου θα ζούσαμε.

Ένιωσα κάποια στιγμή ότι η ταινία ήταν τόσο του Roger όσο και δική μου. Και νοιάζεται για την ταινία όσο εγώ. Του είπα εξαρχής, “Αυτή τη φορά μπορεί να κινηθείς ιμπρεσιονιστικά, να χαλαρώσεις. Είσαι εντελώς ελεύθερος. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες”. Νομίζω ο κόσμος θα εντυπωσιαστούν από αυτά που έχει κάνει στο ‘2049’ γιατί νομίζω ότι είναι μέσα στις καλύτερες δουλειές του. Και μιλάμε για μια από τις καλύτερες δουλειές ενός εκ των καλύτερων διευθυντών φωτογραφίας όλων των εποχών. Ειλικρινά ο κόσμος δε θα απογοητευθεί. Είναι φοβερά δυνατό οπτικά.

Πώς συνδέεται η νέα ταινία με την ορίτζιναλ σε σχέση με το αισθητικό της στιλ; Το ορίτζιναλ είχε ένα εμβληματικό λουκ. Πόσο σημαντικό ήταν για σένα να δέσεις μαζί τις ταινίες οπτικά;

Αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, να τις δέσω και την ίδια στιγμή να δημιουργήσω κάτι με δική του ταυτότητα. Νιώσαμε όλοι μας την ίδια πίεση και την ίδια ευθύνη να τιμήσουμε την πρώτη ταινία, τη δουλειά του Ridley, και ταυτόχρονα να έχουμε φτιάξει τη δική μας ταινία βγαίνοντας από αυτό το σύμπαν.

Τα καλά νέα ήταν ότι το σενάριο μου επέτρεπε να βγω από το Λος Άντζελες. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ πώς θα έμοιαζε ο κόσμος στη γύρω περιοχή της πόλης. Τις περιοχές γύρω από την Καλιφόρνια, το να ονειρευτώ τα μέρη αυτά και να μοιάζουν λογικά σε σχέση με την αισθητική οπτική και την ίδια στιγμή να δώσουν ένα διαφορετικό λουκ στην ταινία.

Υπήρχε ένα στοιχείο που ήταν συγκλονιστικό για μένα, το γεγονός ότι το κλίμα θα έχει τελείως αλλάξει μεταξύ των δύο ταινιών. Η πρώτη ταινία είχε εμπνευστεί περισσότερο από τις κακές μέρες του Λονδίνου απ’ όπου κατάγεται ο Ridley. Εγώ έρχομαι από το Μοντρεάλ, οπότε η ταινία έχει εμπνευστεί από τις κακές μέρες εκεί, με τα χιόνια, τη λάσπη και το κρύο. Αυτό έφερε αναγκαία μια διαφορά στην ατμόσφαιρα και τη χρωματική παλέτα.

Μας πας και στο Λας Βέγκας.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην ταινία ήταν να επαναδημιουργήσεις μια άλλη πόλη. Πώς θα έμοιαζε το Λας Βέγκας το 2049; Γι’ αυτό υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που μπορούσε να έχει την απάντηση. Απευθύνθηκα στον ορίτζιναλ δημιουργό του ‘Blade Runner’, τον αρχιτέκτονά του, τον Syd Mead. Ένιωθα πως ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να φέρει το Λας Βέγκας στο σύμπαν του ‘Blade Runner’. Συνάντησα τον ειδικό, του εξήγησα την πρόκληση και δέχθηκε να με βοηθήσει. Έφερε αυτές τις απίστευτες εικόνες του Λας Βέγκας για τις οποίες είμαι πολύ περήφανος. Και ξέρω ότι ειλικρινά, άσχετα με όσα θα σκεφτεί ο κόσμος για την ταινία, το Λας Βέγκας που δημιουργήσαμε είναι ένα  ‘Blade Runner’ Λας Βέγκας. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό (γέλια).

Ποιος είχε την ιδέα για τα πρακτικά σετ;

Ήταν μια απόφαση που ήρθε νωρίς στη διαδικασία, ότι δηλαδή θα χρησιμοποιούσαμε όσο λιγότερο green screen μπορούσαμε. Θα χρησιμοποιούσαμε όσα πρακτικά σετ μπορούσαμε και όσα αληθινά οχήματα μπορούσαμε. Στην πραγματικότητα ήταν για δική μου ψυχική υγεία. Σιχαίνομαι τα green screens. Δε νιώθω άνετα με το χρώμα αυτό, δε νιώθω άνετα με όσα σημαίνει το να δουλεύεις σε έναν εικονικό κόσμο. Χρειάζομαι χειροπιαστά πράγματα, αληθινά αντικείμενα, πραγματικά prop, αληθινά περιβάλλοντα. Γιατί αυτά θα εμπνεύσουν ιδέες, πλάνα, σινεμά. Στο τέλος της μέρας οι ταινίες μου εμπνέονται από τους ηθοποιούς και οι ηθοποιοί χρειάζονται την τροφοδοσία ενός κόσμου. Οι ταινίες μου πραγματώνονται πρώτα από τους ηθοποιούς κι εγώ πρέπει να τους δίνω αυτά που πρέπει για να εμπνέονται. Γι’ αυτό αποφάσισα με τον Roger να κατασκευάσουμε τα πάντα.

Χρησιμοποιήσαμε πολύ λίγο green screen στην ταινία. Φυσικά θα υπάρχει CGI ως προέκταση γιατί προφανώς πρέπει να δημιουργήσεις έναν κόσμο, αλλά αυτό που βλέπεις στην ταινία είναι με την πρώτη ματιά, σε αρχικό επίπεδο, σε πρώτο πλάνο, αληθινό. Είναι πραγματική νίκη αυτό και είμαι ευγνώμων που κινηθήκαμε σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Γιατί ήταν ο Ryan Gosling η καλύτερη επιλογή για τον K; Πώς αναπτύχθηκε η δημιουργική σας σχέση στο σετ;

Ένα πράγμα που προτάθηκε όταν διάβασα το σενάριο ήταν να παίξει ο Gosling τον K. Νομίζω ήταν ιδέα του Ridley. Με το που διάβασα το σενάριο είπα αμέσως ναι. Δεν υπάρχει κανένας άλλος. Είναι κάποιος που μπορεί να εκφράσει τα πάντα με την κίνηση ενός φρυδιού. Χρειαζόμουν έναν ηθοποιό με τρομερή οξυδέρκεια και οξυμένη αντίληψη. Που δε θα έκανε τον χαρακτήρα του θύμα.

[…] Δε θα μπορούσα να είχαν κάνει το ‘Blade Runner’ χωρίς τον Ryan. Ήταν πραγματικός δημιουργικός παρτενέρ, ήταν η μούσα μου. Έγινε πολύ καλός φίλος όσο γυρίζαμε την ταινία γιατί μου έδινε φοβερή ενέργεια. Σαν σκηνοθέτης προσπαθώ πάντα να βρίσκω μούσα σε κάθε πρότζεκτ. Δεν την έχεις πάντα αλλά όταν τη βρίσκεις είναι πολύ δυνατό. Αυτό είναι το όνειρο, να βρεις μία ή έναν ηθοποιό που θα γίνει το βασικό σου χρώμα, η ψυχή που προσπαθείς να απαθανατίσεις με την κάμερά σου. Και ο Ryan έγινε πολύ σύντομα αυτή η μούσα. Το πάθος του, η αδιάκοπη προσπάθειά του να βεβαιωθεί ότι πετύχαμε το καλύτερο δυνατό με συγκινούσε, ένιωθα ότι είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε μια σπουδαία ταινία μαζί.  Συμφωνήσαμε ότι αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε ήταν θεότρελο, βαθιά συναρπαστικό, ένα μεγάλο προνόμιο. Αλλά θα το κάναμε σαν γνήσια καλλιτεχνική κίνηση. Γιατί δεν είχαμε ιδέα πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος, αλλά συμφωνήσαμε ότι έβγαζε νόημα σε μας και είχαμε την ίδια οπτική.

Πότε έμαθες ότι ο Harrison Ford θα ήταν μέρος του πρότζεκτ;

Εξαρχής. Από τη στιγμή που διάβασα το σενάριο. Ο Harrison ήταν μέρος του πριν από μένα. Για την ακρίβεια είναι ένας από τους λόγους που είμαι εδώ. Ο Ridley δεν ήταν διαθέσιμος για τη σκηνοθεσία της ταινίας γιατί ήταν απασχολημένος με άλλο πρότζεκτ κι έτσι χρειάζονταν σκηνοθέτη. Δε θα ήταν δυνατόν να κάνουμε ένα ‘Blade Runner’ χωρίς τον Harrison Ford.

Πώς ήταν να δουλεύεις μαζί του και να επαναφέρεις αυτόν τον εμβληματικό χαρακτήρα;

Για μένα το να δουλεύω με τον Harrison ήταν ένα ξεχωριστό ταξίδι επειδή είναι κάποιος που έχει συνδεθεί με τη γέννηση της αγάπης μου για το σινεμά. Μεγάλωσα με ‘Star Wars’ και ‘Blade Runner’ και όλες αυτές τις ταινίες. Ο Harrison είναι από τους μεγαλύτερους σταρ των τελευταίων 40 ετών, κάποιος που ήταν στα όνειρά μας όσο ήμασταν μικροί. Το να τον συναντάς και να έρχεσαι σ’ επαφή μαζί του ήταν πραγματικά τεράστιο προνόμιο. Επίσης γνώρισα έναν από τους παιδικούς μου ήρωες!

Έσπασε τον πάγο πολύ γρήγορα με το να είναι ο πιο ζεστός, χαρισματικός, δοτικός, ταπεινός καλλιτέχνης που έχω γνωρίσει ποτέ. Η δουλειά μου μαζί του ήταν σαν να πηγαίνω πίσω στη σχολή. Έχει τόση εμπειρία και επενδύει στη διαδικασία του ως ηθοποιός με τρόπο που συναντώ σπάνια. Για μένα ήταν πολύ όμορφη και ξεχωριστή εμπειρία.

Η συμμετοχή του Jared Leto στο καστ;

Όταν διάβασα το σενάριο, η Francine Maisler, η casting director, κι εγώ είχαμε μια επιφοίτηση. Ο Wallace έπρεπε να παιχτεί από τον David Bowie. Αυτό είναι είπαμε στους εαυτούς μας. Είναι δύσκολο να το πετύχουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε. Ο David Bowie είναι ένα είδωλο που θα μπορούσε να είχε εμπνεύσει το ‘Blade Runner’. Η απώλεια ενός φανταστικού καλλιτέχνη σαν κι αυτόν ήταν απίστευτα οδυνηρή ήταν για όλους μας στον κόσμο, αλλά ένιωθα ότι είχαμε μια μούσα, ένα ιδανικό. Έπρεπε να βρω κάποιον που θα είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τον David Bowie. Και δεν είναι εύκολο, ξέρεις. Αυτού του τύπου ο καθηλωτικός μαγνωτισμός, αυτή η τρέλα στα μάτια, η επιθυμία να μεταμορφώσεις τον εαυτό σου δημιουργώντας έναν χαρακτήρα μεγαλύτερο από τη ζωή. Και μετά ήρθε ο Jared Leto.

Άκουσα ιστορίες, ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε όταν κέρδισε το Όσκαρ ήταν να πάει στον Alcon και να του πει ότι θέλει να είναι μέρος του ‘Blade Runner’. Είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τον ρόλο αυτόν. O Neander Wallace είναι πολύ δύσκολος ρόλος γιατί είναι χαρακτήρας με ασύλληπτη ποσότητα διαλόγων. Χρειαζόμουν έναν ηθοποιό με τη δύναμη να τους αγκαλιάσει και να τους φέρει στη ζωή ποιητικά. Τι να πω; Διάλεξα έναν ροκστάρ και μας άφησε άφωνους.

Οι  διαφημίσεις πώς εξελίσσονται εντός της ταινίας;

Το Λος Άντζελες το 2049 θα μοιάζει με τις χειρότερες μέρες του Πεκίνου επί δέκα. Οι διαφημίσεις δεν είναι απλά μεγάλα billboard σε 3D, είναι ανάμεσά μας. Συναντήσαμε επιστήμονες, γιατρούς, αρχιτέκτονες, computer designers. Ανθρώπους που μας είπαν πώς πιστεύουν ότι θα είναι το μέλλον. Αυτό ενέπνευσε μεγάλο μέρος του σχεδιασμού της ταινίας.

Πώς φαντάζεσαι τον κόσμο το 2049;

Ένα μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι είναι δύσκολο να ονειρευτείς το μέλλον. Όλες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι δυστοπικές. Δεν υπάρχει η ουτοπία πια, ένα όμορφο όνειρο. Είναι κάτι που με απασχολεί. Σκέφτομαι ότι πρέπει να προσπαθήσω να βρω έναν τρόπο για τον εαυτό μου και για τον κόσμο να ονειρευτούμε το μέλλον με θετικό πρόσημο. Γιατί αυτή τη στιγμή το μέλλον είναι πολύ τρομακτικό από πολιτικής άποψης και από περιβαλλοντικής άποψης.  Ας πούμε ότι δεν κάναμε καλύτερα τα πράγματα από το 2019 μέχρι το 2049. Είναι σαν ο κόσμος να έγινε εφιαλτικότερος. Αλλά υπάρχουν και καλά νέα. Το 2049 είμαστε ακόμα ζωντανοί. Οπότε είμαστε ακόμα εδώ. Είναι το μόνο που μπορώ να πω. Χρειαζόμαστε αισιόδοξους ονειροπόλους αυτή τη στιγμή.

* Το ‘Blade Runner 2049′ θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες από τη Feelgood στις 5 Οκτωβρίου.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το άνιμε για το Blade Runner ξέρει τι έγινε το 2022

Ryan Gosling: Η δουλειά του Blade Runner δεν είναι όπως παλιά