Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης για την επανάσταση σοβαρότητας που χρειάζεται η Ελλάδα

Είναι το 2005. Στα μεγάφωνα του Ευρωπαϊκού Σχολείου* των Βρυξελλών παίζει το ‘My Number One’ της Έλενας Παπαρίζου, το κομμάτι που κέρδισε λίγες βδομάδες νωρίτερα τη Eurovision. Μες στο γενικότερο πλαίσιο της ‘ευρωπαϊκότητας’, το να παίζονται τραγούδια του θεσμού στα διαλείμματα ενός Ευρωπαϊκού Σχολείου δεν μοιάζει δα και τόσο παράταιρο.

(*Υπάρχουν 13 Ευρωπαϊκά Σχολεία στην Ευρώπη (προφανώς), τα οποία έχουν δημιουργηθεί για τα παιδιά των υπαλλήλων της ΕΕ).

Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, μαθητής τρίτης λυκείου, παίζει μπάλα υπό τους ήχους της κρητικής λύρας, επίθεση, εκεί που του άρεσε περισσότερο παρότι κάποτε στα εφηβικά του ΑΟ Πεύκης τον έβαζαν αμυντικό χαφ, γιατί ήταν τρέχτης και έκοβε μπάλες και μοίραζε μπάλες. Ήταν από τους καλούς, από αυτούς που όταν χωριζόσουν με τον αντίπαλο ‘αρχηγό’, βιαζόσουν να διαλέξεις πρώτο. Λίγο πριν εκπνεύσει το διάλειμμα, ο Κυρανάκης κάνει μια ντρίμπλα σε έναν Γάλλο συμμαθητή του, τον περνάει και ο συμμαθητής τού δίνει μία με τον ώμο και του διαλύει την μύτη. Μου λέει ότι αυτή ήταν μια από τις πιο επίπονες στιγμές που έζησε ποτέ.

Μετά από δυο ώρες στον πιο ήσυχο καναπέ της Αίγλης, ο άνθρωπος με τα ποικιλόχρωμα συννεφάκια πάνω απ’ το κεφάλι, που μεταξύ άλλων γράφουν ‘ο 29χρονος-δεξί χέρι του Κυριάκου Μητσοτάκη’ ή ‘ο προ τριετίας πρόεδρος της νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος’ (σ.σ. πολλοί πρώην πρόεδροι της ίδιας νεολαίας έχουν γίνει πρωθυπουργοί ή βουλευτές στις χώρες τους) ή ‘ο πιτσιρικάς πίσω απ’ την καμπάνια του Γιούνκερ για την προεδρία της Κομισιόν’, δεν με έπεισε ότι αυτό με τη μύτη ήταν από τις πιο επίπονες στιγμές του. Έχει περάσει και χειρότερα. Και καλύτερα.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

“Γεννήθηκα στο Λουξεμβούργο, η μητέρα μου δούλευε τότε στο Ευρωκοινοβούλιο, μετά μετακομίσαμε στις Βρυξέλλες και στα επτά, ήρθα στην Αθήνα. Στα δεκαπέντε, γύρισα στις Βρυξέλλες και τέλειωσα το Ευρωπαϊκό Σχολείο. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν όταν γύρισα στη δευτέρα δημοτικού στην Ελλάδα, που τότε ήταν μια αρκετά συντηρητική κοινωνία και αντιμετώπισα πολλές αδιάκριτες ερωτήσεις (σ.σ. είναι μοναχοπαίδι μονογονεϊκής οικογένειας). ‘Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου; Πού είναι;’ Είχα και μια δυσκολία με τη γλώσσα, δεν ήξερα πολλές καθημερινές εκφράσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που πήγα στο λούνα παρκ και δεν ήξερα τι είναι τα συγκρουόμενα. Μου έχει μείνει τραύμα” (γέλια)

“Είχα μια έμφυτη κλίση προς την πολιτική. Από την πρώτη γυμνασίου εκλεγόμουν συνεχώς πρόεδρος του 5μελούς και του 15μελούς. Ήμουν αρκετά αντιδραστικός, οι καθηγητές νόμιζαν ότι θα γίνω αριστερός, Είχα πάντα την τάση να αλλάζω πράγματα που δεν μου αρέσουν. Στο 15μελές είχα πολλά αιτήματα προς τη διοίκηση του σχολείου. Από τα τέρματα στο γήπεδο, μέχρι την υγιεινή αλλά κυρίως την καλύτερη συμπεριφορά των καθηγητών απέναντι στους μαθητές”.

“Θυμάμαι ένα σκηνικό στην τελευταία τάξη του λυκείου στις Βρυξέλλες. Ένας συμμαθητής μας είχε ένα μπλέξιμο με ναρκωτικά. Άσχημο. Μια μέρα ήρθαν κάποιοι τύποι έξω απ’ το σχολείο, τον βρήκαν και τον μαχαίρωσαν. Ευτυχώς, όχι θανάσιμα. Το παιδί τιμωρήθηκε από το σχολείο, αλλά είχε μεγάλη δίψα για μάθηση και ήθελε να του πηγαίνω σημειώσεις σπίτι του. Έφερα λοιπόν αίτημα προς τη διοίκηση υπογεγραμμένο από πολλούς μαθητές για να τον αφήσουν να κάνει μάθημα. Το να βγάζεις ένα παιδί από ένα κοινωνικό σύνολο επειδή έκανε ένα σοβαρό λάθος, είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις για το μέλλον του. Το αίτημα έγινε εν μέρει δεκτό, τον άφησαν να κάνει τις εξετάσεις και να βαθμολογηθεί κανονικά”.

“Στα δεκαεπτά, ως ο εκπρόσωπος του σχολείου μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μαθητών, έκανα μια ομιλία την αίθουσα της ολομέλειας για την επέτειο του ενός χρόνου από την τρομοκρατική επίθεση στη Μαδρίτη. Μίλησα 10 λεπτά στα γαλλικά, αλλά πίστεψέ με ήταν αγχωτικό. Έτρεμαν τα πόδια μου. Έλεγα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω. Πίστεψα ότι ίσως δεν είναι για μένα αυτά”.

“Πέρασα στη Νομική Αθηνών. Ήθελα να έρθω στην Ελλάδα για να ασχοληθώ με την πολιτική. Θα μπορούσα να μείνω έξω ως παρασκηνιακός, ως σύμβουλος κάποιου, αλλά επέλεξα την Ελλάδα και δεν το μετανιώνω. Στο λύκειο διάβαζα πολύ -και λόγω του σχολείου- φιλοσοφία. Πολιτικά κείμενα, κάποιες πολιτικές αναλύσεις κειμένων του Νίτσε, Καντ, Αριστοτέλη. Τις ιδέες που άλλαξαν τον κόσμο”.

“Μπήκα νωρίς στη ΔΑΠ, αλλά ήμουν πάντα ο αντιδραστικός. Ήμουν ο γραφικός μικρός που ήρθε απ’ την Ευρώπη. Εργάστηκα εθελοντικά στην καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας το 2007 με task να παρατηρώ τις καλές πρακτικές κάθε μεγάλης καμπάνιας του εξωτερικού. Εκεί κατάλαβα ότι η επικοινωνία ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα για μένα απ’ ό,τι η δικηγορία. Χρησιμοποίησα την εμπειρία μου στην ψηφιακή επικοινωνία, άρχισε να ανεβαίνει το Facebook και η χρήση των sites στην πολιτική και άρχισα να ασχολούμαι με αυτό. Πριν, δούλευα ως πωλητής στην Diesel, πουλούσα τζιν. Δουλεύω απ’ τα 19 μου”.

“Στα 23 μου ανέλαβα Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της ΟΝΝΕΔ, στα 24 εκλέχθηκα αντιπρόεδρος Νεολαίας ΕΛΚ και μετά από 2 χρόνια πρόεδρος. Η νεολαία του ΕΛΚ είναι η μεγαλύτερη πολιτική οργάνωση νεολαίας στην Ευρώπη, έχει ένα εκατομμύριο μέλη, 60 οργανώσεις από 40 χώρες. Δέχθηκα μεγάλο πόλεμο από το εσωτερικό και από το εξωτερικό εκείνη την περίοδο”.

Γενικώς στην κομματική πορεία ενός νέου ανθρώπου, υπάρχουν πολλές φορές που κάποιος θα προσπαθήσει να σε κόψει. Είτε γιατί έχει προσωπικό πρόβλημα με σένα είτε για σε βλέπει ανταγωνιστικά. Συμβαίνει σε όλες τις δουλειές, στην πολιτική είναι πιο έντονο, γιατί υπάρχουν περισσότερα εργαλεία να το κάνεις.

“Η προεκλογική περίοδος κράτησε τέσσερις μήνες. Πήγα σχεδόν από χώρα σε χώρα με Ryanair. Ταξίδευα μόνος, με δικά μου έξοδα, καθώς τα μπάτζετ κόβονταν από παντού. Το ήθελα από πολύ νωρίς αυτό. Με το που ήρθα στην Ελλάδα, έψαξα τι είναι οι ευρωπαϊκές νεολαίες. Είχα αυτόν τον στόχο μακροπρόθεσμα και τον δούλεψα για επτά χρόνια. Τη μέρα των εκλογών για την προεδρία της νεολαίας του ΕΛΚ, ένιωθα ότι έκανα ένα μεγάλο πολιτικό βήμα, έκανα για πρώτη φορά μια πολιτική ομιλία on my own. Έβγαινε από μέσα μου όλο αυτό που έλεγα”.

“Δεν ήταν εύκολο για έναν Έλληνα να είναι πρόεδρος αυτής της νεολαίας. Είχα απέναντι μου Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ρουμανία, Ισπανία, Ολλανδία. Είχα τους Σκανδιναβούς μαζί μου, πολλές ανατολικές χώρες και το Νότο. Είχα αντιπολίτευση και εντός κόμματος, η οποία εντάθηκε αφού έγινα πρόεδρος”.

“Λίγο πριν τις εκλογές για το ΕΛΚ, γνώρισα τον Κυριάκο. Δεν ήμουν πολιτικός τότε. Έναν χρόνο αφού βγήκα πρόεδρος του ΕΛΚ (σ.σ. το 2014), είχαμε Ευρωεκλογές. Ήταν η πρώτη φορά ιστορικά που τα ευρωπαϊκά κόμματα έπρεπε να αποφασίσουν για έναν υποψήφιο για την προεδρία της Κομισιόν. Το ΕΛΚ επέλεξε τον Γιούνκερ και μου ανατέθηκε να κάνουμε το γύρο της Ευρώπης με βανάκια και να μιλάμε στους πολίτες για την υποψηφιότητα του”.

“Με τον Γιούνκερ, έχουμε μια πιο καλή σχέση επειδή έχω γεννηθεί κι εγώ στο Λουξεμβούργο, αλλά κυρίως γιατί τον βοηθήσαμε πολύ στις εκλογές του ’14. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με πήρε τηλέφωνο να μου ζητήσει στήριξη. Νόμιζα ότι κάποιος μου έκανε πλάκα. Τελικά κάναμε πραγματική καμπάνια με τους πολίτες, έξω, στο δρόμο. Δεν ήταν τηλεόραση και ίντερνετ μόνο. Ήμασταν μια ομάδα είκοσι παιδιών που πραγματικά λιώσαμε”.

“Στην πορεία σταμάτησα γιατί μου ζήτησαν να κατέβω στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. Δεν το ήξερα, τελευταία στιγμή μου ανακοινώθηκε. Σε τριάντα μέρες συνέλεξα 35.000 σταυρούς. Πήγα σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, πάλι κυρίως με την παρέα μου. Δεν είχα γραφείο δικό μου ή κάποιο σύστημα να με στηρίζει. Μόνο ο Κυριάκος με βοήθησε τότε χωρίς να μου χρωστάει απολύτως τίποτα. Μετά από αυτό, μπήκα κάπως στον χάρτη. Ήμουν ο νεότερος στο ψηφοδέλτιο, ήμουν 26. Δεν εκλέχτηκα. Ήμουν πολύ μακριά, αλλά 35.000 ψήφοι είναι πολλές για 30 μέρες καμπάνια”.

“Στις εκλογές του ’15 που η ΝΔ έχασε, είχα βοηθήσει τον Κυριάκο στα social media. Αμέσως μετά τις εκλογές, μου είπε ότι ήθελε να αναλάβω το digital κομμάτι της καμπάνιας του όταν κατέβαινε για αρχηγός του κόμματος. Και το έκανα. Είχαμε μεγάλες δυσκολίες κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, υπήρξαν στιγμές που λέγαμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, είχαμε αποθαρρυντικές δημοσκοπήσεις, ήμασταν το outsider. Αλλά τα καταφέραμε”.

“Έχω ξεκάθαρη άποψη για το πώς δουλεύει η σύγχρονη πολιτική. Το πρόβλημα δεν είναι το αριστερά ή το δεξιά. Χρειάζονται έντονες πολιτικές διαφορές στην ελληνική πολιτική σκηνή, η ιδεολογία καλό είναι να υπάρχει γιατί εμβαθύνει τη σκέψη και μας δίνει μια πυξίδα για το πού πάμε, αλλά αυτό που μας λείπει κυρίως δεν είναι οι ιδέες, αλλά η υλοποίηση. Ξέρουμε ποιες είναι οι πετυχημένες διεθνείς πρακτικές που μπορούν να αναδείξουν μια χώρα ως ισχυρή οικονομία. Έχουν εφαρμοστεί σε όλο τον πλανήτη. Αυτό που μας λείπει είναι αφενός η θέληση να το κάνουμε και αφετέρου το ανθρώπινο δυναμικό”.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ‘start where you are, use what you have, do what you can’. Αυτή πρέπει να είναι η φιλοσοφία του σύγχρονου πολιτικού. Δεν έχει σημασία αν θα πάρεις καμένη γη ή μια χώρα πολύ ψηλά. Απ’ όπου κι αν την πάρεις, θα πρέπει να την πας ένα, δύο, δέκα βήματα παραπέρα. Μπορείς να παραλάβεις μια χώρα και να την αφήσεις σε ένα καλύτερο σημείο; Αυτό είναι η σύγχρονη πολιτική.

“Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι, εκτός από ηγέτη, ανθρώπους στα μεσαία στελέχη, στα υπουργεία, στις γενικές γραμματείες, στο δημόσιο που να μπορούν να σε πάνε από το σημείο Α στο Β με σαφές σχέδιο, με κοστολόγηση και εξηγώντας τις θετικές συνέπειες της μετάβασης. Τι εννοώ; Ας πούμε ότι θέλουμε να μειώσουμε τον ΦΠΑ. Ακούγεται ωραίο από μόνο του. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Αν μειωθεί ο ΦΠΑ, τόσες επιχειρήσεις θα μπορέσουν να προσλάβουν τόσους ανθρώπους. Κι αυτοί θα έχουν δουλειά, θα πληρώνουν φόρο εισοδήματος, θα κινηθεί η αγορά και αυτό θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία”.

“Θεωρώ πολύ σημαντικό οι άνθρωποι που μπαίνουν στην πολιτική να έχουν μια ευρωπαϊκή εμπειρία γιατί έχουν δει άλλα πράγματα, πώς δουλεύουν άλλες χώρες, έχει ανοίξει το μυαλό τους. Το να πας απ’ το σημείο Α στο Β είναι ο τρόπος που πρέπει να κάνεις πολιτική σήμερα. Πέρα από ιδεολογίες”.

“Το γεγονός ότι κανείς από τότε που ξεκίνησε η Βουλή των Ελλήνων δεν εξήγησε ποτέ ότι το ασφαλιστικό και το εργασιακό δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα (ενώ όλοι ξέρουμε ότι οι συντάξεις των μεγάλων πληρώνονται από τος δουλειές των μικρών) είναι μια τεράστια ασθένεια του πολιτικού συστήματος. Έχουμε δυο ξεχωριστά νομοσχέδια για ένα πράγμα που θα πρεπε να είναι το ίδιο. Είναι τραγικό”.

“Νομίζω ότι η Ελλάδα έχει μεγάλες δυνατότητες, υπάρχει πολύ δυναμικό που έχει φύγει στο εξωτερικό και θέλει να επιστρέψει. Έχουμε ξεκινήσει μια μη κομματική πρωτοβουλία που λέγεται Braingain και είναι η απάντηση των Ελλήνων του εξωτερικού στο Braindrain. Έχουμε κάνει μια έρευνα που δείχνει ότι τα παιδιά θέλουν να επιστρέψουν, ακόμα και με χαμηλότερο μισθό από αυτόν που παίρνουν έξω. Το Braingain μπορεί να φέρει επενδύσεις, γνώση, εμπειρία, μυαλά στη χώρα”.

“Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό καταθέσεων από τουριστικές επιχειρήσεις βρίσκεται στο εξωτερικό σημαίνει ότι απλά ο Έλληνας επιχειρηματίας του τουρισμού δεν νιώθει ότι η Ελλάδα είναι μια φιλόξενη χώρα γι’ αυτόν. Είναι πάρα πολύ ειρωνικό. Νομίζω ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα σταματήσει να είναι σε αυτόν τον κύκλο της στασιμοχρεοκοπίας, των μνημονίων και των μέτρων. Θεωρώ ότι με τον Κυριάκο απ’ το μνημόνιο και τότε θα πρέπει να έρθουμε όλοι προ των ευθυνών μας και να πούμε ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα βγάζουμε. Ή να βγάζουμε περισσότερα απ’ όσα ξοδεύουμε, που είναι το ιδανικό”.

“Τις περισσότερες φορές οι ψηφοφόροι βλέπουν τα πράγματα μονοκόμματα, κοιτάνε τη δική τους κοινωνική ομάδα, της δική τους παρέα ή οικογένεια. Το κατάλαβα πολύ στις ευρωεκλογές που μίλησα με πολλές κοινωνικές ομάδες, επιμελητήρια. Ο καθένας μου έλεγε μόνο το δικό του. Τους έλεγα, ‘παιδιά η μεγάλη εικόνα είναι αυτή που πρέπει να δείτε’. Τι συμφέρει και τον δίπλα σας. Αν είσαι σε ένα πολιτικό συνέδριο και ακούς έναν ηγέτη, πρέπει να σκεφτείς πώς θα γίνουν εφικτά αυτά που λέει γι’ αυτόν που κάθεται δίπλα σου”.

“Το όριο μου δεν είναι μόνο η πολιτική. Την επέλεξα, αλλά δεν θέλω να εξαρτώμαι από αυτή, ούτε να είναι η μοναδική μου επιλογή. Νιώθω ότι μαθαίνω ακόμα το πώς λύνεις προβλήματα, πώς χειρίζεσαι την οικονομία. Είμαστε και σε ιστορική περίοδο, η κρίση, το Βrexit είναι πράγματα που ο ιστορικός θα περιγράψει με πολλούς τρόπους. Αν αρχίσουν τα αδιέξοδα, δεν θέλω να είμαι κάποιος που θα προσπαθεί ξανά και ξανά για κάτι που βλέπει ότι αποτυγχάνει. Θα μάθω από τα λάθη μου και θα επιχειρήσω να κάνω κάτι άλλο. Είναι όλα μες στο πλάνο. Σίγουρα πάντως, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση για μένα για να ασχοληθώ με την πολιτική”.

“Πάντα στην πορεία μου μου έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρω. Ότι κάποιος θα βρεθεί να με σταματήσει όταν κατέβαινα για πρόεδρος στο ΕΛΚ, αργότερα ότι δε με ξέρει άνθρωπος και ότι θα πάρω 1000 ψήφους όταν κατέβαινα στις ευρωεκλογές. Πρέπει πάντα να κάνεις αυτό που πιστεύεις. Αν τα καταφέρεις, δικαιώνεσαι. Αν όχι, μαθαίνεις, παίρνεις μια σημαντική εμπειρία και τη χρησιμοποιείς κάπου άλλου”.

“Αν υπάρχει κάτι που κρατάει πολύ ζωντανή τη δίψα μου για την πολιτική σε αυτήν την συγκυρία μιζέριας είναι η ιδέα του να είμαι στο team που θα βγάλει την Ελλάδα απ’ το μνημόνιο. Πιστεύω ότι ο Κυριάκος, μόλις γίνει πρωθυπουργός, θα βάλει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα βγούμε και θα τα καταφέρει. Εκείνη η μέρα, μετά την τραγική 7ετία που έχουμε ζήσει, και η ευκαιρία να είμαι σε αυτήν την ομάδα που θα έχει δουλέψει σκληρά, πίστεψε με, είναι πάρα πολύ ελκυστική. Αν θέλω να διηγούμαι κάτι στα παιδιά μου, αυτό είναι το να έχω δουλέψει στο team που κατάφερε κάτι τόσο μεγάλο για τους Έλληνες πολίτες”.

“Οι κολλητοί μου είναι εκτός πολιτικής. Έχω φίλους που είναι αριστεροί. Στελέχη όχι, αλλά είμαι άνθρωπος που του αρέσει η συναίνεση. Συνομιλώ με πολλά παιδιά και από το Ποτάμι και από το ΠΑΣΟΚ, με τον Χρηστίδη, τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ έχουμε πολύ φιλικές σχέσεις και τον εκτιμώ πολύ. Μιλάω καλά με παιδιά που είναι συνεννοήσιμα από το ΣΥΡΙΖΑ”.

“Μου αρέσει να χτίζω γέφυρες, όχι τοίχους. Είναι κάτι που καλούμαι να κάνω και σαν πρόεδρος στη Νεολαία του ΕΛΚ. Θυμάμαι όταν έπρεπε να φέρω κοντά μια τεράστια κόντρα που είχαμε μεταξύ Ούγγρων και Νορβηγών. Οι Ούγγροι έχουν έναν τρομερά δεξιό πρωθυπουργό και η Νορβηγία είναι το ακριβώς αντίθετο. Έπρεπε να γεφυρώσω τις διάφορες, ήταν πολύ δύσκολο αλλά το καταφέραμε”.

“Προσπαθώ να πηγαίνω για μπάλα, αλλά δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο. Είμαι ΑΕΚ, ήμουν πολύ φανατικός κυρίως στο σχολείο, έπαιζα μπάλα, πήγαινα στη Σκεπαστή πιο μικρός. Τώρα ασχολούμαι λιγότερο, αλλά μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σε ξένα γήπεδα. Έχω δει Τσάμπιονς Λιγκ στο Καμπ Νου, είναι μαγική αίσθηση”.

Όταν παίζω μπάλα, σχεδόν πάντα έχουμε εντάσεις. Δεν είμαι αυτός που φωνάζει όλη την ώρα και δίνει οδηγίες. Είμαι αυτός που φωνάζει σε αυτόν που το κάνει για να σκάσει. Αν έρθει ο άλλος και σε κλαδέψει, θα τσακωθώ.

“Είμαι μεγάλος φαν του House of Cards. Προφανώς είναι πολύ τραβηγμένο το σενάριο, αλλά κατ’ αναλογία, πολλά από αυτά που βλέπουμε συμβαίνουν και στην πολιτική σκηνή. Έχω ζήσει αντίστοιχες κυνικές περιπτώσεις, προφανώς όχι θανάτους και δολοφονίες, αλλά πισωμαχαιρώματα, συζητήσεις που αλλάζουν πρόσημο από αίθουσα σε αίθουσα. Κυρίως αυτό που έμαθα με τη σειρά είναι η άξια του να παίρνεις ρίσκα. Καμιά φορά για να πας βήματα παραπέρα πρέπει να παίρνεις ένα ρίσκο. Δε θα σου βγει πάντα, αλλά είναι σημαντικό να το παίρνεις”.

“Δε μου αρέσει να μιλάω άσχημα για πολιτικούς. Προφανώς υπάρχουν καλές και κακές περιπτώσεις και στο δικό μου κόμμα, αλλά η ομορφιά στην πολιτική είναι ότι αυτό θα το κρίνει ο λαός και όχι εσύ. Αν κάποιος είναι κακός άνθρωπος ή πολιτικός, ό,τι κάνει στα εσωτερικά μίτινγκ, θα το κάνει και στη δημόσια εικόνα του”.

“Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα έχω την ευκαιρία να μιλήσω στο συνέδριο GameChanger της 24Media. Το line-up είναι εντυπωσιακό και πιστεύω ότι τα συμπεράσματα μπορούν να πάνε τον χώρο του digital, δυο βήματα παρακάτω. Η αλήθεια είναι ότι η σημασία του digital θα συνεχίζει να αλλάζει την πολιτική και στη χώρα μας. Μπορεί να φέρει περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη λογοδοσία και διαφάνεια, λιγότερο ξύλινο λόγο, λιγότερα ψέματα και περισσότερη συμμετοχή των νέων στις κάλπες”.

“Έχω σκεφτεί πολλές φορές το θέμα του Brexit και πριν συμβεί. Νομίζω ότι το πιο στενάχωρο κομμάτι είναι ότι από τη μία είχαμε το Brexit campaign να μιλάει με λαϊκισμό και επιθετικότητα και ακραία στοιχεία, και κυρίως να ψηφίζεται τελικά από ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία, απομακρυσμένους από τα αστικά κέντρα και άρα με μικρότερη έκθεση στην πληροφόρηση λόγω μη πρόσβασης στο ίντερνετ ή στα social media. Ενδεχομένως άνθρωποι που δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη. Αυτό είναι κάτι που η πολιτική ηγεσία θα έπρεπε να έχει υπολογίσει πολύ νωρίτερα”.