Η 1η κενυάτικη ταινία στην ιστορία των Καννών είναι ήδη απαγορευμένη στην πατρίδα της
- 15 ΜΑΙ 2018
Το ‘Rafiki’ προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο 71ο Φεστιβάλ Καννών ενώ η προβολή του είχε απαγορευθεί στην Κένυα. Η απαγόρευση άρθηκε τελικά, έστω και για λίγες μέρες, και η ταινία παίχτηκε στη χώρα της στα τέλη του Σεπτέμβρη.
Στην Ελλάδα προβάλλεται για πρώτη φορά στο πλαίσιο του 59ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η αποκλειστική συνέντευξη με τη Wanuri Kahiu έγινε στη Γαλλία, λίγο πριν την πρεμιέρα του φιλμ στις Κάννες. Ο τίτλος του άρθρου παραμένει ως είχε τη στιγμή της πρώτης δημοσίευσης (Μάιος ’18) για λόγους συνέπειας, παρά την άρση της απαγόρευσης.
***
Η Wanuri Kahiu δεν είναι πρωτάρα στη σκηνοθεσία – η προηγούμενη ταινία της, ‘From a Whisper’:
Kέρδισε 5 βραβεία στα αφρικάνικα βραβεία κινηματογράφου το 2009 – όμως της πήρε πολλά χρόνια για να επιστρέψει με δεύτερη ταινία, σχεδόν μια δεκαετία. (Στο ενδιάμεσο γύρισε το μικρού μήκους αφροφουτουριστικό sci-fi ‘Pumzi’ που αξίζει να το δεις.)
Το ‘Rafiki’ (“φίλος” στα σουαχίλι) είναι η ιστορία ενηλικίωσης δύο κοριτσιών στη σημερινή Κένυα, κόρες πολιτικών αντιπάλων στις ντόπιες εκλογές, τα οποία ερωτεύονται. Αντιμετωπίζοντας έτσι αρχικά την άρνηση των γύρω κι έπειτα την έχθρα. Το ‘Rafiki’ έχει γράψει ιστορία καθώς είναι η πρώτη κενυάτικη ταινία που προβάλλεται ποτέ στις Κάννες (παίχτηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα), την ώρα που το πολύχρωμο λεσβιακό love story στο κέντρο της ταινίας την έκανε στόχο στην πατρίδα της.
Το ‘Rafiki’ είναι τώρα απαγορευμένο στην Κένυα, την ώρα που κερδίζει τον κόσμο στις Κάννες- δεν είναι μια τέλεια ταινία, σίγουρα, με αρκετά σχηματικές εξελίξεις ειδικά στο δεύτερο μισό, όμως είναι γεμάτη χρώματα (και χρώματα της πόλης) και έχει τεράστια ψυχή. Η Kahiu αφήνει την κάμερά της να αναπνέει τις ηρωίδες της καθώς αυτές κοιτάζονται, αφουγκράζονται η μία την άλλη. Η ένταση της ανακάλυψης που κι οι ίδιες βιώνουν την ίδια στιγμή, είναι μια από τις ομορφότερες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ.
Φωτογραφία: Associated Press
Βρήκαμε την Κενυάτισα στο χώρο του Φεστιβάλ και μιλήσαμε μαζί της. Όλη την ώρα έδειχνε ευτυχισμένη, ενθουσιασμένη που ήταν εκεί. Πώς μερικοί άνθρωποι έχουν μια αύρα που σε πείθει πως όλα θα πάνε καλά; Αυτό έχει κι η Kahiu, που μιλάει με σιγουριά, κι ακόμα κι όταν αφήνει το θυμό και τη θλίψη της για κάποια πράγματα να φανεί, την αμέσως επόμενη στιγμή θα χαμογελάσει με σιγουριά. Μας μίλησε για το υπέροχο στόρι της ταινίας της, για το πόσο αδιανόητο της φαίνεται να αποτελεί ακόμα στόχο λογοκρισίας μια τέτοια ιστορία, και για το πόσο την ενέπνευσε η γνωριμία της με την Ava DuVernay.
***
Πότε ήξερες ότι θες να γίνεις σκηνοθέτης;
Α, όταν ήμουν 16 και απλά μπήκα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο και γύριζαν το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ντοκιμαντέρ στον κόσμο. Όχι στον κόσμο, εντάξει. [γελάει] Αλλά πολύ κλισέ. Για ένα πολύ σημαντικό θέμα, για ακρωτηριασμό γυναικείων γεννητικών οργάνων. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν τηλεόραση και σινεμά και πως εγώ αυτό ήθελα να κάνω.
Γιατί;
Γιατί συνδυάζει δύο από τα αγαπημένα μου πράγματα, είμαι τηλεορασόπληκτη και διαβάζω βιβλία μανιωδώς! Και γιατί συνδυάζει τη δυνατότητα να γράψεις κάτι και να το δημιουργήσεις μετά. Αυτό κυνηγούσα όλη μου τη ζωή. Τελείωσα το business school για τους γονείς μου, το Warick στην Αγγλία και μετά έκανα masters στο UCLA στο Λος Άντζελες και ξεκίνησα.
Η ιστορία στο ‘Rafiki’ είναι αληθινή;
Βασίζεται σε μια μικρή ιστορία που λέγεται ‘Jambula Tree’, που είναι μια φανταστική ιστορία και διαδραματίζεται στην Ουγκάντα. Είναι για δύο κορίτσια στην Ουγκάντα που αλλάζουν την δυναμική της κοινότητάς τους. Θέλαμε να κάνουμε την ταινία στο Ναϊρόμπι οπότε το διασκευάσαμε.
Αλλά γνωρίζεις πολλές περιπτώσεις σαν αυτή του φιλμ.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις; Ναι, άνθρωποι ερωτεύονται καθημερινά στη χώρα μου! [γελάει] Γι’αυτό κάναμε την ταινία, για να δείξουμε ακριβώς ότι οι άνθρωποι απλά ερωτεύονται. Υπάρχει τεράστια αντίδραση εναντίον των ομόφυλων γάμων, και τώρα στην Κένυα υπάρχει μια υπόθεση στο δικαστήριο που μπορεί να οδηγήσει σε αποποινικοποίηση. Γιατί στην Κένυα αυτή τη στιγμή υπάρχει ποινικός κώδικας ενάντια στο ‘αφύσικο σεξ’.
Ένα πράγμα που μου έμεινε έντονα από την ταινία ήταν ότι τα δύο κορίτσια σχετικά άμεσα καταλαβαίνουν τι συμβαίνει ανάμεσά τους, εμείς ως κοινό το ξέρουμε επίσης, αλλά–
Κανείς άλλος, κανείς!
Κανείς άλλος! Σε κανέναν δεν περνάει καν από το μυαλό, ότι –
Είναι τρομερά περίεργο στην πραγματικότητα, δηλαδή συμβαίνει πολύ συχνά και στην Κένυα και είναι πάντα ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ που σκέφτεται ποτέ κανείς. Έχουμε επίσης πολιτικούς που μιλάνε δημόσια και λένε πράγματα σαν «με τόσες όμορφες γυναίκες γιατί να θέλει ένας άντρας να είναι με έναν άντρα». Ξέρεις τι εννοώ;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν τη συναίσθηση πως οι άνθρωποι ελκύονται ο ένας στον άλλον επειδή είναι άνθρωποι κι όχι επειδή είναι φύλο. Είναι άνθρωποι! Και ακόμα λιγότεροι είναι που δεν καταλαβαίνουν πως δεν είναι επιλογή. Ποιος θα το ήθελε αυτό; Γιατί να θες να επιλέξεις μια αγάπη που είναι δύσκολη, αγάπη που σημαίνει πως θέτεις εαυτόν μακριά από την κοινωνία σου κι από την οικογένειά σου; Ποιος θα το διάλεγε αυτό;; Είναι η πιο δύσκολη επιλογή, ειδικά σε μια χώρα σαν τη δική μας. Όποτε η κυβέρνηση παίρνει μια στάση, αυτό που λένε είναι πως δεν επιτρέπεται να είσαι αυτό που είσαι. Είναι καταπίεση του ανθρώπινου πνεύματος και του Συντάγματος.
Είναι όλα αυτά μέρος του λόγου που ήθελες να κάνεις την ταινία;
[κάνει αρνητικό νεύμα] Έκανα την ταινία γιατί είμαι ρομαντική (γελάει). Επειδή πιστεύω αληθινά στον έρωτα και πιστεύω στο να βλέπουμε τους εαυτούς μας ερωτευμένους. Εννοώ, ποια είναι η τελευταία φορά που είδες έναν αφρικάνο ερωτευμένο; Ένα αφρικάνικο love story. Στο σινεμά. Μπορώ να μετρήσω τις φορές στα δάχτυλα του ενός χεριού, κυριολεκτικά μπορώ. Η τελευταία φορά που είδα ένα νεαρό ζευγάρι ερωτευμένο στη μεγάλη οθόνη ήταν όταν ήμουν 16. Κι ακόμα κι αυτό ήταν σε μια ιστορία για AIDS.
Πάντα υπάρχει ένα πλαίσιο πολέμου, αρρώστιας.
Ναι, πάντα υπάρχει κάτι άλλο προσκολλημένο σε αυτό. Δεν ήταν απλά για τη χαρά του έρωτα, με ανθρώπους να ερωτεύονται. Ήταν [παίρνει σοβαρό ύφος, κουνάει αυστηρά δάχτυλο] «Αν είσαι αφρικάνος και ερωτευτείς τότε θα υπάρχουν ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ». Είναι ένα θλιβερό σημείο της ύπαρξης όταν προσπαθείς να κάνεις ανθρώπους να φοβούνται τον έρωτα.
Σε πειράζει που οι πάντες σε ρωτάνε για το περιεχόμενο της ταινίας κι όχι για άλλες πτυχές της;
Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήθελα οι άνθρωποι να βλέπουν την ταινία σαν ένα κομμάτι τέχνης. Είναι και βασισμένη σε ένα βιβλίο, το οποίο by the way δεν απαγορεύτηκε ποτέ. Θέλουμε ο κόσμος να το αναγνωρίσει αυτό ως ένα love story που εμπλουτίζει την ιστορία του αφρικάνικου σινεμά. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί. Και εξάλλου τη στιγμή που δημιουργείς έναν χαρακτήρα, κάνεις μια πολιτική δήλωση. Γιατί λες πως αυτός ο χαρακτήρας θα είναι μια γυναίκα, και θα ανήκει σε μια κοινωνική τάξη, θα μιλάει μια συγκεκριμένη γλώσσα. Αυτό είναι μια πολιτική πράξη γιατί οι άνθρωποι είναι πολιτικά όντα. Τη στιγμή που έχεις μια ιστορία για την αληθινή ουσία της ανθρωπότητας, έχεις μια πολιτική ιστορία.
Η γλώσσα που μιλάνε στην ταινία; Άλλοτε μιλούν αγγλικά, άλλοτε σουαχίλι;
Κάποιες φορές η γλώσσα εξαρτάται από την κοινωνική σου τάξη, αν και τώρα πια λιγότερο. Μετά την αποικιοκρατία και κατά τη διάρκεια, οι άνθρωποι υποχρεώνονταν να μη μιλάνε τη γλώσσα τους. Αν πήγαινες σχολείο και μιλούσες τη γλώσσα σου θα είχες τιμωρία. Οι άνθρωποι εξαναγκάζονταν να μιλήσουν αγγλικά, και εξανάγκαζαν τους γονείς να μιλούν αγγλικά στα σπίτια τους. Αυτό είχε τεράστια συνέπεια στο τι μιλάνε. Τώρα οι νέοι στην Κένυα αναγνωρίζουν τα Σουαχίλι και τα Αγγλικά ως γλώσσες και έχουν δημιουργήσει και μια slang που λέγεται sheng, που είναι μια μίξη των σουαχίλι και των αγγλικών, και άλλων γλωσσών. Αυτή τη γλώσσα ακούμε κυρίως στην ταινία.
Τις ηθοποιούς πώς τις βρήκες;
Η Samantha [σσ. Mugatsia, η πρωταγωνίστρια] δεν έχει παίξει ποτέ ξανά, ήταν ντράμερ. Τη βρήκα σε ένα πάρτι και έμοιαζε ακριβώς στον χαρακτήρα όπως ήταν στο μυαλό μου. Και μάλιστα είχα αρκετό άγχος για να της ζητήσω τον αριθμό της. [γελάει] Αλλά μετά της μίλησα και ήρθε για όντισιόν και συμφώνησε με τα πάντα, δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Η ταινία είναι απαγορευμένη τώρα στην Κένυα;
Ναι. Είμαι απαγορευμένη στην Κένυα! [απογοητευμένο χαμόγελο] Είναι τόσο απογοητευτικό. Έχουμε Σύνταγμα που μιλάει για ελευθερία της έκφρασης, και έχουμε εδώ μια ιδέα που βασίζεται σε μια φανταστική ιστορία. Το να απαγορεύσεις μια ιδέα φαίνεται εξωφρενικό. Αυτό… αυτό είναι τόσο απαλό φιλμ! Είναι τόσο απαλό, τόσο θηλυκό, τόσο ήρεμο, το να βλέπεις ότι η απαλότητα και η θηλυκότητα μπορούν να μοιάζουν ως κάτι τόσο απειλητικό για την κοινωνία, είναι κάτι που με αφήνει έκπληκτη. Δεν καταλαβαίνω.
Υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις;
Το πρόβλημα είναι πως ο μηχανισμός της ένστασης είναι πως κάνεις ένταση στην ίδια επιτροπή που απαγόρευσε την ταινία σου. Αλλά είπαμε. Είμαστε στις Κάννες, δε θα σκεφτόμαστε τίποτα άλλο, για τον κίνδυνο της σύλληψης, γιατί δυστυχώς ο επικεφαλής της Επιτροπής με απείλησε και με σύλληψη. Η συμπεριφορά του είναι τόσο επιθετική και απειλητική.
Όταν ανακοινώσαμε στην αρχή πως η ταινία έρχεται στις Κάννες όλοι ήταν χαρούμενοι! Ακόμα και το υπουργείο πολιτισμού. Όλοι μας προσέγγιζαν, ακόμα κι ο επικεφαλής της Επιτροπής, και μας έλεγαν τι σημαντικό που είναι αυτό που πετύχαμε. Και είχε δει την ταινία! Βγήκε ακόμα και στο ραδιόφωνο λέγοντας πόσο καλό είναι αυτό για την Κένυα, πως είναι αποτύπωση της κοινωνίας, πως δε μπορούμε να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Και πως με στηρίζουν. Και μιάμιση βδομάδα αργότερα, απαγόρευσε την ταινία.
Γιατί, δηλαδή τι είπε;
Επειδή δεν άλλαξα το τέλος της ταινίας. Ένιωσε πως στο τέλος δεν υπήρχε αρκετή μετάνοια, του φάνηκε πως παραήταν ελπιδοφόρο. Είπε πως αν βγάλουμε την ταινία έτσι και την κυκλοφορήσουμε έτσι, τότε θα σήμαινε πως άνθρωποι που έχουν εξοστρακιστεί χάρη στις σχέσεις τους, πως θα φανταστούν ότι μπορούν να γίνουν αποδεκτοί. Και ήταν ενάντια στην ιδέα πως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αποδεκτοί στην ίδια τη χώρα τους. Όταν αρνήθηκα να αλλάξω το τέλος, απαγόρευσε την ταινία.
Πήρε 6 χρόνια να βρω χρηματοδότηση για αυτό το έργο επειδή κανείς δεν ήθελε να χρηματοδοτήσει μια ταινία που πιθανώς να προσέβαλε την κυβέρνηση. Δεν ήθελαν να τους ενοχλήσουν. Που μας οδηγεί στην ερώτηση, γιατί να πιστεύει κανείς πως μια κυβέρνηση είναι τόσο εύκολο να ενοχληθεί;
Μα είναι!
…φυσικά και είναι. [τινάζει τα χέρια στον αέρα, ξαπλώνει στον καναπέ] Ναι, φυσικά και είναι.
Είμαι αντιφρονούσα επειδή έκανα μια ταινία για δυο κορίτσια που φιλιούνται. Το 2018.
Ας πούμε για την αισθητική της ταινίας. Είναι γεμάτη με χρώμα, κάθε κάδρο σφύζει από χρώμα. Υπάρχει μια ονειρική προσέγγιση, η κάμερα στέκεται και κοιτάζει τις κοπέλες που κοιτάζονται.
Θέλαμε να πούμε την ιστορία της ταινίας μέσα τα χρώματα. Από την αρχή της δημιουργίας της ταινίας. Το Ναϊρόμπι είναι ήδη ένα μέρος γεμάτο χρώμα. Χρώμα όπου κι αν κοιτάξεις, κυρίως πρωτεύοντα χρώματα. Οπότε θέλαμε να κάνουμε τον κόσμο που κατοικούν γεμάτο χρώμα, γεμάτο κορεσμός, και κόσμο, κλειστοφοβικό, θορυβώδη. Θορυβώδη σε χρώμα και σε ήχο.
Κι όταν τα κορίτσια είναι μαζί, αποσύρουμε το έντονο χρώμα ώστε να είναι πιο ειρηνικά, πιο ήσυχα, σαν να έχουν δημιουργήσει μια φούσκα μόνο για τις ίδιες. Κάτι που είναι και εμφανές στις καθημερινές ζωές τους. Βρίσκουν ελευθερία όταν είναι μαζί αλλά δε μπορούν να τη βρουν όταν βρίσκονται μες στον κόσμο.
Ο χαρακτήρας του πατέρα μοιάζει αρκετά προσωπικός και για εσένα και για τον ηθοποιό που παίζει.
Είναι. Αυτός είναι μια πολύ κυρίαρχη φιγούρα στην Κένυα και είπε πρόσφατα πως ο λόγος που αποφάσισε να κάνει την ταινία είναι επειδή η κόρη του τον προσέγγισε και τον ρώτησε τι θα έκανε αν του έλεγε πως είναι η ίδια λεσβία, αν θα την πέταγε έξω από το σπίτι. Και αναμετρήθηκε κι ο ίδιος με αυτή την ερώτηση, αν θα διάλεγε το κυνήγι της δόξας ή την ευτυχία της κόρης του. Είναι πολύ περίπλοκο για αφρικάνους άντρες, όπου η επιτυχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φιλοδοξία και με το πώς παρουσιάζουν τους εαυτούς τους. Υπάρχει η σκηνή που λέει στην κόρη του στην ταινία πως αν υποστηρίξεις αυτή την οικογένεια τότε αυτό φαίνεται κακό για μένα. Οι κόρες του είναι δηλαδή μια αντανάκλαση του ίδιου, σαν οι κόρες του να είναι δική του ταυτότητα και να μην έχουν ξεχωριστή ταυτότητα οι ίδιες.
Πόσο το βλέπεις γύρω σου να συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα;
Συμβαίνει τώρα στη δική μου ζωή. [χαμογελάει] Ο πατέρας μου, με όλα όσα συμβαίνουν με την κυβέρνηση και τις εφημερίδες να λέμε ότι είμαι εγκληματίας και ψεύτρα, όλα αυτά έχουν δοκιμάσει πολύ τον πατέρα μου. Επειδή δεν ξέρει πώς να με προστατέψει, δεν ξέρει πώς να με υποστηρίξει. Δεν ξέρει τι χώρο μπορεί να καταλάβει στη ζωή μου αυτή τη στιγμή.
Η μουσική της ταινίας τι σημασία είχε για σένα;
Μόλις κυκλοφόρησε το σάουντρακ, σήμερα! Διαλέξαμε τραγούδια που τα κορίτσια θα άκουγαν αυτή τη στιγμή. Είναι μουσική που οδηγείται από τους χαρακτήρες. Γι’αυτό δεν έχουμε μουσική.
Η μουσική είναι ο ήχος της πόλης. Αλλά η μουσική συνδέεται με τα κορίτσια. Όλο το OST είναι νέες γυναίκες, όλες κάτω από 35 χρονών, και όλες εκτός από μία είναι κενυάτισες. Θέλαμε να βάλουμε τις γυναίκες μπροστά.
Αυτό αφορά και τους συντελεστές;
Ναι, είχαμε 5 από τους 7 εκπαιδευόμενους, ήταν νεαρές γυναίκες κάτω από την ηλικία των 35. Και όλες σε διαφορετικά τμήματα. Στο συνεργείο, στα ηλεκτρικά!! Ήταν τόσο σπουδαίο να βλέπω νέες γυναίκες την πρώτη μέρα που έφτασα στο σετ, έβαλα τα κλάματα. Επειδή έφτασα εκεί και είδα μια νεαρή γυναίκα στο συνεργείο να κουβαλάει τα καλώδια και μηχανήματα. Ήταν τιμή μου να δώσω την ευκαιρία σε αυτή τη γυναίκα να κουβαλάει τα μηχανήματα! [γελάει, πολύ συγκινημένη]
Πώς είναι το να κάνεις μια ταινία στην Κένυα τώρα; Η πρώτη σου ταινία πήρε βραβεία κιόλας, και πήρε τόσα χρόνια να κάνεις άλλη.
Η πραγματικότητα είναι ότι όταν έκανα την πρώτη μου ταινία γυρίζονταν λιγότερα από μια ταινία το χρόνο στην Κένυα. Τώρα ο μέσος όρος είναι μία ταινία. Αυτό το χρόνο σπάσαμε το ρεκόρ! Φέτος είχαμε δύο ταινίες! Που έχουν κυκλοφορήσει διεθνώς. Βλέπω δηλαδή μια αλλαγή, σκηνοθέτες να αναγνωρίζονται διεθνώς.
Με την επιτυχία του ‘Black Panther’ πιστεύεις πως θα μπορούσες να κάνεις και το ‘Pumzi’ σαν μεγάλου μήκους; Το κοινό τώρα είναι πιο δεκτικό απέναντι σε αφροφουτουριστικά στοιχεία.
Επιστημονική φαντασία, ναι! Δουλεύω ήδη πάνω στην επόμενη ταινία μου, δεν είναι το ‘Pumzi’, αλλά είναι κι αυτό ένα sci-fi βασισμένο σε μια σύντομη ιστορία που λέγεται ‘Rusty’ και είναι για ένα AI ρομπότ-τροχονόμο που ερωτεύεται έναν άνθρωπο, την καλύτερή του φίλη, κι αρχίζει να εμπλέκεται στη σχέση με το αγόρι της. Είναι ένα ερωτικό τρίγωνο! [γελάει[
Και θα το γυρίσεις στην Κένυα αυτό;
Ναι. Και θα εκπλαγείς, αν γκουγκλάρεις εικόνες ‘Κινσάσα και ρομπότ’ θα δεις την αληθινή έμπνευση. Είναι 3 ρομπότ-τροχονόμοι 8 πόδια ύψος στην Κινσάσα και κουνάνε τα χέρια τους, κανονικά, αλληλεπιδρούν με τους πεζούς. Ο κόσμος τα εμπιστεύεται περισσότερο από την αστυνομία!
Τι να προωτοσχολιάσω σε αυτό.
Επειδή δεν είναι διεφθαρμένα. Ναι. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα εκεί, ναι! [γελάει]
Την Ava DuVernay τη γνώρισες;
Ναι, χθες!
Αλήθεια;
[χύνεται στον καναπέ με ένα ευφορικό χαμόγελο στο πρόσωπό της] ΠΕΘΑΝΑ από ευτυχία. Είναι εκπληκτική. Την παρατηρώ τόσο καιρό, αλλά περισσότερο από όλα είναι τα πράγματα που κάνει για τις γυναίκες, που δεν έχω δει κανέναν να κάνει. Το να μπορεί να δίνει σε γυναίκες την ευκαιρία να σκηνοθετούν στην αμερικάνικη τηλεόραση, το να προωθείς ανθρώπους. Και είναι κάτι που είπε πρόσφατα, που έχει βυθιστεί βαθιά στην συνείδησή μου. «Αν το όνειρό σου έχει να κάνει μόνο με εσένα, τότε το όνειρό σου δεν είναι αρκετά μεγάλο». Πραγματικά τη σέβομαι αυτή τη γυναίκα. Και όταν την είδα την ΑΓΚΑΛΙΑΣΑ, τοσο ΣΦΙΧΤΆ. Επειδή είναι συγγενικό μου πνεύμα. Και είμαι ενθουσιασμένη για το ενδεχόμενο να… δουλέψω μαζί της; Ή ακόμα και το να έχω μια μεγαλύτερη συζήτηση μαζί της. Επειδή είναι ένας άνθρωπος που με εμπνέει.
Πιστεύω θα αγαπούσε την ταινία.
Το ελπίζω. Πραγματικά ελπίζω να τα καταφέρει απόψε.
***
[σσ. τα κατάφερε]
* Το ‘Rafiki’ προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Το 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διεξάγεται 1-11 Νοεμβρίου.
Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ: