Brad Pitt και Leonardo DiCaprio μιλούν για τη φιλία και το πώς να μεγαλώνεις αξιοπρεπώς στο Χόλιγουντ

‘Στην τελική, όλοι άνθρωποι είμαστε’. Σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο κάπου στην Κρουαζέτ των Καννών, αυτή η ατάκα μέσα από το στόμα ενός χαμογελαστού Μπραντ Πιτ ενώ κοιτάζει δίπλα του καθιστό τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, φαντάζει ως ελαφρώς σουρεάλ δήλωση.

Δύο από τους μεγαλύτερους, λαμπερότερους σούπερ σταρ του σύγχρονου (και όχι μόνο σύγχρονου) Χόλιγουντ, ο Πιτ κι ο ΝτιΚάπριο μοιράζονται τη μεγάλη οθόνη για τις ανάγκες του νέου φιλμ του Κουέντιν Ταραντίνο. Η οθόνη του Ταραντίνο είναι από τις λιγοστές που θα μπορούσαν να χωρέσουν και τους δύο.

Στο ‘Κάποτε στο… Χόλιγουντ’ (‘Once Upon a Time in… Hollywood’), που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood, το στοίχημα του Ταραντίνο είναι πως κατασκεύασε έναν κινηματογραφικό μύθο πάνω σε άλλους κινηματογραφικούς μύθους, ταυτόχρονα μεγαλύτερο αλλά και μικρότερο από την -κινηματογραφική- ζωή. Οι δύο σούπερ σταρ στο κέντρο της ιστορίας που διαδραματίζεται στο σβήσιμο των ‘60s, ο ξεπεσμένος σταρ του Λεονάρντο Ντι Κάπριο κι ο φίλος, συνεργάτης, κασκαντέρ του Μπραντ Πιτ, είναι την ίδια στιγμή τα δίδυμα τοτέμ ενός ολόκληρου μυθικού industry, αλλά και δύο άνθρωποι με δυσκολίες και ανασφάλειες και το άγχος πως για όλους, ακόμα και για αυτούς, ο χρόνος τελειώνει.

H ταινία του Ταραντίνο ήταν το απόλυτο show στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, με την καθημερινή συζήτηση σχεδόν να επικεντρώνεται γύρω από το “Χόλιγουντ” τόσο πριν όσο και μετά την πρεμιέρα του φιλμ. Από τις ερμηνείες των Πιτ και ΝτιΚάπριο ως τη ματιά του πάνω στα γεγονότα του ’69, κι από την πολυσυζητημένη ερμηνεία και ρόλο της Μάργκο Ρόμπι ως Σάρον Τέιτ, ως το νοσταλγικό βλέμμα στο Χόλιγουντ μιας άλλης εποχής.

Το ΟΝΕΜΑΝ ήταν το μόνο ελληνικό μέσο στις Κάννες που μίλησε με τον σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της ταινίας, λίγες ώρες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα. Μπραντ Πιτ και Λεονάρντο ΝτιΚάπριο κάθισαν δίπλα-δίπλα και μίλησαν όχι μόνο για τον Ταραντίνο και για το κομβικό 1969, αλλά για την αναγκαιότητα της φιλίας, τη διαρκή τους προσπάθεια για το καλύτερο, τις ανασφάλειές τους, και για το μυστικό του να μπορείς να γερνάς με αξιοπρέπεια σε αυτή τη βιομηχανία. («… δεν μπορείς».)

Στην τελική, όλοι άνθρωποι είμαστε.

***

Πώς είναι ο Ταραντίνο στα γυρίσματα, είναι διασκεδαστικό set;

Μπραντ Πιτ: Είναι fun set, δεν υπάρχει άλλο set σαν του Ταραντίνο. Χάρη στον οίστρο του και στην αγάπη του για το σινεμά– κάποιες φορές θα κάνει ένα πράγμα που λέει ας πούμε, θα κάνουμε άλλη μια λήψη, το έχουμε αυτό που θέλουμε αλλά θα κάνουμε άλλη μια λήψη. Γιατί; Και τότε όλο το συνεργείο φωνάζει εν χορώ «ΕΠΕΙΔΗ ΑΓΑΠΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΙΝΕΜΑ». Και όλοι είναι μέσα. Ηγείται με έναν τέτοιο ενθουσιασμό και αγάπη για την όλη διαδικασία αυτού του πράγματος που κάνουμε. Ή αν υπάρχει κάποια καλή ιστορία να μοιραστεί, πρώτα τελειώνει την ιστορία και μετά ξεκινάμε τη λήψη. Λατρεύει απλά να κάθεται και να μιλάει για το σινεμά και την ιστορία του σινεμά και της τηλεόρασης και των όσων ήρθαν πριν από εμάς. Κι αυτό είναι απλά μια απόλαυση.

Η άνεση που έχετε μεταξύ σας, αυτό είναι κάτι που απλά υπάρχει ή είναι οι έντονες πρόβες;

Πιτ: Όχι, είναι αρκετά αυτόματο. Εμφανιστήκαμε στη σκηνή γύρω στην ίδια περίοδο, κι ο Κουέντιν το ίδιο για την ακρίβεια, οπότε έχουμε τα ίδια σημεία αναφοράς. Ανήκουμε στον ίδιο κύκλο κατά μία έννοια. Υπάρχει μια άμεση άνεση και ευκολία. Άκου, τον σέβομαι τον τύπο, ΝΟΜΙΖΩ πως με σέβεται κι αυτός, και μέρος της άνεσης που βλέπεις είναι η ανακούφιση πως δεν χρειάζεται να κουβαλήσεις μόνος σου όλο αυτό το πράγμα. Έχεις σταρς μαζί που θα δώσουν κι εκείνοι τα πάντα.

Λεονάρντο ΝτιΚάπριο: Επίσης ο Ταραντίνο φέρνει μαζί του σχεδόν ολόκληρο βιβλίο για την ιστορία του χαρακτήρα σου. Τη στιγμή που πατήσαμε στο set διαβάσαμε ένα βιβλίο για το παρελθόν μας, τις βιογραφίες μας, όσα είχαμε περάσει μαζί. Με τον Μπραντ στο σετ ξέραμε κατευθείαν ενστικτωδώς ποιοι είναι αυτοί οι άντρες και πώς θα ήταν η σχέση τους.

Διαφωνούσατε με τον Ταραντίνο;

Πιτ: Όχι! Αλλά το σηκώνει το ντιμπέιτ. Έχουμε υπάρξει κι οι δύο τόσο τυχεροί με τους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε δουλέψει, άνθρωποι πανέξυπνοι, γεμάτοι περιέργεια και ενδιαφέρον, οπότε πάντα μπαίνουμε σε αυτές τις βαθιές συζητήσεις. Αν έρχεσαι με ανοιχτό μυαλό πάντα μπορείς να μάθεις κάτι.

[ακούγεται ένα κασετοφωνάκι να σταματάει]

ΝτιΚάπριο: [παίρνει πολύ βαθιά ανάσα] Κάποιος έχει ΚΑΣΕΤΑ;;;;; Τι είμαστε, στα ‘60s;;;;

Πιτ: Ο Κουέντιν θα το λάτρευε αυτό! Στο γύρισμα δεν υπάρχουν εφέ, θέλει να κάνει τα πάντα αγνά, θέλει να κάνει τα πάντα μπροστά στην κάμερα, μες στη στιγμή. Είχαμε να κάνουμε αυτή τη μεγάλη σκηνή μάχης με τον Μπρους Λι, και λέει θα το κάνουμε μία λήψη. Και του λέω, “ω ρε φίλε”, ΟΚ, λέω εντάξει, αλλά θα υπάρχουν άλλες κοντινές λήψεις και θα μπορείς να κάνεις μοντάζ σε περίπτωση που κάτι δεν λειτουργήσει, σωστά; Μπορείς να το ενώσεις και να το κάνεις να φαίνεται σαν μία λήψη, σωστά; Και λέει… “όχι φίλε”. Όχι φίλε, αν το κάνουμε όλο με τη μία, πρέπει να είναι όλο με τη μία.

Μιλώντας για το σινεμά και τα ‘60s, το 1969 ήταν οπωσδήποτε μια κομβική στιγμή για την ιστορία του Χόλιγουντ.

Πιτ: Και της Αμερικής.

Και της Αμερικής. Είμαστε 50 χρόνια μετά. Νιώθετε πως βιώνουμε μια παρόμοια κομβική στιγμή;

Πιτ: Υπάρχει οπωσδήποτε κάτι, ναι, σε πολλά επίπεδα. Υπήρξε τότε οπωσδήποτε πολύ μεγάλη αλλαγή μες στη βιομηχανία μας, με τα στούντιο να δυσκολεύονται και αυτή την ανεξάρτητη δημιουργική φωνή να κυριαρχεί. Είχαμε το “Μπόνι και Κλάιντ”, το “Easy Rider” το σινεμά άλλαζε. Περνάμε στο σινεμά του Κόπολα, στον Σκορσέζε, σπουδαία πράγματα. Και φυσικά τότε είχαμε μια γενικότερη μετάβαση, οι φόνοι του Μάνσον ήταν μια αληθινή στιγμή απώλειας αθωότητας για τη χώρα. Ζούσαμε εκείνη την ιδέα του ελεύθερου έρωτα, της ειρήνης, της μεγάλης ουτοπίας, και μετά είδαμε αυτή τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, όπου οι άνθρωποι ξαφνικά δεν αισθάνονταν ασφαλείς, χτίστηκαν φράχτες, μπήκαν κάμερες ασφαλείας, ξεχύθηκε και το μεγάλο σκοτάδι του Βιετνάμ, Νίξον, κλπ.

Αν το δεις με σημερινούς όρους, η βιομηχανία μας αλλάζει και πάλι δραματικά καθώς μετακινείται προς το streaming. Το καλό αυτού είναι ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, σπουδαία ταλέντα και ηθοποιοί έρχονται στο προσκήνιο που αλλιώς δε θα είχαν ίδια ευκαιρία. Τι σημαίνει αυτό για την κοινή μας κινηματογραφική εμπειρία; Είναι οπωσδήποτε ένα ερώτημα. Και σίγουρα δεν έχω απολύτως τίποτα να πω για την ηγεσία στην Αμερική αυτή τη στιγμή και το πόσο διχασμένοι είμαστε ως χώρα. Οπωσδήποτε, ο Κουέντιν είναι πολύ επίκαιρος.

Πώς και δεν είχε τύχει να δουλέψετε μαζί οι δυο σας μέχρι σήμερα;

Πιτ: Είχα βγάλει μια εντολή περιοριστικών μέτρων εναντίον του για περίπου 15 χρόνια, αλλά έληξε. [γελάνε] Δεν ξέρω, απλά πας για το ρόλο. Αυτό που πάντα θαύμαζα στον Λίο είναι ότι για αυτόν είναι πάντα πρώτα ο σκηνοθέτης και το σενάριο, λειτουργώ κι εγώ με τον ίδιο τρόπο. Και είναι υπέροχο όταν διασταυρώνονται οι δρόμοι μας, συνήθως είναι στο τέλος κάθε σεζόν, έχουμε τελειώσει με τις δουλειές μας… αλλά τώρα ήταν απόλαυση που αυτό το πρότζεκτ μας έκατσε τόσο βολικά.

Είστε φίλοι; Είναι εξάλλου μια ταινία που αφορά τη φιλία.

ΝτιΚάπριο: Οπωσδήποτε θα τα πούμε στο τηλέφωνο….

Πιτ: Α, εγώ είμαι ακόμα… [κάνει με τα χέρια την “έτσι κι έτσι” χειρονομία]

Το σκέφτομαι ακόμα, έχω ελπίδες γι’αυτόν.

Έχετε υπάρξει ποτέ φίλοι με κάποιον κασκαντέρ;

Πιτ: Συχνά. Βασιζόμαστε πολύ πάνω τους. Δεν είναι το ίδιο σήμερα όπως τότε βέβαια, σε εκείνη την εποχή περνούσαν ολόκληρη την καριέρα τους μαζί. Ο Στιβ Μακουίν και ο Μπαντ Έκινς ας πούμε. Ο Μπαντ έκανε το διάσημο άλμα στη “Μεγάλη Απόδραση”. O Μπαρτε Ρέινολντς είχε τον Χαλ Νίνταμ. Εκείνη την εποχή δεν είχαν στις ταινίες συντονιστές για τα stunts στους οποίους βασιζόμαστε σήμερα. Εμείς έχουμε τη σπουδαία Ζόι Μπελ και την ομάδα της, ταξιδεύουν πάντα μαζί οπότε έχουμε αναπτύξει πολύ καλή σχέση με τους ανθρώπους της.

Αλλά εκείνη την εποχή έβγαζαν όλοι τα δικά τους stunts, τις δικές τους μάχες, τις δικές τους σεκάνς. Βασίζονταν ο ένας στον άλλον πολύ πολύ περισσότερο. Οι ηθοποιοί βασίζονταν στους κασκαντέρ και στη σχέση τους, πολύ περισσότερο. Αλλά το αληθινό θέμα είναι ότι στο τέλος της μέρας υπάρχει πίεση που έρχεται μαζί με τη δουλειά, μαζί με όλα τα καλά και με όλα τα υπέροχα πράγματα που συνοδεύουν αυτή τη δουλειά, υπάρχει πίεση και, χρειάζεται αυτή η φιλία, να υπάρχει κάποιος στον οποίο μπορείς να βασιστείς, και μετά να αράξεις στα διαλείμματα και να γκρινιάξεις και να γελάσεις. Αυτό είναι που κάνει διασκεδαστικά τα πάντα.

Οι φιλίες σας αλλάζουν δραματικά στο πέρασμα των χρόνων;

Πιτ: Όχι, νομίζω είναι οι ίδιες, είναι ζωντανές και είναι καλά. Έχω τους αγαπημένους μου φίλους 30 χρόνια τώρα, εσύ [κοιτάει τον ΝτιΚάπριο] το ίδιο, και δεν ξέρω, αυτό είναι που κάνει τα πάντα επιβιώσιμα.

Είναι μια ταινία που έχει πολύ να κάνει με το να γερνάς μέσα σε αυτή τη βιομηχανία. Το οποίο μπορεί να συμβεί σε δραματικά νεαρή ηλικία όταν μιλάμε για αυτή τη δουλειά. Ανησυχείτε;

ΝτιΚάπριο: Είναι πάντα ένα τρενάκι του τρόμου. Θα υπάρχουν περίοδοι ξηρασίας, θα υπάρχουν οι ανθηρές στιγμές. Θα είναι καλύτερα, θα είναι χειρότερα. Πάντα το κοίταζα σαν μια κούρσα αντοχής. Νομίζω, όπως έλεγε κι ο Μπραντ, ερχόμαστε από την ίδια γενιά, είχαμε το μεγάλο μας ξεκίνημα την ίδια περίοδο, ξέρουμε κι εκτιμούμε κι οι δύο ότι είχαμε αυτή τη μία ευκαιρία για να κάνουμε με αυτήν ό,τι καλύτερο μπορούμε και να δουλέψουμε με τους καλύτερους που μπορούμε

Πίσω σε αυτό που προσπαθεί ο Κουέντιν να κάνει εδώ, δεν είναι μόνο ένας μεγάλος σινεφίλ και εραστής αυτής της τέχνης, αλλά είναι και ένας μεγάλος ιστορικός της βιομηχανίας. Και έχει υιοθετήσει τη ματιά δύο ανθρώπων που κι εκείνοι κοιτάζουν, είναι στο περιθώριο του Χόλιγουντ και κοιτάζουν μέσα. Κι αυτή είναι μια αληθινά μοναδική προσέγγιση να πάρει κανείς όταν μιλάμε για αυτή την περίοδο, την οποία σέβεται όχι μόνο ως μια από τις πιο καθοριστικές της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά και μια περίοδο που έκανε χώρο για μερικά κινηματογραφικά κομμάτια τέχνης που αγαπά και σέβεται.

Κι εμείς προσπαθούμε να βάλουμε το ένα μας πόδι μέσα από την πόρτα, και κοιτάζουμε όχι μόνο την αλλαγή στην κουλτούρα της εποχής αλλά και την αλλαγή του ότι… είμαστε στην ταινία αυτοί οι παλιομοδίτικου τύπου καουμπόηδες που είναι τώρα απομεινάρια του παρελθόντος, ο κόσμος αλλάζει κι εμείς δεν χωράμε πια σε αυτόν. Νομίζω είναι μια τρομερή προσέγγιση στην ιστορία.

Πιτ: Αλλά υπάρχει οπωσδήποτε ημερομηνία λήξης σε αυτό που κάνουμε και έχουμε συναίσθηση αυτού του γεγονότος. Κι αν μη τι άλλο αυτό μας κάνει πιο ευγνώμονες για τον χρόνο που ήδη είχαμε. Θα γίνει σταδιακά μετάβαση σε κάτι άλλο. Αν κοιτάξεις τις απίστευτες καριέρες του Άντονι Χόπκινς, ή του Τζιν Χάκμαν, ηθοποιοί που στην πορεία κατάφερναν να γίνονται κάτι άλλο. Για όσο καταφέρνεις να βρίσκεις νόημα σε αυτό που κάνεις… είναι όλα…

ΝτιΚάπριο: Ναι, υπό μία έννοια νομίζω όταν διάβασα πρώτη φορά τον χαρακτήρα, πέραν του ότι είμαι ηθοποιός με ημερομηνία λήξης, είδα απλά… έναν άνθρωπο να έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο τον θνητό του χαρακτήρα. Και να συμβιβάζεται με αυτή την ιδέα. Επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Τι μπορείς να κάνεις για να επιμηκύνεις τη διάρκεια ζωής;

Πιτ: Να συνεχίζεις.

ΝτιΚάπριο: Καλή ενυδατική κρέμα; [γελάνε]

Στη βιομηχανία όμως, όσο αφορά την καριέρα σας, τι μπορείτε να κάνετε για να αποφύγετε το να ξεπεραστείτε;

Πιτ: …δεν μπορείς. Αυτό είναι αδύνατον. [σκέφτεται για λίγο] Είναι αδύνατον.

Μέχρι τώρα τα έχετε καταφέρει.

ΝτιΚάπριο: Προσπαθώ να κάνω τις καλύτερες επιλογές που είναι δυνατόν να κάνω. Νομίζω κι οι δύο μας προσπαθούμε διαρκώς να προκαλούμε τον εαυτό μας. Κοίτα, νομίζω το σινεμά είναι η σπουδαιότερη σύγχρονη μορφή τέχνης και νιώθω τιμή μου και προνόμιό μου το να είμαι μέρος της. Κι όπως είπα και πριν, μπήκαμε στη βιομηχανία την ίδια περίοδο, ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να έχεις αυτή τη μία σου ευκαιρία. Νομίζω κι οι δύο μας έχουμε προσπαθήσει όσο περισσότερο γίνεται να χρησιμοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία στο μέγιστο. Και να κάνουμε ταινίες που αποτελούν προκλήσεις για εμάς και που είναι σπουδαία κομμάτια τέχνης. Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.

Η ταινία έχει επίσης πολύ να κάνει με προσδοκίες και απογοήτευση. Έχετε χτίσει κι οι δύο σπουδαίες καριέρες αλλά σας είναι γνώριμο αυτό το συναίσθημα;

ΝτιΚάπριο: Όταν είσαι ηθοποιός παίζεις διαφορετικούς χαρακτήρες και δεν χρειάζεται απαραίτητα να υπάρχει σύνδεση με τη δική σου ζωή. Ειρωνικά όμως, συνδέθηκα 100% με αυτόν τον χαρακτήρα. Νομίζω ξέρω ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, έχω πολλούς άλλους ηθοποιούς φίλους, μεγάλωσα έχοντας διαρκώς τέτοιες αγωνίες. Όχι μόνο τις αγωνίες και το μόχθο, αλλά και τα τεράστια κύματα ανασφάλειας πως τα πάντα καταρρέουν. Και, δεν ξέρω, κατευθείαν συνδέθηκα και κατάλαβα τι περνάει αυτός ο άνθρωπος. Κάπως ενστικτωδώς.

Πιτ: Στην τελική, όλοι άνθρωποι είμαστε. Εξαιρώντας μερικούς μεγαλομανείς που έχουν τον έλεγχο αυτή τη στιγμή. [γελάει] Φυσικά και υπάρχει αυτή η επίμονη πάλη με την αμφιβολία και την αποδοχή και όλες οι σκέψεις καταλήγουν στο ότι… κοίτα, το μεγάλο λάθος είναι να αναζητάς το νόημα στο αποτέλεσμα αυτού που κάνεις αντί να αναζητάς το νόημα στο πώς περνάς την κάθε σου μέρα. Εκεί είναι η ουσία νομίζω.

***

Φωτό άρθρου: Μπραντ Πιτ, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μάργκο Ρόμπι και Κουέντιν Ταραντίνο στην πρεμιέρα του “Κάποτε στο… Χόλιγουντ” στο 72ο Φεστιβάλ Καννών (AP Photo/Petros Giannakouris)

*Το “Κάποτε στο… Χόλιγουντ” κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 72ου Φεστιβάλ Καννών.