Δημήτρη Χατζηγεωργίου, πόσο γκρανγκινιολικό ήταν το φινάλε του Διαμαντίδη;

Αθλητές σαν τον Δημήτρη Διαμαντίδη δεν βγαίνουν συχνά. Το ξέρεις αυτό. Όταν λοιπόν τέτοιοι αθλητές, αποφασίζουν να κρεμάσουν τα παπούτσια τους, είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσουν ορυμαγδό αφιερωμάτων στην σπουδαία καριέρα τους. Αλλά κι αυτό το ξέρεις.

Εμείς εδώ στο Oneman τιμήσαμε την προσφορά του “Μήτσου” με ένα γράμμα προς το πρόσωπό του, στο οποίο εγώ, με την ιδιότητα του Ολυμπιακού, παραδεχόμουν το αυτονόητο, δηλαδή ότι θα μου λείψει.

Αρκετοί Παναθηναϊκοί αλλά και Ολυμπιακοί ομολόγησαν ότι τους άρεσε η ενέργεια, ορισμένοι πάλι, ιδιαίτερα “ερυθρόλευκων” συναισθημάτων, φίλοι και συνάδελφοι, με κατηγόρησαν για υποκρισία, είπαν ότι ένας Ολυμπιακός δεν μπορεί να τα λέει αυτά κι άλλες τέτοιες ομορφιές. Δεν είναι όλοι έτοιμοι για πολιτισμό.

Εκτός του γράμματος προς τον Διαμαντίδη, θα μπορούσαμε να μπούμε κι εμείς στο χορό των αφιερωμάτων και να αρχίσουμε να σου αραδιάζουμε τις κορυφαίες του φάσεις, τις δικές μας αναμνήσεις, τις καλύτερες ατάκες του, όταν τέλος πάντων αποφάσιζε να ανοίξει το στόμα του. Τα έχεις δει κι αλλού αυτά όμως.

Όλα αυτά τα χρόνια που ο “3D” μεγαλουργούσε στο παρκέ, γνώρισε την αποθέωση από φιλάθλους, συμπαίκτες, αντιπάλους, προπονητές και δημοσιογράφους. Ένας απ’ τους δημοσιογράφους που δεν έκρυψε ποτέ την συμπάθεια και τον θαυμασμό του προς τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, ήταν ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, ο οποίος μετέδωσε ορισμένες απ’ τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του παίκτη με το 13 στη φανέλα.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Τα διάσημα αποθεωτικά επίθετα με τα οποία υμνούσε τον Διαμαντίδη έχουν μείνει στην ιστορία και κανείς δεν μπορεί να τον αδικήσει, αφού όταν βλέπεις μπροστά σου έναν εκ των κορυφαίων, οφείλεις να τον αναγνωρίσεις όπως του αρμόζει.

Αντί λοιπόν να γράψουμε απ’ το  κεφάλι μας, ακόμη ένα κείμενο για τον Διαμαντίδη, αποφασίσαμε να δώσουμε τον λόγο στον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, κάνοντας μαζί του μια απολαυστική κουβέντα για τον αθλητή και τον άνθρωπο Διαμαντίδη. Όπως φαντάζεσαι, δεν το μετανιώσαμε καθόλου.

Το παιδί με τα μακριά χέρια στον Ηρακλή

 

Προφανώς μια συζήτηση για τον Διαμαντίδη πρέπει να έχει κάποιους κανόνες. Για να μην χαθεί η μπάλα, έπρεπε να πιάσουμε το κουβάρι απ’ την αρχή. Πίσω στις πρώτες αναμνήσεις του Δημήτρη Χατζηγεωργίου απ’ τον αθλητή, στα χρόνια του στον Ηρακλή. Πότε τον είδε πρώτη φορά να αγωνίζεται;

“Αρχές δεκαετίας του 2000, η ΕΡΤ είχε και τότε τα δικαιώματα του πρωταθλήματος κι ανεβαίναμε Θεσσαλονίκη για κάποια παιχνίδια. Εκείνα τα χρόνια ο Ηρακλής είχε μια εξαιρετική ομάδα, έπαιξαν μαζί παίκτες όπως ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Διαμαντίδης, ο Χάρης Μαρκόπουλος ο οποίος ήταν εξαιρετικός παίκτης αλλά πολύ άτυχος, ο Ηλιάδης, ο Χατζηβρέττας και κάποια άλλα παιδιά, τα οποία εκτός απ’ το ότι κέρδιζαν ως πιτσιρικάδες μεγάλες ομάδες, έπαιζαν ωραίο μπάσκετ, διασκέδαζαν και μαζί διασκέδαζε κι ο κόσμος αλλά και οι δημοσιογράφοι”. Ξεχώρισε από τότε τον Διαμαντίδη, ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ταλαντούχους συμπαίκτες;  “Λίγο πριν ανέβω μια φορά, μιλάω με έναν συνάδελφο απ’ τη Θεσσαλονίκη και μου λέει ότι θα δω κι ένα νέο παιδί, τον Διαμαντίδη, τότε ήταν γύρω στα 21, είχε μόλις έρθει απ’ την Καστοριά. ‘Τι κάνει δηλαδή αυτός’, τον ρώτησα, ‘θα δεις, κάνει διαφορετικά πράγματα’, μου απάντησε. Όντως πήγα στο παιχνίδι κι έκανε διαφορετικά πράγματα, δηλαδή δεν ήταν ένας παίκτης που θα έβαζε 35-40 πόντους όπως κάποια άλλα ταλέντα πριν και μετά απ’ αυτόν, έκανε όμως άλλα πράγματα, πάσαρε απίστευτα για την ηλικία και τις παραστάσεις που είχε, έκλεβε απίστευτα, πήδαγε για τάπα αν και περιφερειακός κι εκείνο που παρατήρησα κατευθείαν ήταν ότι για τη θέση που έπαιζε ήταν ψηλός, μακρύς, με τεράστια χέρια κι έξοχο συγχρονισμό”. Τότε έγινε κι η πρώτη γνωριμία μεταξύ τους, οι πρώτες τους κουβέντες; Αν ο Διαμαντίδης έφυγε στα 36 του ταπεινός και λίγο ντροπαλός, πώς ήταν στα 21; Τον κοίταγες και κοκκίνιζε;

“Τον θυμάμαι συνεσταλμένο, αυτοκόλλητο του Λάζαρου Παπαδόπουλου, σε ένα All Star Game στο Βόλο, λίγο πριν πάει στον Παναθηναϊκό, αν δεν κάνω λάθος το 2003. Τότε ήταν η πρώτη φορά που κουβέντιασα μαζί του, πιάσαμε μια συζήτηση περί μπάσκετ κι ειδικότερα περί σουτ. Πάντα υπήρχε μια δυσκολία στο να μιλάς με τον Διαμαντίδη, αλλά τελικά ίσως και να είχε δίκιο για τη στάση του διότι κι εμείς πολλές φορές μιλάμε απλά για να μιλάμε με τους παίκτες”.

Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε για τη στάση του αυτή απέναντι στον Τύπο. Μίλησε όποτε έπρεπε να μιλήσει, όταν είχε να πει κάποια πράγματα, δεν παραγνωρίστηκε με κανέναν, είτε σε επίπεδο οργανισμού είτε ανθρώπου κι όλοι είμαστε μια χαρά. 

Το σπίτι του, ο Παναθηναϊκός

 

Καλοκαίρι του 2004. 24 χρονών πια, έχοντας φτιάξει όνομα, ο Διαμαντίδης ανακοινώνεται απ’ τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς. Πήρε κανείς χαμπάρι τότε ότι μόλις άλλαξε η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ;

“Θυμάμαι την ημέρα που ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό. Θυμάμαι τότε ότι είχα σκεφτεί αντίστροφα, πως για να τον πάρει ο Ομπράντοβιτς, κάτι θα ξέρει. Πολλές φορές εμείς οι δημοσιογράφοι κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι είμαστε προπονητές. Ε, δεν είμαστε, είμαστε απλά οι ενδιάμεσοι μεταξύ του γεγονότος ή του αθλητή και του πελάτη, του θεατή. Κι εμείς είχαμε δει ήδη κάποια πράγματα, αλλά ο Ομπράντοβιτς προφανώς έβλεπε κάτι παραπάνω”. O Ομπράντοβιτς τον έκανε αυτό που έγινε δηλαδή;

“Πρόσφατα ο Ομπράντοβιτς δήλωσε ότι ο Διαμαντίδης είναι το ίδιο το μπάσκετ. Στον ομαδικό αθλητισμό, στην εκτόξευση κάποιου, αρχικά παίζει ρόλο ο ίδιος ο άνθρωπος, πόσο θα δουλέψει και πόσο θα αφομοιώσει τις εικόνες και τις διδαχές που έχει γύρω του. Ο Διαμαντίδης υπήρξε και τυχερός, διότι δούλεψε με εξαιρετικούς προπονητές, κορυφαίοι εκ των οποίων θεωρώ ότι υπήρξαν ο Ομπράντοβιτς κι ο Γιαννάκης. Υπήρξε ακόμα συμπαίκτης πολύ μεγάλων παικτών, ειδικότερα στο ξεκίνημά του στον Παναθηναϊκό, όταν κι οι προσλαμβάνουσες που είχε έπρεπε να είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Υπήρξε συμπαίκτης τεραστίων, ειδικά ο Παναθηναϊκός για μια διετία-τριετία υπήρξε μια μίνι Dream Team σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στα γκαρντ υπήρξε συμπαίκτης με παίκτες υψηλού επιπέδου. Συνυπήρξαν παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Γιασικεβίτσιους, ο Νίκολας. Το γεγονός ότι τα βρίσκανε δείχνει και τι προσωπικότητα είχαν. Ο Διαμαντίδης λοιπόν είχε τα στοιχεία εκείνα, τόσο αθλητικά όσο κι από άποψη χαρακτήρα, τα οποία τον βοήθησαν να φτάσει ψηλά, τις προσλαμβάνουσες από συμπαίκτες κι αντιπάλους, το καλό κλίμα και τις διδαχές από μεγάλους προπονητές. Ποτέ ένα στοιχείο δεν σε οδηγεί στην κορυφή. Το σημαντικότερο στην περίπτωση του Διαμαντίδη ήταν ότι έγινε σταρ ένας αντι-σταρ”.

Το κεφάλαιο Εθνική

 

Μαζί με την μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, ο Διαμαντίδης αρχίζει πια να γίνεται και πρωταγωνιστής της νέας Εθνικής ομάδας με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Τι θυμάται ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου απ’ τα πρώτα χρόνια του Διαμαντίδη με το εθνόσημο;

“Η πρώτη διοργάνωση στην οποία διακρίθηκε με την Εθνική ήταν το 2005. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη media day πριν ξεκινήσει ο όμιλος στο Βελιγράδι, όπου ο Διαμαντίδης έχει επιλεγεί να μιλήσει μαζί με τον Γιαννάκη κι ακόμη έναν παίκτη. Γυρίζει τότε ο Φίλιππος ο Συρίγος και του λέει ‘Δημήτρη τώρα είσαι στο υψηλότερο επίπεδο, ανήκεις στην ελίτ, πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα έχεις σχέσεις με τον Τύπο’. Ο Δημήτρης χαμογέλασε και μίλησε προς τους δημοσιογράφους”. Μίλησε αλλά και ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα εποχή της Εθνικής. “Ήταν μια καινούρια Εθνική εκείνη, έμπνευση και δημιουργία του Παναγιώτη Γιαννάκη. Αποφάσισε να χτίσει την ομάδα απ’ το 2004 αλλά ολοκληρώθηκε το 2005. Άφησε έξω την παλιά φρουρά, αν και δεν ήταν και τόσο μεγάλοι εκείνοι οι παίκτες, ήταν γύρω στα 30-32, κι έδωσε χώρο στη νέα γενιά, με κύριο άξονα την τριπλέτα στους περιφερειακούς, κατά σειρά ηλικίας, Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Σπανούλη. Πήραν τα ηνία κι οδήγησαν την Εθνική σε θριάμβους”. Αν του ζητούσα να ξεχωρίσει ένα μόλις παιχνίδι απ’ τις τόσες παραστάσεις του “Μήτσου” με τη φανέλα της Ελλάδας, ποιο θα ήταν αυτό;

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παιχνίδι με τις Η.Π.Α., το 2006, γιατί όλα τ’ άλλα μπορούν να ξαναγίνουν. Το πιθανότερο είναι ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξαναγίνει, μια ελληνική ομάδα να παίξει απέναντι σε μια πλήρη αμερικάνικη ομάδα, με αυτά τα συμβόλαια και να την κερδίσει στα ίσια σε ένα νοκ-άουτ παιχνίδι. Ήταν το τέλειο παιχνίδι, απ’ τον σχεδιασμό του Γιαννάκη μέχρι και τους 12 παίκτες. Ό,τι έκανε έπιασε, ήταν μυαλωμένη, διαβασμένη, ψυχωμένη. Αυτά που έφτιαξαν περιφερειακά ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης κι ο Παπαλουκάς απέναντι στους κορυφαίους γκαρντ του κόσμου ήταν συγκλονιστικά. Εκείνη τη μέρα ήταν εκείνοι οι καλύτεροι του κόσμου. Ο Διαμαντίδης έπαιξε άμυνα, έκανε pick n’ roll, τάπωσε παίκτη του NBA στα ίσια, πάσαρε συγκλονιστικά, έβαλε τρίποντα”. Πριν το παιχνίδι ο Τομτζάνοβιτς είχε χαρακτηρίσει τον Διαμαντίδη καλό σουτέρ κι οι περισσότεροι γελούσαν.

 

“Πριν ενάμιση χρόνο κάναμε ένα ντοκιμαντέρ για το έπος της Σαϊτάμα, όπου μίλησαν για πρώτη φορά όλοι οι παίκτες της ομάδας κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Πριν τον ημιτελικό με τις Η.Π.Α., είχε μιλήσει πράγματι ο Ρούντι Τομτζάνοβιτς, ο μεγάλος αυτός προπονητής του ΝΒΑ, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει τον Διαμαντίδη εξαιρετικό σουτέρ κι εμείς τότε απορούσαμε. Όταν έκανα λοιπόν τη συνέντευξη με τον Διαμαντίδη για το ντοκιμαντέρ κι ανέφερα τα εξαιρετικά του ποσοστά στο τουρνουά, μου είχε πει ότι ‘τυχαίνει σε κάποια τουρνουά να είσαι καλός, σε άλλα να μην είσαι”. Και πάλι δεν παραδέχτηκε εκείνο που είδε ο Τομτζάνοβιτς και τελικά είδαμε αργότερα όλοι μας”. Μετά το Παγκόσμιο του 2010, ο Διαμαντίδης αποφάσισε να αποσυρθεί απ’ την Εθνική σε ηλικία μόλις 30 ετών, μια απόφαση που ακόμα γίνεται αντικείμενο κριτικής από κάποιους. Ποια είναι η γνώμη του Δημήτρη Χατζηγεωργίου;

Όλα αυτά τα χρόνια έδειξε πως όταν λέει ή όταν αποφασίζει κάτι, έχει πλήρη επίγνωση του τι λέει, πότε το λέει και γιατί το λέει. Αποδείχθηκε στις δύο μεγάλες αποφάσεις της καριέρας του, που ήταν η απόσυρση απ’ την Εθνική ομάδα, μετά το 2010 και πριν ένα χρόνο, όταν μίλησε πρώτη φορά για την αποχώρησή του. Πάντα έχει σοβαρό λόγο για να κάνει κάτι, ουδείς μπορεί να τον χαρακτηρίσει ρίψασπι, για οτιδήποτε.

Ο άνθρωπος Διαμαντίδης

 

Τα αθλητικά προσόντα του Διαμαντίδη, δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς. Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου είχε την τύχη να τον ζήσει κι εκτός γηπέδων, στις αποστολές και τα ταξίδια της Εθνικής και του Παναθηναϊκού. Πώς είναι ο άνθρωπος Διαμαντίδης;

“Αυτά που μπορώ να πω απ’ τις κοινές μας παρουσίες σε ταξίδια και αποστολές είναι ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει δείξει πως έχει κι άλλα ενδιαφέροντα. Τον έχω ‘συλλάβει’ σε αεροπλάνο να διαβάζει τις οικονομικές σελίδες της εφημερίδας, σοβαρά άρθρα, μπορείς να κάνεις σοβαρή κουβέντα μαζί του για πολλά πράγματα εκτός των αθλητικών. Είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, άλλωστε μόνο μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα κι ένας χαρακτήρας υψηλού επιπέδου θα μπορούσε να αποδώσει και να αποτυπώσει όλα αυτά τα πράγματα μέσα στο παρκέ. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, κορυφαίος αντιστάρ-σταρ, μπορείς να τον πετύχεις έξω σε καθημερινές στιγμές, άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο οποίος δεν θα επιδιώξει να αποτελέσει ποτέ σημείο αναφοράς εκεί που θα πάει. Θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι κάνουν όλοι, δεν θα φωνάξει ποτέ ‘είμαι ο Διαμαντίδης, προσέξτε με’. Δεν το έχει κάνει ποτέ κι υποψιάζομαι ότι δεν θα το κάνει ποτέ στη συνέχεια”. Κι αυτός ο χαρακτήρας έβγαινε τελικά και στο γήπεδο; Αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο δηλαδή, είναι ο χαρακτήρας του Διαμαντίδη κι εκτός των γραμμών;

Εν τέλει, ο χαρακτήρας του αποτυπώθηκε πλήρως στο παιχνίδι του. Έπαιζε και σκεφτόταν έτσι μέσα στο γήπεδο γιατί αυτός ήταν ο Διαμαντίδης. Η προσωπικότητα του καθενός αποτυπώνεται απ’ αυτά που κάνει μέσα στο παιχνίδι. Αυτό έκανε κι ο Διαμαντίδης. Ήταν ο εαυτός του.

Στο τέλος της ημέρας, τι είχε μέσα στο μυαλό του ο Δημήτρης Διαμαντίδης; “Δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ τι είχε στο μυαλό του, δεν μας πέφτει και λόγος άλλωστε. Ο καθένας άλλωστε, δεν κρίνεται απ’ αυτά που έχει στο μυαλό του, αλλά απ’ τα λεγόμενα και τις πράξεις του. Τα λεγόμενα κι οι πράξεις του Διαμαντίδη, δείχνουν έναν άνθρωπο σοβαρό, μετρημένο, οπαδό της σκληρής προσπάθεις και της ομαδικής δουλειάς. Πάντα έβαζε το σύνολο πάνω απ’ τον εαυτό του κι επειδή στην Ελλάδα αυτό το βλέπουμε σπάνια, ομολογώ ότι ήταν ευχάριστη έκπληξη για όλους μας, και δεν μιλάω μόνο για τους εμπλεκόμενους με το ελληνικό μπάσκετ αλλά για την κοινωνία γενικότερα. Ο Διαμαντίδης είναι case study και μπορεί σίγουρα στο μέλλον να γίνει public speaker και να μεταλαμπαδεύσει πολλά απ’ αυτά τα πράγματα που είχε στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια, όπως έχουν κάνει ο Ιτούδης, ο Ομπράντοβιτς, ο Γιάννης ο Ιωαννίδης παλαιότερα. Στη χώρα μας είχαμε κι άλλους τεράστιους παίκτες, όμως το σημαντικό με τον Διαμαντίδη είναι ότι όλα αυτά τα κατάφερε σε μια δύσκολη εποχή για τη χώρα μας, όπου χρειαζόμαστε παραδείγματα, πρότυπα, να είναι με την καλή έννοια δακτυλοδεικτούμενοι”. Πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε μια απ΄ τις πιο ήσυχες σειρές τελικών εδώ και αρκετά χρόνια, με τα βρισίδια να περιορίζονται και τον κόσμο να διακόπτει υβριστικό σύνθημα κατά του Διαμαντίδη. Σεβασμός προς έναν μεγάλο αντίπαλο; “Ήταν αναμφίβολα ο καταλυτικός παράγοντας για την ‘ευρωπαϊκή’ ατμόσφαιρα σε πολλά σημεία των τελικών. Οι λίγο πριν την αυλαία εμφανίσεις του Διαμαντίδη και στα δύο γήπεδα, έκαναν ακόμα και φανατικούς των δύο ομάδων να σκεφτούν δύο φορές τι θα πουν και τι θα κάνουν κι αυτό καταδεικνύει το ειδικό βάρος του ανδρός”.

Δεν θυμάμαι ποτέ σε έναν παίκτη κορυφαίας ελληνικής ομάδας να του ζητάνε να βγάλει selfie στην έδρα του μεγάλου του αντιπάλου. Και μάλιστα σε μια εποχή όπου τα πράγματα έδειχναν τα τελευταία χρόνια να ξεφεύγουν. Αυτό λέει πολλά.

‘Βαλ’ το αγόρι μου (το ‘βαλε, το ‘βαλε)’

 

Η παραπάνω φάση ανήκει πλέον στις πλέον κλασικές και χρυσές σελίδες του ελληνικού αθλητισμού. Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου είχε την τύχη να μεταδώσει ζωντανά το μεγάλο τρίποντο του Διαμαντίδη.

“Είχα την τύχη να τον μεταδώσω σε πάρα πολλά παιχνίδια. Το πρώτο στιγμιότυπο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι φυσικά ο ημιτελικός με τη Γαλλία το 2005. Με τους Γάλλους είχαμε παραδοσιακά μεγάλες μάχες, άλλοτε κερδίζαμε, άλλοτε χάναμε. Δύσκολο παιχνίδι, χάναμε 7 πόντους ένα λεπτό και κάτι πριν το φινάλε. Μετέδιδα το παιχνίδι μαζί με τον Βασίλη Σκουντή και πρέπει να σου πω ότι την τελευταία φάση δεν θα την ξεχάσω ποτέ, τη θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Ο Βασίλης έκανε το play by play κι εγώ το σχόλιο. Από την ημέρα που άρχισα να δουλεύω σαν δημοσιογράφος και να μεταδίδω, άφησα εκτός οτιδήποτε το οπαδικό, η μόνη μου μεγάλη αγάπη παρέμεινε η Εθνική ομάδα σ’ όλα τα σπορ. Παρ’ όλα αυτά, την ώρα της μετάδοσης προσπαθείς να είσαι πιο ψύχραιμος. Προσέχω επίσης πάντα να μην συμπέσει ο λόγος μου με τον λόγο του άλλου. Κανονικά θα έπρεπε να περιμένω λίγα δευτερόλεπτα πριν μιλήσω, δεν το έκανα επίτηδες, ποτέ δεν το ‘χω κάνει στην καριέρα μου. Θυμάμαι να σηκώνομαι όρθιος και να χοροπηδάω, πρώτη φορά επίσης στην καριέρα μου το κάνω αυτό. Δεν θυμάμαι καν ότι είπα ‘το ‘βαλε, το ‘βαλε’. Δεν θα έπρεπε κανονικά να το πω. Ευτυχώς ο Βασίλης είχε βάλει τελεία και βγήκε κάτι ωραίο, αλλιώς θα ήταν μεγάλο λάθος αυτό που έκανα. Στις θέσεις των σχολιαστών ήταν κι η τούρκικη τηλεόραση, η TRT, όπου είχα έναν πολύ καλό φίλο, τον Μουράτ, ο οποίος ήταν θαυμαστής εκείνης της νέας Εθνικής και ειδικότερα εκείνης της τριπλέτας των περιφερειακών. Με το που προσγειώνομαι μετά το δικό μου άλμα λέγοντας ΄το ‘βαλε’, ξαναβρίσκομαι στον αέρα επειδή ο Μουράτ έχει καβαλήσει το δικό μας έδρανο και μ’ έχει σηκώσει στον αέρα πανηγυρίζοντας για την Εθνική μας. Αυτό είναι το σκηνικό που θυμάμαι απ’ το περίφημο τρίποντο του Διαμαντίδη”.

Η αγκαλιά με τον Ζοτς

 

Πέρα απ’ τα τρίποντα, τις τάπες και τις ασίστ, στην ιστορία θα μείνει κι ακόμη ένα στιγμιότυπο με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Διαμαντίδη, το οποίο ξεφεύγει όμως απ’ τα στενά αθλητικά όρια και δεν είναι άλλο απ’ τη θρυλική αγκαλιά με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

“Ήταν το 2011, μια χρονιά θεωρητικά αμφισβήτησης του Παναθηναϊκού, είχε φύγει κι ο Σπανούλης κι ο Διαμαντίδης αναγκάστηκε, και το λέω κυριολεκτικά αυτό, αναγκάστηκε, να πάρει κι άλλους ρόλους μέσα στην ομάδα, να βγει μπροστά. Πάντα έβαζε το σύνολο πάνω απ’ το εαυτό του, είτε στην Εθνική, είτε στον Ηρακλή παλαιότερα, είτε στον Παναθηναϊκό, δεν έκανε πράγματα που δεν του αναλογούσαν, ενδόμυχα ίσως και να μην ήθελε, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το 2011 λοιπόν έκανε την κορυφαία χρονιά στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα, διέλυσε όλους τους πίνακες στατιστικής κι ο Παναθηναϊκός πήρε την Ευρωλίγκα. Θυμάμαι και τα δύο τελειώματα φυσικά στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα μέσα στη Βαρκελώνη, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο πολύ ήταν ένα στιγμιότυπο λίγο πριν το φινάλε του μεγάλου τελικού με τη Μακάμπι. Απομένουν δευτερόλεπτα, η διαφορά δεν καλύπτεται κι ο Διαμαντίδης φεύγει και πέφτει στην αγκαλιά του Ομπράντοβιτς, ο οποίος έχει κάνει μερικά βήματα κι έχει μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Εκείνη τη στιγμή το βλέμμα μου φεύγει, δεν επικεντρώνεται στους υπόλοιπους παίκτες και το χρονόμετρο για να κάνω την αντίστροφη μέτρηση μέχρι τη λήξη, αλλά ακολουθεί την κίνηση του Διαμαντίδη. Αυτό ήταν κάτι που για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα ούτε απ’ τον έναν, ούτε απ’ τον άλλον, για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα αυτών των δύο μέγιστων ανδρών του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μου έχει μείνει και το τρίποντο στη Μάλαγα, στη Βαρκελώνη κι άλλες αγωνιστικές σκηνές, όμως αυτή η αγκαλιά μαζί με το τρίποντο με τους Γάλλους είναι ξεχωριστά”.

Διαμαντίδης – Σπανούλης

 

Όταν το καλοκαίρι του 2010 ο Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε να αφήσει τον Παναθηναϊκό για να φορέσει τα ερυθρόλευκα, μια μεγάλη κόντρα γεννήθηκε. Ή για να είμαστε σωστοί, μια μεγάλη κόντρα κατασκευάστηκε. Διαμαντίδης εναντίον Σπανούλη, με έπαθλο την πρωτοκαθεδρία στο ελληνικό μπάσκετ, μια κόντρα που κράτησε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του Διαμαντίδη στο παρκέ. Πόσο δόκιμη ήταν αυτή η σύγκριση;

“Καταρχήν, στην αρχή της καριέρας του, τον Διαμαντίδη τον συνέκριναν με τον Παπαλουκά κι όχι με τον Σπανούλη. Τρέφει απεριόριστο σεβασμό ο ένας για το άλλον. Μια χώρα που έχει την πολυτέλεια να έχει προσωπικότητες του διαμετρήματος του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και του Σπανούλη, οφείλει να τους προστατέψει ως κόρη οφθαλμού. Στο πλαίσιο της οπαδικής τρέλας, ήρθαν κι οι συγκρίσεις. Υπήρξαν κι οι δύο τεράστιοι σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και την όποια αντιπαράθεση τη δέχομαι μόνο για καλό. Λογικές ‘όχι ο ένας αλλά ο άλλος’ είναι αστείες να τις συζητάμε. Έκαναν διαφορετικά πράγματα μέσα στο γήπεδο, και των δυο η παρουσία μέσα στο παρκέ όμως είναι καταλυτική, ολοκληρωτική κι απόλυτη ως προς την επιρροή τους στο παιχνίδι της ομάδας τους. Μακάρι στον ελληνικό αθλητισμό και στο ελληνικό μπάσκετ να έχουμε Διαμαντίδηδες, Σπανούληδες και Παπαλουκάδες, όπως κάποτε είχαμε Γκάληδες, Γιαννάκηδες Χριστοδούλου και Φασούλα. Είναι τεράστιες προσωπικότητες, των οποίων το βεληνεκές ξεπερνάει κατά πολύ το χώρο του μπάσκετ κι η επίδρασή τους το χώρο του αθλητισμού, επηρεάζοντας τα δρώμενα της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα”.

Το ΝΒΑ

 

Σπουδαία προσωπικότητα, τεράστιος μπασκετμπολίστας. Στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, έχουν κάνει σίγουρα καριέρα χειρότεροι παίκτες απ’ τον Διαμαντίδη. Το κεφάλαιο “Διαμαντίδης και NBA” το έθιξαν πολλοί, όμως ο ίδιος ο “Μήτσος” δεν το άνοιξε ποτέ, αντίθετα δεν ήθελε καν να το συζητήσει. Τελικά, θα μπορούσε να σταθεί; Γιατί δεν τόλμησε ποτέ αυτό το άλμα;

“Μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί, εμείς εικασίες μπορούμε να κάνουμε μόνο. Δικαιώθηκε απ’ την επιλογή του, διότι είναι ένας θρυλικός παίκτης της Ευρωλίγκας, και τυπικά και ουσιαστικά. Ο Διαμαντίδης ήταν ένα ψηλό γκαρντ, μακριά χέρια, απίστευτο timing και πάνω απ’ όλα, ένα στοιχείο που έχει δώσει καριέρες στο ΝΒΑ, τεράστιο μυαλό μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο. Ο Διαμαντίδης είχε σωματικά προσόντα, είχε και μυαλό, δεν νομίζω ότι του έλειπε κάτι, άλλωστε πολλοί απ’ το NBA έχουν πει ότι ο Διαμαντίδης θα μπορούσε να κάνει καριέρα εκεί. Όμως, είναι μια ερώτηση που μπορεί να γίνει μόνο στον ίδιο. Φεύγει πλήρης ημερών, θεωρώ ότι θα μπορούσε να παίξει 1-2 χρόνια ακόμα, όμως μόνο εκείνος ξέρει αν είχε αδειάσει ψυχολογικά, το σώμα του ήταν πολύ καταπονημένο και το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πότε αποφάσισε ο ίδιος και σε τι επίπεδο να φύγει. Αποφάσισε να φύγει ψηλά, να φύγει Διαμαντίδης. Ο Παναθηναϊκός φέτος δεν πήγε Final 4, δεν πήρε το πρωτάθλημα κι όλοι ασχολήθηκαν με το φινάλε του Διαμαντίδη, κάτι που δείχνει το μέγεθός του. Οι Αμερικάνοι λένε ότι κανείς δεν είναι πάνω απ’ το παιχνίδι, συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό όμως ο Διαμαντίδης είναι απ’ τους λίγους που ίσως και να το προσεγγίζουν λίγο αυτό”.

Ο επόμενος Διαμαντίδης

 

Λίγο πριν το τέλος, είχε έρθει η ώρα της ερώτησης του ενός εκατομμυρίου. Δημήτρη Χατζηγεωργίου, θα ξαναδούμε ποτέ Διαμαντίδη;

“Διαμαντίδης δεν ξαναβγαίνει, όπως δεν θα ξαναβγεί Γκάλης και Γιαννάκης, ή Σπανούλης και Παπαλουκάς. Σημαντικότατοι παίκτες όμως θα ξαναβγούνε. Το μπάσκετ ταιριάζει στους Έλληνες κι όπως ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς κι ο Σπανούλης είχαν τις εικόνες θριάμβων απ’ τους παλαιότερους, έτσι και κάποια νέα παιδιά έχουν πλέον εικόνες απ’ αυτούς. Υπάρχουν 2-3 παιδιά που είναι σε υψηλότατο επίπεδο αλλά κι η τωρινή γενιά των 18-20 μπορεί επίσης να βγάλει 2-3 ακόμα παίκτες σε υψηλό επίπεδο. Το ελληνικό μπάσκετ δεν θα σταματήσει ποτέ να βγάζει παίκτες”.